|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
O วาทกรรมซ้ำซาก .. O
พญาโศก- ประยุกต์
O เมื่อโวหารภาพพจน์เริ่มบทบาท ความเป็นชาติตอแหลก็แพร่ขยาย อุดมการณ์จับอ้าง .. ไร้ยางอาย- แว่วรำบาย .. ฉาบตัวอยู่ทั่วคำ O ความถูกผิดดีงามเลวทราม-ท่อง อวดพฤติท่วงทำนอง .. เฝ้าร้องร่ำ กาว่าหงส์กระพือหาง .. เสกสร้างกรรม เปลี่ยนขนดำเป็นขาวจนวาววับ O สารความสุขในพากย์ก็หลากหลั่ง มีชอบชังแวดล้อมอยู่พร้อมสรรพ ทั้งเท็จลวงสรเสริญนั้นเกินนับ ย่อมหล่นทับโฉดฉลอยู่อลเวง O โวหารไร้ยางอาย .. รำบายก้อง พฤติจริตความผยอง,ให้มองเพ่ง ทุกสายตามองสู่ .. ย่อมรู้เอง ว่าแววเปล่งปลาบนั้น ซึ้ง, หยันเย้ย ? O สันดานวิปริตประดิษฐ์ประดอย เท็จแถเคลือบรอคอยทุกถ้อยเอ่ย มุสาวาทอบร่ำ .. ลมรำเพย กล่อมหัวหูยากเงยจนเคยตัว O มุสาวาทวาทกรรมวางค้ำครอบ ให้พันธุ์หมอบกราบพร้อม .. คอยค้อมหัว ใต้กะลาครอบค้ำ .. ย่อมดำมัว ท่ามกลางเสียงเย้ยยั่ว .. ขดตัว-ยอม O โวหารภาพเร่งสร้าง ที่กลางสมัย มีสาไถย, คดงอ ร่วมหล่อหลอม โดยบัวตม, เขลาขลาด .. ยกชาติประนอม ทั้งเต่าพร้อมปูปลา รุดหน้าประชุม O ใต้กะลา โคนบัว .. มืดทั่วแหล่ง สุดคลื่นแสงแทรกได้ถึงปลายขุม มากปูปลาหอยเต่า .. ยิ่งเร้ารุม- ฝุ่นที่คลุมโคนบัว .. ยิ่งมัวนัก O ชาติพันธุ์สันดาน .. เฝ้าหว่านล้อม เอาเท็จแถแผ่ห้อมเข้าล้อมกัก พร้อมโลกสวยทั้งปวงเฝ้าล้วงควัก- ออกคอยทักทายอยู่ไม่รู้วาง O ใต้กะลา, โคนบัว .. มืดทั่วถิ่น จากแผ่นลิ้นแลบตวัดคอยจัดสร้าง เพรียกหอยเต่าปูปลา อวดท่าทาง- ของกำพืดน้ำล่าง-บัวกลางโคลน O โวหารภาพร่วมสร้าง .. ที่กลางสมัย มีจัญไรเถื่อนถ่อย .. เข้าห้อยโหน ไฟมิจฉาการณ์ปะทุ .. ก็คุโชน ยกเสียงโกญจนาทนั้น ให้ลั่นเมือง O ความตอแหลแพร่เชื่อ เพียงเพื่อภาพ เสพ-กำซาบ เป็นทุนคอยหนุนเนื่อง มีความขลาดความเขลา .. ร่วมเปล่าเปลือง- ภาวะเบื้องหน้า-ทราม ว่า ความดี ! O ภาพ .. ปากอ้าหุบกระดก-ลิ้นผกผลุน ความอบอุ่น, สูงสง่า .. เปี่ยมราศี- เยี่ยง - ภาพพระ .. ซ้อนทับความอัปรีย์ ให้โลกนี้โลกหน้ามองตาค้าง ! O เสพติดความมดเท็จ .. จนเด็ดขาด ปรุงแต่งภาษแทรกหูไม่รู้สร่าง ภาพสวยงามสู่ตาด้วยท่าทาง- การเสกสร้างสุนทรี .. กอปรลีลา O จึง-ภาพที่จับจ้อง .. เมื่อต้องงาม ถูกภาพทรามแทรกบทจนหมดค่า ครั้น-โวหารโลกสวยหยิบฉวยมา ให้รู้ว่า-ตอแหล มันแพร่เชื้อ ! O เมื่อโวหารภาพพจน์เริ่มบทบาท พึงยกชาติภพเร้น .. อย่าเป็นเหยื่อ เพรียกเมตตาการุน .. พร้อม-จุนเจือ- ความสัตย์แท้ ให้หลงเหลือในแผ่นดิน !
Create Date : 16 มิถุนายน 2558 |
Last Update : 29 เมษายน 2563 12:13:59 น. |
|
2 comments
|
Counter : 2227 Pageviews. |
|
|
|
โดย: กฤษณา เวชศิลป์ IP: 171.4.46.175 วันที่: 22 กันยายน 2558 เวลา:22:44:31 น. |
|
|
|
โดย: กฤษณา เวชศิลป์ IP: 171.4.46.175 วันที่: 22 กันยายน 2558 เวลา:23:19:50 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
France
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 151 คน [?]
|
|
|
|
|
|
|
|
โอ้โอ๋เรา ตกภวังค์ ดังไฟผลาญ
ภาพพจน์เพลิน ดังเดินไพร ใต้บาดาล
ย่ำถิ่นฐาน ผ่านนรก ตกติดตม
เสพโวหาร ผ่านลำคอ ระท้อทด
คำบาดบด เลือดทะลัก กระอักขม
ภาพคำสาน ผ่านลำไส้ ปวดในคม
จนซานซม ซอกซอน นอนในทราย