Don't Worry, Be Happy

<<
พฤษภาคม 2552
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
22 พฤษภาคม 2552
 

Title: ดอกไม้ไฟ




เสียงดังทีเกิดขึ้นท่ามกลางความมืดมิดทำให้หญิงสาวสะดุ้งตัวตกใจ
แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาความตกใจนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทน

แสงสว่างหลากสีสันสดใส ท่ามกลางความมืดมิดที่เกิดขึ้นนั้น
ทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวพาตัวเองออกมาที่ระเบียงชั้นบน เพื่อชมศิลปะบนท้องฟ้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
แสงไฟหลากสี มาพร้อมลวดลายวิจิตรที่แตกต่างกันไป
บ้างกระจายแผ่พุ่งเต็มท้องฟ้า บ้างกระจายเป็นจุดประกายพราวสวยงาม
บ้างก็พุ่งขึ้นมาเป็นเส้นตรงก่อนที่จะแตกตัวเองเป็นช่อๆ ฯลฯ

การแสดงศิลปะบนท้องฟ้าชุดแรกจบลง เธอเอามือเท้าคางจ้องมองไปที่เบื้องหน้าที่มีแต่ความมืดมิด


...เธอรู้สึกกลัว...

แน่นอนความมืดมิดย่อมก่อให้เกิดความกลัวบนจิตใจตามหลักสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์ เธอเบือนหน้าหนีไม่จ้องมองความมืดมิดนั้น แต่กลับ แหงนหน้าขึ้นเพื่อจ้องมองท้องฟ้ายามราตรีแทน อย่างน้อยแสงจันทร์นวล กับดวงดาวที่สุกสกาวก็สามารถกล่อมเกลาจิตใจของเธอให้ลดความหวาดกลัวลงมาได้บ้าง




เสียงอันดังกึกก้องทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจอีกครั้ง
เสียงนี้หมายความว่า การแสดงศิลปะบนท้องฟ้ากำลังจะเริ่มขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง

เธอมองแสงสวยบนท้องฟ้าด้วยใจจดจ่อ ประกายไฟอันเจิดจรัสคล้ายกลับปลุกวิญญาณแห่งความสดชื่นในตัวเธอ ให้กลับมากระปรี้กระเปร่าอีกครั้งหลังจากที่เธอจมจ่อมอยู่ในห้วงแห่งความมืดมิดมานานแสนนาน

เธอไม่อยากกลับไปอยู่กับความมืดมิดอีกแล้ว



เธอคิดเช่นนั้น



เธอจดจำช่วงเวลาที่เธอถูกขังอยู่กับความมืดมิดได้เป็นอย่างดี



ในห้องนั้นเธอเป็นเพียงบุคคลที่ไร้ความสามารถในการมองเห็น ราวกับคนตาบอด
ในห้องนั้นมีแต่ความเงียบงัน เธอไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงออกมาเพื่อให้ใครซักคนได้ยินได้
ในทางเดียวกัน...ภายในห้องนั้นไร้ซึ่งเสียงใดๆ เธอไม่แน่ใจว่าหูของเธอยังสามารถใช้การได้ดีหรือเปล่า





จนเธอได้ยินเสียงลั่นบนท้องฟ้า นั่นจึงทำให้เธอมั่นใจได้ว่า หูของเธอยังไม่ได้หนวก
สายตาที่จ้องมองแสงสวย นั่นจึงทำให้เธอรู้ว่า ตาของเธอยังไม่ได้บอด
และเสียงหัวเราะสดใสในลำคอของเธอ ทำให้เธอได้รู้อีกเช่นกันว่า เธอไม่ได้เป็นใบ้


เธอหลุดพ้นจากความมืดมิดนั่นมาแล้ว


แสงงามสะท้อนให้เห็นใบหน้าของเธอ
หากมีใครอยู่ข้างกายเธอในตอนนี้ และได้มีโอกาสพิศใบหน้าของเธอ
น่าจะรู้ได้ทันทีว่า เธอกำลังมีความสุข


แสงสีสวยงามบนท้องฟ้า ยังคงส่องแสงเจิดจ้าตระการตาอยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เสียงที่ดังติดต่อกันแม้เธอจะไม่ชอบเท่าไรนัก แต่ก็ยังดีกว่าที่เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความเงียบงันอีกครั้ง


อย่างไม่รู้ตัว เธอพาตัวเองออกมานอกชายคาบ้านของเธอ
สวมรองเท้า พร้อมกับก้าวออกเดินสู่จุดกำเนิดของแสงสว่างสวยงาม


สองข้างทางช่างมืดมิด เธอไม่แม้แต่ที่จะคิดหันมองรอบกาย สายตาเธอจับจ้องมองแต่บนท้องฟ้า สลับกับมองทางเดินข้างหน้าเป็นระยะๆ เธอกำลังเดินเข้าไปหาแสงสวยงาม ยิ่งใกล้ยิ่งตื่นเต้น ยิ่งใกล้เสียงจากการจุดชนวน และ เสียงระเบิดกลางอากาศก็ยิ่งดังมากยิ่งขึ้น เธอใกล้ที่จะถึงจุดหมายปลายทางเต็มทีแล้ว


เธอสาวเท้าก้าวเร็วมากยิ่งขึ้น สายตาจับจ้องแต่บนท้องฟ้า ประกายไฟยังคงเจิดจ้าอยู่อย่างต่อเนื่อง เธอเคยนึกว่า ถ้าแสงสวยๆ เหล่านี้ ถูกจุดขึ้นในตอนเวลากลางวัน คงจะไร้ซึ่งเสน่ห์และไม่สวยงามเท่ากับตอนกลางคืน ติดอยู่ที่เธอเกลียดชังและหวาดกลัวความมืดมิดในอัตราส่วนเท่าๆ กัน



“ความสวยงามบนความน่ากลัว เสน่ห์ในความมืดมิด
หากไม่ใช้ความกล้า ก็อาจจะไม่ได้เห็นสิ่งสวยงาม” เธอคิดเช่นนั้น


ในขณะที่เธอเดินทางเข้าใกล้จุดมุ่งหมายเข้าไปทุกที

แสงสว่างสดใสบนท้องฟ้าก็ดับวูบลง
ความมืด และความเงียบงันเข้ามาแทนที่

ความมืดมิดย่างกายเข้ามาหาเธออีกครั้ง


สายตาเธอไม่สามารถจ้องมองอะไรได้ เพราะที่แห่งนั้นมีแต่ความมืด
...เธอรู้สึกคล้ายกับว่าเธอเป็นคนตาบอด

รอบกายเธอมีแต่ความเงียบงัน เธอพยายามเงี่ยหูฟังเสียงรอบๆ ในบริเวณนั้น
...แต่...ก็ไร้ร่องรอยแห่งเสียง

เธออยากที่จะกรีดร้องออกมาดังๆ เพื่อแสดงออกว่าเธอหวาดกลัวเพียงไร
...แต่...เธอไม่มีความกล้าพอที่จะกรีดร้องออกมาในขณะที่รอบกายเธอมีแต่ความมืดมิด


ที่ซึ่งไร้แสง...
ที่ซึ่งไร้เสียง...
ที่ซึ่งไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

ความกล้าหาญในการเดินตามหาแสงสว่างของเธอ
ได้ดับมอดลงไปพร้อมกับฝุ่นขี้เถ้าที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศ


เธอลืมตัวไปชั่วขณะ แสงไฟสีสวยบนท้องฟ้าหาใช่นิรันดร์ แสงนั้นเผยความงามบนท้องฟ้าได้ไม่กี่วินาที ประกายไฟที่ก่อกำเนิดขึ้นมา เป็นเพียงภาพลวงตาให้เธอตื่นเต้นกับแสงสีแห่งความฉาบฉวย แสงสว่างที่เธอตามหา สูญสลายมลายไปในชั่วพริบตา...


หาย...แสงสว่างจากประกายไฟหลากสีนั้นได้หายไปแล้ว


เธอทรุดตัวลง อ่อนล้า และท้อแท้ต่อชะตากรรม
แสงสว่างแห่งความหวังของเธอเป็นเพียงการลวงหลอก ให้เธอเพ้อพกเพียงชั่วคราวเท่านั้น


เธอถูกความมืดครอบงำเธออีกครั้ง...
และเธอยังคงต้องตามหาแสงสว่างในความมืดมิดอยู่อย่างนั้น...ชั่วนิรันดร์





Create Date : 22 พฤษภาคม 2552
Last Update : 27 พฤษภาคม 2552 22:02:02 น. 2 comments
Counter : 1417 Pageviews.  
 
 
 
 
มาดูดอกไม้ไฟจ้ะ
 
 

โดย: อมิธีสท์ วันที่: 27 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:16:05 น.  

 
 
 
โธ่ถัง... นึกว่าเธอจะได้ออกมาค้นพบอะไรมากขึ้น พอแสงและเสียงของดอกไม้ไฟหมดลง เธอก็กลับเป็นเหมือนเดิม น่าเสียดายนะครับ โธ่โถ
 
 

โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 31 พฤษภาคม 2552 เวลา:17:55:16 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com