Don't Worry, Be Happy

<<
สิงหาคม 2552
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
25 สิงหาคม 2552
 

Title: หลง


ตึ่ง...ตึง...ตึ๊ง

“ผู้ใดพบเห็นเด็กชาย พีรภัทร จิตมั่นคง หรือน้องแปง อายุ 7 ขวบ สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว สกรีนลายการ์ตูนโดราเอม่อน กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน กรุณานำมาส่งที่กองอำนวยการประชาสัมพันธ์ของสวนสัตว์ด้วยค่ะ...”


ตึ่ง...ตึง...ตึ๊ง

“ผู้ใดพบเห็นเด็กชาย...”

ในขณะที่เครื่องขยายเสียงกำลังทำหน้าที่ประกาศหาเด็กที่หลงทางคนหนึ่ง ประสาทหูของผมก็รับรู้ได้พร้อมๆ กับประสาทตาที่กำลังทำหน้าที่จ้องมองเด็กชายที่มีลักษณะตรงตามที่ประกาศไว้ทุกประการ

เด็กชายคนนั้นกำลังยืนร้องไห้อยู่ โดยที่ไม่มีแม้ใครสักคนสนใจ

…………………………………………………………………………………….


“ประกาศ...ประกาศ ผู้ใดพบเห็นเด็กชายนฤปพันธ์ พงศ์อารีย์ หรือน้องปอนด์ อายุ 7 ขวบ สวมเสื้อยืดคอกลมสีแดงสกรีนลายการ์ตูนโดราเอม่อน กางเกงขาสั้นสีเทา กรุณานำมาส่งที่กองอำนวยการสวนสัตว์ด้วย...”

เด็กชายซึ่งเพิ่งเคยเข้ามาเที่ยวที่สวนสัตว์เป็นครั้งแรกในชีวิตถึงกับร้องไห้จ้าด้วยความหวาดกลัว หลังจากรู้ตัวว่าได้พลัดหลงกับผู้ปกครองไปแล้ว เสียงร้องไห้ของเด็กชายยังคงส่งเสียงแข่งกับเสียงประกาศจากเครื่องขยายเสียงที่กำลังประกาศตามหาเด็กชายคนนี้อยู่ แต่แล้วเด็กชายก็หยุดร้องไห้ พร้อมกับคลายความหวาดกลัวลง เมื่อพบกับหญิงสาวในชุดเสื้อขาว กระโปรงพีท (เป็นกระโปรงที่มีจีบรอบตัวอ่ะฮะ ทรงจะพองๆ เผอิญว่าผมพิมพืผิด แหะ) สีดำยาวเลยเข่า รองเท้าคัทชูสีขาว ท่าทางของเธอดูใจดี เข้ากับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ หญิงสาวย่อตัวลง พร้อมกับนั่งบนส้นเท้าของตัวเองเพื่อให้ความสูงอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กชาย

“เป็นอะไรไปคับ...คนเก่ง” นั่นคือประโยคแรกที่หญิงสาวพูดกับเด็กชาย พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างด้วยความเป็นมิตร เด็กชายรู้สึกว่ารอยยิ้มของหญิงสาวช่างอบอุ่น และสวยงามยิ่งนัก นั่นจึงทำให้เด็กชายเงียบเสียงร้องไห้ลงได้

เด็กชายสะอึกสะอื้น สายตามองใบหน้าของหญิงสาวแปลกหน้า มือทั้งสองข้างยังคงขยี้ตาอยู่เพื่อสะบัดน้ำตาที่ไหลอยู่ออกไป

“อืม...ลูกผู้ชายน่ะ เค้าไม่ร้องไห้กันหรอกนะ รู้หรือเปล่า”
“อึก...ฮือๆๆ แม่ผมอยู่ไหน...ฮือ...” เด็กชายยังคงสะอื้น เอ่ยถามหญิงสาว

…………………………………………………………………………………….


“อึก...ฮือๆๆ แม่ผมอยู่ไหน...ฮือ...”
เด็กชายสะอึกสะอื้นเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ไม่ต้องกลัวนะครับ...” ผมบอก “เดี๋ยวน้าจะพาหนูไปหาแม่เองนะ”

“อืม...เอาเป็นว่าเรามาแนะนำตัวกันก่อนนะครับ หนูชื่ออะไรเหรอ”
“อึก...แปงคับ...ฮือ...”
“แล้ววันนี้แปงมาสวนสัตว์ แปงอยากมาดูอะไรที่สุดครับ”
“ฮือ...อยากดูลิงคับ” เด็กชายตอบเสียงใสปนสะอื้นกลับมา
“งั้นโอเค น้องแปงต้องเงียบก่อนเดี๋ยวน้าจะพาไปดูลิง แล้วก็พาไปหาแม่ดีไหมครับ”
เด็กชายไม่ตอบ แต่พยักหน้าอย่างช้าๆ

“ดีมาก...งั้นเราไปกันเถอะ” ผมพูดพร้อมกับเดินนำหน้าไปโดยที่ไม่ลืมจูงมือเด็กชายให้เดินตามมาด้วย

…………………………………………………………………………………….




“นั่นไงจ๊ะปอนด์ ลิงอุรังอุตัง” หญิงสาวชี้ไปข้างหน้าให้เด็กชาย
ดูสัตว์ขนสีดำปนน้ำตาลหน้าตามู่หู้ที่กำลังนั่งอยู่ตัวเดียว
“พี่ลิง...เค้าอยู่ตัวเดียวเค้าจะเหงาไหมคับ...”

หญิงสาวนิ่งคิดหันไปสบตาเด็กชายก่อนตอบ
“พี่ว่าพี่ลิงเค้าคงไม่เหงาหรอก เพราะมีคนเยอะแยะ
มาเยี่ยมมันทุกวันเลยนี่จ๊ะ”
“แต่คนที่มาเยี่ยมเป็นคนนี่ครับไม่ใช่ลิงเหมือนกับพี่ลิงซักหน่อย”
“อืม...นั่นสินะ”
“แล้วพี่มาคนเดียวเหงาไหมคับ”
หญิงสาวยิ้ม “ไม่เหงาหรอกจ๊ะ เพราะพี่มีน้องปอนด์
อยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่จ๊ะ แถมเรายังเป็นคนเหมือนกันอีกเนอะ”

…………………………………………………………………………………….


“ฉันว่าเราควรหยุดความรู้สึกของเราตอนนี้ไว้ก่อนดีกว่า”
“เพราะอะไร...” ผมถามเธอด้วยความไม่เข้าใจ
“ฉันว่าเราไม่ควรรู้สึกกันอย่างนี้ เราน่าจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
“เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี” ผมย้ำให้เธอเข้าใจถึงความไม่เข้าใจต่อสถานการณ์ตอนนี้ระหว่างผมและเธอ ให้เธอรับรู้อีกครั้ง
“ฉันจะพยายามเดินถอยหลัง ย้อนเวลาให้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง ดีกว่าที่เราจะมารู้สึก...มากกว่าคำว่าเพื่อนในตอนนี้”
“เธอก็รู้ว่ามันทำยาก ในเมื่อเรารู้สึกดีๆ ต่อกันไปแล้ว เธอจะหยุดความรู้สึกดีๆ แบบนี้ไปทำไม”
“ฉันจะพยายาม...”


“พี่คับๆ” ผมฟื้นจากภวังค์หันหน้าไปหาเด็กชาย
“ว่ายังไงครับแปง”
“น้าว่า พี่ลิงเค้าอยู่ตัวเดียวจะเหงาไหมคับ”
ผมมองที่หน้าของเด็กชาย ก่อนตอบ “เหงาสิ...”

…………………………………………………………………………………….


ระหว่างทางหญิงสาวพาเด็กชายไปส่งที่กองอำนวยการสวนสัตว์ ทั้งสองคนต่างเจอกับกรงของสัตว์หลายๆ ประเภทมากมาย
“พี่ว่าพวกมันจะเหงาไหมคับ” เด็กชายยังคงถามคำถามซ้ำๆ อยู่
“อืม...ถ้าอยู่ไปนานๆ พี่ว่ามันก็น่าจะเหงาบ้างล่ะนะ”
“แล้วพี่ว่า มันจะคิดถึงบ้านไหมครับ”

เหมือนกับคำถามนี้จะไปแทงเข้าที่ใจของหญิงสาว เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าเธอก็คงไม่ต่างจากสัตว์ที่อยู่ในสวนสัตว์เท่าไหร่นัก ตรงที่เธอต้องจากบ้านมาเพื่อเข้ามาศึกษาต่อในเมือง และเธอก็รู้สึกคิดถึงบ้านอยู่ทุกวัน หากบางสิ่งที่จะทำให้เธอรู้สึกแตกต่างจากบรรดาสัตว์ต่างๆ ที่อยู่ในสวนสัตว์แห่งนี้เห็นจะเป็นความอิสระ ที่เธอมีเท่านั้น

เธอหลบตาเด็กชายเล็กน้อย และตอบไปว่า
“คิดถึงสิ...”

…………………………………………………………………………………….


เด็กชายปล่อยมือออกจากผมวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดจากแม่ของเขา

หญิงสาววัยกลางคนที่เป็นแม่ของเด็กชายเผยยิ้มด้วยน้ำตานองหน้า เธอหันมาสบตาผม เอาแต่พร่ำพูดแต่คำว่า “ขอบคุณค่ะๆ” ไม่ขาดปาก ผมยิ้มและบอกไปว่า “ไม่เป็นไร”

ผมเข้าใจดีถึงการไม่มีใคร ผมเข้าใจดีถึงการที่ต้องถูกทอดทิ้งอยู่คนเดียวเนื่องจากการทำให้คนที่เรารักหายไป ผมเข้าใจความรู้สึกของเด็กชายถึงการต้องพลัดหลงจากคนที่เรารักนั้นจะรู้สึกยังไง พอๆ กับที่ผมเข้าใจความรู้สึกของสัตว์ในสวนสัตว์แห่งนี้ว่ามันจะเหงา ว้าเหว่ และคิดถึงบ้านที่แท้จริงของมัน ซึ่งก็คือผืนป่านั้นเป็นเช่นไร ผมเข้าใจดี

เมื่อผมพาเด็กชายมาส่งจนเจอกับแม่ของเขาแล้ว ผมจึงค่อยๆ เดินออกมาจากที่ทำการ แต่ก็ยังไม่รอดพ้นสายตาของเด็กชายจนได้

“น้าชื่ออะไรเหรอคับ น้ายังไม่ได้บอกหนูเลย” เด็กชายตะโกนถามทั้งๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของแม่...ผู้หญิงคนนั้น
“น้าชื่อปอนด์ครับ...” ผมตะโกนตอบกลับไป “แปงต้องเป็นเด็กดีนะครับ รู้ไหม?”
“รู้คับ” เด็กชายรับคำเสียงใส จากนั้นผมจึงค่อยๆ หันหลังเดินจากสองแม่ลูกนั้นออกมา


ผมยิ้ม...แม้เวลาจะล่วงเลยมานานหลายปี แต่รอยยิ้มของเธอยังคงอบอุ่น และสวยงามไม่มีเปลี่ยนเลย
ผมดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง

และอีกอย่าง ผมได้ตอบแทนบุญคุณเมื่อตอนนั้นแก่เธอได้แล้วล่ะ




Create Date : 25 สิงหาคม 2552
Last Update : 25 สิงหาคม 2552 20:02:06 น. 12 comments
Counter : 896 Pageviews.  
Share
 
 
 
 

ถ้าเป็นหนัง บางตอนก็ต้องเป็นฟิลม์สี
บางตอนก็เป็นฟิลม์ขาวดำสลับกัน... ประมาณอารมณ์ย้อนรำลึกอตีต

ผมอ่านเรื่องแล้วกลับนึกถึงเพลงๆหนึ่ง
เนื้อเพลงบางตอนมีอยู่ว่า

ดูนั่นไงช้างพลายตัวโต
ล่ามโซ่ โย้ไปเย้มา...ดีใจมีเพื่อนรำสุรา
เป้นช้างป่ายกให้กินทั้งกลม.. โอ๋โอโอ้โอ
จับมันมาขังทำไม มันโดนข้อหาอะไร...
 
 

โดย: merf1970 วันที่: 25 สิงหาคม 2552 เวลา:20:31:16 น.  

 
 
 
สนุกดีนะครับ
 
 

โดย: ต้นกล้า อาราดิน วันที่: 25 สิงหาคม 2552 เวลา:21:30:31 น.  

 
 
 
ตะเองเคยโดนเอาไปปล่อยป่า เอ๊ย พลัดหลงกับผู้ปกครองหรือ .....โถ ๆ ๆ อย่าร้องไห้งอเเงน้า..... เดี๋ยวเค้าจะพาไปดูลิงอุรังอุตัง บาบูน หรือกอริลล่าก็มีน้า..... ตะเองคงถูกใจเข้าให้สักตัวล่ะน่า .....มามะ เค้าลูบหัวปลอบนะ เอ่ เอ๊.....




ปล. เค้ากลับมาเเล้วตะเอง หลังจากโดนกองงานหนักเท่าตันรถบรรทุกถมเสียเกือบหาทางออกไม่เจอ ตะเองสบายดีน้า.....
 
 

โดย: อมิธีสท์ วันที่: 27 สิงหาคม 2552 เวลา:0:03:21 น.  

 
 
 


แล้วคุณยางมะตอยเหงามั๊ยคะ
 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:11:05:47 น.  

 
 
 
คุณ merf1970 - ขอบคุรที่เข้ามาเยี่ยมเยียนครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ผมไปเดินเล่นที่สวนสัตว์ กะไอเดินชิลด์ๆ ถ่ายภาพสวยๆ กลับมาบ้าน แต่ว่า...ได้ข้อคิดอะไรมาเยอะกว่าที่คิดเชียวล่ะครับ

คุณ ต้นกล้า อาราดิน - ขอบคุณมากครับผม

นู๋พลอย - งี๊ดๆๆ ลูกหัวเค้าเบาๆ นะงี๋ด...เอ้ยยย!! ไม่ช่าย 555 สวัสดีครับ ไม่เจอกันเสียนานเชียว ยังสบายดีอยู่ครับ แล้วก็ยังปล่อยให้บ้านร้างอยู่เรื่อยๆ 555+ ดีใจด้วยที่หาทางออกเจอเสียทีนะครับ ส่วนผมยังงมๆ อยู่ในกองขี้ เอ๊ยยย กองงานอยู่เลย เหอๆ

คุณหมูปิ้งฯ - เหงาสิ! แต่ตอนนี้ไม่เหงาแล้วเพราะมีคุณหมูปิ้งฯ อยู่ข้างๆ เอ้า ฮิ้ววววววว

^ ^
 
 

โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.122.50.249 วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:21:38:25 น.  

 
 
 
เดาถูกด้วย เย้ น้องแปงกับพี่ปอนด์

เป็นความกลมของโลกที่สวยงามมากครับ
 
 

โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:22:02:48 น.  

 
 
 
ฮ่าๆ นึกถึงตอนเป็นเด็ก หกเจ็ดขวบ พลัดหลงกับแม่เหมือนกัน ร้องไห้ซะ เออ ตอนนั้น เค้าพาไปประชาสัมพันธ์ พวกพี่ ดำลังดูละครเรื่องเมียหลวงด้วย เอ้อ เราดูละครจนลืมแม่เลย ฮ่าๆ
 
 

โดย: GottaBeMary วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:20:51:38 น.  

 
 
 
คุณพีท - แหม เดาถูกด้วยเหรอ ชิชิ...แต่ก็ขอบคุณครับผม ที่อ่านไปคิดไป 555+ โลกใบนี้ยังคงสวยงามเสมอหากเราคิดแต่สิ่งดีเนาะ ^ ^

นู๋หนึ่ง - โอ้โห...หายไปนานโคตร จะว่าไปเราก็หายหัวเหมือนกันนี่หว่า แต่ว่านะ ดูละครจนจบเลยป่ะนั่น แล้วสมัยนั้นเมียหลวงใครเล่นอ่า 555+
 
 

โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 192.168.7.97, 58.181.141.208 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:7:26:22 น.  

 
 
 
^
^
^

ตะเองดูเมียหลวงด้วยเหรอ
 
 

โดย: อมิธีสท์ วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:0:24:42 น.  

 
 
 
มาเยี่ยมเมียหลวง...

เอ๊ย คุณตอย แหะๆ
 
 

โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:16:04:49 น.  

 
 
 
หวัดดีคุณยางค่ะ
 
 

โดย: ปณาลี วันที่: 12 กันยายน 2552 เวลา:23:50:16 น.  

 
 
 
หายไปไหนนี่ ???
ไม่อั๊พบล๊อคหลายวัน
 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 14 กันยายน 2552 เวลา:11:05:40 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ให้ทิปเจ้าของ Blog [?]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com