The Music Darkness Series : ตอน บทเพลงแห่งความตาย

Intro:

ชีวิตประจำวันของคุณเคยเป็นแบบนี้หรือเปล่าครับ...

เช้าตื่นมา ล้างหน้า แปรงฟัน กินข้าว นอนดูทีวีอยู่บ้าน
ถึงเวลากลางวัน ก็ลุกขึ้นมากินข้าว แล้วก็นอนดูทีวี หรือเล่นเกมต่อ
ถึงเวลาเย็น ก็ลุกขึ้นมากินข้าว เข้าอินเตอร์เน็ต โหลดเพลง
โหลดหนังโป๊ แชทกับสาวๆ แล้วก็เข้านอน

แล้วถ้าจู่ๆเกิดมีอะไรสนุกๆมาให้คุณเล่นนอกเหนือจากที่ผมกล่าวไว้ข้างบนล่ะ
คุณจะเล่นไหม?...

ถ้าเป็นผมน่ะหรือ หึหึ...
แน่นอน ผมต้องเล่นอยู่แล้วล่ะ

Verse1:

หาว~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“เบื่อชิบหายเลยโว้ยยยยยยย
เฮ้อ...อากาศก็ร้อน นอนก็ไม่หลับ...
เข้าเน็ตโหลดเพลงใหม่ๆมาฟังดีกว่าวุ้ย”

ป้อน ชายหนุ่มเพิ่งเรียนจบ กำลังใช้ชีวิตอยู่บนอพาร์ทเมนท์อันสุดแสนน่าเบื่อ
ชีวิตของป้อน วันวันก็ไม่ได้ทำอะไร นอกจาก...
นอน ตื่นมาดูทีวี เล่นเกม เข้าอินเตอร์เน็ต จีบสาว
โหลดหนัง โหลดเพลงไปวันๆ วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้เป็นเวลากว่า 2 เดือนแล้ว
งานที่เขาเข้าไปสมัครแล้วมากกว่า 20 แห่ง ก็ไม่มีวี่แววที่จะติดต่อไปเรียกสัมภาษณ์ซักที

ปกติแล้ว ป้อนจะโหลดเพลงมาฟังสัปดาห์ละ 3 ครั้ง
ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ 3 ที่ป้อนเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อโหลดเพลง
แต่...ป้อนไม่รู้เลยว่า...
ชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนไป เมื่อเขาเข้าไปเจอเพลงนี้โพสต์ไว้อยู่ในบอร์ด

Pre Chorus:

........................................................................................................

“เพลงฆ่าตัวตาย”

ถ้าคุณแน่จริงลองโหลดไปฟัง ไม่รับรองความปลอดภัย หากฟังแล้วสติแตก
ออกไปฆ่าตัวตาย ผมจะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น เพราะมันไม่ใช่ชีวิตผม 555+ งุงิ

ปล.ขนาดคนแต่งทำนองเพลงนี้ ยังแต่งไม่เสร็จเพราะฆ่าตัวตายไปก่อนเลย...
ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ

ปล 2. หากฟังจนจบเพลง ผมขอยอมรับว่าคุณแน่มาก

........................................................................................................

ธรรมดาแล้ว ป้อนเป็นคนที่มีนิสัยไม่ชอบให้ใครมาท้าทาย
เมื่อเขาพบข้อความเชื้อเชิญอย่างนี้เข้า มีหรือ ที่เขาจะไม่คลิ๊กเพื่อโหลดเพลงนี้มาฟัง

“โม้ป่าวว่ะ...เพลงเชี่ยอะไร ฟังแล้วจะฆ่าตัวตาย ขำว่ะ”

“ไหน กูขอลองหน่อยเหอะ ว่ามันจะจริงอย่างที่มึงโพสต์ไว้หรือเปล่า....”

Chorus:

เพียงเสียงร้องประโยคแรกขึ้นต้นมา ก็ทำให้ป้อนขนลุก
เขารู้สึกอึดอัด เหมือนหัวใจขอเขาถูกบีบด้วยอะไรซักอย่าง

“เพลงเชี่ยอะไรวะเนี่ย ฟังแล้วปวดหัว” ป้อนได้แต่บ่น พร้อมกับปิดเพลงนั้นลงทันที

เขานั่งนิ่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นึกถึงเสียงร้องโหยหวนที่ยังก้องอยู่ในโสตประสาท

“ปล 2. หากฟังจนจบเพลง ผมขอยอมรับว่าคุณแน่มาก”

“อย่ามาท้ากูนะ เดี๋ยวจะฟังจนจบให้ดู”


ป้อนหลับตาลง พร้อมตั้งใจฟังเพลงนั้นอีกครั้งหนึ่ง
ระหว่างที่ฟัง ป้อนรู้สึกว่าปวดหัวอย่างแรก
เม็ดเหงื่อค่อยๆไหลซึมออกมาจากง่ามนิ้วมือ
และผุดออกมาจากหน้าผาก แต่เขายังดื้อดึง ไม่ยอมปิดเพลงนั้นลง

ในที่สุด บทเพลงก็จบลง เขารู้สึกเครียดมาก แม้จะแปลไม่ออกว่าเพลงนั้นสื่อถึงอะไร
แต่เขาก็รับรู้ถึงความเศร้าโศกเสียใจปนความหดหู่ ที่ออกมาจากเสียงร้องนั้น ได้อย่างมากมาย


Solo:

ป้อนรู้สึกอึดอัดมากจนทนไม่ไหว จนต้องออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงด้านนอก
เขาต้องการหาเพื่อนคุยซักคนหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป
ตามที่ผู้โพสต์เพลงนั้นขู่ไว้ดังนั้น ป้อนจึงนึกถึงคิว เพื่อนซี้...ที่เขาจะโทรไปหา

“เฮ้ย คิวเหรอวะ อยู่ไหนเนี่ย...

เออๆ พอดีเลย งั้นมึงแวะมาห้องกูไหม กูมีอะไรให้มึงฟัง...

ไม่ต้องถาม มึงจะเซ้าซี้ทำไมเนี่ย เออ ๆ งั้นเดี๋ยวเจอกัน”

Bridge:

“เป็นไง ขนลุกเลยดิมึง” เมื่อคิวมาถึงห้อง ป้อนก็เปิดเพลงที่ว่านั่น ให้ฟังในทันที
“เพลงเชี่ยอะไรวะแม่ง...หลอนชิบหาย นี่เปิดฟังตอนกลางคืนไม่ได้เลยนะเนี่ย”


“นี่มึงฟังครั้งแรก แล้วยังคิดจะฟังต่ออีกหรือวะ”
“โอย...ครั้งเดียวก็พอแล้ว ขืนฟังซ้ำๆกันหลายที มีหวังได้โดดตึกตายห่าแหงๆ”

“เหี้ย...เครียดว่ะ กูออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกดีกว่า
ทีหลังมึงอย่าเอาอะไรอย่างนี้มาให้กูฟังอีกนะ ปวดกบาล”
คิวพูดจบก็เดินออกไปข้างนอกจุดบุหรี่ขึ้นสูบเพื่อระบายความเครียด
และความอึดอัดจากบทเพลงที่ได้ฟัง

แชะ แชะ!....

“สัตว์ ไฟแช็คเสือกจุดไม่ติดอีก ไอ้ป้อน มึงมีไฟแช้คหรือเปล่าวะ”
“มี แป้บนึง เดี๋ยวกูหาก่อน”

“เออ หาเจอแล้ว...”
“ไหน....” ขณะที่คิวกำลังง่วนอยู่กับการจุดไฟแช็คอยู่นั่นเอง
ป้อนก็สบโอกาสราดน้ำมันก๊าด เข้าไปที่ตัวของคิว

“เชี่ย!! มึงทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย...”
“มึงอยากได้ไฟไม่ใช่เหรอ นี่ไง...”
ป้อนพูดพร้อมจุดไฟแช็คที่อยู่ในมือ และแสยะยิ้มไปพลาง

“เฮ้ยๆๆ กูไม่เล่นด้วยนะมึง ไม่ตลกๆแล้วนะเนี่ย”
“ขอโทษว่ะ เผอิญกูเป็นคนตลก หึหึ”
ป้อนพูดพร้อมโยนไฟแช็คที่ถูกจุดขึ้นมานั้นไปที่ตัวของเพื่อนรัก

เพียงพริบตา เปลวเพลิงก็โหมลุกไหม้ที่ตัวของคิวทันที
“อ๊าคคคคคคค อ๊าคคคคคคคค อ๊าคคคคคคคคคค!!!!”
เสียงของคิวกรีดร้องขึ้นมาอย่างโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

“เช็ดเด้!! นี่มึงร้องโหยหวน เพราะกว่าเพลงที่ฟังอีกว่ะ เออ กูจะบอกอะไรให้
ถ้ามึงไม่อยากถูกไฟครอกตาย มึงลองกระโดดลงไปข้างล่างสิ เผื่อจะมีทางรอด”
คิวไม่รอช้า กระโดดลงไปจากระเบียงลงสู่พื้นล่างทันที....




........................................................................................................

ตุ๊บ!!
และเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดนั้นก็เงียบลง
แต่ถูกแทนที่ด้วยเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของผู้คนที่อยู่ข้างล่างแทน

“ตายห่า...กูลืมบอกมึงไปว่ะคิว...ว่าห้องกูมันอยู่ชั้น 12 หึหึหึ”

Outtro:

“ครับ ขอบคุณมากครับคุณตำรวจ ฮือๆๆๆ”

ป้อนเดินออกจากสถานีตำรวจด้วยน้ำตานองหน้า
เปล่า เขาไม่ได้เสียใจที่เพื่อนรักอย่างคิว จากไป
น้ำตาของเขา ก็แค่ละครฉากหนึ่ง ที่ช่วยให้เขาพ้นผิดเท่านั้นแหล่ะ

การตายของคิว เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ นั่นคือข้อสรุปของตำรวจ

ทันทีที่ป้อนกลับมาถึงห้อง เขาก็รีบเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อค้นหาที่มาของ “เพลงฆ่าตัวตาย” ทันที
และในที่สุด ป้อนก็พบคำตอบ เพลงฆ่าตัวตาย ที่คร่าชีวิตผู้คนมาแล้วกว่า 200 รายทั่วโลก
เพลงนั้นชื่อว่า... “Gloomy Sunday”

“หึหึหึ...กูนี่แหล่ะ จะสร้างตำนานเพลงนี้ขึ้นมาใหม่...
ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย แต่เป็นการฆ่าคนต่างหากล่ะ”

Get this widget | Share | Track details

เพลงที่เอามาให้ฟังกันนั้น ไม่ใช่เวอร์ชั่น original นะฮะ
เพราะว่า ถ้าเอาแบบนั้นมา ผมก็ไม่นั่งเขียนหรือทนฟังเหมือนกัน T T

Create Date : 08 กันยายน 2550		5 comments
Last Update : 8 กันยายน 2550 21:42:04 น.
Counter : 1472 Pageviews.
Share Tweet