 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
Title: ดนตรีที่รัก
นานเท่าไรแล้วนะ...
ที่ผมไม่ได้จับกีตาร์ตัวนี้...
ไม่มีการสั่นไหวของสายทั้ง 6 เสียง...
ไม่มีเสียงสั่นของสายเมื่อกระทบกับปิ๊ก...
ไม่มีการบรรเลง...
ไม่มีเสียงเพลง...
*********************************
ผมนึกย้อนไปเมื่อครั้งยังเยาว์...
แรงบันดาลใจที่ทำให้จับกีตาร์นั้น...
มาจากพี่ชายของผม...
เสียงกีตาร์ที่กรีดกราย...
กับเสียงกรีดร้องของผู้ชม...
มันช่างยิ่งใหญ่...
ถ้าผมได้มีโอกาสขึ้นไปยืนบนเวที...
อารมณ์นั้นผมจะรู้สึกอย่างไรนะ...
ผมเริ่มฝึกหัดเล่นกีตาร์...
ลองกดๆ จับๆ เปิดหนังสือเพลง เพื่อดูวิธีการจับคอร์ด
ร้อง เล่น บรรเลง ตามอารมณ์และความรู้สึก
ผมเล่นเพลงแรกได้หลังจากผ่านการฝึกเพียงแค่ 3 ช.ม.
ใครๆก็บอกว่าผมมีพรสวรรค์ ไม่แพ้พี่ชาย
ผมเริ่มฟอร์มวง...หัดเขียนเพลง...แต่งทำนอง
แต่ละเพลงที่ผมเขียนนั้น...
ใช้เวลาแต่งไม่ถึงชั่วโมง...
ใครๆก็บอกว่าผมมีพรสวรรค์ ไม่แพ้พี่ชาย
ความรู้สึกที่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดเสียงเพลง
มันทำให้ผมมีความสุขที่สุด
ผมรักเสียงเพลง...ผมรักดนตรี
******************************
บนเวทีนี้มันช่างยิ่งใหญ่....
ผมได้เป็นพระเจ้า...ใช่...ผมเป็นพระเจ้าแห่งเสียงเพลง
ท่วงท่า ลีลาการโซโล่กีตาร์ของผม
ผู้หญิงหลายๆคนบอกว่าเซ็กซ์ซี่ ไม่แพ้ลีลาบนเตียง...
ใครๆก็ต้องการพระเจ้าอย่างผม
ใช่...ผมเป็นคนสำคัญสำหรับพวกเธอ
สำคัญกว่าเรือนร่าง และหัวใจเธอ
สำคัญกว่าเงินของพวกเธอ
สำคัญกว่าพ่อแม่ของพวกเธอ
สำคัญกว่าการเรียนหรือการงานของพวกเธอ
เพียงเพื่อให้ได้ขึ้นชื่อว่าครอบครองตัวผม
ทุกอย่างล้วนไร้ความสำคัญ ยกเว้นตัวผม
*********************************
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า...
เหลือบมองผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆ...
ใครวะ ผมพึมพำกับตัวเอง
ไม่เห็นแปลก...เพราะแต่ละวัน
ผมก็นอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ากันอยู่แล้ว
ชื่อเสียงมักแลกกับความเป็นส่วนตัว
ผมไม่ถือ...
หากว่าชื่อเสียงที่ผมได้มานั้น
มันมาพร้อมกับความสุข เงินทองและผู้หญิง
เคยมีคนสัมภาษณ์ผม...ว่าคุณรักดนตรีมากน้อยแค่ไหน
เฮอะ! ช่างเป็นคำถามที่งี่เง่ามาก
จะมีศิลปินซักกี่คนกันที่บอกว่าไม่รักการร้องเพลง ไม่รักดนตรี ไม่รักเสียงเพลง
ถ้าตอบออกไปอย่างนั้นก็เท่ากับว่าฆ่าตัวตายชัดๆ
ครับ...ผมรักดนตรี รักเสียงเพลง
เสียงเพลงช่วยกล่อมเกลาจิตใจ
เสียงเพลงทำให้ผมมีความสุข
(แต่ก็รักไม่เท่ากับการมีชื่อเสียงอยู่ ณ ตอนนี้)
********************************
หลังจบคอนเสิร์ตใหญ่ ผมก้าวเดินลงจากเวที
รู้สึกหน้ามืด อ่อนเพลีย
น่าจะเป็นเพราะจากอาการเหนื่อยล้า และอดนอนมาหลายคืน
ผมตัดสินใจกลับบ้านคนเดียว
วันนี้ผมอยากพักผ่อน และไม่อยากทำกิจกรรมกับใคร
ผมขับรถกลับบ้านด้วยสายตาที่พร่ามัว
ภาพข้างหน้าเบลอ จนถึงขั้นมองไม่เห็น
แสงไฟจากรถข้างหน้าทำให้ผม ตาโพลง...
แต่กว่าที่ผมจะทำอะไรได้...ก็ไม่ทันการเสียแล้ว
*********************************
สติสัมปชัญญะ ของผมกลับคืนมาแล้ว
น่าแปลกที่ผมลืมตาไม่ขึ้น
และรู้สึกว่า มีผ้าพันอยู่รอบหัวของผม
ผมรู้สึกว่าที่แขนด้านซ้ายของผม
จะมีสายน้ำเกลือและกำลังไหลเข้าสู่เส้นเลือดอยู่
ทำไมผมถึงลืมตาไม่ขึ้น...
และทำไม...ที่ขาซ้ายของผมกลับว่างเปล่า
สภาพของผมตอนนี้เป็นอย่างไร...
ผมไม่สามารถรู้ได้...ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นอย่างไร
ผมไม่รู้อะไรเลย...
***********************************
เสียงลมพัดปะทะผ้าม่านในห้อง
เสียงดังพรึ่บพั่บ...
เสียงกรีดของกระดาษเมื่อต้องลม...
เสียงของสายลมที่พัดผ่านปะทะเข้าไปในหูของผม ดัง วิ้ว หวิว
เสียงเปิดประตูของใครบางคน
เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้า ณ เตียงที่ผมนอนอยู่
คุณ สรายุครับ... เสียงนั้นฟังดูราบเรียบและน่าเชื่อถือ
เรื่องขาซ้ายของคุณ...ทางเราได้ใส่ขาเทียมให้คุณแล้วนะครับ
แรกๆอาจจะลำบากในการกายภาพบำบัดนิดหน่อยนะครับ
แล้วหลังจากนั้น คุณจะเดินได้อย่างเหมือนมีขาปกติเลยครับ
ครับผม...ขอบคุณมากครับ
แล้วอีกอย่าง...ผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
หลังจากการตรวจอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว
ดวงตาทั้ง 2 ของคุณ... เสียงนั้นเว้นว่างไปหลายอึดใจอยู่เหมือนกัน
ผมยิ้ม ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมทำใจได้แล้ว
เอ่อ...ครับ ดวงตาของคุณนับจากวันนี้ไป
จะ...ไม่สามารถใช้การได้อีก
ครับ...ผมทราบครับ
มีอีกอย่างนะครับ...
คือ...ผลการตรวจเลือดของคุณ...
ออกมาเป็นเลือดบวก...ครับ
ในสมองของผมพร่ามัว...
เรื่องตา...เรื่องขา...ผมพอรับได้
แต่........................................
ผมไม่ได้ยินเสียง...ไม่ได้ยินคำแนะนำจากใครๆทั้งนั้น
ผมอยากจะร้องไห้...แต่ผมไม่มีแม้ดวงตา...
ที่จะผลิตน้ำตาให้ผมซักหยด
เรื่องร้ายๆอย่างนี้....ทำไมต้องมาเกิดขึ้นที่ผมด้วยนะ
ผมกลายเป็นคนไร้ค่า...ไปแล้ว
ในห้องที่ผมรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่า
ไม่มีเพื่อนฝูง...
ไม่มีแฟนๆ...
ไม่มีใคร...
ผมหมดความสำคัญ
เป็นคนไร้ค่า...
และ...ไม่ใช่พระเจ้าของใครอีกต่อไป
*********************************
ผมได้ยินเสียงดนตรี...ได้ยินเสียงเพลง
ผมค่อยๆใช้มือคลำ...
ปาดป่ายไปตามฝาผนังห้อง...
เสียงสิ่งของต่างๆตกลงพื้นดังตึงตัง...
จนมือของผมไปสัมผัสอะไรบางสิ่งที่ผมคุ้นเคย
นานเท่าไรแล้วนะ...
ที่ผมไม่ได้จับกีตาร์ตัวนี้...
ไม่มีการสั่นไหวของสายทั้ง 6 เสียง...
ไม่มีเสียงสั่นของสายเมื่อกระทบกับปิ๊ก...
กีตาร์ตัวแรกในชีวิต...
กีตาร์ตัวที่ทำให้ผมรู้ว่าเสียงเพลงคืออะไร
กีตาร์ตัวที่ทำให้ผมรู้ว่าความสุขคืออะไร
หัวใจผมเต้นระรัว...
หยิบกีตาร์ตัวนั้น ขึ้นมาจับคอร์ดด้วยท่าทีที่คุ้นเคย...
ผมใช้นิ้วกรีดลงบนเส้นสายเล็กใหญ่ทั้ง 6 นั้น
เสียงเพลงบังเกิดขึ้น...
ผมบรรเลงเพลงด้วยความรู้สึกเก่าๆ ท่ามกลางความมืดมิด
เสียงดนตรีแห่งความสุข...กลับคืนมาอีกครั้ง
แกคิดถึงฉันไหม...ฉันคิดถึงแกนะ
ขอโทษ...ที่ฉันลืม ทิ้งแกไว้นานแสนนาน
ฉันกลับมาแล้วนะ...
เสียงเพลงที่ฉันรัก...ดนตรีที่ฉันรัก...
| Create Date : 22 กันยายน 2549 |
| Last Update : 23 ธันวาคม 2549 0:19:18 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 765 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| ยางมะตอยสีชมพู |
 |
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้
ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน
ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน
ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน
และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม
ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง
ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู)
ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม
(ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
|
|
|
|
