Title: หมูดำตัวน้อยกับทางเดินสีชมพู

1.

นี่เป็นเรื่องเล่า...เป็นเรื่องเล่าที่เล่าขานกันมานานแสนนาน
นานจนหลายๆคนคงลืมไปหมดแล้ว
เรื่องราวความฝันข้องเจ้าหมูน้อยตัวหนึ่ง...มันรักที่จะฝัน....ว่าซักวัน
มันจะเป็นหมูที่มีหน้ามีตาอยู่ในสังคมชั้นสูง มีชื่อเสียงเกียรติยศ ผู้หมูรู้จักมากมาย
มันมีความทะเยอทะยานมากถึงมากที่สุด...ที่จะทำดั่งใจฝัน...

นอกจากที่มันรักที่จะฝันแล้ว มันยังฝันที่จะรักอีกแน่ะ...
มันฝันว่ามันจะมีความรักที่มั่นคง เป็นที่อิจฉาของบรรดาหมูทั้งหลาย
และคู่ชีวิตของมันต้องเป็นหมูสีชมพู...ผู้สวยงามเลิศเลอ มีชาติตระกูลสูงส่ง
แต่ฝันที่จะรักของมันอันนี้...บรรดาหมูในหมู่บ้านต่างบอกว่า

“ไม่มีทาง”
“เป็นไปไม่ได้”
“อย่าฝันเกินตัวไปหน่อยนักเลย”
“เคี้ยกกกกกกกกก ก๊ากกกกกกกกกกกกกก ไอ้หมูบ้า ไอ้ฝันเฟื่อง”
ทำไมน่ะเหรอ....เพราะว่ามันเป็น “หมูดำ” ยังไงล่ะ

2.

เจ้าหมูดำตัวนี้มันถือกำเนิดขึ้นในหมูบ้านเล็กๆในชนบท
พ่อ...แม่...พี่...น้อง ของมันล้วนแต่ทำงานหนักผิดแปลกจากหมูทั่วไป ที่เอาแต่นอน
เจ้าหมูดำตัวนี้ก็เช่นกัน แต่มันมีพรสวรรค์ที่พิเศษอย่างหนึ่งติดตัวมาตั้งแต่เกิด
นั่นคือ.. “มันสามารถอ่านหนังสือได้” มันจึงเป็นหมูที่รอบรู้ที่สุดในหมูบ้าน
ถามอะไร - ตอบได้....รู้อะไรไหม - รู้....
จนชาวหมูทั้งหลายยกย่องให้มันเป็นหมูอับดุล...
เอ้ย...ไม่ใช่สิ....เป็นหมูอัจฉริยะต่างหากล่ะ
การที่ได้รับการยกย่องจากผู้คนมากมายในหมูบ้านนี้เอง
ทำให้มันทะนงตัวคิดไปว่า...มันเป็นสุดยอดหมูอัจฉริยะ
มันจึงคิดที่จะเข้าไปในเมืองใหญ่...เพื่อสานฝันที่มันวาดไว้..
ให้เป็นความจริง...โดยหารู้ไม่...ว่ามันเป็นเพียงแค่....อัจฉริยะในกะลาเท่านั้น

3.

รุ่งเช้าของวันอันสดใส...ในฤดูหนาว...แต่แดดร้อนจ้า
เจ้าหมูดำกำลังล่ำลาเหล่าพ่อ...แม่...พี่...น้องของมัน รวมทั้งหมูบ้านทั้งหลายด้วย
มันกำลังจะออกเดินทาง....สู่เมืองใหญ่



4.

เจ้าหมูดำยืนเก้ๆกังๆ ท่ามกลางรถรามากมายในเมือง
ขณะที่มันยังยืนหันรีหันขวาง เงอะงะอยู่นั้น
ก็มีเสียงทักทายขึ้นมา
“ไงไอ้น้อง...เพิ่งลงจากรถมาล่ะสิท่า...มาจากไหนเหรอเรา”
เป็นเสียงของหมูสีเหลืองนั่นเอง

“มาจากหมูบ้านหมูดำจ๊ะน้า” เจ้าหมูดำตอบคำถามหมูเหลือง
“อี๋...........”
“เอ๋??!”
“เอ่อ...เปล่าๆ ว่าแต่จะไปที่ไหนล่ะ”
“ยังไม่รู้เลยจ๊ะน้า....แต่ฉันว่า....ฉันจะไปหาที่พักก่อนดีกว่า”
“งั้นขึ้นรถเลยน้อง...เด๋วพี่ไปส่ง”

ไม่กี่นาที...รถที่เจ้าหมูดำโดยสารมาก็จอดหยุดลงตรงที่เล้าสุดหรูเล้าหนึ่ง
“เป็นไง...หรูที่สุดในเมืองนี้แล้ว” หมูเหลืองสาธยาย
“เล้าสูง 20 ชั้น เฟอร์นิเจอร์ครบครัน อยู่ใจกลางเมืองด้วยนะ ไปไหนมาไหนก็สะดวก”

“โหยยย...ท่าทางจะแพงนะน้า”
“ราคาก็เริ่มต้นแค่ 9 แสนเศษเอง ไม่แพงหรอก”
เพียงแค่เจ้าหมูดำได้ฟังราคาลมก็แทบใส่

“สามารถผ่อนได้นะ...เริ่มต้นเพียง 4 พันกว่า”
“ฉันว่าฉันไม่มีปัญญาอยู่เล่าหรูๆแบบนี้หรอกจ๊ะน้า”

หมูเหลืองจ้องหน้าหมูดำแล้วไล่ระดับสายตาไปจนถึงกีบเท้า
“เออ...พี่ผิดเองแหล่ะน้อง”
“พี่ไม่ได้ดูสารรูปน้องก่อน ฮ่าๆ โง่จริงเรา อย่างเจ้าหมูดำจะไปมีปัญญา
ซื้อเล้าสูงๆ หรูๆ อยู่ได้อย่างไร....อุ้บส์!!”
เจ้าหมูเหลืองหยุดพูดเนื่องจากเจ้าหมูดำเริ่มทำตาขวางใส่

“ฉันว่าพี่หาห้องที่มันเหมาะกับสารรูปฉันหน่อยก็ได้นะ”
“แหม...ไอ้น้อง พูดเล่นนิดๆหน่อยๆทำเป็นเคือง”
“มาเด๋วคราวนี้...พี่จัดให้...เอาแบบราคาถูกสุดๆเลย”
“ว่าแต่...ทำไมน้ารู้เยอะจัง...ว่าที่ไหนราคาเท่าไร ใกล้อะไร มีเงื่อนไขยังไง”
“โธ่...น้องสมัยนี้...อะไรที่มันทำเงินให้พี่ได้...พี่ก็ทำทั้งนั้นแหล่ะ”
“ทั้งเป็นนายหน้าทั้งขับแท็กซี่ รู้มั้ยว่าทางรัฐบาลน่ะ เค้าประกาศให้เมืองนี้
ให้เป็นเมืองธุรกิจการค้าเสรีในระบอบทุนนิยมไปแล้วนะ”

หมูน้อยตัวดำได้แต่นั่งนิ่งฟัง...เพียงแค่เข้าเมืองมาวันแรก
ยังเหนื่อยล้ากับการหาที่ซุกหัวนอนถึงเพียงนี้
อีกทั้งเมืองนี้ผู้คนต่างแก่งแย่งแข่งขันกันมากมายอีก...
หมูดำได้แต่ ถอนหายใจ....นิ่งคิด....ถึงอนาคตต่อไปข้างหน้า...
“ฉันจะอยู่ในเมืองนี้ได้ไหมนะ...” มันได้แต่รำพึงในใจในตอนนี้....เท่านั้น



5.

“ถึงแล้วน้อง...เล้าสุดถูก...”
เจ้าหมูน้อยตัวดำมองดูสถานที่ที่มันเพิ่งมาถึง
มันเป็นเล้าที่โกโรโกโสสิ้นดี...แต่ข้อดีของที่นี่ก็คือ ความเป็นส่วนตัว
และมีลานกว้างสำหรับเดินเล่น หรือเป็นที่พักผ่อน

“ขอบคุณมากนะจ๊ะน้าที่อุตส่าห์มาส่งฉัน นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆนะจ๊ะ”
เจ้าหมูน้อยตัวดำยื่นถุงรำให้กับหมูขับแท็กซี่สีเหลือง
ด้วยความทีไม่ประสีและเพิ่งเข้าเมืองเป็นครั้งแรก
จึงทำให้ไม่ทราบกฎเกณฑ์ของที่นี่ไปเสียฉิบ...

“ขอบใจนะน้อง....เอ้อ ช่างเป็นหมูดำที่ใจดีอะไรเช่นนี้”
“ส่วนค่ารถพี่คิดให้ราคาพิเศษ พันนึงก็แล้วกัน”
“เอ๋...!!” หมูดำงงไม่เข้าใจในสิ่งที่หมูเหลืองพูด
“พันนึงไงน้อง พันนึง....ค่าโดยสารไง”
“....!!??”
“เฮ้ย...! ไอ้น้องอย่ามาลีลาเยอะน่า พี่ชักหงุดหงิดแล้วนะ”

“อ๋อ...นี่มึงคิดจะเอาไอ้เศษรำทุเรศๆ มาแลกเป็นค่ารถเหรอ”
“ป่าวนะจ๊ะน้า....คือ...คือ ฉันนึกว่าน้ามีน้ำใจมาส่งฉันเสียอีก” หมูน้อยตัวดำละล่ำละลักตอบ
“น้ำใจก็ส่วนน้ำใจน้อง...เงินก็คือเงิน...เสียเวลามามากแล้ว...จ่ายมาซะดีๆ พันนึง”
“หรือมึงจะให้เรื่องถึงตำรวจ...หา!!”

เจ้าหมูน้อยตัวดำน่าสงสาร จำใจต้องจ่ายเงินค่าโดยสารที่แพงเกินจริง...
จริงอยู่หมูดำอาจจะผิดที่ยังไม่รู้กฎเกณฑ์สังคมของที่นี่...
แต่ด้วยความคดโกง คิดเอาแต่ได้ และไร้น้ำใจของหมูเหลือง
ตามระบอบทุนนิยม ทำให้หมูดำต้องเสียทั้งเงิน ทั้งกำลังใจ
น่าสมเพช...หมูดำอัจฉริยะในหมูบ้านเล็กๆ
กลับมาโดนเพียงหมูเหลืองที่การศึกษาน้อย....ต้มตุ๋นเข้าอย่างง่ายดาย

6.

รุ่งขึ้น...เจ้าหมูตัวดำตื่นขึ้นมาอย่างไม่สดใสเท่าไรนัก
เป็นเพราะว่าเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางเมื่อวานนี้...
นอกจากจะเหนื่อยกายแล้ว เจ้าหมูดำยังรู้สึกเหนื่อยใจอีก...
มันพยายามลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

“คิดไปเสียว่า ฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน” เจ้าหมูดำให้กำลังใจตัวเองในใจ
ก่อนที่มันจะกระโจนลงบ่อโคลน...ชำระล้างร่างกาย
มันเอาหัวมุดเข้าไปในโคลน....หลับตา....
“วันนี้เป็นวันใหม่...เราต้องมีแรง....เราต้องสู้ !!”
“อู๊ดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~~~~~~”
มันตะโกนในบ่อโคลนสุดเสียง...ระบายความโกรธ...ความเสียใจ
ที่มันไม่สามารถทำอะไรได้เมื่อวันวาน....
วันนี้มันตั้งใจแน่วแน่ว่า...ต้องสู้...ต้องสู้ๆๆๆ
“สู้เว้ยยยยยยยยย!!! อู๊ดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~~~~~~”



7.

เจ้าหมูน้อยตัวดำ...หลังจากที่มันชำระล้างร่างกายแล้ว
มันจึงเดินไปตลาด...เพื่อหาของกินเติมพลัง
ระหว่างทางมันอดนึกไม่ได้ว่า...ป่านนี้...
ครอบครัวของเราที่ หมูบ้านหมูดำจะเป็นอย่างไรนะ
มันนึกถึงกับข้าวที่ทำจากรำต่างๆ ที่แม่มันทำ...ล้อมวงกินข้าวด้วยกัน
ตามประสา...พ่อ...แม่...ลูก...ช่างอบอุ่นยิ่งนัก

8.

ที่ตลาดมีไม่ได้มีของกินมากมายอย่างที่เจ้าหมูดำคิดไว้
กลับมีแต่อาหารที่เจ้าหมูดำไม่เคยได้กินมาก่อน
“ รำที่เป็นกับข้าวน่ะเหรอ? โอ้ย...ตอนเช้าอย่างนี้ไม่มีใครเค้ากินกันหรอก”
“มีแต่พวกอาหารฟาสต์ฟู้ดอ่ะน้อง”
“เวลาเร่งด่วนอย่างนี้ไม่มีใครมีเวลามาเอ้อละเหยกินรำกับข้าวกันหรอกนะ”
“ว่าแต่น้องน่ะ...ไม่ใช่คนแถวนี้น่ะสิ”
“ผมมาจากหมูบ้านหมูดำครับ”
ทุกครั้งที่เจ้าหมูดำบอกถึงถิ่นกำเนิดของมันกลับมีเสียงเหล่านี้ออกมาแทนคำตอบ
“อี๋”
“??!!”
สุดท้าย...เจ้าหมูดำ...จึงได้กินเพียง แฮมเบอร์เกอร์รำ คู่กับสลัดรำเท่านั้น



9.

และแล้วก็ 1 เดือนผ่านไป...
เป็นเวลาที่พอสมควรที่ทำให้เจ้าหมูดำพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรในเมืองใหญ่
ที่สำคัญ...มันทราบแล้วว่าหมูทุกตัวในเมืองนี้....อ่านหนังสือออก
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-
“เฮ้...แหมน โย่ว์ ” เจ้าหมูดำหันไปตามเสียง เป็นเสียงของกลุ่มหมูแดงนั่นเอง
“พวกพี่เรียกฉันเหรอจ๊ะ”
“ใช่...you นั่นแหล่ะ โย่ว์ ” “what’s up, what’s up Dawg โย่ว”
“มาจากไหนเหรอ...ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลย โย่ว์ ”
“เอ่อ...ฉันมาจากหมูบ้านหมูดำน่ะจ๊ะ มาอยู่แถวนี้ได้เดือนนึงแล้ว”
“อี๋...........ทำไมถึงบ้านนอกจัง โย่ว์...แค่กๆๆ”
เจ้าหมูดำได้แต่นิ่งเงียบไม่ยอมตอบ

“นี่ๆ เจ้าบ้านนอก...แกอยากจะ cool อย่างพวกพี่หรือเปล่าล่ะ โย่ว์”
“อย่ามาทำ ill โชว์หน่อยน่า เชยจิตจริงๆ โย่ว์ ”
“ดูสิๆ bling bling ที่ห้อย ก็ไม่มี โย่ว์ แค่กๆๆๆ”
สารพัดสารพันคำถากถางที่เจ้าหมูดำฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องถาโถมเข้าใส่
จนทำให้หมูดำหมดความอดทน

“โว้ยยยยยยยย!!! พวกมึงจะเอายังไงกับกูวะ...”
“แล้วภาษาที่พูดน่ะแน่ใจเหรอว่าเป็นภาษาหมู”

กลุ่มหมูแดงทั้ง 3 ถึงกับอึ้ง

“นี่มึงคิดจะ beef กับพวกกูชิมิ โย่ว์” หัวหน้ากลุ่มหมูแดงยื่นหน้าเข้ามาพูดกับเจ้าหมูดำใกล้ๆ
“Hood นี้ไม่เคยมีใครกล้ามาลองดีกับ PP Crew ของเรามานานแล้ว โย่ว์ แค่กๆๆๆ”
“งั้นเรามา Rap Battle กันดีกว่า โย่ว”
“เอ้า beatbox” หมูเหลืองตัวหัวโจกที่ทำท่าจะเป็น MC ให้สัญญาณเริ่มการแข่ง

“เอ่อ...ฉันไม่....” เจ้าหมูดำยังไม่ทันตอบปฏิเสธ หมูแดง mc ก็เริ่มร้อง
“ hay shit!! What da fuckkk!!
เฮ้ย!...ไอ้หมูดำบ้านนอก โย่ว์ เฮ้ย!...ไอ้หมูดำบ้านนอก
กูรู้ว่ามึงเป็นแค่ลูกกระจ๊อก จะเป็นอย่างกูนะมึงไม่มีสิทธิ์หรอก
เพราะ skill มึงน่ะกระจอก...อย่างมากมึงก็ได้แค่หลอก...ปัทโธ่ไอ้หักหอก!!
2 ทีมันยังน้อยเกินไป...ท่าจะให้ดีขอให้มึงไปเดินไกลๆ...
ห่างจากตีนกูนี่ ตีนกูน่ะอยู่ตรงนี้...กูจะเหยียบมึงให้เป็นขันที
ให้มึงอดเยี่ยวไปเป็นปีๆ ถ้ามึงรู้ก็จงหนี...ให้ไกลเป็นหมื่นลี้
โธ่ไอ้หมูดำหน้ายี้....bling bling กูก็ไม่เห็นมึงมี
อย่างมึงคงห่างกับคำว่า Off the heezy
สุดท้ายนี่กูแค่อยากจะถามว่า Nah mean”

“วิ้ว....”
“สุดยอดๆ”
“สมกับเป็นยอด mc ใน hood นี้จริงๆ โย่ว”
เจ้ากลุ่มหมูแดงปรบมือพร้อมกับเยินยอกันเอง

“โหย...ลูกเพ่ Rhyme ของลูกพี่นี่ช่าง flow ดีจริงๆ โย่ว์ แค่กๆๆๆ”

เจ้าหมูน้อยตัวดำนึกขันอยู่ในใจ...ที่เจ้าพวกกลุ่มหมูแดงร้องไป
มันก็แค่กลอนดีๆนี่เอง...แต่แค่ใส่จังหวะลงไปเท่านั้น

“พวกคุณ นี่มันบ้า หรือว่าโง่
เด็กกะโปโล ข้างบ้านผม ยังแต่งได้
ทั้งกาพย์ กลอน โครงสี่ ของหมูไทย
ไฉนจึง เอามายำ ให้หยาบคาย

มัวแต่บ้า พวกฝรั่ง นกอินทรี
ถึงคราวนี้ เห็นที จะสูญหาย
น่าสงสาร พ่อแม่คุณ กลัวจะตาย
หัวใจวาย เพราะมีลูก หัวนอกเอย

ถึงแม้ชอบ แนวนี้ไม่ มีใครว่า
เพียงแค่นำ ประยุกต์ใช้ อย่านิ่งเฉย
สิ่งดีๆ ควรจำไว้ อย่าละเลย
เปลี่ยนสิ่งเชย ให้ดูใหม่ ตามใจเรา....โย่ว์ๆๆๆ”

ทันทีที่หมูดำแหล่...เอ้ย..rap จบลง
เหล่าหมูแดงต่างตกตะลึง...ตาค้าง...น้ำลายไหล

“เจ้าหมูดำมันโชว์ Rhyme โคตรจะ flow เลยลูกพี่ โย่ว์ แค่กๆๆๆ”
แล้วเจ้าหมูแดง mc ตัวหัวโจกก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับกล่าวว่า

“เฮ้...เป็น free-mic ที่ยอดมากเลยว่ะ...cool man”
“หรือพวกเราว่ายังไง เจ้าหมูดำนี่สุดยอดไปเลยใช่ไหม He’s so cool aight?”

เหล่าหมูแดงพยักหน้ายอมรับหมูดำด้วยความชื่นชม...
แล้วพวกมันทั้ง 4 ก็จับมือกัน
หมูดำ 1 หมูแดง 3....ออกเดินทางไปพร้อมกัน



10.

เมื่อเจ้าหมูน้อยตัวดำได้ทำความรู้จักกับ PP Crew ของกลุ่มหมูแดงแล้ว
จึงทำให้รู้ว่า...เหล่าพวกหมูตัวแดง ก็มีความฝันเหมือนกัน...พวกมันฝันกันว่า
มันจะเป็นแร็ปเปอร์ชั้นยอด...ได้ออก เทปกับค่ายเพลงยักษ์ใหญ่....
(หรือออกกับ ประเทือง, vampire หรือ princo) หว่า...

เจ้าหมูน้อยตัวดำจึงบอกว่า...
“ถ้าพวกนายอยากเป็นแร็ปเปอร์ หรือนักร้องล่ะก็...ควรเป็นตัวของตัวเองก่อนนะ
อย่าเลียนแบบพวกนกอินทรีมากเกินไป...สิ่งที่มันมีอยู่ข้างในเราเอาออกมาใช้ให้เต็มที่”

“สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกเราคืออะไร...อย่าลืมราก...ลืมกำพืดของเรา...เท่านั้นก็พอ”

เคยมีคนบอกเจ้าหมูตัวดำไว้ว่า...
“ยิ่งต้นไม้หยั่งรากลงลึกเท่าใด...นั่นคือความมั่นคง
และความมั่นคงนั้น...ผล...ดอก...ใบ...ที่แตกกิ่งก้านออกมาก็จะมั่นคงเช่นกัน
เปรียบได้ดั่งวัฒนธรรมของเรา ถ้ารากของเราแข็งแรง สิ่งที่แตกหน่ออกมา
ก็สามารถจะประยุกต์ใช้ได้โดยไม่ขัดเขิน....
เพราะยังมีความดั้งเดิมหรือรากของเราอยู่”

11.

เย็นวันหนึ่ง...ขณะที่เจ้าหมูน้อยตัวดำนั่งทอดหุ่ยอยู่ริมทางเท้ากับเพื่อนหมูสีแดง
สายตาก็เหลือบไปเห็นเหล่าหมูสีชมพูเดินมาถึง 3 ตัว
เจ้าหมูสีชมพูตัวน้อยที่เดินตรงกลาง...รูปร่างของมัน เอ้ยเธอ...โดนใจเจ้าหมูตัวดำอย่างจัง
จมูกที่กลมได้สัดส่วน...รูจมูกกว้างกำลังดี...
ก้นและสะโพกใหญ่ได้รูป...อีกทั้งหางที่ได้รับการขดม้วนอย่างบรรจง

“นี่แหล่ะ...นางในฝัน...ดูดี...มีชาติตระกูล....ที่เราเฝ้าใฝ่ฝันและตามหามานาน”

12.

“กลุ่มนั้นน่ะเหรอ...”
“พวกผู้ดีไฮโซแถวนี้แหล่ะ....แค่กๆๆ โย่ว์”
“อย่าบอกนะเว้ยเพื่อน...ว่านายสนใจยัยพวกนั้น”
“อย่าดีกว่า...สารรูปอย่างพวกเรา...แค่หางตายัยพวกนั้นยังไม่แลเลย”
“อ้าวเฮ้ยๆๆ....เจ้าหมูดำ อย่างเพิ่งๆ แค่กๆๆๆ”

เจ้าหมูดำไม่สนใจคำทัดทานสหายของมันทั้ง 3 ในใจของมันคิดเพียงแค่ว่า
เมื่อมีโอกาสอันดีมาอยู่ตรงหน้าแล้ว...มิควรปล่อยให้หลุดลอยไป

“สวัสดีจ๊ะ...”
ทั้ง 3 ชายตามาหาเจ้าหมูดำ...พร้อมกับเชิดใส่พร้อมๆกัน

“เอ่อ...ฉันชอบเธออ่ะจ๊ะ...ตั้งแต่แรกพบเลย”
“ต๊ายตาย...ไอ้หมูดำ...ไอ้หมูสกปรก...ไปห่างๆพวกฉันเลยไป” 1 ใน 3 หมูสีชมพูไล่
“ช่างกล้ามากนะยะเธอ...ที่มาจีบเพื่อนฉัน” หมูสีชมพูอีกตัวเสริม

เจ้าหมูดำนึกเอะใจ...จากที่เจ้าหมูดำทราบมา...
หมูสีชมพูจะเป็นหมูที่พูดจาอ่อนหวาน...ใจดี...และมีความเป็นผู้ดีสูง
ไฉน...ยัย...เอ่อ...คุณหมูสีชมพูตัวนี้วาจาถึงได้หยาบคายนัก

“ขอโทษทีนะจ๊ะ...ที่เพื่อนฉันปากเสียไปหน่อย...อากาศมันร้อนอ่ะจ๊ะ”
เจ้าหมูดำมองหน้ามนของหมูสีชมพู....เธอคนนี้นี่เอง...นางในฝันของฉั

“ไปพูดกับมันทำไมเธอ...เปลืองน้ำลายหมด”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ...นานแล้วที่ไม่มีใครกล้ามาคุยกับเรา” หมูสีชมพูตัวกลางบอกเพื่อนทั้ง 2

“เธอมาจากไหนเหรอ”
“มาจากหมูบ้านหมูดำจ๊ะ”
“อี๋...............” หมูสีชมพูทั้ง 2 ร้องพร้อมกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ....ฉันหมูสีชมพูสายรุ้งจ๊ะ”
“ฉันหมูดำปื๊ด...จ๊ะ”
“สายรุ้งมี 7 สี...แต่ใจฉัน...จะรักแค่สีเดียว...
คือเธอ....หมูสีชมพู สายรุ้ง” เจ้าหมูดำนึกในใจ



13.

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น...เจ้าหมูดำปื๊ด....ก็ได้พบกับหมูสีชมพูสายรุ้งมากขึ้น
ไปไหนด้วยกันบ่อยขึ้น....จนเจ้าหมูดำรู้ใจเจ้าหมูน้อยสีชมพูไปหมด
เธอชอบกินไอศกรีมรส รำเรซิ่น...ช็อคโกแล็ตเคลือบรำอบกรอบ...พิซซ่าหน้ารำ ฯลฯ
สารพัดอาหารเพื่อสุขภาพ...มิน่าล่ะ...เธอถึงสุขภาพดี อวบอิ่มเช่นนี้
ที่สำคัญ...ทั้งคู่ยังได้คุยกันมากขึ้น...และทำให้เจ้าหมูดำรู้อะไรๆขึ้นเยอะทีเดียว
ข้อสันนิษฐานของเจ้าหมูดำไม่ผิด...ว่าเพื่อนสาวปากเสียของหมูสีชมพูสายรุ้ง
เป็นเพียงแค่หมูสีเนื้อธรรมดาๆเท่านั้น...หากแต่เพียงเพราะ
พวกเธอขยันเข้าร้านเสริมสวย กัดผิวเสียจนเป็นสีชมพู

“พวกหมูในเมืองน่ะ...เป็นพวกชอบเปลี่ยนสีนะ...เธอก็ควรระวังๆไว้บ้างนะจ๊ะ”
“แล้วเธอรู้มั้ยจ๊ะ...ว่าทำไมถนนหนทางในเมืองนี้ไม่มีสีชมพูเลย”

หมูสีชมพูสายรุ้งมองหน้าเจ้าหมูดำ...พร้อมกับถอนหายใจก่อนบอกว่า
“เมื่อก่อนน่ะนะ...อะไรๆในเมืองยังไม่ค่อยเจริญเหมือนสมัยนี้...
ถนนหนทาง...รถราบ้านช่อง...แม้แต่ตัวหมูเองล้วนเป็นสีชมพู
ทุกหมูบ้าน...ทุกจังหวัดล้วนมีแต่สีของตนเอง
ส่วนหมูบ้านของเธออาจจะไกลหน่อย...
รสนิยมการเปลี่ยนสีตัวเองอาจจะยังเข้าไม่ถึงก็เป็นได้
แต่พอมีเจ้าหมาป่าเข้ามาบริหารบ้านเมืองทุกอย่างจึงมั่วและเละเทะไปหมด
ถนนหนทางที่เคยสว่างสดใสด้วยสีชมพูถูกแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ
ทุกๆอย่างล้วนมีหลากหลายสีสัน แม้กระทั่งตัวหมูเองยังเปลี่ยนสีได้ตามใจชอบเลย....”

เจ้าหมูดำรู้ว่าด้วยลมปากของหมาป่าเพียงเฮือกเดียว...
ก็ทำลายบ้านเมืองได้อย่างง่ายดาย
ไม่มีใครกล้าเอาผิดกับหมาป่า...มีแต่หมูที่ประจบสอพลอ...เพื่อตำแหน่งที่ก้าวหน้าของตน
เจ้าหมูดำนึกได้ว่า...พวกเราชาวหมู...ยังไงก็เป็นเพียงแค่หมูวันยังค่ำ
ยังยอมให้เจ้าหมาป่าหลอกได้แบบหมูๆ
พวกที่ต่อต้าน...ก็ไม่มีแรงต้านทางลมปากของเจ้าหมาป่าได้นาน
สักพักก็กลายเป็นพวกหมูบ่ะช่อให้หมาป่ากินเอาง่ายๆ

14.

เมื่อรู้ความจริงทั้งหมด...เจ้าหมูน้อยตัวดำจึงล้มเลิกความฝันอันเก่า
เปลี่ยนเป็นมีความฝันอันใหม่....
นั่นก็คือ...มันจะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้หมูบ้านของมันมีทางเดินเป็นสีชมพู
นำความเจริญเข้าสู่หมูบ้านของมัน...แต่ไม่ลดทอนความเจริญทางจิตใจ
หลังจากนั้น...เจ้าหมูตัวดำได้สารภาพรักกับเจ้าหมูตัวน้อยสีชมพูสายรุ้ง

หากแต่ว่า...มันกลับผิดหวัง...
ไม่ใช่สาวเจ้าไม่รับรักมันหรอกนะ...
หากแต่เพียงว่า...เธอไม่ใช่หมูสีชมพูผู้มีชาติตระกูลสูงส่งอย่างที่คิด
เธอเป็นหมูสีชมพูจริง...
เพียงแต่ว่าชาติตระกูลผู้ดีเก่าของเธอเป็นเพียงแค่อดีตไปแล้ว
มีแค่ชื่อท้ายที่ยาวเท่านั้นที่ยังคงเหลือไว้แทนศักดิ์ศรีเก่าๆ
ระบอบทุนนิยมยังคงสำคัญในเมืองนี้...
เมื่อเจ้าหมูตัวดำรับรู้ว่า...เธอ...หมูสีชมพูสายรุ้ง
ขายเนื้อของเธอเพื่อแลกกับความสะดวกสบาย....กับสิ่งของเครื่องใช้ที่ฟุ่มเฟือย

15.

ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าหมูตัวดำอาศัยอยู่ในเมืองได้นานเท่าไร
รู้แค่เพียงว่า...เจ้าหมูตัวดำ...
มันกำลังสร้างทางเดินกลับสู่หมูบ้านของมัน...ให้เป็นสีชมพู
ไม่แน่...ตอนนี้มันอาจจะเดินอยู่แถวหน้าเคหะสถานของท่าน
พร้อมกับสร้างทางเดินสีชมพูกลับหมูบ้านของมัน

ยังไง...ถ้าเจอ...ก็เรียกให้มันแวะเข้ามาพักเหนื่อย...ดื่มน้ำหน่อยแล้วกัน
เปิดประตูต้อนรับมันหน่อยนะครับ....รับรองว่าไม่มีพิษมีภัย...

ปล. กลุ่มหมูสีแดง...ตั้งใจที่จะทำเพลงโดยอาศัยรากที่มั่นคง...
เพียงแต่ว่า...พวกกลุ่มหมูแดงรับวัฒนธรรมของพวกฝรั่งนกอินทรีมาตั้งแต่ยังเล็ก...
ทำให้การกลับไปสู่รากเดิมของมันกลับกลายเป็นการเปลี่ยนแปลงที่หนักหนายิ่ง...
ทำให้เพลงที่พวกมันทำกันขึ้นมานั้น...
ก็ซ้ำๆๆๆ...กับหมูอีกหลายกลุ่ม...และอีกหลากสี




** ศัพท์ Hip Hop ประกอบการอ่านพร้อมคำอธิบาย **

Aight
ย่อมาจาก All right ใช้กันหลังประโยคคำพูดที่เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบว่า ใช่หรือไม่ ประมาณเช่น She’s so hot, Aight? ก็คือ “เธอช่างร้อนแรงสุดๆไปเลย...ชิมิ?”

B-Boy
ย่อมาจาก Breaker Boy ถ้าเป็นผู้หญิงจะเรียก B-Gal/Fly Gal

Beatbox
การทำเสียงเครื่องดนตรีด้วยปากล้วนๆ

Battle
การดวลประชันแข่งขัน ใช้ได้ทุกสาขาของ Hip Hop ไม่ว่าจะเป็น MC, B-Boy, Graffiti, Beatbox

Beef
สภาวะการมีปัญหากับคนอื่น เช่น นายสนธ๊อก beef กับนายเหลี่ยมศักดิ์เป็นต้น

Bling Bling
เครื่องประดับวิ้งๆทั้งหลายที่เด็กฮิบฮอบชอบใส่กันไม่ว่าจะเป็นต่างหู สร้อยคอยาวๆ แหวน

Bomb
ใช้ใน Graffiti หมายถึงการพ่นทับงานคนอื่น และมีกฎว่า ถ้าไม่เจ๋ง....มึงอย่า

Bounce
เด้ง กระโดดโลดเต้น แนะนำให้ลองหาความหมายเพิ่มเติม
ได้ที่เพลงของ กอล์ฟ - ไมค์ -*-

Corn rolls
ไม่เกี่ยวกับข้าวโพด แต่คือทรงผมที่ถักติดหนังหัวแบบตะขาบ (ในเรื่องนี้ผมอยากจะทำให้ 1 ใน 3 ของกลุ่มหมูสีแดงไว้ทรงผมอย่างนี้แต่จนปัญญาในการรีทัชภาพหมูผมทรงนี้อ่ะครับ)

Crew
กลุ่มแก๊งของชาวฮิบฮอบ ความหมายเดียวกันกับคำว่า team

Dawg
มาจากคำว่า dog ซึ่งในที่นี้หมายถึงเพื่อน เช่น what’s up Dawg?

Flow
จังหวะการแร็ปที่รื่นไหล มีเว้นช่องไฟที่ดี

Free-Mic
คือการด้นร้องออกมาสดๆของ MC โดยไม่มีการแต่งออกมาล่วงหน้า

Grafitti
การสร้างผลงานศิลปะะบนกำแพงด้วยสีสเปรย์

Hood
ชุมชนที่อยู่

Ill
ป่วย...ในที่นี้เป็นการแสดงลักษณะของ style มากกว่า เช่น Rhyme มึงแม่ง Ill มาก ไรงี้

MC
นับร้องแร็ปที่ถือ Mic มันส์ไปกับคนดู ย่อมาจาก Master of Ceremony

Nah Mean
ย่อมาจาก Do you know what I mean? ที่เราได้ยินกัน Nah Meanๆ จนบางคนนึกว่า หน้าหมีๆๆ (555)

Off the Heezy
ความหมายเดียวประมาณกับคำว่าเจ๋ง cool หรือ dope ใช้กับบุคคล เวลาผู้หญิงสวยๆ เดินมาก็ร้อง Off the Heezy

Off the Hook
ความหมายเดียวกับ Off the Heezy แต่เปลี่ยนมาใช้กับสิ่งของ เช่น รถ

Rhyme
กาพย์กลอนเพลงแร็ปทั้งหมดจะเรียกกันว่า Rhyme

Sampling
การเอาเสียงของเพลงๆหนึ่ง มาทำเป็นเพลงใหม่ หนือใส่เข้ามาในเพลงเพื่อเพิ่มสีสัน

Tag
ชื่อนามปากกาของ writer

Thug
อันธพาล (ก็พวกหมูแดงน่ะแหล่ะ)

Writer
คนที่สร้างผลงานศิลปะะบนกำแพงด้วยสีสเปรย์

คำศัพท์ฮิบฮอบอ้างอิงจากนิตยสารดีดีที ฉบับที่ 16 ปก เวย์ ไทเทเนียม

เรื่องและภาพ โดย ยางมะตอยสีชมพู

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2549		19 comments
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2549 21:53:46 น.
Counter : 3176 Pageviews.
Share Tweet