Title: ค่ำคืน...ป้ายรถเมล์...ผู้หญิง...คนบ้า

ค่ำคืนหนึ่งในยามราตรี ที่แสงสียังไม่ยอมหลับ
ผมเป็นอีกคนหนึ่งในหลายพันคน...
ที่ยังคงดำเนินชีวิตต่ออย่างมึนๆ
บนป้ายรถเมล์ในช่วงหนึ่งของถนนรัชดาแห่งนี้

ผมกำลังจะกลับบ้าน
หลังผ่านช่วงเวลาต่อรองกับกลุ่มเพื่อนสนิทตั้งนานสองนาน
เหตุผลที่ผมบอกพวกมันคือ...

“กูกลัวรถเมล์หมด”
“มึงก็นั่งแท็กซี่เอาสิวะ”
“ไม่เอา เปลือง”
“โธ่ไอ้ห่า...นานๆทีกูจะลากมึงมาเที่ยวกับพวกกูได้ทั้งที”
“เออ ขอโทษว่ะ...”
“............................”

ผมเสียค่าต่อรองให้พวกมัน ด้วยการกระดกเพียว 2 ช็อตติดๆ
ถือเป็นค่าต่อรองที่...ไม่เลวจนเกินไปนัก
ในเมื่อผมอยากกลับบ้านเต็มแก่ จะให้กระดกอีกกี่ 10 ช็อต ผมก็ต้องทำ

ผมเดินห่างออกจากสถานบันเทิงแห่งนั้น มุ่งตรงไปที่ป้ายรถเมล์
ผมไม่รอรถตรงป้ายแรกที่ผมเจอ
ด้วยเหตุผลที่ว่า คนเยอะเกินไป...
ผมเดินไปเรื่อยๆ จนเจอป้ายรถเมล์อีกป้ายหนึ่ง
ป้ายนี้มีคนรออยู่แล้ว 2 คน
หนึ่งนั้นเป็นผู้หญิง ผมยาว อยู่ในชุดนักศึกษา ท่าทางทะมัดทะแมง
อีกหนึ่งเป็นชายเคราดก ผมยาวกระเซิง เนื้อตัวสกปรกมอมแมม
หรือจะเรียกให้เข้าใจได้ง่ายๆนั่นก็คือ คนบ้า

นรก!
สวรรค์!

น่าแปลกที่ในเวลาค่ำคืนนี้ผมได้เจอทั้งนรก กับสวรรค์พร้อมๆกัน
คงจะดีกว่านี้ หากผมได้รอรถเมล์กับเธอคนนั้น ที่ใส่ชุดนักศึกษา
ที่ป้ายรถเมล์เงียบๆนี้เพียงแค่สองคน มันคงจะเป็นสวรรค์น้อยๆของผมเลยทีเดียว

กลับกัน...ถ้าหากว่าเธอคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย
ผมคงต้องรอกับคนบ้าท่าทางน่ากลัวเพียงแค่สองคนเช่นกัน
นั่นคือนรกชัดๆ

พวกเราสามคน...เอ่อสองคนดีกว่า
ต่างชะเง้อคอเพื่อรอดูรถเมล์สายที่กำลังจะมา
ผมภาวนาให้เป็นสายของเธอคนนั้นก่อน
เพราะหากว่าเป็นรถเมล์สายที่ผมรอ...ผมคงจะไม่อาจขึ้นไป
โดยปล่อยให้เธอคนนั้น รอรถเมล์อยู่กับคนบ้าเพียงลำพังหรอก
หรือถ้าเป็นสายที่เราทั้งคู่รอพร้อมๆกัน นั่นก็คงจะเยี่ยมมากๆเลย

รถเมล์วิ่งมาถึงในระดับสายตาที่พอจะมองเห็นตัวเลขแล้ว
สาย 185...นั่นเป็นรถเมล์สายที่ผมรออยู่นี่นา...
ผมนึกในใจ...”เอายังไงดีวะ”
ก่อนที่จะหันไปมองน้องนักศึกษา ซึ่งเธอก็แสดงออกถึงท่าทีที่ผิดหวัง
คงไม่ใช่สายที่เธอรอ...

ผมตัดสินใจไม่ถูก...
มือขวาของผมกำลังยกมือขึ้นโบกรถเมล์ให้จอด
มือซ้ายกำลังปัดป้อง ไม่ให้มือขวายกมือขึ้นโบกได้

แต่...ผมไม่ต้องทะเลาะกับมือของตัวเองให้นานกว่านี้
ในเมื่อรถเมล์สาย 185 ที่ผมรอ มันมาจอดอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
ขาเจ้ากรรมของผมกำลังจะก้าวขึ้น...
แต่มือทั้งสองต่างยื้อยุดไม่ให้ขาของผมก้าวเดิน
ผมหลับตา...ตัดสินใจ นั่งรอเป็นเพื่อนเธอต่อไป

ราตรียังคงยืนยาว นาฬิกายังคงก้าวเดินต่ออย่างมาดมั่น
ขณะนี้เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าๆแล้ว
รถเมล์ของเธอคนนั้นก็ยังไม่มาเสียที
แต่ของผมนี่น่ะสิ ผ่านไป 2 คันแล้ว
ในขณะที่คิดอยู่เพลินๆ โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น

“ถึงบ้านยังวะ” ปลายสายคือเพื่อนของผมนั่นเอง
“ยังอยู่ป้ายรถเมล์อยู่เลย”

“อ้าว...ไอ้ห่า แล้วบอกว่าจะรีบกลับบ้าน ทำเชี่ยไรอยู่ล่ะ”
“รอรถเมล์สิวะ...” ผมตอบกลับไป

“เออๆๆ กูก็กำลังจะกลับ อยู่ตรงไหน เดี๋ยวกูไปรับ”
“ไม่เป็นไร มึงขับรถกลับบ้านดีๆเถอะ”

“เฮ้ย...มึงรอรถเมล์อยู่คนเดียวหรือเปล่า หรือมึงกำลังจิกใครอยู่”
“มึงจะบ้าเหรอ กูไม่ใช่ไก่นะเว้ย จะมาจิกอะไรแดก ดึกๆดื่นๆ”

“เอ๊ะ อีนี่...ต่อปากต่อคำเว้ยยยย เสียดายชิบเป๋ง ถ้ารู้งี้กูไม่น่ารีบปล่อยมึงกลับเลย”
“ทำไม??”

“เอ๋า...ก็สาวๆสวยๆ เพียบเลยสิวะ ถ้ามึงอยู่เดี๋ยวกูจะเข้าให้มึง จะได้ลืมเรื่องน้องป่านได้เสียที”
“เออ ช่างเถอะ...กูขอพักเรื่องผู้หญิงไว้ก่อนว่ะ...บอกตรงๆ ขี้เกียจ...กูเหนื่อยแล้ว”

“ทำเป็นเหนื่อยๆ...เอ้า ตามใจเว้ย กูกลับแล้วนะ หวังว่าคงไม่ต้องรอรถเมล์จนถึงเช้านะเว้ย”
“เออ...ขับรถดีๆล่ะมึง เจอกัน”

ผมกดปุ่มวางโทรศัพท์...
อย่างไม่รู้ตัว...คนบ้าได้เข้ามานั่งใกล้ผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ผมลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ก่อนเดินหนีไปที่ริมถนน ที่เธอคนนั้นยืนรออยู่ก่อนแล้ว
ผมท่องในใจ หนึ่ง...สอง...สาม...แล้วตัดสินใจพูดกับเธอ

“ย้ากกกกกกกกกกกกกก อ๊าคคคคคคคคคคคค”
“??!!?”

จู่คนๆบ้าก็แผดเสียง คำรามก้องดังไปทั่ว
ผมและเธอคนนั้นหันไปมองอย่างตกใจพร้อมๆกัน

โอ๊ยย...เอาไงดีวะ...จะกลับก่อนก็เป็นห่วง เฮ้อ...
แล้วถ้าเกิดคนบ้ามันเข้ามาทำอะไรตอนนี้ล่ะ...ผมจะทำยังไง
ชีวิตเกิดมาก็ยังไม่เคยต่อยตีกับใคร...
หวังผลได้เลยว่า ถ้าคนบ้าเข้ามาทำอะไรตอนนี้...
ผลชนะเป็น 0% ชัวร์...

โชคดีที่เหตุการณ์นี้ไม่เกิดขึ้น เมื่อเรา...(ผมกับน้องนักศึกษาคนนั้น)
เห็นรถเมล์กำลังวิ่งตีคู่กันมาทั้งสองคัน
เธอคนนั้น ยกมือขึ้นโบกรถเมล์สายที่กำลังจะมาถึง
ส่วนผม ก็เดินไปย้อนไปอีกนิดนึง
เพื่อแสดงตัวให้รถเมล์คันที่ตามมาข้างหลังรู้ว่า
ผมต้องการจะขึ้นนะ...จอดรับกูด้วย

รถเมล์ทั้งสองคันจอดเทียบเข้าที่ป้ายพร้อมๆกัน
อย่างไม่ได้เข้าข้างตัวเอง...ผมหันไปเห็นเธอคนนั้นยิ้มให้ผมด้วยล่ะ
และอ่านปากของเธอได้ไวๆว่า “ขอบคุณค่ะ....”
ผมไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรต่อไปอีก...
แต่เอาเป็นว่า ผมได้เห็นเธอ รวมทั้งผมด้วย
ขึ้นรถเมล์กลับบ้านได้อย่างปลอดภัย
ผมก็รู้สึกโล่งอก...และสบายใจแล้วครับ

ผมรู้สึกเสียดายที่ตัดสินใจชวนเธอคุยช้าไป
แต่ช่วงเวลาที่ผมได้ยืนรอรถเมล์เป็นเพื่อเธอ เพื่อปกป้องไม่ให้คนบ้ามาทำร้าย
เพียงแค่นี้...ก็เป็นความประทับใจอีกอย่างหนึ่งแล้วล่ะครับ

อย่างน้อยผมก็มั่นใจว่า...เธอคงรู้สึกดี และขอบคุณผมจากใจจริงๆเช่นกัน
อาจจะไม่ต้องรู้จักกัน...แต่เก็บความประทับใจนี้ไว้ได้นานๆ
แค่นี้หัวใจก็เป็นสุขแล้ว...

ส่วนน้องป่าน...ต้นตอที่ทำให้ผมต้องออกมานั่งเมา แบบมึนๆในคืนนี้
ผมก็ได้แต่ถามตัวเอง...และตอบกลับไปว่า

“น้องป่าน...ใครกันวะ?”

Create Date : 15 เมษายน 2550		8 comments
Last Update : 18 เมษายน 2550 21:32:29 น.
Counter : 1456 Pageviews.
Share Tweet