เพลงศึกอยุธยา (๔๘)
ช้างเห็นการประชันไปกันใหญ่
บอกกำไลเสียงดังหน้าขังขึง
เดี๋ยวเถอะเที่ยวไม่ทั่วเอ็งมัวอึง
เอื้อมมือดึงมือพลันพาผันจร
ผ่านเจ้าจันทร์เจ้าพรหมชมตลาด
เดียรดาษระดะคนสลอน
พาเลาะเลียบกำแพงพระนคร
ออกเมืองตอนตรงลู่ประตูดิน
ช่องกุดถึงขื่อหน้าบรรดาเรือ
ร้องเชิญเชื้อซื้อหาบรรดาสิน
หลากแพเรือลอยล่องขายของกิน
ชวนให้ลิ้นลิ้มเหลือพวกเรือชำ
ขายอาหารทั้งผองล้วนของแห้ง
ที่ในแหล่งเรือชาก็คลาคล่ำ
ขายเครื่องหอมมากมายเรียงรายลำ
เช่นแป้งร่ำน้ำหอมน้ำอบปรุง
พาข้ามคูขื่อเมืองประเทืองจิต
เพลิดเพลินพิศไปพลางตามทางมุ่ง
เพลินแลละแวกบ้านตามชานกรุง
จนถึงทุ่งบ้านท่าศาลาเกวียน
โคล้อจากบุรีเขตอีสาน
พวกชายชาญเหวกโหวกผ้าโพกเศียร
ฤดูแล้งจะขนของวนเวียน
ขายแลกเปลี่ยนสินค้าของป่าไพร
หน่อเขี้ยวงาเอ็นเนื้อหนังเสือครั่ง
ดีบุกทั้งกำยานกระวานไหม
ขี้ผึ้งน้ำรักยางผิดอย่างไทย
เครื่องของใช้ตามอย่างคนทางลาว
แม่ค้าหญิงพริ้งเพริศโฉมเฉิดฉิน
สวมผ้าซิ่นผ้าถุงอวดพุงขาว
ที่ลานโล่งโค้งเลี้ยวคนเกรียวกราว
เสียงผู้สาวเล่นลำกลอนสำราญ
คนแคนเคล้าเป่าคล้องทำนองคึก
เอวยักยึกตะโพกโยกประสาน
ออกท่าทางย่างย่ำช่างชำนาญ
ทำอาการเหมือนว่าวกระเด้าลม
สาวหมอลำรำล้อรอบหมอแคน
ฟ้อนอ่อนแขนแอ่นกายส่ายผสม
ยื่นหน้าพริ้มยิ้มสู้สู่ผู้ชม
ผู้คนขรมขำขันเห็นถันไกว
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
เรือชำ/เรือชา คงเป็นเรือที่ขายของตามเนื้อกลอน