เพลงศึกอยุธยา (๘)
ยินน้ำเสียงแทรกเศร้าจากเจ้าแพร
แสนเป็นห่วงก็แต่คุณแม่ข้า
แวะหลักแก้วถิ่นพักเถิดสักครา
ไปล่ำลาแม่พลับก่อนลับจร
เสียงอ้ายพวงห่วงใยใครก็ห่วง
ทั้งข้าวรวงเมียลูกทั้งฟูกหมอน
แต่เมื่อเข้าตาร้ายต้องตะลอน
ต้องจากคอนทั้งทั้งยังห่วงใย
นายท้ายงัดคัดท้ายเรือผายพุ่ง
ตัดร่องคุ้งทุ่งข้าวพราวไสว
ช่วยกันฮึดจ้ำฮึดชั่วอึดใจ
ก็ถึงแถวแนวไผ่บ้านยายพลับ
ข้างฝ่ายยายโขยกนั่งโขลกหมาก
ส่งเข้าปากแยกเขี้ยวเคี้ยวหยับหยับ
เสียงน่าอร่อยจังดังจั๊บจั๊บ
แก้มย่นยับแย้มยิ้มดูอิ่มเอม
บนแคร่หน้าโรงนาหลังคาแฝก
เคี้ยวหมากแหลกแกรกกรุกสุขเกษม
ได้คลายทุกข์รุกเร้าที่เคล้าเคลม
เพียงเพื่อเปรมปลดทุกข์ที่รุกราน
ขยับเอนหลังอิงเอกเขนก
ใครโหวกเหวกโวยวายชายละหาน
ไยมาอึงเอ็ดอำให้รำคาญ
มาเรียกขานหาข้าหรือหาใคร
ลุกจากแคร่แร่กรายสู่ชายคลอง
ชะเง้อมองแลแถวแนวกอไผ่
เห็นเป็นพวกหนุ่มหนุ่มกลุ่มอ้ายไว
อ้าว..อีแพรไฉนมากับมัน
ไม่ทันทักถามไถ่อะไรแน่
เห็นเจ้าแพรวิ่งโผปล่อยโฮลั่น
เรื่องเศร้าเศร้าเล่าสู่ได้รู้กัน
ยายพลับสั่นครั่นคร้ามด้วยความกลัว
ปากพึมพำกรรมเก่าหรือเจ้าเอ๋ย
ไฉนเลยเล่ามาชะตาชั่ว
ต้องเอาลูกขายเพียงเพื่อเลี้ยงตัว
เขารู้ทั่วดูถูกขายลูกกิน
เพียงเพื่อพ้นทุกข์ที่อนาถา
คนปากหมามีมากถางถากหมิ่น
หูทวนลมเรื่อยไปแม้ได้ยิน
ใครติฉินว่าชั่วช่างหัวใคร
มาเกิดเรื่องแล้วกรรมอยู่ลำบาก
ด้วยอ้ายนากนั่นสิพาลนิสัย
นี่ยิ่งพ่อกำนันชีพบรรลัย
ยิ่งสุมไฟความแค้นแสนทวี
คงตามล้างนางแพรไม่แลละ
แล้วกูจะพ้นมือมันหรือนี่
จะอยู่กันฉันใดขวัญไม่ดี
จำต้องหนีลี้ให้ห่างไกลมัน
เอ่ยวาจาว่าคอยสักหน่อยเจ้า
แล้วแร่เข้าเคหะจ้าละหวั่น
เก็บข้าวของห่อผ้าสารพัน
สิ่งสำคัญหมากยาตะกร้าพลู
เหลียวมองรอบโรงนาเคหาห้อง
ต่อนี้ต้องผุพังเป็นรังหนู
ย่างย่องย่องขยับหับประตู
แล้วเดินลู่สู่ท่าชลาลัย
ลงแทรกร่างกลางเรือกับเจ้าแพร
สบตาแลแม่ลูกน้ำตาไหล
ตระกองกอดกันกลมตรมฤทัย
เวรกรรมใดให้เป็นไปเช่นนี้
เลยล่วงสุริยาโรยราแสง
ชะล่าแข่งเรือขุดก็รุดรี่
แลเลือนเลือนรางรางกลางวารี
พอราตรีมาเยือนก็เลือนลา
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
