Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 755059 - Like Father Like Son ความผูกพันเหนือสายเลือด

Like Father Like Son ความผูกพันเหนือสายเลือด

พ่อครับ .. รักผม ได้ไหม ? Like Father Like Son (2013)

หนังญี่ปุ่นดีๆอีกเรื่องที่ได้ไปดูในโรงแห่งความคลาสสิกอย่าง Lido หลังจากที่ผมเคยดูหนังญี่ปุ่นแสนประทับใจหลายต่อหลายเรื่องจากเครือ APEX ทั้ง Be With You, Always On Third Street (ทั้ง 3 ภาค), The Departures

เมื่อครอบครัวของ Keita เด็กวัย 6 ขวบที่มีพ่อทำงานอยู่ในบริษัทใหญ่โตกับแม่ที่ทำหน้าที่แม่บ้านเต็มตัว ซึ่งค่อนข้างมีฐานะพอสมควร ได้รับการแจ้งจากโรงพยาบาลว่า Keita ไม่ใช่สายเลือดที่แท้จริงของทั้งคู่ โดยสลับตัวกันตั้งแต่เกิดกับ Ryusei ลูกชายวัยเดียวกัน ที่มีพ่อแม่เปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าเล็กๆแห่งหนึ่ง

ปัญหาคือทั้งสองครอบครัวจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร จะเลือกสายเลือดหรือความผูกพันที่ก่อร่างสร้างตัวมาตั้ง 6 ปีดี

บ้านของ Keita ค่อนข้างจะมีระเบียบแบบแผน ฝึกลูกให้ตั้งใจทำอะไรด้วยตนเอง เช่น อาบน้ำเอง เข้าห้องน้ำเองได้ แถมไม่ชอบให้ทำอะไรครึ่งๆกลางๆ เช่น ตอนที่ Keita ไม่ได้รู้สึกว่าชอบเล่นเปียโน แต่ก็ต้องเรียนและเล่นต่อ เพราะอยากให้พ่อชมว่าเก่ง

แต่พ่อก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กับครอบครัวเท่าไหร่นัก หรือพอมีเวลาก็ไม่ได้เล่นคลุกคลีตีโมงกับ Keita ทำให้ Keita มีบุคลิกที่จะค่อนข้างเงียบ พูดน้อย

ตรงกันข้ามกับที่บ้านของ Ryusei ออกจะง่ายๆ ไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรมากมาย เช่น เวลาอาบน้ำ พ่อก็อาบพร้อมกันกับ Ryusei และน้องๆ หรือตอนกินข้าวก็สบายๆ กัดหลอดดูดน้ำก็กัดกันทั้งบ้าน 555

เวลาเล่นก็เล่นสนุกกันทั้งบ้าน แถมเมื่อของเล่นเสียพ่อก็จะซ่อมให้ Ryusei ด้วยตนเอง

ผมว่าคงเห็นภาพ เมื่อหนังดำเนินเรื่องไป เมื่อทั้งสองครอบครัวลองให้เด็กอย่าง Keita กับ Ryusei สลับมาอยู่บ้านของพ่อแม่ที่แท้จริงตามสายเลือด...เพื่อตัดสินใจก่อนที่อีก 6 เดือนทั้งคู่จะต้องเข้าโรงเรียน ซึ่งจะเป็นการยุ่งยากมาก ถ้าทั้งสองครอบครัวยังไม่ตัดสินใจว่าจะเอายังไง

ปรากฎว่า...

Ryusei ที่เป็นคนสนุกสนาน ก็ต้องมาอยู่กับเกมกด...(แกเล่นได้ใจจริงๆ ร้อง Oh My God! Oh My God! เหมือนเล่นกับตัวเอง) บางคราก็เหม่อมองออกนอกหน้าต่าง สุดท้ายก็แอบหนีกลับบ้าน

ขณะที่ Keita ถึงแม้ภายนอกจะสนุกสนานในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ดูเหมือนจะยังค้างคาว่าทำไม พ่อกับแม่ไม่มารับซะที....ยิ่งตอนที่ พ่อของ Keita มาตาม Ryusei กลับบ้าน แต่ไม่เอ่ยถึง หรือเรียก Keita ซักกะนิด...โห...น้ำตารื้น...

หนังเล่นประเด็น ตั้งคำถามกับคนดูว่าจริงๆแล้ว อะไรคือสิ่งสำคัญกว่าระหว่างความผูกพันหรือสายเลือด ขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งพ่อแม่ของ Keita รวมทั้งปู่ด้วย มุ่งเน้นเรื่องสายเลือด แต่เด็กๆอย่าง Keita, Ryusei กับไม่ได้สนใจเรื่องพรรค์นั้นเลย

Keita ถึงแม้จะสนุกสนาน ดีใจที่พ่อของ Ryusei ซ่อมของเล่นให้เค้าได้ เล่นกับเค้า แต่มันก็ไม่ได้ผูกพันเหมือนพ่อแม่ของเค้า

Ryusei ก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเค้าขาดอะไร ทั้งๆที่ถ้าเทียบฐานะกับพ่อของ Keita แล้วอยู่กับบ้านนี้จะสะดวกสบายกว่า แต่ไม่มีความสนุกสนานเหมือนกับที่พ่อของเค้ามีให้

สไตล์ของครอบครัวแต่ละครอบครัว ก็สไตล์ใครสไตล์มัน เด็กๆไม่ได้รู้สึกด้วยเหมือนที่ผู้ใหญ่คิดหรือตัดสิน

หนังยังเน้นประเด็นเรื่องการมีเวลา เล่นสนุกสนานกับลูกๆในวัยที่เค้าไม่ได้ต้องการอะไรอย่างที่เราอยากให้เค้าเป็นเลย นอกจากเวลาที่มีให้เค้าต่างหากล่ะ

เหมือนที่พ่อของ Ryusei บอกกับพ่อของ Keita ที่อายุน้อยกว่าประมาณว่า

"Keita มาใช้เวลาร่วมกับผม 6 เดือนนี่ ดูน่าจะมากกว่าที่แกใช้เวลาอยู่กับคุณ 6 ปีนะ"

หนังดำเนินเรื่องไม่ได้เน้นบีบอารมณ์สุดๆมากเกินไป แต่จะค่อยๆหยอด เน้นเป็นช็อตๆมากกว่า เหมือนให้เราค่อยๆละเลียด ตกตะกอนทางอารมณ์ สุดท้ายก็มีน้ำตาปริ่มๆเป็นช็อตๆ

แถมจบได้ดีกับฉากประทับใจที่พ่อของ Keita ที่ไม่มีเวลาให้ลูกตามง้องอน Keita หลังจากที่เปิดดูรูปย้อนหลังจากกล้องที่ถ่ายรูปเล่นกับ Ryusei แล้วมีรูปที่ Keita แอบถ่ายพ่อของตัวเอง ในอิริยาบถต่างๆ โดยส่วนมากจะเป็นตอนนอนหลับ มันฉายภาพให้เห็นว่าแกอยากใช้เวลาอยู่กับพ่อมากขนาดไหน ถึงแม้จะเล่นด้วยไม่ได้ก็ตาม... (ฉากย้อนดูรูปนี่ สาวๆ ข้างๆผมทั้งซ้าย ขวา โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)

"อะไรที่ทำวันพรุ่งนี้ได้ ก็ยังไม่ต้องรีบ"