“แล้วทำไม ไม่ให้กุญแจห้องผมแต่แรก แล้วผมจะเข้าที่จอดรถได้เหรอ” ผมคิด

คุณนู๋ญิงและชายน้อยขอติดรถลงไปที่จอดรถซึ่งอยู่ชั้นใต้ดิน ซึ่งอยู่ใต้สถานีรถราง เราจอดรถเสร็จเดินกลับทางเก่าปรากฏว่า ประตูเหล็กที่เราผ่านมาปิดแล้ว

“ตายหละ จะออกทางไหน” ผมคิด “โชคดีนะที่เราลงมาข้างล่างกัน 3 คน ทำอย่างไรดี”

เจอชายหนุ่มขี่จักรยาน Mountain Bike เล่นด้านล่าง ผมถามว่าทางออกตรงไหน แกชี้ว่าไปที่ประตูเหล็กอีกด้านแล้วพูดว่า “เดียวจะบอกวิธีเปิดประตูให้” ผมบอกคุณนู๋ญิงและชายน้อยให้ตามหนุ่มจักรยานไปไปที่ประตูทางก่อนเดียว ผมลืม GPS ในรถ ขอไปเก็บ GPS ก่อน

ผมปิดรถแล้วรีบเดินมา เห็นคุณนู๋ญิงกับแฟนกระโดดหน้าประตูทางออกกัน สอง- สามครั้ง ก็สงสัยถามว่า

“กระโดดทำอะไรกันเหรอครับ”ผมถามคุณนู๋

“เขาบอกว่ามี Sensor ที่พื้น ให้ยืนกระโดดตรงนี้แล้วกระโดดพร้อมกัน ประตูจะเปิดขึ้น” คุณนู๋ญิงบอกผม

“มาช่วยกันกระโดดหน่อยซิ” ว่าแล้วคุณนู๋ญิงก็ชวนผม

ผมยังไม่ทันจะกระโดด ชายหนุ่มจักรยานก็จอดจักรยานแล้วเดินไปกดรีโมท ประตูเหล็กเปิดออก

“ทำไม มันเกี่ยวกับการกระโดดเลย” ผมคิด “ โดนเล่นคืนวันกลับแล้วคุณนู๋ญิง”

ผมเห็นคนจอดรถบริเวณที่รถผมจอด แล้วใช้ลิฟท์ที่อยู่ถัดไปอีก 10 เมตร เข้าโรงแรมโดยไม่ต้องออกทางประตูนี้เลย

“ผมว่าเราน่าไปทางนี้ดีกว่านะ” ผมก็ชวนทั้งสองคน

เมื่อเราเข้าลิฟท์ได้ ก็หัวเราะกันสนุกสนานที่โดนฝรั่งหลอก เรามารู้ความจริงตอนเช้าว่า

ฝรั่งคนนั้นคือเจ้าของ Apartment ที่เราพักนั้นเอง

ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านชมเที่ยวนิวซีแลนด์ทั้ง 7 ตอน
หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ขออภัยมือใหม่ทำ blog ด้วยครับ