ทะเลยามเช้าวันนี้ดูสงบเงียบ แสงอาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้าสีแดงเข้ม เรือประมงต่างเดินทางกลับฝั่ง ฝูงนกส่งเสียงบินออกหากิน วิถีชีวิตหลายสิ่งได้เริ่มแล้ว เช่นเดียวกับวันนี้เป็นวันพิเศษของเรา จึงตื่นนอนเช้าเป็นพิเศษ จะมีใครจำวันเกิดเราได้ไหมเอย ว่าแล้วก็เปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อดูข้อความ ว่างเปล่า ไม่มีข้อความหรือหมายเลขโทรเข้าแต่เพียงอย่างไร บรรยากาศเริ่มเงียบเหงาไปถนัดใจ

เวลาย้อนกลับไปหนึ่งวัน....

รถยนต์ขนาด 6 ที่นั่งบรรทุกผู้โดยสารเต็มคันออกเดินทางจากกรุงเทพ ตั้งแต่ 8 โมงเช้า โชคดีเป็นวันหยุดยาวรถส่วนใหญ่ออกจากกรุงเทพไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้ถนนโล่งไปที่เดียว การไปเที่ยวครั้งนี้ เราเที่ยวแบบยกครัว ทุกคนรู้หมดว่าไปเที่ยวที่ไหน ยกเว้นพ่อกับแม่เท่านั้นที่ไม่รู้ ถือเป็นเซอร์ไพรส์ และกติกาที่เรากำหนด ใครหลุดปากต้องจ่ายเงินค่าไปเที่ยวเอง

รถถึงสำนักงานเกาะมันนอก ไอส์แลนด์ รีสอร์ท จังหวัดระยอง อันเป็นทั้งสำนักงาน ท่าเรือ และที่รับฝากจอดรถ กลุ่มนักท่องเที่ยวประมาณ 10 กว่าคน รออยู่ที่ทำการก่อนหน้าแล้ว ดูเวลาแล้วอุ่นใจที่เรามาถึงมาที่นัดหมายก่อนเวลาเล็กน้อย หลังจากที่ติดต่อเจ้าหน้าที่ และจ่ายค่าฝากรถคืนละ 100 บาท ตอนนี้พ่อแม่เริ่มรู้แล้วว่าเราไปเที่ยวเกาะ

“อย่าลืมขอใบเสร็จ มาหักค่าลดหย่อนภาษีหละ” แม่พูดไป พัดไป ระหว่างนั่งเรือไปเกาะมันนอก

“อ้อ เรียบร้อยแล้วแม่ ค่าที่พักไม่แพงเท่าไรหรอก หักค่าลดหย่อนคงได้ไม่กี่บาท” เราต้องหาเหตุผลให้แม่สบายใจ

“ถึงราคาจะถูก ก็ต้องขอเอามาหักค่าลดหย่อน” แม่เริ่มติดกัณเทศน์เราอีกรอบ หันไปดูพ่อชิงหลับไปก่อนหน้าซะแล้ว ใจจริงแล้วตั้งใจขอใบเสร็จ แต่ต้องเปลี่ยนใจ เพราะหากต้องการใบเสร็จ ต้องจ่ายเงินเพิ่มอีก 7% เป็นภาษีมูลค่าเพิ่ม เมื่อเทียบระหว่างจำนวนเงินที่ได้ลดหย่อนกับเงินที่ต้องจ่ายเพิ่ม คิดว่าไม่คุ้ม เพราะหมดตังค์จ่ายค่าที่พักไปหมดแล้ว

40 กว่านาที จากท่าเรืออ่าวมะนาว เราผ่านเกาะมันใน เกาะมันกลาง และเกาะมันนอก วันนี้คลื่นลมค่อนข้างสูง แม้ทุกคนจะใส่เสื้อชูชีพ แต่ก็ดูสีหน้ายังกังวลอยู่ ต่างจากครอบครัวชาวญี่ปุ่น ที่นอกจากไม่กลัวคลื่นลมทะเลแล้วยังเอาลูกอ่อนอายุไม่ถึง 2 ขวบ ไปยืนบนหัวเรือ ชวนให้ผู้โดยสารรู้สึกหวาดเสียวแทน แต่เรากลับกังวลว่า ที่เกาะเจอฝนไหม เพราะตั้งแต่เดินทางมาเจอฝนตลอดทาง เห็นคลื่นลมทะเลแบบนี้ ถึงว่าซิที่พักจึงมีเหลือว่างในวันหยุดยาวติดต่อกัน ไหน ไหน ก็มาแล้ว ไม่ต้องคิดมาก มานอนดูทะเลเหงา ฝนเศร้า เคล้าลมทะเลก็แล้วกัน

“สวัสดีคะ เกาะมันนอก ยินดีต้อนรับ” คุณเปรี้ยว ผู้จัดการสาวสวยอยู่ในชุดสายเดี่ยวกล่าวต้อนรับ

“Welcome Drink ก่อนคะ” เสียงเชิญชวนดื่มน้ำที่จัดเตรียมไว้ให้ ดูน่าจะเป็นน้ำมะนาวหรือไม่ก็น้ำมะพร้าวแน่นอน ว่าแล้วต้องพิสูจน์ถึงสองแก้วถึงรู้ว่า น้ำที่เรากินทั้งแก้วแรกและแก้วที่สองคือ น้ำดื่มธรรมดา แม้จะรู้สึกผิดหวังแต่ก็ช่วยแก้กระหายได้ดี

คุณเปรี้ยวอธิบายถึงจุดเที่ยว เล่นดำน้ำทะเลรอบเกาะมันนอก ก่อนที่จะชี้บ้านพักของพวกเราอยู่ด้านหลังนี้เอง ส่วนที่ทานอาหารต้องเดินเลยถัดขึ้นไปอีกสัก 50 เมตร ห้องที่พักของเราเป็นวิลล่า M เป็นห้องขนาดใหญ่ มีเตียงนอน 2 ชั้น สองเตียง ชั้นบนนอนได้ 4 คน ชั้นล่างนอนได้ 2 คน ทำให้หลานตัวเล็ก ปีนขึ้นลงบันไดอย่างสนุกสนาน คนแก่นอนล่าง ละอ่อนนอนข้างบน ส่วนเราคนออกเงินนอนโซฟา

“รอช้าไม่ได้แล้ว” เราคิดในระหว่างที่เผลอนอนบนโซฟา ในห้องพักที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ อุตสาห์มาเกาะทั้งที่อยู่ทำไม ในห้อง ขาดทุนแย่เลย ต้องออกมาซึมซับพักผ่อนข้างนอกซิ ตอนนี้ฟ้าใสยังสวยอยู่ ว่าแล้ว เราก็คว้าอุปกรณ์กล้องถ่ายรูปออกเดินไปสำรวจรอบเกาะ หาทำเลถ่ายรูปดีกว่า หากอยู่แต่ที่ห้องสงสัยต้องเป็นหลับแน่ๆ ออกลุยเลย

“ไปด้วยคนซิ” เจ้าตัวเล็กตะโกนเสียงหลง ก่อนวิ่งตามเราออกมา

เราออกเดินสำรวจเกาะมันนอก เริ่มจากไปทางทิศใต้ก่อน ป้ายเส้นทางเดินสำรวจธรรมชาติปักอยู่ปากทางด้านหน้า ทางเดินเริ่มเปลี่ยนจากทางปูนเป็นทางพื้นดินเมื่อพ้นเขตที่พัก เราเดินตามเนินโขดหิน ลัดเลาะตามชายฝั่งทะเล นักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นนกับลูกชายมายืนตกปลาตากแดดหัวดำอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่ายกับเวลาที่เสียไป เจอแล้วทางเดินขึ้นเนินดินด้านหน้า รู้สึกว่าทางเดิมข้างมีหญ้าปกคลุมอยู่พอสมควร แสดงว่ามีคนใช้เส้นทางนี้ไม่มากนัก มีเนินเขาขึ้นลงหลายเนิน ให้พอเรียกเหงื่อได้พอสมควร บางจุดมีเชือกให้คอยห้อยโห้น พรรณไม้งานแปลกตา ทั้งดอกหญ้าดินยังพอมีขึ้นมาได้เห็น

เสียงบ่นจากปากเจ้าตัวเล็กว่าเมื่อไรจะถึงสักที่ เดินมานานแล้วยังไม่ถึงอีกเหรอ ท่าที่ไม่เหมือนกับตอนแรกที่ตามมา จนต้องแกล้งพูดให้กำลังใจบ่อยครั้ง ว่าใกล้ถึงแล้ว แต่ลึกๆในใจเราก็พาลกลัวว่าหลงเหมือนกัน จนกระทั้งลงจากเนินเขาเห็นนกยูง กำลังหากินเราเริ่มใจชื้นว่าใกล้ถึงที่พักแล้ว สีหน้าเจ้าตัวเล็กเริ่มดีขึ้นเมื่อเห็น Lobby สถานที่กินข้าวของที่พักเกาะมันนอก ใกล้กันมีศาลาริมชายหาดเรียงรายอยู่บนหาดทราย เห็นพ่อกับแม่นอนพักผ่อนอยู่บนศาลาดูไม่ต่างจากคู่หนุ่มสาวที่อยู่ในศาลาถัดไปเท่าไรนัก ใกล้จะเย็นแล้วเราแอบรีบกลับไปห้องพัก เพื่อเอาพวงมาลัยที่เตรียมไว้มาให้พ่อและแม่

“ค่าที่พักคงแพงมากนะ” แม่คงเริ่มสังเกตจากหลายสิ่งที่พบเห็น แต่คงไม่เห็นว่าพวกเรากำลังแอบสร้างความประหลาดใจกัน

“ไม่แพงเลยหากเทียบจำนวนเงิน และความรักที่มอบให้ของพ่อแม่ เลี้ยงเรามาได้เติบใหญ่ทุกวันนี้” ว่าแล้วเราก็เอาพวงมาลัยขึ้นมา แล้วก็กราบพ่อและแม่พร้อมกัน แหมวันนี้เล่นเอาเขินกันยกบ้านเลย

เย็นนี้เรานั่งชมดูดวงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ากัน แม้ว่าวันนี้ดวงอาทิตย์ดูไม่สวยหรือดูเหมือนเมื่อวาน แม้ว่าปีนี้จะเงียบเหงา ไร้คนใกล้ชิดว่าหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ช่างเถอะ เพราะวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุด ที่พวกเรา พ่อ แม่ ลูก ได้อยู่กันพร้อมหน้า น้อยครั้งที่เราจะหาโอกาสทำได้บ่อยครั้ง อาหารค่ำคืนนี้เป็นจึงคืนพิเศษ เสียงพูดคุยหยอกล้อกันสนุกสนาน จนไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยมาพอสมควร ได้เวลาพักผ่อนกันแล้ว เราโชคดีมากไม่เจอฝนเลยที่เกาะมันนอกในช่วงกลางวัน แต่ฝนตกกลับตกในช่วงกลางคืน ทำให้อากาศเย็นสบาย เรานอนหลับสนิทจนเช้าแม้จะนอนบนโซฟาก็ตามเถอะ

เช้าแล้ววันนี้....วันเกิด

เช้าวันรุ่งขึ้น ไม่มีเสียงโทรศัพท์ ไม่มีเสียงเตือนข้อความเข้า ชีวิตเริ่มวันคล้ายวันเกิดของเราดูไม่ต่างจากเมือวาน แต่วันนี้เรากลับคิดว่าวันเกิดปีนี้เราใช้ได้คุ้มที่สุด เมื่อเทียบกับช่วงวันเดียวกันในรอบหลายปีที่ผ่านมาอยู่กับเพื่อนฝูงอยู่กับสิ่งที่ลวงตา ปีนี้มาอยู่กับพ่อและแม่ อยู่กับคนที่เรารัก และเขารักเรา รักแบบไม่มีเงื่อนไข เราขอพรจากพ่อและแม่ ให้พรในวันคล้ายวันเกิดปีนี้

“มัลดีฟ ปีหน้านะแม่” คือคำพูดกระซิบที่เราทิ้งท้ายก่อนขึ้นเรือกลับกรุงเทพด้วยกัน