Group Blog All Blog
|
บินได้ฉันบินไปแล้ว.....  "ต้อง Check-in ก่อน 1 ชั่วโมง หรือปล่าว" ผมคิด ดังนั้น 10 เช้า ผมเดินทางถึงสนามบินศรีราชา ได้ผลเกินคาด บรรยากาศมีแต่โต๊ะ ไม่มีเจ้าหน้าที่ มีผู้คนมาชมและถ่ายรูปกับเครื่องบินพอสมควร เจ้าหน้าที่ยังไม่มา เราไปเดินชมเครื่องบินก่อนดีกว่า เครื่องบินส่วนใหญ่เป็นเครื่องบินใบพัดปีกเดียว แต่มีลำหนึ่งดูเป็นขวัญใจของนักท่องเที่ยว เครืองบินลำสีขาว ขนาดสองใบพัด สองเครื่องยนต์ มีอักษรที่ปีกและตัวถังเขียนว่า twin star "ขอให้ได้ขึ้นลำนี้เถอะ" ผมเริ่มฝันกลางวันกลางแดด  Diamond Twin Star เป็นเครื่องบินรุ่น Da-42 มีที่นั่ง 4 ที่ ถือว่าเป็น Superior Aircraft มีมอนิเตอร์ด้านหน้าขนาดใหญ่สองเครื่อง ที่นั่งด้านหลังนั่งสำหรับผู้โดยสารด้านหลัง 2 ที ทราบว่าโปรแกรม Simulation การบินจำลองหน้าปัดเครื่องก็คือเครื่องรุ่นนี้  คนเริ่มทะยอยมาลงทะเบียนแล้ว เวลาล่วงมา 11 โมงนิดๆ "เที่ยวบินผมเที่ยวกี่โมงครับ" ผมถามเจ้าหน้าที่ แต่ดูอากัปกริยาเจ้าหน้าที่มองหน้ากันเลิกลั่ก ชวนให้รู้สึกว่า จะพลาดเที่ยวบินอย่างไรก็ไม่รู้ ดูท่าทางจะยาวพอๆกับแถวคนมารอลงทะเบียน  "เอาเป็นว่า ถึงเวลาจะโทรตามนะครับ" เจ้าหน้้าที่พยักหน้า ไม่รู้ว่าพยักหน้ารับทราบ หรือพยักหน้าเรียกคนต่อไป ว่าแล้วเดินถ่ายภาพเครื่องบินต่อดีกว่า ผู้มาร่วมงานบ้างท่านแต่งเครื่องแบบนักบินพาณิชย์ ดูแล้วเทห์มากๆ บ้างท่านใส่ชุดเหมือนนักบินขับไล่  "เอ้...คนไหนเป็นนักบินของเรา" ผมนั่งคิดพร้อมๆกับซดเส้นบะหมี่สำเร็จรูปที่ผู้จัดงานนำมาแจกฟรี "ถ้าเลือกได้ขอเป็นนักบินขับไล่ แล้วกัน สมกับวัยหน่อย" ผมฝันกลางวันพร้อมกับซดบะหมี่ถ้วยที่สองอย่างเมามันส์ "เครื่องบินลำไหน พาเที่ยวบินชมเมืองพัทยาครับ" ผมถามเจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งที่ลานบิน "เครื่อง BSC ลำขาวคาดแดง ลำนั้นครับ" เจ้าหน้าที่ดูตารางบินพร้อมชี้ดูเครื่องบินลำดังกล่าว  "อ้าวไม่ใช่เครื่องบิน Diamond Twin Star เหรอ" ผมรู้สึกผิดหวังในใจ แต่ดูเครื่องบิน BSC แล้วดูลำใหญ่กว่าเครื่องบิน Diamond Twin Star เครื่องบิน BSC เป็นเครื่องบิน Cessna เครื่องใบพัด 1 เครื่องยนต์ ผมเดินไปสำรวจเครื่องบินทันที่เพื่อหาทำเลว่าที่นั่งส่วนไหน ภายในเครื่อง BSC มีที่นั่ง 5 ที่ ดูแล้วเหมาะกับเป็นเครื่องบินนั่งชมวิวมาก เจ้าหน้าที่บอกว่า นั่งหลังคนขับแถวสองจะได้วิวดีที่สุด ว่าแล้วไปนั่งกินบะหมี่รอ เรียกชื่อดีกว่า  12.30 เครื่องบิน BSC ดังกล่าว Take off จากสนามบิน ผมตกใจยืนกินบะหมี่ค้าง "อ้าวเวรแล้ว กินเพลิน ทำไมไม่เห็นเรียกเราเลย" ผมทิ้งบะหมี่ลงถังขยะอย่างเสียดายแล้ววิ่งไปติดต่อเคาเตอร์ ณ เวลานี้โต๊ะมีแต่ความว่าง ไปหมด อ้าว แล้วตรูจะติดต่อใครเนี่ย ผมเริ่มกึ่งบ่นกึ่งละเมอ จนกระทั้งเจ้าหน้าผู้ชายท่านหนึ่งเดินผ่านมา ได้คำตอบว่า ให้ติดต่อผู้หญิงชื่อน้อย ว่าแล้วการเดินตามหาผู้ชื่อน้อยก็เริ่มขึ้น  ไชโย ผมเจอคุณน้อยแล้ว แต่คุณน้อยดู งง ว่าจะให้ไปบินเที่ยวไหน คุณน้อยวิ่งไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่น่าจะมีอำนาจตัดสินใจ "อ้าว คนแรกที่เราถามนี้หว่า" ใช่ครับเป็นผู้ชายคนแรกที่โบยให้ผมไปหาคนชื่อน้อย งานนี้โบยไม่ออกแล้วจะให้ผมติดต่อที่ใคร สุดท้ายผมก็ได้บินไฟท์ถัดไป ผมเดินตามเจ้าหน้าที่มาที่เครื่องบินอีกลำ ไม่ใช่เครื่อง BSC แต่เป็นเครื่องที่มีชื่อเล่นว่า Indians เป็นเครื่องบิน Cessna เครื่องใบพัดขนาดหนึ่งเครื่องยนต์ แต่เป็นเครื่องขนาดเล็กกว่าเครื่อง BSC ขนาด 4 ที่นั่ง  แม้จะผิดหวังในเครื่องบิน แต่ถูกใจมีนักบินใส่ชุดนักบินขับไล่ยืนประจำหน้าเครื่อง ผมเข้าไปทักทาย นักบินเล่าให้ฟังว่า แม้จะเคยบินมาหลายครั้ง ก็ยังไม่หายตื่นเต้นสักครั้งเลย .....คำพูดชวนให้ผมตื่นเต้น แต่ตื่นเต้นกว่านั้นคือ คนนี้ไม่ใช่นักบิน แต่เป็นอีกท่านหนึ่งเป็นนักบิน แต่ชุดลำลองเดินเข้ามา "ผมยังไม่กินข้าวเลย แต่ไม่เป็นไร บินเสร็จแล้วมากินข้าวก็ได้" นักบินบอกกับผู้โดยสารที่มายืนรออยู่ แต่นักบินท่านนี้ไม่ธรรมดา เป็นครูสอนการบิน ... อ้าว แล้วพวกที่แต่งตัวโก้ๆ เดินไป เดินมา เนี่ยใครกัน น้องผู้ชายผู้โดยสารอีกท่านหนึ่ง ดูจะทะมัดทะแมงเข้าใจเรื่องการบิน ปีนขึ้นไปบนปีกเครื่องบินตรวจดูน้ำมัน นักบินพาน้องคนนี้ไปตรวจดูความพร้อมของอุปกรณ์แต่ละชิ้น.....ที่นี้เค้าแปลกนะ ให้ผู้โดยสารมาตรวจความพร้อมการบินพร้อมกับนักบิน และแล้วก็ถึงเวลาบิน "อย่าบอกนะว่าน้องผู้ชายคนนี้เป็นนักบิน"...ผมถามน้องผู้ชายก่อนจะเข้าไปในเครื่อง "ใช่ครับ" คำตอบทำให้ผมสลดไปชั่ววูบ ผมเข้าไปที่นั่งด้านหลังด้วยความยากเข็ญ เพราะขนาดปรับเบาะแล้วยังแคบมากๆๆ ต้องนั่งตัวตรงเข่าชัน แต่ที่สำคัญเข็มขัดสายรัดของผมชำรุดไม่สามารถจะล๊อกกับที่นั่งได้ แต่นั้นยังไม่เท่าไรกับผู้โดยสารอีกท่านหนึ่งขึ้นมาตัวขนาดน้องๆช้าง ทำให้ผมนั่งแบบโดนล๊อกด้วยคน ดีไปอย่างหนึ่ง  "แก็กกกกกกกก" เสียงเครื่องบิน start ไม่ติด 2 ครั้ง ทั้งนักบินฝึกหัดและครู นั่งเปิดตำราว่าทำผิดขั้นตอนตรงไหน ยิ่งทำให้ผมระทึกใจยิ่งขึ้น "กรูจะรอดไหมหว๊ะ" ช่างเครื่องต้องวิ่งมาบอกวิธี Start เครื่องให้ และแล้วเครื่องบินก็บินขึ้นไปกลางอากาศ ฟิลลิ่งรู้เลยว่าตอนไหนครูขับ ตอนไหนนักบินฝึกหัดขับ เมื่อตั้งสติได้แล้วผมก็เริ่มถ่ายรูป แม้ว่าห้องเครื่องจะแคบ นั่งชันเข่า ผมก็เริ่มถ่ายรูปทันที่    20 นาที แม้จะน้อยกว่าโปรแกรมที่ที่วางไว้ 30 นาที แต่ก็ทำให้ผมเข่าซ้ายผมเดี้ยง ยิ่งตอนลงจากเครื่องแสนจะยาก แถมนักบินฝึกหัดดันนั่งเก็กที่นั่งด้านหน้าไม่มีท่าจะเลิก เอาเป็นว่าขาลงผมคลานลงจากเครื่อง เข่าซ้ายแทบไม่มีแรง ผมลงมานั่งพับเพียบกับพื้น ไม่คิดเลยว่านั่งเครื่องบินชมวิว มันจะยากขนาดนี้ 
อยากไปบินดูบ้าง
 โดย: แฟนlinKinPark
 วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:22:49:53 น. |
จั๊กเด๋
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] Friends Blog
Link |
||||||||||||
