Group Blog
All Blog
|
เรื่องสั้น : ปีกหัก ริมทะเลหน้าหนาว กับการสนทนาบางเรื่องราวกับหญิงสาวผู้เป็นเพื่อน เธอบอกย้ำเสมอว่า เราเป็นเพื่อนกัน แม้เธอจะรู้ว่าลึกข้างในใจนั้น
ผมคิดกับเธอมากกว่าความเป็นเพื่อน แต่ในเมื่อเธอไม่เคยคิดอะไรกับผมเลย
ก็จำต้องยอมรับในมิตรภาพที่เธอหยิบยื่นเสนอ อย่างไม่มีข้อแม้ บางวันที่ผ่านมา ลงมือ ทำอะไรบางอย่างที่ไม่เคยทำเพื่อใครคนหนึ่ง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกดี ขณะที่ปักเข็มลงไปในแต่ละช่องของผ้า ความคิดนั้นโลดไกลถึงคนที่จะได้รับเมื่อภาพปักนี้เสร็จเรียบร้อยลง หลายครั้งที่นิ้วมือต้องมีแผลเพราะโดนเข็มแทง หลายคืนที่นอนค่อนสว่างเพราะอยากจะเห็นผลงานโดยเร็ว บ่อยครั้งที่ไม่ได้ทานข้าวกลางวันเพราะเอาเวลามานั่งปักผ้า และหลายหนที่คิดคำนึงว่า คนที่อยู่ไกล.. จะเป็นเช่นใดบ้างหนอ? ริมทะเล ลมพัดแรงจัด ใบหน้านวลในแสงจันทร์มีรอยน้ำตา ผมได้แต่นิ่งฟังเงียบๆ และถามไถ่ขึ้นมาในบางครั้งเท่านั้น ถ้าหากว่าบรรยากาศเยียบเย็นจนเกินไป ทำไมไม่บอกเขาไปตรงๆ ว่าคิดกับเขายังไง? ผมถามเธอ ที่ไม่บอกถึงความรู้สึก... นั่นเพราะกลัวว่าถ้าหากบอกออกไปแล้วสิ่งที่ได้รับกลับมาจะทำให้ต้องเสียใจ กลัวที่จะต้องเสียใจ กลัวที่จะต้องผิดหวัง การมองดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงใย บางทีก็ดีกว่าบอกออกไปแล้วถูกตัดไมตรีไม่มีเหลือแม้มิตรภาพ ดังนั้นแล้วการไม่บอกเลยอาจจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า เพราะอย่างน้อย เขา ก็ยังอยู่กับเรา อยู่ตรงนี้ เรายังได้มองเห็นความเป็นไปในชีวิต ได้บอกเล่าเรื่องราว พูดคุย ปรึกษา ได้ห่วงใย แม้เขาจะไม่รู้ถึงความรู้สึกข้างในใจเราเลยก็ตาม เธอบอกเล่าเรียบๆ แม้จะเศร้าแต่ระดับน้ำเสียงยังนิ่งเรียบ เหมือนบุคลิกโดยสามัญของเธอ เธอพูดเมื่ออยากจะพูด ดังนั้นแล้วเรื่องราวในใจของเธอ น้อยคนที่จะได้รับรู้ ความเข้มแข็งที่เธอแสดงออกต่อหน้าคนอื่นมากมายแฝงด้วยความอ่อนแอข้างใน.. เขาไม่รู้เลยว่าในสิ่งที่เราแสดงออกไปให้เขารับรู้กับหัวใจที่แท้จริงของเรานั้นแตกต่างกัน สถานภาพที่เราสร้าง กั้น เป็นกำแพง แบ่ง.. หัวใจออกจากความจริง.. ไม่มีใครรู้ว่า ลึกกว่านั้นเรารู้สึกเช่นใด เธอแสดงออกกับคนที่เธอรักอย่าง น้องสาว สิ่งที่เธอบอกเล่าคือความรักที่มีเพียงข้างเดียวให้คนที่เธอรัก เขาเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบทั้งคุณสมบัติและรูปสมบัติ และเขาก็ต้องเลือก ที่คู่ควร เรามันแค่ นกกระจอก นกกระจอกปีกหักริอ่านไปหลงรักเทวดา เธอบอกตัวเองอย่างนี้เสมอ หากเมื่อใดที่เธอพูดถึงคนที่เธอรัก แต่เธอก็รักเขา รัก อย่างไม่มีความหวัง ก็จะไม่มีวันผิดหวัง ผมปลอบใจเธอได้เพียงประโยคสั้นๆ แค่นี้เท่านั้น และขณะเดียวกันผมก็บอกตัวเองด้วย สิ่งเดียวที่เพียงแต่ทำได้ คือ รอให้เขาพบเจอใครสักคนที่เขาแน่ใจว่า ใช่ คนที่พระเจ้าสร้างมาเพื่อเขา แล้วเราก็จะเป็นเพียงความหวังดี ที่ไร้ตัวตน เพราะเขาเป็นเพียงคนที่บังเอิญเดินผ่านเข้ามาในวงจรของชีวิตเราโดยไม่ได้ตั้งใจ สักวันหนึ่งเขาก็คงต้องจากไปบนหนทางสายยาวไกลที่เขามา แล้วสุดท้ายเธอก็บอกตัวเองให้ทำใจ สูงเกินกว่า เอื้อมมือคว้าไขว่ได้ ไกลเกินกว่า จะตะกายป่ายปีนถึง เพียงแค่มอง ยังต้องแหงน แม้นดื้อดึง ก็คงถึง แค่เพียงเงา เท่านั้นเอง เขาอยู่สูงและไกล เราเป็นเพียงคนเดินถนนธรรมดา ดินกับฟ้า ย่อมห่างไกล สุดปลายสายตาเท่านั้นที่ดินกับฟ้า บรรจบกัน ค่ำคืนริมทะเลจบลงเพียงเท่านี้ ด้วยความเศร้าที่น่าเห็นใจที่สุดของความรัก และในต่อมา ผมก็ไม่เคยเห็นเธอยิ้ม อีกเลย ความเศร้าในดวงตาของเธอเกิดจากความผิดหวัง เธอยังปักผ้าอยู่อีกหรือเปล่า? ผมถามเธอในวันหนึ่งที่เห็นเธอนั่งเศร้าคนเดียว..ริมทะเล ยังปักอยู่ ใกล้จะเสร็จแล้ว แต่คงไม่เอาไปให้เองหรอก อาจจะส่งทางไปรษณีย์ เหตุผล? ไม่อยากจะเจอ เพราะถ้าเจอกลัวจะทำใจไม่ได้ กลัวจะบอกเขาไป อย่างที่รู้สึก ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ? ได้บอกความรู้สึกที่แท้จริงออกไป อย่างน้อยก็โล่งใจที่ได้บอก ไม่ต้องมานั่งเศร้าริมทะเลแบบนี้ ผมนั่งลงเป็นเพื่อนเธอ ริมทะเลหน้าหนาว ที่นี่เต็มไปด้วยต้นลั่นทม เธอเก็บดอกไม้สีขาวมาดมเล่น ไม่อยากผิดหวัง ถ้าบอกออกไปแล้วเขาปฏิเสธ แล้วความรู้สึกดีๆ ที่เขาเคยมีจะยังมีเหลืออยู่หรือ? แล้วถ้าผลมันตรงข้ามล่ะ? มันจะไม่เป็นอย่างนั้น ก็บอกแล้วไง เราเป็นนกกระจอก เขาเป็นเทวดา นักบิน.. ไม่ใช่เทวดา ยังไม่ได้ลองจะรู้ได้อย่างไร บางทีเขาอาจจะรักเธออย่างที่เธอรักเขาก็ได้เพียง แต่ความเป็นผู้ชายทำให้เขาไม่กล้าบอกเธอ แล้วคิดว่าความเป็นผู้หญิงจะทำให้เรากล้าบอกรักผู้ชายหรือ? เธอย้อนผม แล้วผมก็ต้องนิ่ง แต่เราไม่อยากเห็นความเศร้าของเธออีก ผมบอกเธอไปตรงๆ เมื่อความเงียบเริ่มย่างกรายมาทักทาย เราสองคนต้องเจอกันทุกวันเพราะเป็นเพื่อนร่วมงาน ในทุกอย่างที่เธอเป็น คือสิ่งที่ผมประทับใจ และความตั้งใจในการทำงานของเธอทำให้ผมรู้สึกได้ว่า ผู้หญิงคนนี้น่าคบหา และเมื่อเริ่มสนิทสนมผมก็รักเธอในไม่ช้า และบอกเธอออกไปว่าคิดอย่างไรกับเธอ สิ่งที่ผมได้รับตอบแทนกลับมาคือการปฏิเสธอย่างสุภาพ เราเป็นเพื่อนกัน และจนวันนี้ เธอก็ยังเป็นเพื่อนผม เราไม่เคยพูดถึงเรื่องความรักของเราสองคนอีกเลย --- แล้วสักวันมันคงดีขึ้นกว่านี้ ไม่เป็นไรหรอก เธออยากให้ผมสบายใจและไม่ต้องเป็นกังวลกับเธอ สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับความรัก คือคนที่เรารักเขาไม่ได้รักเราเลย แต่การที่เราได้บอกความรู้สึกออกไป แม้จะผิดหวังแต่เราก็ได้ทำตามคำเรียกร้องของหัวใจแล้วไม่ใช่หรือ กล้าที่จะรัก ต้องกล้า ยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นสิ เราจะรอวันที่เธอกลับมาจากที่นั่น...หลังจากที่เธอเอาภาพปักไปให้เขา ผมบอกทิ้งท้ายก่อนที่จะจากไป และไม่พยายามใกล้เธออีก นอกจากมองดูอยู่ห่างๆ แล้ววันหนึ่งเธอก็มาหาผม ที่บ้านริมทะเล ขอโทษนะที่มารบกวน ไปเก็บดอกลั่นทมกันเถอะ นั่นหมายถึงเธอมีเรื่องอยากจะคุยด้วย แล้วผมเดินตามเธอออกมาอย่างว่าง่าย ไปหาเขามาแล้ว และทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณมากนะที่เป็นเพื่อนกันเสมอมา ยินดีมากที่จะเป็นเพื่อนกันอีก ตลอดไป นั่นเป็นคำพูดของเธอ และนั่นทำให้ผมได้รู้แล้วว่าการไปของเธอครั้งนี้ตรงข้ามกับสิ่งที่ผมอยากให้เป็น ความรักของเธอไม่ใช่ นกกระจอกกับเทวดา อีกแล้วเพราะเธอสมหวังกับความรัก และคนผิดหวังก็เป็นได้เพียงเพื่อนเธอเท่านั้นเอง . เราเป็นเพื่อนเธอเสมอ ผมรู้ใจตัวเองดี จะไม่อยู่ที่นี่แล้วนะ... จะไปเรียนต่อในระดับที่สูงกว่านี้ เธอบอกเล่าธรรมดาเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการที่ต้องจากไปไกลๆ แล้ว... ทางนี้ล่ะ? ในใจของผม อยากจะพูดว่า เธอจะทิ้งเราไปแล้วหรือ? ต่างหาก จัดการเรียบร้อยแล้ว เดินทางคืนนี้ เห็นจะไม่ไปส่งที่สนามบิน ผมกัดฟันพูดประโยคนี้ออกไป เช่นกัน... ไม่อยากให้ไปที่นั่น จึงมาที่นี่ กลัวการเข้าใจผิดเหรอ ผมยังถาม... กลัวความรู้สึกที่แท้จริงแสดงออกให้เห็นต่างหาก แล้วเธอก็จากไป..จากทุกคนไปอีกฝั่งขอบฟ้า เธอบอกว่า ไปเรียน... ระยะเวลาที่ผ่านพ้น แต่ละวัน แต่ละคืน ช่างยาวนานนักสำหรับผม เธออาจจะไม่รู้ ว่าผมคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา และนั่น มันทำให้ผมไม่รักใครเลย ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเธอจะไม่กลับมาเพื่อผม แล้วผม - - รออะไร? เธอไปเพื่อ คนที่เธอรัก ไปเรียนเกี่ยวกับวิชาการปกครองและนโยบายทางการทหาร ถ้าเธอกลับมาก็คือการกลับมาเพื่อเขา... แต่ผมก็ยังรอ - - เห็นจะเป็นเพราะ รัก ที่ทำให้ผมจมปลักอยู่กับความหวังลมๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่า เป็นไปไม่ได้ ผมเป็นได้แค่ เพื่อน ในความรู้สึกของเธอ... เสมอ หลายปีทีเดียวที่เธอจากไป และเมื่อถึงเวลา เธอก็กลับมา สิ่งที่ผมเห็นในความเปลี่ยนแปลงของเธอคือ... แววตา มันกร้าวและแกร่งขึ้น... ตามวัยและประสบการณ์ของชีวิต เธอบอกอย่างนั้น แต่งงานหรือยัง เธอถามผม... ไม่เคยคิดจะแต่งกับใคร...ก็รู้นี่ ผมหลุบตา... ไม่กล้ามองเธอเมื่อเอ่ยประโยคนี้ รอตลอดมาเลยหรือ?... ก็บอกไปแล้วนี่ว่าเราเป็นเพื่อนกัน ทำไมยังรอ ประโยคนี้เธอถาม.. เราเป็นเพื่อนเธอ แต่เธอคือคนที่เรารัก ผมบอกเธอไปอย่างนั้น เธอยิ้ม... เราก็ยังไม่แต่งงาน... ตอนนี้เรามีหน้าที่อยู่สองประการคือการเป็นอาจารย์สอนโรงเรียนทหารและการเป็นคนรักที่ดี เธอบอกผมอย่างนั้น และมันทำให้หัวใจที่ร้าวอยู่ แหลกสลายลง ความรักมักจะแปลกอยู่อย่างหนึ่งคือ เรามักจะรักคนที่ไม่รักเราเสมอ... แต่มันไม่ดี เพราะคนที่รักเรามักจะเสียใจเสมอเช่นกัน... เราคิดอย่างนี้ก่อนไปหาเขา เธอจำได้ไหม เราไปก่อนเราไปเรียนต่อนั้นเราไปหาเขา สิ่งที่เราได้รับกลับมาไม่ใช่การสมหวังจากความรักหรอก.. แล้วเธอไปเรียนเกี่ยวการทหาร...เพื่อใคร? เป็นใครก็ต้องคิดว่าเธอทำเพื่อคนรัก... เหตุผลมีอยู่สองอย่าง... คือ เราไม่สามารถทำให้เขารักได้ เพราะเราต่ำต้อย... เพียงดิน ไม่มีเกียรติ ไม่มียศ ไม่มีทรัพย์ ไม่มีอำนาจ.. ซึ่งมันคือสิ่งที่เขาต้องการจากคนที่จะเป็นคนรักของเขา.... เราจึงไป เพื่อที่จะให้ได้สิ่งเหล่านี้กลับมา เพื่อที่จะให้เขารู้ว่าเมื่อเรามีทุกสิ่งที่เขาต้องการแล้ว เขาจะรู้สึกเช่นไรกับการสูญเสีย... เธอทำเพื่อที่จะเอาชนะเขาเท่านั้น? ก็เป็นส่วนหนึ่ง... แต่โดยรวมแล้ว การไปเรียนของเราครั้งนี้ก็เพื่อบ้านเมืองของเราเอง... เราเชื่อเสมอว่าในคนหนึ่งนั้นมีศักยภาพมากกว่าที่เจ้าตัวรู้ เราควรจะหาให้เจอและนำมันออกมาให้เป็นประโยชน์ ให้ได้ และเมื่อเรารู้ว่าเราทำอะไรได้... ก็ควรจะทำ.... เราเป็นคนไทย การตอบแทนแผ่นดินเกิดนั้นอาจจะมีหลายหนทางและทุกคนก็มีวิธีของตัวเอง สำหรับเราคือการเป็นครู... แล้วเรื่องความรักของเธอล่ะ? ผมย้อนถาม เพราะเธอเป็นคนบอกเองว่า หน้าที่ของเธอนอกจากการเป็นครูสอนทหารแล้วคือการเป็นคนรักที่ดี .... แล้วความรักของเธอล่ะ? เธอย้อนถามผม เราไม่มีความรักให้ใครนอกจากเธอ... เธอก็รู้เสมอ ผมบอกความรู้สึกเดิม... เราขอบคุณเธอมาก... เธอเป็นคนดีสำหรับเราเสมอ ก็แปลกนะ ที่ผ่านมา.. ทำไมเราจึงมองผ่านความรักของเธอ แต่สุดท้ายเราก็ต้องยอมรับในบุพเพสันนิวาส... หมายถึงเรา? ฮื่อ... เธออาจจะไม่มีอะไรเทียบเท่ากับเขาได้ ในเรื่องเกียรติยศ ชื่อเสียง แต่สิ่งที่เธอมี...คือความรักที่มั่นคง เรารักเธอ... คำพูดสุดท้ายของเธอที่ทำให้ผมอึ้งสนิท และงุนงง ไม่เชื่อหูตัวเอง - - เมื่อวัยและประสบการณ์ชีวิตเพิ่มขึ้น คนเราทุกคนจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เราควรจะเลือก...ระหว่างคนที่เรารักกับคนที่รักเรา................/ * เขียนเพราะคิดถึงคนที่ 402 น่ะคะ ^_^
สูงเกินกว่า เอื้อมมือคว้าไขว่ได้
ไกลเกินกว่า จะตะกายป่ายปีนถึง เพียงแค่มอง ยังต้องแหงน แม้นดื้อดึง ก็คงถึง แค่เพียงเงา เท่านั้นเอง .... เคยบอกผู้หญิงคนหนึ่งว่า เขาสูงเกินกว่าจะไขว่คว้า เธอย้อน เราเองต่างหากที่ไม่เอื้อมมือ ...ฟังดูดีน่าจะลงตัวนะ ...ก็อยากจะทำอย่างนั้น ถ้าเราไม่เป็นคนพิการแขนด้วน โดย: คนนอกคอก IP: 203.144.226.242 วันที่: 6 พฤษภาคม 2549 เวลา:15:56:40 น.
เมื่อวัยและประสบการณ์ชีวิตเพิ่มขึ้น คนเราทุกคนจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เราควรจะเลือก...ระหว่างคนที่เรารักกับคนที่รักเรา................/
แต่ถ้าคนที่เรารักและรักเราเป็นคนเดียวกัน แต่เรายังไม่ทันเลือกล่ะ เค้าก็หายไป จริงๆ เราทั้งสองต่างไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคู่อยู่กันจนตาย แต่เราแค่ได้เกิดมาเพื่อชดใช้หนี้เวรที่ทำด้วยกันเสียมากกว่า  โดย: เกดจัง IP: 58.9.42.69 วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:0:20:19 น.
|
ดาริกามณี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [?] Just Do it : * มีอีกชื่อว่า หญ้าเจ้าชู้ * เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์บทประพันธ์ รักข้ามรั้ว (หญ้าเจ้าชู้) ลุ้นสุดฤทธิ์ พิชิตรัก (หญ้าเจ้าชู้) ภารกิจรักพิทักษ์เธอ (หญ้าเจ้าชู้) ปีกแห่งฝัน (ดาริกามณี) * เป็นสาวก 'รงค์ วงษ์สวรรค์ * เป็นแฟน คาราบาว * เป็นกิ๊ก เฉลียง * ฝืนอะไรที่เป็นอื่น ฝืนอัตตา สูงเทียมฟ้าก็มิเท่า เป็นเราเอง * การปรากฎตัวของคนคนหนึ่ง อาจเปลี่ยนใครอีกคนไปทั้งชีวิต * หากต้องการอ่านนิยายที่ใส่รหัส, รบกวน "ฝากข้อความหลังไมค์" จ่ะ Friends Blog
|
||||||||||||
บางใจประจักษ์แท้แค่บัดดล
บางคนยากหยั่งแท้ ถึงใจ ~
ผมนึกถึงประโยคหนึ่งของ ณรงค์ พัว ประพนธ์พันธุ์
ที่ว่า....
"คนที่เรารักเท่านั้นที่ทำให้เราเจ็บปวดได้"
ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้สักหน่อย