 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
Title: ฝนฤดูหนาว
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ท่ามกลางความหนาวสั่นของร่างกาย
ผมยังคงลืมตาอยู่....
พร้อมกับคว้าผ้าห่มที่อยู่ข้างกายมาห่มเพื่อคลายหนาว และเพื่อ...กอดตัวเอง
สายตาของผมมองเหม่อออกไปเบื้องนอก
สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่
พาลนึกไปถึง...เธอคนนั้น...คนดีของผม
ผมเหลือบมองที่ว่างๆข้างกาย
ที่ตรงนั้น ไม่ควรว่างเปล่าอย่างนี้
ใช่...มันเป็นที่ว่าง ที่ยังรอให้เธอคนนั้น
กลับมา......
ผมยังคงนอนกอดตัวเองอยู่
คิดในใจ...ความหนาวกายของผมแบบนี้
จะไม่เกิดขึ้นแน่นอน หากเธอคนนั้นยังอยู่กับผม
ผ้าห่มผืนที่อยู่ข้างกายผมตอนแรกตื่น
คงจะถูกบรรจงห่มกายผมอย่างทะนุถนอม
พร้อมๆกับไออุ่นจากอ้อมกอดของเธอ...
แต่ ณ ตอนนี้...เธอคนนั้นไม่อยู่เสียแล้ว
ผมรู้สึกหนาวสะท้าน ทั้งตัว...และหัวใจ
สายตาของผมยังคงจับจ้องไปที่เม็ดฝนด้านนอก
ไอน้ำและหยดน้ำฝนเล็กเริ่มเกาะที่กระจกใส
ผมค่อยๆเอื้อมมือ และใช้นิ้วชี้วาดหัวใจลงไป
ผมกำลังทำอะไรอยู่!!
หากผมไม่คิดถึงเธอมากจนเป็นบ้า
ผมคงกำลังฝันไปอยู่แน่ๆ ที่ทำตัวซึมเศร้าอยู่อย่างนี้
ผมเป็นอะไร!!
ใช่!! ผมเป็นอะไร
ตลอดทั้งชีวิตนี้ไม่เคยมีคำว่าเหงาอยู่ในพจนานุกรมของผม
แต่วันนี้...ผมกลับรู้สึกเช่นนั้น
เค้าว่ากันว่า
หน้าร้อน เราจะรู้สึกเบิกบานสดใส
หน้าหนาว เราจะรู้สึกหดหู่
หน้าฝน เราจะรู้สึกเหงา
แต่วันนี้มีฝนตกในฤดูหนาว...
ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน...ว่ารู้สึกอย่างไร
สายตาผมยังคงเหม่อมองออกไปด้านนอก
สายฝนยังคงโปรยปราย
เสียงสายลมหวีดหวิว ที่ลอดผ่านมาทางช่องเล็กของหน้าต่าง
ยิ่งทำให้ผมรู้สึก....
ไม่...ผมจะไม่ให้คำนี้มันกัดกินหัวใจของผม
ผมต้องลุกขึ้น ไปอาบน้ำแปรงฟัน แล้วไปทำงาน
ผมใช้เวลาตัดสินใจที่จะลุกออกจากเตียงนานเท่าไหร่ไม่รู้
มารู้สึกตัวอีกที หน้าต่างกระจกที่มีไอน้ำเกาะอยู่นั้น
ก็ปรากฏชื่อของผม และเธอคนนั้น พร้อมกับรูปหัวใจ...ที่แตกสลาย
เรียบร้อยแล้ว
ทุกวันนี้ผมพยายามที่จะทำงานเยอะๆ
เพื่อที่จะได้กลับบ้านดึกๆ
เพราะจะได้ไม่ต้องมีเวลามารู้สึกอะไรอย่างนี้อีก
ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ผมไม่ชอบเอาเสียเลย
แต่ไม่ว่าจะกลับบ้านดึกเพียงไหน
ทำงานหนักเท่าไร...
แต่...ผมก็ยังลืมไม่ได้เสียที
เมื่อเวลาล้มตัวลงนอน และเห็นที่ว่าง บนเตียง
เราสองจากกัน...
ด้วยปัจจัยภายนอกที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา
เราไม่ได้เลิกกัน
เพียงแต่เราต้องห่างกัน
ผมเดินถอนหายใจ
ก้าวเท้าออกจากบ้านขณะที่สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่
ผมไม่รู้ว่า...
หยดน้ำใสๆที่หยดลงสู่พื้นดินนั้น
เป็นหยดย้ำฝน....หรือ หยดน้ำตา
| Create Date : 25 พฤศจิกายน 2549 |
| Last Update : 25 พฤศจิกายน 2549 1:58:07 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 1346 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: ดาริกามณี  วันที่: 25 พฤศจิกายน 2549 เวลา:10:17:41 น. |
|
| โดย: แซนด์ซี วันที่: 25 พฤศจิกายน 2549 เวลา:16:53:43 น. |
|
| โดย: ดิน IP: 203.146.63.187 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2549 เวลา:15:45:11 น. |
|
| โดย: ปลาน้อยว่ายเวียนวน IP: 125.24.135.191 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2549 เวลา:15:24:36 น. |
|
| โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.126.133 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2549 เวลา:20:47:58 น. |
|
| โดย: ดิน IP: 203.146.63.187 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:28:32 น. |
|
|
|
|
| ยางมะตอยสีชมพู |
 |
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้
ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน
ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน
ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน
และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม
ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง
ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู)
ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม
(ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
|
|
|
|
ตามมา--- ตามไป
ใต้แสงดาว ไร้ไออุ่น...