ตอนนี้ เรตติ้งที่บ้านกำลังตกต่ำ ถึงขีดสุด
ประเด็นมันเริ่มจาก
หวานอ้วน..
แม่ให้เงินหวาน .. ไปชื้อเสื้อน.ศ.ใหม่
ชื้อไซส์เอ็ม เหมือนทุกที เพียงแต่คราวนี้ตัวเล็กกว่าเดิม
ทะเลาะแม่.. แม่บอกว่า เสื้อใส่แล้วดอกทองมาก
... สถานการณ์เลวร้าย .....
หวานหนีมาเล่นเกมส์ซิม
น้องมาขอเล่น หวานไม่ให้ เพราะเมื่อวาน มันเล่นไปแล้ว แบ่งกัน
พ่อ' รมณ์เสีย เพราะ พยายามต่อเน็ตที่บ้านมาหลายแต่ไม่ติดสักที พอมาต้องฟังเรื่องแบบนี้ พ่อเริ่มอาละวาดไปด้วย
พ่อบอกหวานหน้าด้าน ..เหอะๆ เป็นพี่ต้องแบ่งให้น้องเล่น
(ทีของละอยากจะได้ อยากให้แบ่ง แต่ทีสอน ไม่ยอมให้สอน )
หวานเริ่มกรึ่มๆ ไม่พูดไรอีกแล้ว
พ่อสั่งให้หาช่วยน้องหา แผ่นไดเวอร์ของแสกนเนอร์ให้เจอ ถ้าไม่เจอ โดนตบ (กูต้องรับผิดชอบกะมันด้วย? เพราะกูเป็นผู้หญิง กูต้องคอยเก็บบ้าน แล้วเพราะฉะนั้น กูเลยต้องรู้ว่าของในบ้านอยู่ทีไหน)
.......... หมดไปหนึ่งวัน............
วันนี้กลับมา กำลังอ่านพันทิพเริงใจ
น้องมาขอเล่นเน็ต.. มาอาละวาดใส่หวาน
จะมาขอใช้เน็ต เพราะต้องทำงานส่ง .. ตัวเองโดนตัดคะแนนเนื่องจากส่งช้า (เขาสั่งตั้งแต่วันจันทน์ ส่งวันศุกร์ แต่มันไม่ทำส่งเอง)
หวานไม่ให้เล่น ..(ก็กูเล่นอยู่นิ) บอกว่า คงทำแล้วส่งทันทีไม่ได้หรอกนะ รออีกครึ่งชั่วโมง (กูยังไม่ได้เช็คข่าวปารีสเลยนะเฟ้ย)
น้องโทรไปฟ้องแม่
แม่โทรมาด่าหวาน ... สั่งให้น้องเล่น "เดียวนี้"
หวานเก็บบ้าน.. พยายามเก็บของที่พ่อกะน้องชาย แล้วก็ตัวเองรื้อไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
แม่กลับบ้าน
แม่อาละวาด เพราะไม่เก็บผ้าที่ตากไว้
หวานเถียงกลับ ก็แม่บอกให้รอพี่จอยไม่ใช่เรอะ..? ให้พี่จอยเอาผ้ารีด
... สถานการณ์เลวร้าย...
หวานนั่งพับผ้า .. ดูติมถ้วยติมแท่ง ตาวิเศษ..
แม่ไม่ให้ไปทำงานวันเสาร์นี้ ให้ไปบ้านที่ตจว.ด้วยกัน
หวานบอก"ไม่" หวานจะไปทำงาน
แม่บอกว่า หวานมันโง่ ทำงานแลกกะเศษเงิน ถ้าไม่อยากไปด้วยกัน ให้พูดมาตรงๆ
หวานพูดตรงๆ ว่าอยากไปทำงาน ไม่อยากไปกะแม่ แม่รับไม่ได้
แม่บอกว่า ฉันไม่เคยสอนลูกฉันให้ควายขนาดนี้
หวานบอก.. ก็แม่ไม่ให้เงินหวานล่ะ แม่สัญญาว่าจะให้ ค่าขนมเพิ่ม หวานไม่ได้ค่าขนมเพิ่มตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนะ นี่ค่ารถมันเพิ่มขึ้นไปตั้งเยอะแล้ว แม่บอกไม่ให้ เอาเงินไปทำประกัน หวานก็อืม.. แล้วทำไมไม่ถามหวานก่อนล่ะ แม่บอกเงินฉันอ่ะ ฉันพอใจจะให้ฉันก็ให้ แล้วแกทำงานได้เงินตั้งเยอะแยะ (ตกลงว่าเศษเงินหรือมันเยอะ แม่เอาให้แน่?) ชอบชื้อแต่คสอ. เสื้อผ้า ไร้สาระ .. แล้วก็ด่าเรื่องเสื้อน.ศ. อีกแล้ว
(มีแม่งี้ จะไม่ให้กลายเป็นคนช่างเถียงได้ไง? )
แม่จะเอาเงินคืน ค่าชุดน.ศ. คืน (แม่จะมารีดเงินกะหวานอีกแล้วเรอะ? หวานหาได้แค่นี้ ก็จะเอาให้ได้ ) หวานไม่ให้ แม่บอก ทีเงินเค้าจะเอา ทีเงินตัวเองไม่ออก
เหอะๆ ไม่ออกไร แม่ให้ไปสามร้อย ชื้อไปห้าร้อยกว่า ก็ครบชุดอ่ะ .. เสื้อ กระโปรง เข็มขัด แถมก็ด่าอีกแพงๆๆ
เฮ่อ.... เหนื่อยใจ
สถานการณ์เลวร้ายลงทุกขณะ
นั่งกินข้าวทั้งครอบครัว ... ไม่ได้พูดสักเอะ
แม่บอก แด๊กแต่กับข้าวอ่ะ คนอื่นกินอะไร
(คนอื่นจะกินไร ก็กินอย่างอื่นดิ.. ไม่สนเฟ้ย)
..............
หมดเวลาเย็น แม่บอกว่า ยายไม่สบายมาก ไม่ให้ไปทำงาน จะให้ไปหา ..
หวานไม่ไป จะไปทำงาน
และแล้ว ... สถานการณ์ที่น่าอึดอัดก็จากไป ครอบครัว ไปบ้านตจว. ไปเยี่ยมคุณยายกัน
ไม่อยากจะนั่งเล่าเรื่องครอบครัวเลยนะ แต่มันไม่รู้จะพูดไงดี กับสิ่งที่เป็นอยู่ สิ่งสำคัญของคนเราคือ พยายามปรับตัวให้ได้ ตอนนี้รู้สึกเหมือน สภาพครอบครัวล่มสลายไปทุกที เราก็ดื้อ .. ดื้อฉิบหายแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร แม่เขาก็ชอบพูดทำร้ายน้ำใจแบบนี้มามานาน พ่อก็ปรกติไม่เคยอาละวาดนะ แต่พอหลังๆ เขาก็เหนื่อยกับการทำงาน เจอแต่คนเลวๆ สันดานเสีย ไม่รู้จะลงกะใคร เลยมาลงกะลูก ดีนะที่เขาขู่ๆ ยังลงไม้ลงมือตบจริงเหอะๆ .. แต่เอาเข้าจริงๆ พ่อก็แพ้น้ำตาอยู่ดีแหละ น้องมันก็เป็นคนคิดอะไรแต่ด้านเดียว
เพราะงี้ไง ถึงอยากไปทำงานมากกว่า.. ไม่อยากกลับ ไปนอกบ้านไง มันก็คือ คนอื่น แต่ถ้าต้องมาเคืองคนในบ้าน กัดกับหมาขี้เรือนเน่าๆ ซ่ะยังดีกว่า
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สถานการณ์จะดีขึ้นสักที
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แม้ว่าแม่จะยังไม่เปลี่ยน เริ่มเปลี่ยนที่ตัวเราเองก่อนก็ได้ค่ะ
ลดดีกรีความดื้อลงสักหน่อย อาจจะทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ค่ะ