ง๊องแง๊ง เงอะง่ะ ร้องไห้ฟูมฟาย โตเป็นควาย ยังไม่เลิกเจ้าน้ำตา

พึ่งทะเลาะกับแม่มา

ลูกสาว จอมอาละวาด กับ คุณแม่เอาแต่ใจ

ผลก็คือ

โดนตบผัวะๆ 2 -3 ที

จะหลบก็ไม่ได้ เพราะแม่มาเล่นคอมในห้องตัวเอง

จะหาว่าอกตัญญูไม่ว่า แต่อย่ามาเบียดเบียนได้ไหมล่ะ

อยู่ดีๆ คุณนายก็เติมเงินมือถือให้

แล้วก็มาทวงเงินกันซ่ะงั้น ปรกติเติมให้ตลอด เขาเป็นงี้ทุกทีไป พอเห็นเรามีเงินเข้าหน่อย ก็จะมารีดเอาทุกบาททุกสตางค์ กลับบ้านมายังไม่ทันได้กินข้าว ก็ใช้นู้นใช้นี่ ตากผ้า เก็บผ้าดิ ซักผ้าด้วย ล้างห้องน้ำ

คำตอบคือไม่ แต่เราก็ต้องทำ เราไม่อยากพูดหรอก เพราะพูดก็ต้องทำ แต่เราอยากจะระบายออกไปบ้าง เราเก็บอารมณ์จากหลายๆ วันมาไม่ไหวแล้ว

ถามว่าเข้าใจไหม สิ่งที่แม่ทำไปเนี้ย

ก็เข้าใจ ว่าอยากให้ลูกมันโต ก็เลยอยากให้มันมีความรับผิดชอบ รับหลายๆ ด้าน ทั้งเรื่องทำงาน เรื่องบ้าน เรื่องครอบครัว

แต่ลูกนะ มันโตซ่ะที่ไหนล่ะ อายุมันยังไม่ยี่สิบเลย

พออาละวาด แม่ก็ตบผัวะ เข้าให้ แม่ก็เป็นคนอารมณ์ร้อนงี้มานานแล้ว ทำยังกะตบแล้วมันจะหยุด มันก็ยิ่งบ้าดิ

ก็รู้ว่า ลูกมันสติสตางค์ไม่ค่อยดี ก็ยังจะทำให้มันบ้าเข้าไปอีก สุดท้าย มันก็นั่งกอดหมดร้องไห้ไม่สิ้นสุดสักที

จำไม่ได้ว่าตัวเองร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ แต่มันไม่หยุดไหลสักที มันหยุดร้องไม่ได้ เพราะเหนื่อยกับการต้องอดทนหลายๆ สิ่ง

ทำงานก็เครียดนะ แต่ที่เครียดกว่า ก็คือ ต้องรักษาอารมณ์ตัวเองให้แจ่มใสเสมอ พยายามทำตัวรื่นเริง ทั้งๆ ที่อารมณ์เสียสุดๆ ตอนนี้ ทำงานไปก็เหมือนเป็นเบ๊ all around ใครใช้ทำอะไรก็ทำ

นี่ก็พึ่งตรวจค่าใช้จ่ายให้เพื่อน พอเจอปัญหา ก็เลยให้เพื่อนปรับปรุง เพื่อนก็อารมณ์เสียซ่ะงั้น มันบอกว่า ทำไมแกต้องตรวจให้เจอปัญหาด้วยว่ะ กูไม่อยากปรับปรุงบัญชี

ปากนะ มันจะด่าอยู่แล้ว แต่รั้งไว้ ทำยิ้มๆ
"จะให้กูตรวจผ่านไหมล่ะ"

ในใจก็ด่ามัน ความผิดกูเหรอ นู้นนนนนนนนนนน ความผิดคนทำบัญชีมัน

"ไม่ต้อง แต่มึงอย่าตรวจเจอบ่อยๆ กูไม่อยากแก้ เบื่อ ไม่อยากทำปรับปรุง"

พูดงี้ได้ไงอ่ะ
เราเป็นออดิทกันนะ จะปล่อยผ่านได้ไง มันไม่ได้หรอก

ตะกี้รู้สึกตัวเองเป็นอีกคนไปเลย ตอนที่นั่งร้องไห้ เหมือนโลกมันทลายไปต่อหน้า ชีวิตไม่เหลืออะไรอีกแล้ว รู้สึกเหมือนทุกๆ คนในโลก โทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดเรา ร้องจนไม่อยากจะร้อง แต่หยุดไม่ได้

คนชอบคิดว่า เราเป็นคนเข้มแข็ง เป็นคนอารมณ์ดี แต่เปล่าเลย ... ลับหลัง ก็โฮ้กๆ น้ำตาพลั๊กๆ ออกมาทุกที

นั่งอ่านแมรีแคลไป ก็ร้องไห้ไป ร้องเพราะร้อง มันเครียดหลายๆ เรื่องตั้งแต่บ่นในบล๊อกคราวที่แล้วก็ไม่หาย

มาถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่าโล่งหรือยัง ไม่รู้จะหายไปไหมกับความเจ็บ แม่ก็ไม่ปลอบ แม่ก็เป็นคนงี้อยู่แล้ว ลูกร้องไห้ ไม่เคยปลอบ ตรงกันข้าม บอกว่า เราเป็นบ้าไปแล้ว

จนมาถึงตอนนี้ เจออีกปมในใจแล้ว ว่าทำไมเราถึงรู้สึกโดดเดียวอยู่เสมอ เพราะเวลาที่เราร้องไห้ ไม่เคยมีใครปลอบเรา .. เราถึงรู้สึกถูกโดดทอดทิ้ง อยู่เสมอ เมื่อไม่มีใครปลอบเรา เราจึงต้องหยุดร้อง แล้วไปปลอบคนอื่น

แต่เพราะเราเอง ยังหยุดร้องไห้ไม่ได้ จะปลอบคนอื่นรู้เรื่องได้อย่างไง เราถึงแสแสร้ง ทำตัวเป็นคนอารมณ์ดี ทำตัวเป็นปรกติ ว่าข้าแน่ ข้าเข้มแข็ง ร่าเริงแจ่มใส

ที่แม่ไม่ปลอบเรา เรารู้ว่าเพราะอะไร เพราะ แม่กลัวว่าเราจะอ่อนแอ แม่ถูกสอนมาแบบนี้ แม่เคยเล่าให้ฟังว่า ตอนที่แม่ถูกตี แม่จะแอบไปร้องไห้คนเดียว พอมีลูก แม่จึงไม่เคยปลอบ เพราะอยากให้เข้มแข็ง ยืนด้วยตัวเอง

แต่แม่คงลืมไปว่า บางอย่างที่สุดโต่งเกินไป ความเข้มแข็งเกินไปมันก็ทิ่มแทงบาดใจจนเป็นแผลได้เหมือนกัน

แต่เราจะทำไงได้ ในเมื่อเวลาแม่ร้องไห้ แม่ก็ยังร้องไห้คนเดียว ทำให้เรายังต้องรับชะตากรรม ร้องไห้คนเดียวต่อไป

ถ้าเรามีลูก เราจะปล่อยให้ลูกร้องไห้คนเดียวไหม?

ไม่รู้...

จนถึงตอนนี้ น้ำตาที่หยุดไหล มันก็เริ่มไหลเหมือนเปิดก๊อก พรุ่งนี้ตาบวมก็ไม่เป็นไร เพราะมีอายชาโดวสีน้ำตาล กะรองพื้น ปิดได้สนิทอยู่แล้ว

เสียดายนะ ที่อายชาโดวกับรองพื้น มันปกปิดแผลใจเราไม่ได้ ไม่งั้นเราคงมาสะกิดแผลใจ ไม่ต้องร้องไห้แบบนี้

..........
แม่ไม่รู้หรอก ว่าทำไมเราถึงไม่ยอมให้เงินค่ามือถือ เพราะเดือนนี้เราเหลือเงินอยู่พันกว่าๆ เราเอาไปจ่ายค่ารถหมดแล้ว ค่ารถเดือนนี้ ก็ครึ่งหนึ่งของเงินเดือนแค่ค่ารถ เราก็แทบหมดตัวแล้ว

เราตั้งใจไว้ว่า เดือนนี้เราจะพยายามใช้เงินของตัวเอง ที่เหลือพันกว่า ไม่รบกวนแม่ ปรกติพอกลางเดือนทีไหร่ เราก็ขอเงินแม่ใหม่ทุกที เพราะค่ารถเราแพงมาก ถ้าเราให้ค่าโทรศัพท์ เงินพันกว่าๆ เราก็จะหมด ทำให้เราต้องขอแม่ใหม่

ความจริง เราตั้งใจให้แม่อยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้ แต่เป็นเงินเดือนงวดหน้าก้อนใหญ่

แต่เพราะสองแม่ลูกไม่เคยพูดกัน ต่างคน ก็ต่างมีเหตุผล แม่ก็อยากให้ลูกมีความรับผิดชอบ เราก็พยายามกระเบียดกระเสียนสุดตัว พอมาเจอ รีดกับเราแบบนี้ เราก็ตบะแตก อาละวาด

ใครบอกให้เติมกัน ... เราไม่อยากพูด พยายามเก็บอารมณื แต่พอเจอหน้ากันก็ทวง เราก็อุสาเงียบ .. ครั้งที่หนึ่ง สอง สาม สี่ จนในที่สุด เราก็กลายเป็นบ้าไปได้

เงินงวดหน้า จะได้ก้อนใหญ่ไหม ... เราไม่รู้เลย เพราะดูท่าทางเขาจะไม่อยากให้เหมือนเคย คงตัดแล้วตัดอีกเหมือนเคย กลายเป็นแค่เศษเงินไม่กี่พันที่เขายื่นให้เรา

ส่วนหนึ่งเพราะแม่เราคงอิจฉา ที่เราเล่าให้ฟัง ว่าเพื่อนเราคนอื่นๆ เอาเงินให้แม่ แต่เราไม่ให้

เราจะให้ทำไม ในเมื่อแม่เรายังหาเงินได้นะ เออ เรารู้นะ ถ้าแม่เราตายไป เราก็คงรู้สึกผิด ที่เราไม่เคยให้เงินแม่ แต่แม่ไม่ได้เดือดร้อน ให้ไป เขาก็ไม่รับ คืนเรา

แล้วมันมีประโยชน์อะไรที่ให้เขา จุดประสงค์ของแต่ละคน ต่างกัน จะให้เอาสิ่งเรียกว่า "ธรรมเนียม" มากั้นกลาง ขีดทางเดินงั้นเหรอ?

เราไม่ให้ โอเคป่ะ เราก็พูดกับเขา "แต่เค้าไม่ให้ เพราะแม่ยังหาเงินได้ เพราะฉะนั้น ไม่ให้นะ"

แม่เสียใจไหม คงเสีย แต่ถ้าเราให้ แล้วแม่คืนเรา เราจะเสียความรู้สึกมากกว่า มันไม่ใช่ความอิ่มใจ แน่ๆ เรารู้ตัวเองดี

คราวที่แล้วเราชื้อลิปสติกให้แม่ แม่ไม่ชอบ บอกว่ามันแวววาวเกินไป เราอยากตายซ่ะให้ได้ เราบ้าคสอ.ขนาดนี้ แต่กลับชื้อของไม่ถูกใจเขา

อะไรกัน เราตั้งใจเลือกให้ขนาดนี้ยังไม่ถูกใจอีกเหรอ ?

ตอนนั้นทั้งโมโห ทั้งหงุดหงิด แต่สุดท้าย ก็สงบได้ ด้วยการไม่พูดอะไร ทำเป็นลืมๆ ไป

ถ้าเราให้เงินแม่ แล้วแม่ไม่รับ โอเค แม่อาจรู้สึกดี แต่คนที่บ้า จะเป็นจะตายให้ได้คือเรา ตัดปัญหา เราไม่ให้ล่ะกัน เราไม่อยากเสียใจ ไม่อยากเจ็บอ่ะ

ทั้งๆ ที่เราน่าจะชี้แจงให้แม่ฟัง แต่เราก็ไม่อยากพูด กลัวแม่จะมาวิตกอีก เราก็เลยเก็บมาวิตกคนเดียว แล้วก็ลืมๆ ไปซ่ะ แต่มันก็อยู่ในอารมณ์นี้แหละ

อีกอย่าง แม่เราก็ไม่อยากให้เราทำงาน เพราะรู้ว่าเราทำงานทุกวันก็เครียดๆๆ อยากให้เราออก แต่เรามันรั้น อยากบ้าให้ถึงที่สุด อยากรู้รสชาติว่าหน้างบมันเป็นไง แม่ก็เลยต้องฝืนใจ จำยอม แต่พอเผลอ ก็ยุให้เราออกทุกทีไป

ถ้าคุณมีปัญหาให้พูดกัน อย่าเหมือนเรากับแม่ เราก็บ้า รั้นสุด ๆ เผลอก็ไปร้องไห้ แม่เราก็เป็นคนงี้ ปากร้ายใจอ่อน เจอกัน ก็ทะเลาะๆๆ เป็นบ้า ปวดหัวกันทุกทีไป

เดียวพรุ่งนี้เช้าก็ลืม ... ไปพร้อมกับรอยน้ำตา

ไม่รู้ว่าชาติที่แล้ว เจ้าน้ำตาเหมือนชาตินี้หรือเปล่า เลยสวดมนต์ให้ตัวเองเป็นคนเข้มแข็ง สวดมากไปหน่อย เลยกลายเป็นคนก้าวร้าว พร้อม เจ้าน้ำตาไปซ่ะงั้น

Create Date : 09 พฤษภาคม 2550 Last Update : 9 พฤษภาคม 2550 1:12:28 น. Counter : 1127 Pageviews.		11 comments
Share Tweet