วันนี้ระเบิดลงที่บ้านหวาน..

หวานเอง ที่ระเบิดลง

เรื่องมันมากจาก เพื่อนหวาน.. หลอกหวานว่าสอบหกโมงเย็น อ. ก็บอกหวานสอบหกโมงเย็น คาบสุดท้าย อ. บอกว่าไม่ต้องเข้าหวานก็เลยไม่เข้า หวานเลยไม่รู้ว่า สอบตัวสินค้าด้วย แล้วต้องสอบบ่ายสอง 

หวานถามเพื่อนที่เข้า ไอ้สัดที่กำลังพูดถึงนี่แหละ มันบอกอ.ไม่ได้บอกอะไร ถึงวันนั้นจะสอบสองตัว หวานก็เบาใจนิดหนึ่ง มาตลอด.. เพราะหวานมีสอบเสร็จตัวหนึ่งตอนบ่ายสอง ถ้าเกิดว่าสอบหกโมง หวานจะได้ท่องหนังสือสัก 4 ชั่วโมง

แต่พอถึงเวลาจริงๆ ไอ้สัดนี่ บอกว่า ต้องสอบบ่ายสองสิบห้า เพราะตารางสอบเขากำหนดมาบ่ายสอง สี่สิบห้า.. ตอนแรกหวานไม่เชื่อ แต่มันเป็นจริง ..เฮ่ย.. จะให้กูดูบัญชีขั้นสูง2 ภายใน สี่สิบห้านาทีเนี้ยนะ เป็นไปไม่ได้

หวานโมโหมาก เลยไปถามมันว่า "มึงรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ว่าสอบบ่ายสอง" มันบอกหน้าตายมากๆ ว่า "กูรู้มาตั้งสองอาทิตย์แล้ว พวกมึงนั่นแหละทำกูแขว่ นึกว่าสอบหกโมง"

ไอ้สัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูรู้จากมึง เพื่อนกูรู้จากกู พี่อีกคนที่ลงด้วย ก็รู้จากมึง

มึงจงใจหลอกพวกกูชัดๆ เลยนี่หว่า..

ตอนนั้น โกรธจนพูดไม่ออก มันเลยสำทับว่า "ไปสอบซ่ะ เดียวขาดสอบไม่รู้ด้วยนะ" แล้วก็หันไปอ่านหนังสือต่อ เกิดมา ไม่เคยเจอใครเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จัญไรแมน ได้เท่านี้มาก่อน แล้วนี่เป็นผู้ชายด้วย .. ไม่ใช่ผู้หญิง .. ตอแหลได้โล่ห์ไปเลยมึง..

พอเวลาสอบ ไอ้สัดนี่ ทำได้สบายใจเชิบ ส่วนหวาน เพื่อน รุ่นพี่ ได้แต่มองหน้ากัน ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไป .. ดูแค่สามสิบนาที .. ข้อสอบคำนวณด้วยจะให้เขียนอะไรลงไปได้ล่ะ ..

พอหมดชั่วโมง (ขอหาพวก..ก่อน เดียวค่อยถล่มมัน) รุ่นพี่ที่เรียนวิชานี้ด้วยกัน ซึ่งจริงๆ หวานต้องไปสอบตอนหกโมงกับพวกพี่เขา เขาอึ้งไปเลย ไม่คิดว่า ไอ้สัดนี้ จะทำกับคนอื่นๆได้ขนาดนี้

หวานปรึกษาพี่ว่าจะเอาไงดี หวานไปบอกอ.ดีไหม? (แต่ตัวหวานนะมีปัญหากับอ.ท่านนี้ คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง หวานไม่ชอบคนแดกดัน ถึงมันจะตลก แต่น่ารำคาน แต่เขาชอบทำสุดๆ) รุ่นพี่บอกให้หวานไปบอก ให้รู้..ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนเขาจะให้คอมเม้นต์อะไร หรือทำอะไร ไม่ทำอะไร มันก็เรื่องของเขา แล้วแต่การตัดสินใจ

ที่ระเบิดลง เพราะหวานไปเล่าให้แม่ฟัง แล้วแม่บอกว่า หวานนะ โง่เอง ชอบเชื่อคนง่าย .. ไม่ดูหนังสือ มันไม่ได้เกี่ยวเลย ว่าจะมีเวลาสี่สิบห้านาที หรือ สี่ชั่วโมง แกต้องดูตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว..

หวานโมโหมาก พูด อธิบายก็แล้ว แม่หวานก็ไม่เข้าใจ ที่หวานจะสื่อ ..ประเด็น มันอยู่ที่หวานกึ่งหนึ่งก็จริง แต่แม่เอาแต่ด่าว่า หวานนะโง่ที่เชื่อคนง่ายเนี้ยนะ สุดท้ายหวานก็ปรี้ดแตก ระเบิดลง เริ่มชัก(อีกแล้ว) จะกรี้ด แต่มันไม่มีเสียง

เวลาหวานเจ็บใจ แล้วทำอะไรไม่ได้ หวานจะอั๊กๆๆ แล้วไปหาที่หลบมุมร้องไห้ หวานเป็นแบบนี้บ่อยมาก เวลาอยู่ม. หวานรู้สึกไม่ไหวล่ะ ก็หนีไปร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ แต่แปลกนะ ที่ไม่ค่อยมีคิดว่าหวานร้องไห้เป็น

แทบทุกคนที่หวานรู้จัก จะสงสัยประมาณว่า "เฮ่ย! ชีวิตมึงเนี้ย เครียดเป็นไหมว่ะ ? มีไหม ความโกรธ ไม่เคยโกรธใคร เลยเหรอ เคยเกลียดใครบ้างไหม? ทำไมถึงได้อารมณ์ดีตลอดเวลา" หวานไม่ได้อารมณ์ดีตลอดเวลานะ แต่เพราะหวานเป็นคนเดือดช้า.. ถ้าเกินกลั้น ก็ระบายลงเร็วมาก จนคนอื่นแทบไม่สังเกตเห็น

คราวนี้หวานเริ่มกรี้ด .. บอกเกลียดแม่ ทำไมแม่ต้องบังคับให้หวานมีชีวิตเฮงซวยแบบนี้ เกลียดทุกอย่างเลย ไม่อยากเรียนแล้ว ไม่เอาแล้ว หวานไม่อยู่แล้วบ้านนี้ เกลียดๆๆๆ แหม่.. เกือบปาแก้วล่ะ ดีสติคุมได้ทัน..

พอเจอแบบนี้ แม่หวานก็ด่าสิ แม่เขาไม่ค่อยตกใจนะ เพราะเขาชินล่ะมั้ง .. พอมองไปหาแม่คนอื่นๆ ก็แปลกใจนะ เพราะแม่หวานปลอบใครไม่เป็น กะลูกยิ่งไม่เป็น โตเป็นควายก็ไม่เลิกเจ้าน้ำตา.. ด่าทุกอย่าง นั่นแหละ หวานผิดหมดทุกอย่าง .. ไม่เคยจะถูก ..

เมื่อสองวันก่อน ยังชมว่าหวานมีมุ่งมั่นพยายามเป็นเลิศอยู่เลย วันนี้หายเกลี้ยง แม่หวานเขาก็เป็นของเขาแบบนี้ หวานก็ไม่ชินสักที พอฟังแล้วก็น้อยใจ เอาแต่กอดเข่าร้องไห้ ร้องอยู่ครึ่งชั่วโมง

ทำไม๊..ทำไม ชีวิตกูถึงได้เฮงซวยอย่างนี้ ไอ้เราอยากคุยกับแม่ อยากได้คำปลอบใจ ให้กำลังใจ ไหง? กลายเป็นว่า เรามันผิดที่ไว้ใจคนง่ายเกินไป.. เราโง่ เราไม่ดี .. เออ.. พอคิดไปคิดมา แล้ว.. ก็คิดได้ว่า ชีวิตแต่ละคนก็มีความเฮงซวยคนแบบ นายกผู้นำประเทศยังเฮงซวย ประชาชนเดินดินอย่างเรา จะรอดไปได้ไง?

ว่าแล้วหวานก็ตั้งสติ บ้าๆ บอๆ ลงไปคุยกับแม่.. แม่หวานก็ทำนิ่งนะ ทำเป็นไม่สนใจ จริงๆ เขาเป็นคนอ่อนไหว.. แต่เขาชอบทำแบบนี้ เพราะไม่งั้น ถ้าเขาอ่อน หวานยิ่งคลั่งหนัก หวานก็คุย ค่อยๆ คุยไปทีละเรื่อง

แม่หวานบอก" แล้วจะให้พูดอย่างไง? เธอทำตัวเธอเอง จะให้มาปากหวาน ตอแหล นะเหรอ? ทำไม่ได้หรอก ฉันทำไม่เป็นย่ะ.."

(แหม่ แม่ลูก.. พิมพ์เดียวกันเลย)

หวานก็เริ่มหมดความอดทน แรงมา แรงกลับ.. บอก "นี่หวานนะ หวานเป็นลูกแม่นะ ไม่ใช่เด็กที่ไหน จะพูดกับลูกนะ พูดให้มันดีๆ หน่อย"

ว่าแล้วก็เชิด.. แม่ก็ยังเชิดอยู่ "เออ.. ตัวเองพูดดีตายล่ะ ตะคอก ..ๆๆ ใครมันจะเข้าใจแก"

"แล้วตอนนี้พูดดีๆ ทำไมไม่ฟังล่ะ"

แล้วเจ๊แกก็ทำหน้าแบบเหมือนหวานไปขัดใจแก " แล้วนี่ พูดไม่ดีตรงไหน?" เท่านั้นแหละ น้ำตาไหลพราก โห.. กูไม่คุยกับแม่แล้ว .. แม่กูนี้ ยิ่งคุยด้วยยิ่งเหนื่อย .. พอล่ะ วันนี้ ..

หวานเลยหลบไปอยู่ข้างบน แม่ก็ยังตามมา .. ต่างคนต่างเชิดใส่กัน พอเวลาผ่านไปสองชั่วโมง .. หวานเล่าเรื่องหนังให้น้องชายฟัง เกี่ยวกะพวกบุคคลิกซ้อน

แม่หวานด่าขึ้นมาเลยว่า หวานเป็นพวกบุคคลิกซ้อน มีคนผิดปรกติทางจิตอยู่ในตัว .. วันดีคืนดี ก็บ้าร้องไห้เป็นผีบ้าขึ้นมา..

 หวานเลยบอก .."หวานนะบ้าอยู่แล้ว สติไม่ดีอยู่แล้ว แม่อยู่เฉยๆ นะดีแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว จะพูดอะไรอีก เดียวเหอะๆ" แม่หวานก็ทำท่าฮึดฮัด เดินเข้าห้องนอนไป

น้องชายหวานก็ไปช่วยคุมอยู่ละคนมุมบ้าน เดียวตีกันอีก นี่นอนไปล่ะ ไม่งั้นเดียวตีกันรอบดึกอีก..

เรื่องเพื่อนเนี้ย หวานไม่อยากเชื่อเลย ว่าตัวเองจะโดนแบบนี้ เขาว่าช่วงใกล้วันเกิด เดือนหน้าวันเกิดหวานล่ะ ดวงจะตกสุดๆ พ่อหวานก็โดน ขับมอไซค์อยู่ดีๆ จะจูบแท๊กซี่สามรอบติดซ่ะงั้น ...

พ่อหวานเกิดเดือนเดียวกัน ที่บ้านหวานเนี้ย มีแต่คนราศีแรงๆ ยกเว้นน้องชาย พ่อหวานเป็นสิงห์ สิงโต แม่หวานเป็นพฤกษ (กระทิง) หวานสิงห์ น้องชายมีน ..เป็นแพะ .. ถ้ามีแค่หวานคนเดียว หวานคงอาละวาดได้ใส่ครอบครัวทุกวัน..

แต่โดนแค่นี้แค่ถลอกๆ ยังไม่เป็นไร .. มันคงไม่เคยเห็นหวานร้าย .. เดียวได้เห็นดีกัน ไอ้สัดนี่.. มึงวอนหาเรื่องผิดคนซ่ะแล้ว เดียวก็รู้.. กูจะทำให้จุกเชียว..

เรื่องหวานทะเลาะกับแม่ไม่ต้องตกใจ ... เพราะบ้านหวานบ้าจี้ ทะเลาะกันทุกวัน ชินกันหมดล่ะ.. เมื่อวานก่อนนู้น ก็ตีกับพ่อ พ่อหวานเรียกหวานว่าคุณโส.. เพราะ หวานบอกว่า แผลที่ขามันติดเชื้อ

ตัวหวานมีไวรัสอิสุกอิใสแฝงในตัว เป็นแผลจะติดเชื้อง่ายอยู่ล่ะ หวานฉุนกึ้ก .. แค่แผลติดเชื้อ นี้เป็นคุณโสเลยเหรอ? มากไปล่ะนะ หวานนะ นั่งทำแผลทุกวันด้วยนะ อนามัยสุดๆ เขาก็ยังมาดูถูกหวานอีก .. ไม่รู้ทำไม พ่อยิ่งแก่ยิ่งปากร้าย..

.. แต่สุดท้ายก็ไม่ว่าอะไร ได้แต่เดินหนี ไม่อยากพูดด้วย เฮ่อ..ทะเลาะกัน ก็เหนื่อยใจ เบื่อ แต่ไม่รู้จะทำไงดี..