สิงหาคม 2552

 
 
 
 
 
 
1
4
5
6
7
8
9
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
24
25
26
27
28
29
31
 
 
3 สิงหาคม 2552
All Blog
งานเลี้ยง
วันนี้หวานไปฉลองวันเกิดตัวเองที่บ้านเพื่อน เมื่อก่อน ตอนใกล้เรียนจบ หวานจะไปบ้านเพื่อนคนนี้บ่อยมาก เพราะว่า บ้านเพื่อนคนนี้ ใกล้บ้านเพื่อนอีกคนในกลุ่ม ถ้าไม่นับหวานที่อยู่กรุงเทพ บ้านเพื่อนคนนี้ก็ใกล้คนในกลุ่มเยอะสุด เราต้องทำงานกลุ่มส่งกัน ก็ไปบ้านเพื่อนคนนี้ แล้วเพื่อนก็ชอบทำกับข้าวให้หวานกิน

อาหารก็มีที่หวานอยากกิน .. บาบีคิวไก่ อีกอันก็คือ ขนมปังหน้าหมู ที่เพื่อนที่เกิดกรกฏาคมอยากกิน มีเกี๊ยวทอด เพราะเพื่อนที่เป็นเจ้าของบ้านชอบกิน กับไส้กรอกทอด หวานเห็น อาหารมีแค่สี่อย่าง บารบีคิวไก่ ขนมปังหน้าหมู เกี๊ยวทอด ไส้กรอดทอด หวานก็เลยไปสั่งส้มตำมาเพิ่ม

ไอ้ตอนระหว่างทำกับข้าวนี่แหละ ก็มานั่งคุยกัน ..

เพื่อนหวานคนที่เป็นเจ้าของบ้าน เธอทำงานเป็นเซลล์ขายวัศดุเคมี เธอชอบงานนี้มากได้พบปะผู้คน แล้วเธอเองก็ภูมิใจที่หาเงินได้เยอะ แต่ข้อเสียของงานเซลล์คือต้องแต่งเนื้อแต่งตัวตลอดเวลา ทำให้เธอมีค่าใช้จ่ายเยอะ แล้วเธอเองก็ชอบเสื้อผ้า แต่งเนื้อแต่งตัว ทำให้ไม่มีเงินเก็บเลย

ปัญหาหนักอกที่สุดคือ พี่สาวเธอ เริ่มที่จะแสดงออกว่าเป็นเจ้าของบ้าน ด้วยไล่เธอออกไปอยู่ที่อื่น .. เธอจึงเริ่มคิดที่จะเช่าบ้านของเพื่อนคนที่สาม(เดียวจะเล่าให้ฟังต่อไป) โดยเช่ารวมอยู่ร่วมกับเพื่อนในกลุ่มที่ทำงานที่เดียวกัน (เพื่อนคนที่สี่) บ้านเช่าของเพื่อนคนที่สาม ก็อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงาน เสียอย่างเดียว ซอยมันลึกเกินไปสักหน่อย แต่ถ้าชื้อจักรยานก็คงทำให้ปัญหาหมดไป

เพื่อนคนที่สอง ก็ทำงานอยู่ที่เดียวกับเพื่อนที่เป็นเจ้าของบ้าน .. เธอมีปัญหากับแฟนบ่อยครั้ง เพราะ แฟนเธอไม่ค่อยชอบกับเพื่อนคนแรก ในขณะที่เพื่อนคนแรก ก็รู้สึกว่าแฟนของเธอ ช่างน่ารำคาน

เพื่อนคนที่สาม กำลังเรียนป.ตรีของม.รามอีกตัว ตอนนี้กำลังทำบัญชีให้วัศดุก่อสร้าง เธอใช้เงินวันล่ะ 5 บาท ชื้อน้ำส้มกินระหว่างมื้อ ที่ทำงานเธอ จ้างเป็นพนักงานบัญชีก็จริง แต่ก็ให้เธอช่วยเลี้ยงลูกให้ใตว เงินเดือนทั้งหมด เธอให้พ่อกับแม่ แล้วเลี้ยงหลานตัวเล็ก 5 ขวบ เธอว่าเธอรู้สึกดี ที่ชีวิตเธอเป็นแบบนี้ แบบที่ไม่ต้องคิดอะไรให้มันหนักใจ

เพื่อนคนที่สี่ เธอพึ่งเริ่มทำงานใหม่เมื่อวานนี้ พึ่งจะได้นอนแว่บหนึ่ง ตอนตีสอง เพราะ ที่ทำงานเก่าของเธอ พาเธอไปฉลอง จนกลับดึก เธอทำงานมาแล้วสองที่ บ.แรก ตั้งแต่เรียนจบ ไล่เธอออกก่อนหนึ่งอาทิตย์จะบรรจุเป็นพนักงานประจำ ด้วยเหตุผลที่ว่า เบื้องบน จะตัดค่าใช้จ่ายก็เลยสั่งมา ที่ทำงานที่สอง เธอเป็นพนักงานต้อนรับ เจ้านายของเธอ คิดจะให้โอนสายงานให้เธอไปเป็นผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายบุคคล แต่เธอก็ได้งานบ. อีกบ.หนึ่ง ซึ่งเป็นพนักงานบัญชี ควบกับ พนักงานบริหารหนี้สิน เธอรู้สึกว่า ในตอนแรก เธอชอบทำบัญชี แต่พอได้เป็นพนักงานต้อนรับแล้ว มันถูกจริตเธอมากกว่า เธอจึงลังเล ว่าจะทำงานที่สอง หรือ จะทำงานที่สามดี.. เธอนึกเสียดายวิชาที่เรียนบัญชีมา ถ้าทำที่สามก็จะได้ทำบัญชีต่อไป หากแต่ถ้าทำงานบ.ที่สอง ก็มีโอกาสที่จะก้าวหน้าไปได้อีก..

เพื่อนคนที่ห้า เธอรู้สึกกลุ้มใจมาก เพราะแม่เธอไปกู้เงินมาจำนวนสี่หมื่น และ ไม่มีทางจะหาคืนได้ หนำซ้ำ พี่สาวฝาแฝดเธอ ที่กำลังเรียนหนังสือภาคค่ำอยู่ ก็ไม่ยอมไปเรียนหนังสือ จะทำแต่งานอย่างเดียว เรื่องเรียนช่างมัน

ตัวหวานเอง .. ก็มีความทุกข์ อยากที่จะระบายให้เพื่อนฟัง ว่ารำคานใจเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งมากๆ แต่พอไอด้ฟังความทุกข์ของเพื่อนคนอื่น ก็รู้สึกว่าทุกข์ของตัวเองนั้น เบาลงมาก เรื่องที่เราเอาแต่คิดตลอดเวลา จนรู้สึกอยู่ว่า ไม่อยากไปทำงาน เพราะไม่อยากจะเห็นหน้าคนที่เราเกลียดขี้หน้า มันช่างเป็นเรื่องเล็ดน้อยจริงๆ เมื่อเทียบกับ ...

การจะต้องจากพ่อแม่ไปอยู่ที่อื่น เพราะพี่สาวตัวแท้ๆ ไล่ออกจากบ้าน

การต้องอยู่ไปวันๆ โดยเก็บความทุกข์ไว้กับตัว ปล่อยให้ความสุขเป็นของคนอื่น

การจะต้องลังเลใจ สับสน กับการต้องเลือกงาน ที่ตัวเองถนัด กับ งานที่ตัวเองชอบ แล้วทั้งสองทางก็ล้วนไม่มีอะไรแน่นอน

การต้องหาเงินใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้ การที่เห็นพี่น้องตัวเอง ไม่ยอมไปเรียนหนังสือ..


เราออกจากบ้านเร็วขึ้น เพราะพี่สาวเจ้าของบ้าน เริ่มที่จะมาอาละวาด เราจึงรีบเผ่น ก็ไปร้องคาราโอเกะกัน ร้องได้ไม่นาน เพื่อนก็ลากลับ สองคนแรก จะพบเพื่อนตอนม.ปลาย แล้วไปดูดวงด้วยกัน เพื่อนคนต่อมา นัดแฟนไว้ จะรีบไป (แฟนกะเพื่อนไม่ถูกกันนั่นแหละ) อีกคนก็รีบกลับ เพราะอยากจะคุยกับแม่เรื่องหนี้สี่หมื่น กลับไปตอนตอนช่องต่อระหว่างชั่วโมง ทิ้งให้หวานต้องนั่งร้องเพลงกับเพื่อนเจ้าของบ้านอยู่สองคนต้องนั่งร้องเพลงอยู่เกือบห้านาทีแน่ะ

พอร้องเสร็จแล้ว เพื่อนบอกว่าจะเดินเป็นเพื่อน แต่ไม่ถึงสิบนาที เพื่อนก็ขอตัว อยากจะแว่บไปหาแฟนสักหน่อย หวานก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็ให้เพื่อนไป ส่วนตัวหวานก็ไปนั่งทำผมที่ร้านทำผม

หวานทำผมที่นี้หลายครั้งแล้ว เป็นร้านที่เน้นราคาถูก ให้ช่างทำผมมาหาลูกค้าเอาเอง โดยหักเป็นเปอร์เซ็นต์จากค่าทำผมไป

นิสัยหวานนะ เป็นคนที่ไม่ชอบร้านทำผมเอาซ่ะ เป็นตั้งแต่ แต่พอโตมา การนั่งทำผม หวานเรียนรู้ ก็เป็นเรื่องที่ผู้หญิงทั่วไปพึ่งจะทำ หวานก็ต้องทำตามนั้น

ปกติหวานจะนั่งอ่านหนังสือ แต่คราวนี้ หวานลองสังเกตคนที่มานั่งทำผมในร้าน บ่อยๆ ครั้งเลย ที่หวานจะถูกทักว่า ผมเสีย ผมแห้ง จากช่างทำผม หวานก็ยิ้มๆ เพราะขี้เกียจจะตอบ ผมหวานเป็นผมหยักศกแล้วก็เส้นมาตั้งแต่เกิด เพราะฉะนั้น จะหยาบ เส้นเล็ก ฟูง่าย แล้วยิ่งหวานย้อมสีน้ำตาล ยิ่งดูคล้ายผมเสีย แต่จริงๆ แล้วผมมันเป็นอย่างงั้นเอง ถ้าผมหวานจะมีน้ำหนัก ไม่ฟู สลวยล่ะก็ หวานต้องเกิดใหม่อย่างเดียวเท่านั้น ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้

หวานก็อืม.. เฝ้ามองไปเรื่อยๆ แล้วก็นั่งดูสาวน้อยที่กำลังต่อผม คนหนึ่งก็ตัดผมเป็นฟันปลา มีผู้ชายสองคนกำลังให้ช่างสระผม อีกคนก็กำลังยืดผม

อะไรคือสิ่งที่เราคาดหวัง.. หลังจากมาร้านทำผม

สิ่งที่เราคาดหวังจากร้านทำผม มันเกิดขึ้นก่อน ที่เราจะเข้าร้านทำผมซ่ะอีก

สิ่งนั้นคือ "การยอมรับตัวตนตัวเอง"

หวานพึ่งอ่านกระทู้ในสวนลุมไปไม่นาน เขาว่า ถ้าใจบอกไม่ ปากก็ต้องพูดว่าไม่ด้วย ถ้าทำอย่างนี้ ชีวิตจะมีความสุข

หวานว่าไม่ใช่..

ความสุขไม่ได้อยู่กับการพูดว่า ใช่ หรือ ไม่ เพราะความสุขไม่ได้เกิดด้วยการปฏิบัติ แต่เกิดจากการคาดหวังในทางที่ดี

แม้ในใจจะพูดว่าไม่หลายครั้ง หากแต่เราพูดคำว่าใช่ ด้วยความคาดหวังที่ดี เราก็จะคิดว่า การพูดว่าใช่นั้นเป็นเรื่องดี

การคาดหวังที่ดี คือการยอมรับตัวตนของตัวเอง

ถ้าเข้ามาร้านทำผม เราไม่ได้ต้องการช่างเก่งๆ หรอก สิ่งที่เราต้องการ คือให้ใครสักคนทำอย่างไงก็ได้ ให้เรารู้สึกว่า ตัวตนของเราเป็นที่ยอมรับกับตัวเราเอง

เมื่อช่างตัดผมเรามา วินาทีแรก เราแทบช๊อค ทำไมช่างถึงได้กล้าทำกับเราแบบนี้ คำคิดแรกที่ผุดในใจ คือ ไอ้ช่างไร้ฝีมือ เมื่อเดินออกไป ทุกคนก็ชื่นชม ว่า ตัดได้สวยงามมาก เราเองก็อือเออ ตามนั้น หากแต่ทุกครั้งที่ส่องกระจก เราก็จะเห็นแต่ความน่าเกลียดของเราเอง เห็นแต่ข้อเสีย นั่นก็เป็นเพราะ ... เราไม่อาจยอมรับตัวตนของเราเองได้ ..

ทั้งๆ ที่ การจะตัด หรือ ไม่ตัดผม มันก็ไม่ได้กระเทือนอะไรกับตัวตนของเรา เรายังเป็นคนเดิม ทุกสิ่งอย่าง ก็ยังเหมือนเดิม ... แต่ทำไม เราถึงได้พูดตัดสินว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมานั้น ทำให้เราน่าเกลียดจริงๆ

เมื่อช่างตัดผมเรา วินาทีแรก เราพอใจมาก ... แม้ว่าช่างจะแค่เล็มปลายออกเพียงเล็กน้อย กลิ่นหอมของน้ำยาเคลือบผมทำให้เรารู้สึกใจล่องลอย เมื่อช่างจัดแต่งทรงผมให้เล็กน้อย เราลูบความมันวาวที่เกิดจากน้ำยาเคลือบผม เมื่อเราเดินออกไป ทุกคนก็มองว่า เรานั้นไม่ได้ต่างคนอื่นเลย ก็เป็นเหมือนคนทั่วไป

แม้ว่าจะไม่มีใครสังเหตเห็นด้วยซ้ำ ว่าเราได้ตัดผมไป แต่เราก็มีความสุข กับผมสลวยขึ้นเงาของเรา เราลูบผมนั้นซ้ำ ต่อหน้ากระจก นี่แหละ คือตัวตนที่สวยงามยิ่งขึ้นของเรา และการที่เราสวยกว่าเดิมอย่างนี้ ในไม่ช้า ต้องมีใครสักเกตเห็นแน่ แล้วต่อให้ไม่มีใครล่ะก็.. ก็ยังมีเรานี้ไง ที่ชื่นชมกับความสวยงามของผมที่พึ่งตัดของเรา

ทุกสิ่ง.. อยู่ที่การยอมรับในตัวตน ถ้าเรายอมรับสิ่งที่เราเป็น ไม่ต้องเข้าร้านทำผม นั่งเอาไม้บรรทัดทาบ แล้วตัดตามรอยไม้บรรทัด เราก็รู้สึกว่า ตัวเองมีคุณค่าพอที่ยอมรับได้เหมือนกัน

หวานชอบผู้หญิงที่มาต่อผมนะ เธอเป็นผู้หญิงอ้วนกลม ใส่เสื้อผ้านำแฟชั่น แล้วยังใส่เส้นสูง เธอลูบเส้นผมไหมที่ช่างกำลังต่อให้เธอ ด้วยความรู้สึกที่ภูมิใจมาก แม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดขึ้นจากตัวเธอ เธอก็ภูมิใจราวกับว่ามันคือเส้นผมของเธอที่อดทนไว้ยาวมานาน

หลังจากทำผมเสร็จ หวานก็ไปเดินชื้อของอยู่จนสามทุ่มกว่า แล้วค่อยกลับบ้าน นั่งร้อยลูกปัดจนห้าทุ่ม ห้าทุ่มกว่า หวานก็อาบน้ำ นั่งเขียนบล๊อก แล้วก็กำลังจะเข้านอน

งานเลี้ยง ... ย่อมมีวันเลิกรา สิ่งเดียวที่ไม่มีวันโรยรา คือความทุกข์ในใจเรา ไม่ว่าจะยามไหน ถ้าไม่รู้จักปล่อยวาง แม้จะพ้นไปสักอีกกี่งานเลี้ยง เราก็แสดงความน่าเกลียดนั้น ให้คนอื่นเห็นตลอดไป

หวานไม่อยากน่าเกลียด และ อยากที่จะยอมรับตัวตนตัวเอง..

คืนนี้เมื่อหลับตาลง หวานคงทำสองอย่างได้ในนินทรา...



Create Date : 03 สิงหาคม 2552
Last Update : 3 สิงหาคม 2552 0:59:28 น.
Counter : 737 Pageviews.

5 comments
  
อ่่านแล้วได้คิดอะไรมากมาย

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยนะคะ ขอให้มีความสุขและพบแต่สิ่งดีๆ มากขึ้นทุกวันค่ะ
โดย: oRanGIsM วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:4:25:32 น.
  
สวัสดีจ้าแวะมาทักทาย
โดย: หน่อยอิง วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:10:39:51 น.
  
อ่านแล้วรู้สึกโชคดีอะที่เป็นลูกคนเดียว
โดย: น้องผิง วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:16:39:44 น.
  
มาขอบคุง อิๆๆๆ
ว่างเฉพาะวันหยุด
วันธรรมดา ไม่มาแต่คิดถุง


โจจัง

โดย: พลังชีวิต วันที่: 9 สิงหาคม 2552 เวลา:14:47:50 น.
  
คุณหวานเขียนหนังสือเก่งจังเลยค่ะ เราชอบเข้ามาอ่านบล็อกคุณบ่อยๆเพราะความคิดคุณน่าสนใจดี ขอบคุณนะคะ :)
โดย: Daria IP: 203.170.248.222 วันที่: 18 สิงหาคม 2552 เวลา:16:10:38 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

หวานใจนายโหด
Location :
กรุงเทพ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




add me!!plz~
Add to Google

ไม่สวยก็เซ็งเป็น


MY VIP Friend