คุณหนีจากปัญหาไปจากที่นี้ได้ แ่ต่มันจะยังรออยู่ เมื่อคุณกลับมา

หวานเว้นจากสอบวันสุดท้ายของปีสี มาได้สองอาทิตย์
หวานวางแผนเดือนเมษายนให้ตัวเอง ไปเรียน ขนมอบ เย็บผ้า แล้วก็โยคะ

ไม่กี่วันก่อน ผลประกาศทางเน็ตออกมา สอบผ่านทุกวิชา
ตอนแรกก็ดีใจนะ โทรไปบอกแม่ เพราะคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร
แม่ก็คงดีใจ เที่ยวไปบอกคนนั้น คนนี้ หวานก็ปรามๆ ว่า อย่าพึ่งไปบอกใคร
ิเพราะหวานสังหรณ์ใจ ว่า มันไม่ใช่แค่นี้
แต่เหมือนเบรกแตก แม่ก็พูดไปเรื่อยเปือย ก็คนเป็นแม่ดีใจ

สำหรับหวาน ถ้าเทียบแล้ว ก็เหมือนเจอก้านไม้ขีด จุดเห็นดูอะไรเลือนๆ
แล้วไม่กี่อึดใจ ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมืด
พอลืมตาขึ้น ก็เป็นวันทำบุญให้บรรพบุรุษฝั่งพ่อ
ก็มีเสียงตะโกนจากเบื้องบน "จะทำงานอะไร" "จะทำงานที่ไหน" "จะเรียนต่อโทไหม" "เรียนสิ เรียนต่อโท"

ไม่ใช่ครั้งแรกที่หวานจะต้องเจอคำถามแบบนี้
ถ้าเป็นคนอื่น ที่ไม่ได้เป็นญาติ
หวานจะตอบว่า "ไม่เรียนโท บ้านไม่มีเงิน คงทำงาน"

พอเป็นญาติ
แม่หวานตอบแทนให้เสร็จ บอกว่า จะให้หวานทั้งทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย
พ่อแม่หวานเป็นคนที่ไม่ชมลูกเลย เพราะคิดว่า การที่ไม่ชม ทำให้คนอื่นได้ยินว่าเราไม่ได้...
อย่างเรื่องไปเรียนเย็บผ้า พ่อก็ไม่วาย มาจิกด่าหวานต่อหน้าญาติๆ บอกว่า
หวานเป็นพวกหยิบโหย่ง ทำอะไรไม่จริงจังสักอย่าง เดียวก็ไปเรียนทำนั้น ทำนี้ (แล้วหวานจะต้องทำไง เลิกเรียนทำขนม เรียนโยคะ ไปเรียนเย็บผ้าอย่างเดียวเหรอ? )
แม่หวาน ไปไกลถึงขนาดนัดหมาย ว่าเดือนพฤศจิกายนเป็น เดือนรับปริญญาของหวาน ..


หวานเองก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกพ่อแม่ พอญาติๆ หันมาทางเรา ถามเรา
หวานเลยไม่รู้ว่าจะตอบว่าไงดี แล้วหวานก็ไม่มีเวลาคิดด้วย
ทุกอย่างเริ่มต้นเร็วมาก
วันถัดมา แม่เอาเอกสารเรียนต่อโทมาให้หวานนั่งดู
แม่นั่งหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตเรื่องเรียนต่อโท หวานก็บอกว่า ไม่เรียนโทหรอก
แม่หวานก็ยังบอกว่า ไม่เรียน ก็ไม่ได้ทำงาน อยู่เฉยๆ เป็นปีๆ นะเหรอ เสียเวลา
สุดท้าย หวานก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร ปล่อยให้พวกญาติ จะคิดบ้าบอตามแต่ที่พ่อแม่พูดไปเรื่อย ก็ช่างเขา

แล้วประเด็นมันอยู่ตรงนี้ .. แม่หวานเปิดดูเกรด
หวานเห็นมันมีปุ่มอะไรใหม่ หวานเลยเปิดดูตรงเรื่องขอจบ
ผลปรากฎว่า หวานได้ผลออกมาเป็น ไม่ผ่าน
หวานก็ไม่รู้ว่าทำไม ถึงไม่ผ่าน แต่ก็เฉยๆ เดียวค่อยคุยกับเพื่อน
แต่แม่หวาน ทำเหมือนไฟไหม้บ้าน โวยวาย เครียด และ ทำให้หวานเป็นประสาท

วันต่อมา หวานนั่งเย็บผ้าอยู่
ปรากฎว่า แ่ม่หวานเที่ยวโทรไปหาเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ถามเรื่องไม่ผ่าน
หวานฉุนกึกมากๆ เพราะเพื่อนหวานคนที่แม่โทรไปหา
เป็นคนที่คิดมากแบบเอาเรื่องเอาราวมากๆ
หวานบอกว่า แม่จะโทรไปหาเขาทำไม เดียวเขาก็เครียดเป็นประสาทหรอก
แต่แม่หวานบอกว่า คนเรามีเพื่อน ก็เพราะแบบเนี้ย จะได้ช่วยเหลือกันตอนลำบาก
หวานบอกว่า ก็ใช่ แต่นี้มันธุระของหวาน แม่จะเข้ามายุ่งเกี่ยวทำไมล่ะเนี้ย
แล้วใช่ว่า เพื่อนหวานรู้แล้วจะช่วยอะไรหวานได้ รั้งแต่ทำให้คนอื่นต้องมาลำบากใจ
แม่ก็บอกว่า จะให้มาอยู่เฉยๆ ไม่กะตือรือร้น ก็โง่เรียนไม่จบแบบแกนะสิ
หวานเถียงแม่มาก จนหวานตวาดไล่แม่ให้ออกไปจากหวานโดยด่วน

เสาร์-อาทิตย์นี้ หวานไม่มีความสุขความสบายใจในชีวิตเลย
มีแต่ความทุกข์ มีแต่ความลังเล มีแต่ความไม่สบายใจ
วันนี้ทั้งวัน หวานตื่นมา ก็รีบหาเหตุออกไปนอกบ้าน พอดีว่า เพื่อนสนิทหวานมาจากต่างจังหวัด
เขามาชื้อหนังสือที่งานหนังสือไปทำรายงาน ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะเขาต้องคอยคุยแต่กับเพื่อนที่มาด้วยกันเรื่องงาน
แต่อย่างน้อย หวานก็ไปอยู่ในหลุมหลบภัยสักพัก ไม่ต้องรับรู้อะไรไปวันหนึ่ง
หวานคิดอยากจะตามเพื่อนกลับบ้านไปต่างจังหวัดด้วยซ้ำ ไปไหนก็ได้ ให้ไปไกลๆ จากพ่อกับแม่

ตอนสมัยหวานเป็นเด็กม.ปลาย หวานอยากเรียนภาษามาก
แต่แม่กลับมาบังคับให้หวานเรียนเอกบัญชี ทั้งที่หวานเกลียดการคำนวณเข้าไส้
พอตอนนี้ น้องชายหวานจะสอบเข้ามหาลัย แม่กลับมาบังคับให้น้องหวานสอบเข้าสายภาษา จะให้น้องชายเป็นครู (ตลกเป็นบ้า)
แม่หวานบอกว่า อยากให้น้องชายเป็นครูสอนสังคม เพราะ แม่หวานชอบวิชาสังคม
ตกลงว่า แม่หวานมีลูกเืพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ

แล้วจะพาหวานไปฝากงาน แล้วก็บังคับให้หวานเรียนปริญญาโทพร้อมกับทำงาน
และบังคับเลือกสายบริหารธุรกิจให้หวานอีกแล้ว ไม่ยอมให้หวานเรียนสายภาษา
หวานอยากจะกรี้ดๆๆๆๆๆ แล้วเอามีดแทงคอตายไปตรงนั้นเลย

หวานอยากเรียนนิติศาสตร์ หวานอยากเรียนภาษา หวานอยากทำงาน ทำไมพ่อแม่ไม่เข้าใจหวานเลย
จะให้หวานไปเป็นตามสังคม หวานทำไม่ได้ แล้วหวานก็ได้เรียนรู้แล้วว่า
การที่ทำตามใจพ่อแม่ เรียนสิ่งที่หวานเข้าใจไม่ได้ มีแต่ทำให้ชีวิตหวานยิ่งดิ่งเหว
แต่ทำำไมพ่อแม่ถึงไม่เคยเรียนรู้ เอาแต่ปิดตา ตามใจแต่ท่าน อยากให้เป็น ทั้งๆที่เป็นไม่ได้..

หวานจำไ้ด้ว่า ตอนเรียนจิตวิทยาในปีแรกๆ
เขาบอกว่า ลูกคนโต มีแนวโน้ม จะเป็นประสาท เป็นบ้า ยิ่งกว่าลูกคนอื่นๆ
ตอนนั้น หวานคิดว่า คงงั้นมั้ง แต่ตอนนี้ หวานรู้เหตุผลแล้ว
เพราะพ่อแม่ คิดเตรียมการณ์ไม่เป็น
ลูกคนแรกเป็นเหมือนแบบฝึกหัด ทำบิดๆ เบี้ยวๆ ไปบ้าง ก็ช่างมัน ไม่เป็นไร
ลูกคนต่อมา ต่างหาก คือของจริง ...

หวานว่าจะออกไปชื้อโค้ก แม่ก็มาเข้ามาถึงตัวจนได้
แน่ล่ะ ว่าหวานรักพ่อแม่ แต่บางที หวานก็เอง แค่ให้คำตอบตัวเอง หวานก็ให้ไม่ได้
แล้วหวานจะให้คำตอบพ่อแม่ได้อย่างไง
พอหวานตอบ พ่อแม่ก็ไม่ชอบคำตอบของหวานเลย
แล้วจะให้หวานทำอย่างไง ถ้าเป็นคนอื่น หวานก็ไม่สนใจ เดินหนี
แต่นี่ หวานเดินหนีไปไม่ได้

หวานเคยได้ยินคำพูดที่ว่า
"คุณหนีจากปัญหาไปจากที่นี้ได้ แ่ต่มันจะยังรออยู่ เมื่อคุณกลับมา"
หวานฟังครั้งแรกไม่เข้าใจเลย
แต่ครั้งนี้ หวานพอจะเข้าใจแล้ว เข้าใจจริงๆ

Create Date : 06 เมษายน 2552 Last Update : 6 เมษายน 2552 19:03:49 น. Counter : 645 Pageviews.		6 comments
Share Tweet