เหงา : ถ้าเราเหงา เราจะรู้ตัวใช่ไหม?
ทำงานที่บริษัทให้มาทำนอกเวลางานเสร็จแล้ว
ตอนค่ำๆ นั่งดู กระทู้ในห้องเฉลิมไทย
เห็นเขาพูดถึงเรื่อง "รถไฟฟ้ามาหาเธอ"
พอดูตัวอย่างล่ะจะกรี้ด .. แนะให้ไปดูกัน เพราะมันตัดต่อได้สุดยอดมากๆ
จริงๆ รู้สึกเฉยๆ กับพี่เคน
ดูละครของพี่เขาหลายเรื่อง แต่ก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ก็ดาราทั่วไป
รถไฟฟ้ามาหานะเธอ เป็นเรื่อง สาวโสดวัยสามสิบ
ที่อยากจับรถขบวนสุดท้าย คือ พระเอกพี่เคนของเรา มาเป็นแฟนให้ได้
เพราะเธอเบื่อที่จะเหงาอยู่คนเดียว เต็มทีแล้ว
เปลี่ยนจากผู้หญิงเงียบๆ ติ๋มๆ ต้องใช้เล่ห์กลสารพัด
เพื่อเผด็จศึก จีบผู้ชายคนนี้ให้เป็นแฟนให้ได้ มันคงฮาน่าดู แก่น เซี๊ยว น่าดู
หวานก็รู้จักวิศวกรของบีทีเอสอยู่คนหนึ่ง
พี่เขาเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนหวานอีกที
เผอิญว่า บ้านเขาอยู่บ้านใกล้ๆ บ้านหวาน
เห็นหน้ากันบ่อย กว่าแฟนเพื่อนซ่ะอีก
ไม่เคยรู้สึกว่า อาชีพนี่ มันมีเสน่ห์ตรงไหน? จนได้มาดูตัวอย่างหนัง
แหม่.. ของอย่างนี้ มันอยู่ที่หน้าตาจริงๆ
วันเสาร์อาทิตย์อย่างนี้ หวานหมดเวลาไปกับการนอน
วันเสาร์ไปบริจาคเลือด พอกลับมาถึงบ้าน ก็กินยาบำรุงเลือดแล้วก็นอน
วันอาทิตย์
หวานปวดคอมาหลายวันแล้ว
ตอนแรกนึกว่า เพราะพิมพ์งานทุกวัน เลยลองสำรวจดู
ปรากฎว่า มีก้อนอะไร อยู่ตรงคอมันปูดมา กดแ้ล้วเจ็บมาก
มานั่งอ่านในเน็ต เขาว่าเป็นก้อนซีส ซึ่งถ้าไม่อันตรายมาก
หมอก็จะปล่อยไว้ รักษาด้วยการให้กินยาคลายกล้ามเนื้อ
หวานก็เลยลองกินยาคลายกล้ามเนื้อ หวานก็เลยกินบ้าง แล้วก็นอน
ตื่นมาก็หายปวดคอแหะ.. แต่ก้อนมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม
่ตื่นมาอีกที ก็ห้าโมงกว่าแล้ว
พอนั่งทำงานไป หวานก็นั่งดูทวิตไป คนไม่รู้จักทั้งนั้น
นั่งรอโทรศัพท์เพื่อน เพราะเพื่อนให้ช่วยทำการบ้านให้หน่อย
ระหว่างทำงานไป มันก็ตั้งคำถามขึ้นมา...
ถ้าไอ้ก้อนนี้ .. มันเกิดเป็นเนื้องอกล่ะ
ถ้าไอ้ก้อนนี้ มันกำจัดไม่ได้ ทับเส้นประสาท ผ่าก็ไม่ได้
แล้วกุต้องตายในสามวันเจ็ดวันขึ้นมา
เอ๋...
ปกติหวานถือคติว่า จะพยายามใช้ชีวิตทุกๆ วันอย่างเป็นสุข โดยไม่ประมาท
หวานไปทำงานทุกวัน จากเมื่อก่อนรู้สึกว่าไม่ได้ทำงานอะไร
เดี๋ยวนี้ มีหลายสิ่งอย่างให้ดูแล กลายเป็นความรับผิดชอบขึ้นมา
เงินเดือนได้มา ได้เงินจากงานพิเศษมา ก็เก็บออมไว้ ไม่บอกใคร
เป็นเงินเก็บของตัวเอง ไว้ดูแลตัวเองโดยเฉพาะ ตามแผนอะไรของหวาน
แต่ไม่เคยคิดว่า ชีวิตเรา วันหนึ่ง จะต้องให้ใครมาดูแล
คิดตลอดเวลา ว่ามันเป็นหน้าที่ของเรา ที่ต้องดูแลคนอื่น
ดูแลแม่ ดูแลน้อง ดูแลบ้าน ดูแลงานในหน้าที่
ไม่รู้ตัวเลย จนเริ่มสังเกตช่วงเวลาที่ผ่านมา
กลับบ้านมา น้องก็ถามว่ากินข้าวหรือยัง ในตู้เย็นมี ไอ้นี้น่ะ
หวานก็บอก ไม่กิน จะกินขนมบนโต๊ะ
ในตะกร้าผ้า มีผ้าที่ซักแล้วรอพับ หวานก็ขี้เกียจว่ะ เลยปล่อยไว้ก่อน
น้องก็บอกให้พับหน่อย หวานก็นั่งดูทีวีไป พับไป น้องก็เช็ดโต๊ะที่เราพึ่งกิน
พอเวลาจะนอน เรานั่งกดเล่นทวิตผ่านมือถือ น้องก็บอกให้เลิกเล่นได้แล้ว
พอกลางดึก หนาวจะตาย.. น้องก็ลุกขึ้นมาปรับแอร์ ห่มผ้าให้เรา
หวานยังคิดเรื่อง ที่หัวหน้าบก. อีกแผนกหนึ่ง นั่งคุยกับหวานจนค่ำมืด
(รายละเอียดอยู่บล๊อกก่อนหน้านี้)
หวานคิดอยู่ว่า ทำไม คนๆ หนึ่ง จะต้องมาหวังดี ใส่ใจคนอื่นด้วย
ทั้งที่ คนนั้น จะดีร้ายอย่างไง มันก็ไม่ได้ไปกระทบกระเทือนอะไรกับเขา
ในสายตาของหวาน หวานก็มองแค่ เป็นคนที่ทำงานด้วยกัน
หายากนะ โอกาสดีๆ ที่เราได้รับความสงสารเห็นใจจากคนอื่นด้วยความจริงใจ
นี่มันทำให้เราหวั่นไหว ซาบซึ้งใจได้มากจริงๆ
หวานคิดเรื่อง เจ้านายหวานเอง .. ที่เขาพูดเรื่องบรรจุ/ไม่บรรจุอะไร
เขาบอกว่า เขาอยากบรรจุ เขาชอบหวาน แต่มัน.. เฮ่อ.. เดียวค่อยคุยกัน
ที่หวานคิดมาตลอดคือ ... ทุกอย่าง มันไม่ได้อยู่ที่เราไง
การตัดสินใจทุกอย่าง มันเป็นเรื่อง คนอื่นทั้งสิ้น ซึ่งมันอยู่เหนือการควบคุม
ย้อนไปช่วงใกล้ๆ เวลานี้ของปี เป็นปีที่แล้ว
หวานกำลังเรียนปีสี่ ซึ่งไม่รู้ว่าจะจบหรือเปล่า
หวานเรียนซ้ำ ตัวหนึ่ง ซึ่งตัวนั้น ยากโคตรๆ แล้ววิชาที่เรียนเทอมสุดท้าย
ก็วิชายากๆ ทั้งนั้น โดยเฉพาะวิชาหนึ่ง ที่เกรดนั้น เป็นที่รู้กันว่า ได้เกรดยากเย็น
ตอนนั้น เป็นวันสัมมนา หวานขอให้อาจารย์ช่วยผูกสายสิญจ์ที่ข้อมือ
อาจารย์อวยพรให้หวาน ท่านผูกให้ แล้วท่านก็ยิ้ม
หวานคิดได้ว่า ที่เราคิดว่า ชีวิตมันเป็นของเราเนี้ย? มันจริงหรือเปล่า
เพราะพอมาย้อนคิด .. หวานว่ามันไม่ใช่นะ
ชีวิตของเรา .. ต้องพึ่งพาคนอื่นมากมาย
หวานพยายามไปเหอะ ถ้าอาจารย์ไม่ให้เกรด หวานก็ทำอะไรไม่ได้
หวานพยายามไปเหอะ ถ้าเขาไม่รักเรา ยังไง เขาก็ไม่รักเรา
หวานพยายามไปเหอะ ถ้าเขาไม่เข้าใจเรา ยังไง เขาก็ไม่เข้าใจเรา
ตัวอย่าง ชีวิตของพี่คนหนึ่ง ที่เป็นทำงานฟรีแลนซ์ให้บริษัท
แกรับออกแบบปก กับ ถ่ายรูปตามงาน
หวานคิดแทนแก
ตื่นขึ้นมาอยู่ตัวเดียว ทำงานคนเดียวออกแบบปก
หิวก็กินข้าว ง่วงก็นอน เสร็จก็ส่งงานทางเมล์
ถ้าแกอยากรู้ว่าเงินเข้าหรือยัง แกก็ดูแบงค์กิ้งในเน็ตก็ได้
ไม่เห็นต้องมาับริษัทรับเงินเลย
หลายครั้งมาก ที่หวานก็ไม่เข้าใจว่าแกจะเข้ามาบริษัททำไม
บ้านแกกับบริษัท ก็ไกลอยู่พอตัว มาถึงก็ไม่ได้มาคุยเรื่องงานนะ
นั่งคุยกับคนนั้น คนนี้ หวานเองก็คุยกับแก ..
หวานคิดว่า .... เพราะแก เหงาหรือเปล่า?
คนเรามันอยู่ตัวคนเดียว ก็ได้นะ แต่ว่า มันจะเหงาอยู่สักหน่อย
หวานไม่เคยรู้จักเลยไอ้ความเหงาเนี้ย เพราะ หวานชอบอยู่คนเดียวมาก
แต่พอยิ่งโต.. ไอ้ความเหงา นี่มันก็ดูเหมือน มีตัวมีตนขึ้นมา โดยไม่รู้ตัว
ยิ่งคิดเรื่องก้อนเนื้อที่ต้นคอ .. หวานยิ่งรู้สึกว่า เหงา..
"ถ้าเราตายมันก็จบ"
ความคิดแบบนี้ มักจะถูกมอง เป็นความคิดของคนที่กำลังฆ่าตัวตาย
อย่างไงนะ ? แต่มันก็จริงไม่ใช่เหรอ
้ถ้าเราได้ ทุกอย่างมันก็จบ
ถ้าหวานตาย
พ่อแม่น้อง ก็หมดภาระไปหนึ่งคน
เจ้านายหวาน ก็ไม่ต้องเครียดว่า จะบรรจุอีนังหวานดีไหมหว่า
แล้วไม่ช้า กาลเวลาก็จะกลืนกินหวานหายไป
ไม่มีความเหงาอีกต่อไป เหลือแค่ความว่างเปล่า
หวานก็ชอบนะ เวลาที่มีความรัก มีใครสักคนดูแลเรา
หวานรู้สึกสุขใจ ที่น้องชายดูแลหวาน ห่มผ้าให้หวาน ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องทำเลย
หวานรู้สึกสุขใจ ที่มีคนที่แค่ทำงานที่เดียวกัน สนใจที่ฟังเราพูด ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องฟังเลย
ในตอนนี้ สำหรับหวานแล้ว
ความว่างเปล่า กับ ความเหงา มันดูคล้ายกัน อย่างน่าประหลาด
จนจะจำกัดความได้ในใจว่า
ความว่างเปล่าของคนตาย ความเหงาเป็นของคนเป็น เท่านั้นเอง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ทั้งๆ ที่บางครั้ง เราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเหงา
ความตายก็แค่ทำให้เราคิดไม่ได้อีกต่อไป ไม่แม้แต่จะคิดถึงความเหงาเท่านั้นเอง