 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
เรื่องสั้น สัมพันธภาพ (บทที่ 12)
บทที่สิบสอง
ฝนฉันไม่รู้จะช่วยเธอได้อย่างไร ฉันเองก็รักเขาเช่นกัน ฉันก็ไม่อยากเสียใจ และก็ไม่อยากให้มีใครเสียใจด้วย หล่อนนึกคร่ำครวญอยู่ในใจ
คุยอะไรกันครับสาวๆ ขอพี่ร่วมวงด้วยคนสิ พิภพเข้ามาสมทบ
ฝนก็กำลังช่วยพี่ภพอยู่ไง นะแขนะไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านนะ พรรษเปลี่ยนเรื่อง กะทันหันจนหล่อนตั้งตัวไม่ติด
เอ่อ ก็ได้ๆ หล่อนหันไปเห็นอาการกระพริบตาถี่ๆ ของเพื่อนจึงตอบตกลง
เก่งมาก น้องรัก อย่างนี้ต้องมีรางวัลให้ พิภพหันไปบอกน้องสาว
ฝนขอไม่มากหรอกค่ะพี่ภพ แค่รถเก๋งคันหรูๆ ซักคันได้มั้ยคะ พรรษลอยหน้าลอยตาบอกพี่ชาย
น้อยๆ หน่อยยัยฝน พิภพปราม
พี่น้องคู่นี้เริ่มออกโรงเย้ากันอีกครั้ง หลังรับประทานอาหารร่วมกันเสร็จ พิภพก็พานิศากรกลับมาส่งบ้าน
ขอบคุณค่ะพี่ภพ หล่อนพูดประโยคเดิมๆ ที่เคยกล่าวทุกวัน แล้วรีบเข้าบ้านไป
ขอโทษค่ะคุณพ่อคุณแม่ที่แขไม่ได้รับประทานอาหารค่ำด้วย หล่อนรีบพูดเมื่อเห็นพ่อกับแม่ที่นั่งรออยู่
ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อจะได้คิดว่าอยู่กับแม่สองคนเหมือนสมัยเมื่อยังสาว คุณพ่อรีบบอก
พ่อก็เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ อายลูกมั่งสิ แม่ตีพ่อเบาๆ แล้วพากันหัวเราะ
แขขอตัวก่อนนะคะ หล่อนพูดแล้วรีบเดินขึ้นบันไดบ้านไป
สองคนพ่อแม่หันมองหน้ากันเข้าใจไปว่าลูกคงเหนื่อย
ยัยฝน เธอรักอาจารย์รพีจริงเหรอ ฉันควรจะทำอย่างไรดีจึงจะเหมาะสม นิศากรนิ่งคิดตัดสินใจไม่ได้ว่าควรทำอย่างไร
รุ่งวันใหม่ ทุกชีวิตดำเนินไปตามปกติดังที่เป็นเช่นทุกวัน พิภพกำลังปรึกษาน้องสาวว่าจะทำอย่างไรดีให้นิศากรเห็นใจเขาเสียที หลังผ่านมาหลายปีแล้วจากวันนั้นวันที่เขาบอกรักหล่อน
ฝนว่าพี่ภพไปขอร้องคุณพ่อคุณแม่ให้ไปขอหมั้นยังแขไว้ก่อนดีมั้ย น้องสาวเสนอ
บ้าเหรอยัยฝน ไม่มัดมือชกเขาไปหน่อยเหรอ เราเองยังไม่ชอบโดนบีบบังคับเลย ทำอย่างนั้นได้ที่ไหนกัน พิภพไม่เห็นด้วย เพราะตัวเองก็คิดว่ายังเร็วไปสำหรับการสร้างหักปักฐาน
อย่างโน้นก็ไม่ดี อย่างนี้ก็ไม่เอา ฝนไม่รู้จะช่วยอย่างไงแล้วนะพี่ภพ เธอเริ่มหงุดหงิดพี่ชาย
ไม่รู้แหละ ยังไงซะแกก็ต้องช่วยพี่ เข้าใจมั้ย ยัยตัวดี พิภพเริ่มบังคับ
รู้แล้วค่ะ ไอ้ช่วยน่ะช่วยแน่ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออกค่ะคุณพี่
เธอลากหางเสียงเน้นอารมณ์ให้หนักแน่น
คิดอะไรกันอยู่คะ แขช่วยไหม หล่อนคิดว่าสองพี่น้องคงมีเรื่องเถียงกันอีกตามเคยจึงขันอาสา
พอดีเลยยัยแข ช่วยฉันคิดเรื่องหล่อนกับพี่ภพหน่อยสิ หล่อนรีบโยนลูกให้พิภพรับ
คือ เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ยัยฝนเพ้อเจ้อไปเองเท่านั้นแหละ พิภพรีบยื่นต่อให้น้องสาว
อ้าวพี่ชาย ทำไมมาลงที่พวกเดียวกันอย่างนี้ล่ะ หล่อนรีบเถียง ไม่มีใครยอมใครเลย แล้วทั้งสามก็มองหน้ากันหัวเราะออกมา
ที่มุมหนึ่งตรงระเบียงมุมตึก กำลังมีใครคนหนึ่งเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ รพีมองด้วยแววตาที่ปวดร้าวระคนอาวรณ์อยู่ในที หล่อนจะรู้บ้างไหมว่าใครคนนี้เฝ้ารอด้วยใจห่วงหาทุกๆ นาทีที่ลมหายใจเข้าออก และเหมือนกัน นิศากรสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น หล่อนหันไปมองตรงตำแหน่งที่รพีจ้องอยู่ พลันสายตาทั้งสองก็สื่อถึงกัน ถึงความหมายโดยนัยที่แฝงไว้อยู่อย่างหมดสิ้น ความรักที่ต่างมีให้กันถูกแสดงออกทางสายตา แต่เกินกว่านั้นแล้วทั้งสองมิอาจทำได้เนื่องด้วยสถานภาพระหว่างอาจารย์และลูกศิษย์ ด้วยความเคลือบแคลงในตนเองของนิศากรที่ยังหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ และด้วยความเกรงใจในความดีของพิภพ จึงไม่อาจแสดงออกได้เกินกว่านี้ เกินกว่าที่เป็นอยู่ ณ ขณะนี้ แต่แล้วนิศากรก็ตัดสินใจที่จะเดินไปพบเขาอีกครั้ง เพื่อตกลงอะไรบางอย่าง ทั้งที่หล่อนไม่อยากทำเลยแม้แต่น้อย
เดี๋ยวแขมานะคะ นิศากรบอกทั้งสองคน พร้อมกับลุกขึ้นยืน
ยัยแข เธอจะไปไหน พรรษท้วง
ไม่บอก เป็นความลับ ปล่อยให้งง หล่อนยิ้มให้เพื่อนแบบเจ้าเล่ห์ แต่เมื่อหันกลับไปแล้ว ความเศร้าก็เข้ามาเยือนแทนใบหน้าที่ปรากฏรอยยิ้มเมื่อสักครู่นี้
รพีซึ่งยืนรอหล่อนอยู่แล้วยังคงนิ่งแม้หล่อนจะก้าวเข้ามาประชิด ณ เบื้องหน้าแล้วก็ตาม
สวัสดีค่ะพี่รพี นิศากรกล่าวออกไป เพราะไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี สรรพนามที่หล่อนใช้เรียกนี้เป็นสิ่งที่เขาเป็นผู้ขอร้องหล่อนให้เรียกขานเขาเช่นนั้นยามเมื่ออยู่กันสองต่อสอง
ครับ รพียังคงวางมาดสุขุม ทั้งที่ใจโลดแล่นอยากจะไปคว้าตัวหล่อนมากอดไว้แนบอกซะเดี๋ยวนั้น
หลังจากได้ยินเสียงของเขา เป้าหมายเดิมที่วางไว้ก็ถูกงดไว้กะทันหัน หล่อนไม่อาจกล่าวต่อไปได้แล้ว มันจะทำร้ายทั้งหัวใจเขาและตัวหล่อนเองจนย่อยยับไม่มีชิ้นดี ฉันเห็นแก่ตัวมากมั้ย ยัยฝน ฉันขอโทษทั้งทีจริงตั้งใจซะดิบดีว่าจะช่วยเพื่อน ช่วยเธอ ยัยฝน แต่แล้วก็ทำไม่ได้อย่างที่วางไว้ หล่อนได้แต่พร่ำรำพันอยู่ในใจ เนื่องจากไม่อาจจะบอกเขาได้ว่ามีใครคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของหล่อน เพื่อนที่หล่อนรักมากแอบชอบเขาอยู่
สายตาที่รพีมองมาทำให้หัวใจหล่อนเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่หรืออนุภาคแห่งความรัก มันช่างยิ่งใหญ่เกินกว่าจะบรรยายซะจริงๆ หล่อนคิดแล้วจู่ๆ ก็มีสิ่งหนึ่งแวบเข้ามาในความคิดหล่อน จึงทำให้กล่าวออกไปว่า
บุหลัน ทำไมพี่รพีจึงไม่เรียกว่าคุณเดือนเหมือนคนอื่นๆ คะ หล่อนพูดออกไปแล้ว หลังต่างฝ่ายต่างจ้องตากันอยู่นิ่งเนิ่นนาน
เขานิ่งคิด จริงสิ เขาไม่เคยให้คำตอบนี้กับบุหลันได้ และตอนนี้เขาก็ไม่อาจตอบนิศากรได้เช่นเดียวกัน เพราะแม้กระทั่งตัวเขาเองเขายังให้เหตุผลตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่รู้แต่ว่าพี่ชอบชื่อนี้ ชอบที่มันเหมาะกับบุคลิกเธอเหลือเกิน เขาตอบ
แล้วบุหลันเคยถามเหมือนที่แขถามมั้ยคะ หล่อนสงสัย
เคยแล้ว พี่ก็ตอบไม่ได้เช่นกัน เขาอธิบาย
แต่แล้วต่างคนก็ต่างเงียบไป เหมือนจะให้ใจเป็นผู้สื่อกันเอง โดยปราศจากคำพูดใดๆ
นิศากรอยากจะบอกเหลือเกินว่าหล่อนไม่อยากรอพิสูจน์ตัวเองแล้ว หล่อนคิดว่าใช่ หล่อนต้องคือบุหลันคนนั้นแน่ๆ แล้ว ทุกอารมณ์ความรู้สึกหล่อนสัมผัสได้โดยสิ้น
พรรษกำลังเดินเข้ามา รพีเป็นผู้เห็นก่อน
เพื่อนแขมาโน่นแล้ว พี่ขอตัวก่อนดีกว่า รพีรีบกล่าวลา
แล้วพบกันค่ะ พี่รพี หล่อนพูดออกไปอย่างยังอาวรณ์อยู่ แล้วหล่อนก็ต้องรีบหันกลับไปอีกด้านทันที เพราะรู้สึกว่าเพื่อนสนิทเข้ามาใกล้เต็มทีแล้ว
คุยอะไรอยู่เหรอยัยแข พรรษถามด้วยความสงสัย
ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ว่าแต่เธอยังชอบอาจารย์อยู่หรือเปล่า นิศากรถามด้วยความกังวลใจไม่น้อย และนั่งคอยฟังคำตอบจากเพื่อนรัก
**********************************************
ฉันพร้อมจะทำในทุกๆสิ่ง
แม้จะยากลำบากสักเพียงไหน
ใช่ ฉันรู้ว่าเวลามันย้อนกลับมาไม่ได้
แต่ความทรงจำที่สูญไป
ฉันจะสร้างมันขึ้นมาใหม่
แม้จะยากเย็นสักเพียงไหน
ฉันจะพยายาม
| Create Date : 08 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 8 กรกฎาคม 2553 0:01:39 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 522 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: poongie  วันที่: 8 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:01:50 น. |
|
| โดย: maru วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:42:55 น. |
|
| โดย: poongie วันที่: 17 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:30:04 น. |
|
| โดย: poongie วันที่: 19 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:04:03 น. |
|
|
|
|
| Sleeping_prince |
 |
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
แม้รูปจะไม่สวย เรื่องจะไม่เด่น แต่ขอสงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2539 ห้ามละเมิดไม่ว่าการลอกเลียน นำรูป ข้อความที่เขียนไว้หรือส่วนหนึ่งส่วนใดในบล็อกแห่งนี้ ไปเผยแพร่อ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล็อกนะครับ
 |
| |
|
|
|
