บทที่เก้า

ภาพดอกไม้ไร้ชื่อยามเที่ยงวัน สถานที่ กำแพงเมืองจีน ประเทศจีน

หลังจากแยกจากนิศากร รพีก็กลับมานั่งจ้องภาพวาดนั้น พลางนึกถึงเรื่องราวในยุคอดีต ครั้งแรกที่เขาพบหล่อน วัยเด็กที่น่ารักอ่อนโยนนั้น ทำให้ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขากลับมีรอยยิ้มขึ้นมาน้อยๆ

“เราชื่อคุณดวง ส่วนนั่นน้องเรา คุณเดือนหรือบุหลัน”
บุหลัน ชื่อแปลกดีแปลว่าอะไรน๊า อ้อ พระจันทร์ ใช่หล่อนงามไม่แพ้จันทร์วันเพ็ญเลย รพีคิด

“ใช่ เราจะเป็นเพื่อนบ้านกัน” รพีพูดพลางส่งยิ้มให้สาวน้อยทั้งสองอย่างเป็นมิตร

“เอ่อ อาจารย์คะ แขขอภาพนั้นคืนได้มั้ยคะ แล้วพรุ่งนี้แขจะนำภาพมาส่งให้ใหม่ค่ะ” นิศากรรีบพุ่งประเด็นลงไป รพียิ้มให้หล่อนด้วยความเอ็นดู แต่หล่อนกับคิดว่าเขาขอเหตุผล

“บ้านของคุณ” เขาหลุดปากไปเบาๆ แต่อีกฝ่ายไม่ทันได้ยิน เพราะหล่อนมัวแต่พะวงกับภาพวาดในมือรพีอยู่นั่นเอง

“ขอบคุณค่ะอาจารย์” เธอกล่าวด้วยความดีใจ ม้วนภาพเก็บและหันหลังกลับ แต่แล้วก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“ครับ” รพีตอบเพียงสั้นๆ ให้หล่อนเดาความหมายเอง เมื่อเห็นหล่อนยังคงนิ่งอยู่ จึงเสริมออกไป

รพีรู้ดีทุกอย่าง เขาเห็นมาตั้งแต่ต้น ยังจำและรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวเขา เธอ และใครหลายๆ คนที่ผ่านเข้ามาในทุกยุคทุกสมัย เอ๊ะ! ใครกันมายืนทำลับๆ ล่อๆ ที่หน้าประตู ชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร คงรอหล่อนอยู่แน่ๆ เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที พยายามระงับอารมณ์ไว้ ไม่ ไม่ใช่ตอนนี้นะรพี เย็นไว้ ต้องให้เวลากับหล่อนบ้าง เขาคิด

“แขมาพบอาจารย์ทำไมครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” พิภพถามด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมเงียบไปครับ พี่ภพดูไม่หล่อเหรอ แขถึงไม่พูดด้วย” เขาทะเล้นตามเคย

“ขานั้น นั่งรอในรถเรียบร้อยแล้ว เห็นบ่นว่าหิว หิวตลอด” พิภพไม่วายแขวะน้องในที
ทั้งคู่จึงรีบสาวเท้าตรงไปที่รถ เพื่อไม่ให้อีกคนที่นั่งรอหงุดหงิดไปมากกว่านี้

แทนคำตอบใดๆ หล่อนเพียงแต่ยิ้มเป็นเชิงขอโทษ แล้วนิ่งเงียบคิดถึงคำพูดรพี “ครับ” เสียงยังคงแว่วข้างใบหู หมายความว่าอะไรกันแน่ เขาเป็นคนเดียวกันกับเด็กคนนั้นเหรอ หรือเขาเป็นแค่ญาติกันกับเด็กคนนั้น หรือเพียงแค่บังเอิญรู้จักกันเท่านั้น สิ่งไหนกันที่น่าจะเป็นได้ จู่ๆ บทความที่เคยอ่านก็แทรกเข้ามาในความคิดหล่อน การระลึกชาติจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าน๊า หล่อนยังไม่อาจคาดเดาได้เลยจริงๆ

“ไหนใครบอกจะช่วยพี่ จนป่านนี้แล้วไม่เห็นเราจะทำอะไรให้เลย”

ขณะนี้รถจอดสนิทอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว สองพี่น้องยังคงไม่มีใครยอมลงจากรถ พิภพยังคงเงียบอยู่ พรรษเลยเริ่มต้นพูดอีกครั้ง

“หายงอนหรือยัง” พรรษถาม “ถ้าหายแล้ว ขอฝนคืนบ้างนะ”
สองคนผลัดกันจี้เอวไปมา วิ่งไล่กันเป็นเด็กๆ พากันเข้าบ้านไป

“เป็นอะไรไปลูก มีเรื่องไม่สบายใจก็บอกพ่อได้นะ พ่อเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

“คือแขคงจะเพลียหน่ะค่ะ เลยคิดอะไรเรื่อยเปื่อย” หล่อนพยายามโกหกให้คุณพ่อคุณแม่ รวมทั้งตัวหล่อนเองได้สบายใจ แต่ไม่สำเร็จ หล่อนหลอกใครไม่ได้เลยแม้กระทั่งตัวเอง หลอกความคิดตัวเองนี่มันยากจริง หล่อนคิด

“คุณพ่อคะ คุณแม่คะ คือพี่ภพเขาบอกรักแขค่ะ” พูดเสร็จหล่อนก็เงียบ รอปฏิกิริยาที่ผู้ฟังจะโต้ตอบกลับมา พ่อของหล่อนหัวเราะลั่นบ้าน ส่วนแม่เพียงแต่อมยิ้ม หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกที่จะเล่าเรื่องนี้ ทั้งที่หล่อนแทบจะไม่เคยนึกถึงอีกเลยด้วยซ้ำหลังจากวันนั้น และแน่นอนสิ่งนี้ไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้หล่อนดูเศร้าไป เมื่อแม่เห็นลูกสาวยังเงียบจึงเข้ามาปลอบ

“ใช่ๆ พ่อเห็นด้วยกับแม่นะ พิภพเองก็ยังเรียนไม่จบคงยังไม่เร่งรัดเอาอะไรกับลูกหรอก แต่เอ แสดงว่าลูกพ่อโตเป็นสาวแล้วสิ” พ่อไม่วายแหย่ให้ลูกสาวคลายกังวลลง

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ แขไปนอนก่อนนะคะ” หล่อนกล่าวก่อนวิ่งขึ้นห้องไป หลังจากสบายใจขึ้นบ้างแล้วที่อย่างน้อยก็มีคุณพ่อคุณแม่คอยห่วงใยตลอดเวลา ไม่ว่าเรื่องที่ท่านปลอบจะไม่ใช่ที่เรื่องกังวลใจโดยตรงก็ตาม แต่มันก็ทำให้หล่อนรู้สึกดีขึ้น



**********************************************

เวลาเหมือนหยุดหมุน ในวันที่เธอเดินจากไป
โลกทั้งโลกกลับกลายเป็นเพียงสีเทาจางๆ
ใครบางคนหยุดเวลาไว้เพียงเเค่นั้น
เวลาที่ยังมีเธออยู่ เฝ้าคอย คอยให้เธอหวนคืนกลับมา
อีกซักครั้ง........เเม้ความหวังจะดูลางเลือน
เหมือนฉวยดวงจันทราในเงาน้ำ
เเม้จะเอื้อมมือไปเท่าไหร่
ก็จับต้องได้เพียงหยดน้ำตาของตัวเอง

Create Date : 05 กรกฎาคม 2553
Last Update : 5 กรกฎาคม 2553 1:30:01 น.		0 comments
Counter : 393 Pageviews.
Share Tweet