บทที่สิบเอ็ด

ภาพใบไม้เเละสายน้ำ สถานที่ น้ำตกเอราวัณ กาญจนบุรี

รพีเดินมาถึงที่รถ กำลังไขกุญแจประตู แต่ด้วยของที่หอบมาด้วยอย่างพะรุงพะรัง ทำให้กุญแจตกลงกระทบพื้น เขาก้มลงเก็บ พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า แล้วอมยิ้มออกมา นิศากรเธอกำลังทำอะไรอยู่นะ เขาคิด

เอ๊ะ เราเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง เจ้าของห้องไปไหนเสียล่ะ หล่อนกำลังจะหมุนตัวกลับออกไป แต่แล้วก็สะดุดตากับสิ่งหนึ่ง กล่องไม้ที่เป็นหีบปิดใบนั้น เจ้าของห้องเคยโอบกอดไว้เมื่อคราวที่แล้วนี่นา หล่อนเดินเข้าไปใกล้แล้วลงนั่งที่ข้างเตียง ราตรีช่อหนึ่งวางพาดอยู่บนฝาหีบหล่อนค่อยๆ หยิบออกวางไว้ข้างๆ แล้วเปิดฝาออกดู ผ้าเนื้อบางโปร่งถูกพับอยู่ในนั้น หล่อนหยิบขึ้นมาคลี่ออกทีละด้านของชิ้นหนึ่งถูกห่อหุ้มไว้ วงกลมๆ ขอบเงาเหลืองอร่าม หล่อนค่อยๆ ลูบไล้ไปบนเม็ดเหลี่ยมที่ถูกฝังแน่นติดกับส่วนสีทองนั่นทีละเม็ดทีละเม็ดไล่ไปจนครบ เพชร ทับทิม มรกต บุษราคัม โกเมน นิล มุกดา เพทาย ไพฑูรย์ มณีนพรัตน์ ที่ฝังอยู่บนกำไรทองที่ถูกขีดเป็นลวดลายอย่างละเอียดประณีตงดงามยิ่งนัก หล่อนห่อเก็บไว้ตามเดิม

ทำไม เขาถึงโทรมขนาดนี้ ดวงตาที่ลึกโหล ใบหน้าซูบซีดลงอย่างเห็นได้ชัด คุณรพีคุณเป็นอะไรไป หล่อนไม่มีเวลาคิดแล้ว ด้วยความเป็นห่วงจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย

“คุณพี่รพี!” หล่อนเรียกออกไป

“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบไปอย่างสุภาพ และแอบยิ้มดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น

“ครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถามผมแปลกๆ” เขาเป็นฝ่ายถามบ้าง

“เดี๋ยวซิครับ ฝันว่าอะไรช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย” เขาเรียกอย่างอ่อนโยน

“ค่ะ เมื่อคืนแขเห็นกล่องไม้ใบหนึ่ง กล่องใส่ของ” หล่อนพูดทิ้งไว้เพียงเท่านี้ แล้วคอยดูปฏิกิริยาเขา

“กล่องใส่กำไรมณีนพรัตน์ใช่ไหมครับ”

“มันเป็นสิ่งแทนความทรงจำของชายคนหนึ่งกับหญิงคนหนึ่ง ผ้าพันคอผืนนั้นผมปักมันกับมือ” เขากำลังอธิบายด้วยรอยยิ้มที่เป็นสุข พลางนึกถึงเรื่องราวในอดีต เขาเล่าต่อ

นิศากรถึงกับน้ำตาซึม ผู้พูดนิ่งเงียบไปชั่วขณะ หล่อนจึงเริ่มถามต่อ

“แล้วทำไมเขาถึงได้…” หล่อนไม่กล้ากล่าวต่อเช่นกัน

นิศากรเห็นเขานิ่งไปจึงรู้ได้ว่าคงไม่มีคำตอบออกมาแน่

“ไม่หรอก” เขาตอบเรียบๆ แล้วเริ่มเล่าให้หล่อนฟัง

“สมัยยังเล็กคุณทวดรพีหรือคุณทวดเล็กของเรา มักชอบไปเล่นกับคุณทวดดวง คุณทวดเดือนที่มุขริมน้ำบ้านคุณทวดทั้งสองเป็นประจำ จนกระทั่งเป็นหนุ่ม ใจท่านรักชอบกับคุณทวดเดือนตั้งแต่เล็ก ท่านไม่เคยรู้เลยว่าคุณทวดดวงก็แอบชอบท่านอยู่เหมือนกัน ด้วยความที่คุณทวดดวงเธอรักน้องมากและอีกอย่างคุณทวดเล็กก็ไม่ได้คิดกับท่านเกินความเป็นน้อง ท่านจึงไม่ปริปากบอกใครทำเพียงเงียบ และเขียนลงสมุดบันทึกของท่านไว้ และร่วมยินดีไปกับคนทั้งสองเท่านั้น จนใกล้ถึงวันงานมงคลของคุณทวดเล็ก ก็เกิดเรื่องขึ้น คุณทวดเดือนท่านสิ้นด้วยโรคหัวใจวาย ทุกคนต่างโศกเศร้าเสียใจ และที่นี่คุณทวดสรวงหรือคุณทวดใหญ่ ก็ได้พบกับคุณทวดดวง ความรักค่อยๆ ก่อตัวขึ้น และก่อนที่จะมีงานมงคลอีกครั้ง คุณทวดเล็กก็สิ้น ท่านตรอมใจจนร่างกายซูบซีดไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร ทำให้โรครุมเร้าได้ง่าย หลังจบเรื่องราวเหล่านั้น ท่านจึงแต่งงานกัน และก็เกิดคุณปู่จนกระทั่งพ่อและก็ลูกไง…” เสียงคุณพ่อเล่าให้เขาฟังในวัยเด็กยังคงแว่วชัด เหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง

คุณแม่เล่าเสริมให้อีกถึงเหตุผลของชื่อ รพี ชื่อคุณทวดเล็ก ซึ่งก็คือผมโดยตลอด เป็นผมตั้งแต่ต้นจนบัดนี้

“ถ้าผมตอบว่าใช่ ก็อาจเป็นการชี้นำคุณเพื่อผลประโยชน์ผมเองมากเกินไป ดังนั้นผมขอไม่ตอบจะดีกว่าครับ” รพีนึกขัดใจตัวเองเล็กน้อยที่พูดไปอย่างนั้น แต่นั่นแหละด้วยความที่เขาห่วงความรู้สึกอีกฝ่ายมากกว่าตัวเขาเองจึงกล่าวไปเช่นนั้นได้

“แขเชื่ออาจารย์หมดทุกอย่างค่ะ แต่แขขอ…ขอเวลาที่จะพิสูจน์ตัวเองว่าใช่บุหลันคนที่คุณรพีรักจริงหรือเปล่า อาจารย์คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยคะ” หล่อนโพล่งออกไปแล้ว ความคิดที่อึดอัดฝังแน่นอยู่ถูกปล่อยออกไปแล้ว

“แต่ผมขออะไรคุณอย่างได้ไหมครับ ช่วยเรียกผมว่าพี่รพีจะได้ไหม ผมคอยคำนี้มานาน นานเหลือเกินแล้ว”

หลังแยกออกมาจากห้องพักอาจารย์ นิศากรก็ต้องคิดหนัก หล่อนจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเธอคือบุหลันจริงๆ ดังที่เธอสงสัยตัวเองไว้ วันทั้งวันหล่อนเรียนไม่รู้เรื่องเลย มัวแต่คิดหาหนทางสำหรับตัวเองอยู่

“เรื่องอะไรล่ะไม่บอกกันแล้วจะรู้เหรอ” นิศากรโพล่งออกไป

“แข…แข เป็นอะไรไป ช่วยคิดหน่อยสิ” พรรษเร่ง

“ว่าไงล่ะแข” พรรษยังคงตื้อ

พิภพกำลังเดินมาโน่นแล้ว

**********************************************

หากของทุกสิ่งพูดได้
มันจะเล่าขานความเป็นมาของตัวเองไหม
มันจะเล่าสิ่งที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำ
ทุกบททุกตอน ทุกกาลเวลาที่ผ่านมา
ทุกๆ...ภาพความทรงจำที่ละเอียดอ่อน
ทุกๆ...ความคำนึงที่เบาบางดุจแพรไหม
ลองกระซิบฉันสิ
เล่าเรื่องของเธอสิ
เล่าเรื่องของเรา
ให้ฉันได้ฟังอีกซักครั้ง....แค่อีกซักครั้ง

Create Date : 06 กรกฎาคม 2553
Last Update : 6 กรกฎาคม 2553 20:39:07 น.		1 comments
Counter : 514 Pageviews.
Share Tweet