รถจอดสนิทอยู่บ้านหลังหนึ่ง บริเวณรั้วเห็นทรงพุ่มของต้นราตรีเลยรอดออกมา ใครคนหนึ่งกำลังวิ่งมา

“เรามาพบคุณรพี อยู่หรือเปล่าครับ” พิภพถาม

“อยู่ค่ะ เชิญด้านในก่อนค่ะ คุณผู้ชายอยู่สวนหลังบ้านค่ะ” แม่บ้านตอบออกไป แล้วพาเดินมาพบเขา รพีกำลังมองเลยผ่านแม่น้ำไปไกล ไกลอย่างไร้จุดหมาย เขาหันมาหลังได้ยินเสียงใครเดินเข้ามา เขาดูซูบซีดไปมาก มากกว่าหล่อนเสียอีก นิศากรหยุดอยู่กับที่หลังได้เห็นเขา พิภพเดินเข้ามาแตะแขนหล่อน

“แข พี่คืนให้เจ้าของที่แท้จริงได้ดูแลแล้ว พี่รอข้างนอกนะครับ” พิภพยิ้มให้อย่างจริงใจ

“ขอบคุณค่ะ พี่ภพ พี่ชายที่แสนดี” หล่อนยิ้มให้เขาเช่นกัน

ทั้งสองคนยังคงยืนมองกันอยู่ด้วยใจที่ร้าวราน ห่วงหาไม่แพ้กัน นิศากรตัดสินใจวิ่งไปหาเขาเช่นกัน รพีซึ่งผายมือออกเตรียมโอบรัดหล่อนไว้ในอ้อมกอดอยู่เช่นกัน ร่างทั้งสองประคองกอดกันแนบแน่น ดังจะไม่อยากพรากจากกันแล้วในครั้งนี้

“ผมรักคุณ แข ผมรักคุณ” เขาละล่ำละลักบอก

“แขก็รักพี่รพีค่ะ” ทั้งสองน้ำตาคลอด้วยความปีติ

“จากนี้ไปจะมีแต่เรา รพี อินทรทิพากร และ นิศากร รัชนีมาส แต่งงานกับพี่นะแข” เขาก้มลงจูบไรผมหล่อนเบาๆ

“ค่ะ” หล่อนตอบได้เพียงเท่านั้น ตอนนี้หล่อนไม่อยากกล่าวใดๆ ออกมา หล่อนกลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน เป็นฝันที่ตื่นมาทุกอย่างมลายหายไป ขณะนี้หล่อนปรารถนาเพียงแค่หยุดอยู่ตรงนี้ อยู่นิ่งในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา ให้หัวใจเป็นตัวสื่อส่งความหมายถึงกัน แต่ครั้งนี้เป็นความจริง ไม่ใช่ฝัน พี่รพีมีตัวตนอยู่จริง อยู่ตรงนี้ หล่อนสัมผัสได้ในทุกๆ อารมณ์ที่เขาส่งผ่านดวงตามาหาหล่อน

“พี่จะให้คุณพ่อ คุณแม่ ไปสู่ขอให้เร็วที่สุด แขได้ยินมั้ย” บัดนี้เขากลายเป็นคนใจร้อนไปเสียแล้ว หล่อนไม่ตอบได้แต่ยิ้มรับด้วยหัวใจที่เป็นสุข

พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ให้มีงานพิธีเกิดขึ้น งานถูกจัดอย่างสวยหรูสมบูรณ์แบบตามที่ต้องการ ในตอนเช้ามีพิธีแบบไทยรับขวัญคู่บ่าวสาว กลางคืนเป็นงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรส แขกผู้ใหญ่ ญาติ เพื่อนสนิทต่างร่วมยินดีมากมาย ในงานที่จัดขึ้นที่บ้านรพี บรรยากาศในงาน ต้นไม้ถูกประดับตกแต่งด้วยไฟกระพริบดวงเล็กเหมือนดวงดาวพราวระยิบระยับบนฟากฟ้ายามค่ำคืน อาหารนานาชนิดถูกบรรจงตกแต่งอย่างงดงามน่ารับประทานวางเรียงต่อกันบนโต๊ะยาวที่คลุมด้วยผ้าสีขาวจับจีบที่มุมโต๊ะอย่างเรียบร้อย โดยรอบจัดให้มีซุ้มเล็กๆ สีขาวหลายซุ้มตั้งเรียงใกล้ๆ กัน ให้แขกที่มาในงานนั่งพูดคุยปราศรัยกัน บริเวณกลางงานถูกจัดให้เป็นสถานที่เต้นรำมุมหนึ่งเป็นภาพวาดผลงานของเขาและเธอ ตั้งโชว์อยู่เพื่อรำลึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ส่งผลให้มีวันนี้ได้

ถึงเวลาส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอ คุณพ่อคุณแม่ทั้งสองฝ่ายอวยพรให้อยู่เย็นเป็นสุข ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ในห้องนี้เหลือเราเพียงสองคน สองคนที่พร้อมจะหลอมรวมให้เป็นหนึ่งเดียว

สายแล้วรพียังไม่ตื่น นิศากรเตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว จึงกลับเข้ามาดูรพีอีกครั้ง

“พี่รพีคะ ลุกเถอะค่ะ สายแล้วนะ” หล่อนจับตัวเขาเขย่าเบาๆ

“ครับๆ ลุกเดี๋ยวนี้แล้ว” เสียงเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน

เขาตัวสั่นสะท้านไปหมด ปากแห้งผาก ดวงตานั้นลึกโหลบุ๋มลงไปอย่างเห็นได้ชัด เขาเริ่มปวดกระดูก ปวดเนื้อปวดตัวไปทั่ว ไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียวที่จะได้ยินเสียงร้องจากปากเขา แม้กระทั่งเสียงครางเบาๆ เขากัดฟันลุกขึ้น ทุกอย่างดูพร่าเลือนไปหมด เขายังฝืนลุกขึ้นไปอาบน้ำจนได้

“แขทำเองหมดนี่เลยหรือครับ” เขาถามหล่อนเมื่อนั่งประจำตำแหน่งแล้ว

“ค่ะ พี่รพีไม่ค่อยสบายต้องบำรุงมากๆ รู้มั้ยคะ” หล่อนยิ้มประจบตักอาหารเอาใจ

รพีฝืนกินได้แค่สามคำก็รู้สึกแน่นไปหมด รู้สึกฝืดในลำคอ ที่จริงอาหารน่ารับประทานมาก แต่ด้วยโรคที่รุมเร้าเขาอยู่กำเริบหนักข้อขึ้นทุกวัน

“อิ่มแล้วเหรอคะ แขจะไปเอาผลไม้มาให้นะ” หล่อนรู้ดีว่าเวลาเหลือไม่มากแล้ว ทุกอย่างที่เป็นความสุขต้องรีบตักตวงรักษาไว้

“ไม่ต้องหรอกแข พี่อยากอยู่กับแขมากกว่า”

หล่อนเข้าไปประคองพาเขามานั่งรับลมที่สนามหญ้าใต้ต้นราตรีหน้าบ้าน รพีนอนหนุนตักนิศากรมองตัวบ้านที่อยู่เบื้องหน้าไม่วางตา เขาเลื่อนไปจับมือข้างหนึ่งของนิศากรมาแนบแก้มไว้ นิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน

“พี่รักบุหลัน บุหลันซึ่งกลายมาเป็นแขในวันนี้ และพี่จะรักอยู่อย่างนี้ตลอดไปชั่วนิรันดร์” น้ำตาเขาค่อยๆ หยดลง เขาหลับตานิ่งคิดเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่อดีต ภาพแล้วภาพเล่าสับเปลี่ยนเป็นฉากๆ เข้ามาในความคิด ภาพสุดท้ายเขาและเธออยู่เคียงคู่กันใต้ต้นราตรี กำลังเลื่อนผ่านทีละน้อย ทีละน้อย ไกลออกไป ลอยห่างไปทุกที มือของเขาที่กุมมืออยู่อีกทีเลื่อนตกลง นิศากรใจหายวูบ รู้ได้ในทันที หล่อนค่อยเลื่อนมือที่โอบใบหน้าเขาเมื่อสักครู่ลูบไล้ไปตามไรผมที่ปรกหน้าอยู่บางส่วนให้กลับเข้าทรงเดิม น้ำตาที่ควรจะหลั่งรินกลับเหือดแห้งไม่หลงเหลือให้หล่อนบีบเค้นได้อีกแล้ว

การเคลื่อนผ่านของโลกและดวงจันทร์ที่ต่างหมุนรอบตนเองและระบบสุริยจักรวาล บ่อยครั้งโลกมีโอกาสเยี่ยมชมดวงจันทร์ที่ฉายเด่นสุกสกาวเจิดจ้าในยามค่ำคืน จะมีกี่ครั้งกันเล่าที่ พระจันทร์ดวงน้อยจะโคจรเยี่ยมเยือนสู่แนวเดียวกันกับพระอาทิตย์ที่ทรงพลังอนุภาคมหาศาล เวลานี้พระจันทร์มีโอกาสเลือกแล้ว เธออยู่ระหว่างโลกซึ่งใกล้ชิดและคอยดูแลเธอตลอดเสมอมา กับพระอาทิตย์ที่เปี่ยมไปด้วยความฝัน ความหวัง ความทรงจำ และอนาคต คราวนี้เธอขอเลือก เลือกที่จะเคลื่อนตัวบดบังแสงสว่างที่สาดส่องของดวงอาทิตย์ ทิ้งให้โลกซึ่งอยู่เบื้องหลังพบกับเงามืดที่ ครอบงำ แม้เพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ เพียงชั่วขณะเดียว เธอก็พอใจแล้วที่จะได้ทำดั่งแรงใจที่ปรารถนา บัดนี้ปรากฏการณ์นั้นกลับคืนสู่ปกติแล้ว เสี้ยวของแสงสว่างจ้าเผยให้เห็นวงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ พระจันทร์กำลังเคลื่อนห่างจากดวงอาทิตย์อีกครั้ง เหมือนตัวฉัน

ฉันเอง “นิศากร รัชนีมาส” ผู้เป็นฝ่ายเลือก ระหว่างเขา “พิภพ วงศ์เมฆา” และเขา “รพี อินทรทิพากร” ฉันเลือกที่จะเดินสู่หนทางที่สุกสว่างดวงนั้น หนทางที่สุขในช่วงสั้นๆ และนั่นเอง สิ่งที่ฉันเลือก ไม่ผิดหวังเลยแม้แต่น้อย ฉันจะรอคุณ...พี่รพี จะรอตลอดไป รอที่จะเกิดสุริยุปราคาเกิดคราสที่เต็มดวงขึ้นอีกครั้ง

โดย … เวชกานท์