วันนี้พิภพดูหล่อเป็นพิเศษ เขาอยู่ในชุดเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรสีขาวดูสง่าทางด้านใน ส่วนด้านนอกเป็นชุดครุยผ้าโปร่งบาง มีแถบคาดช่วงแขนและชายเสื้อ สวมแล้วดูภาคภูมิยิ่งนัก เขายังคงความสัมพันธ์กับนิศากรตามแบบเดิมๆ ที่มันควรจะเป็นได้ เธอยังคงไม่ตัดสินใจทำอะไรลงไป หลังจากที่ได้สัญญากับพรรษไว้

“พี่ภพหล่อมากค่ะ เท่ห์อย่างนี้ขอฝนควงเล่นซักวันจะได้มั้ยคะ” พรรษทำเป็นถอนสายบัวแล้วชูแขนขึ้นให้พี่ชายจับ

“ด้วยความยินดีครับ” เขาเก๊กเสียงหล่อ แล้วรับมือน้องสาวมาคล้องแขนไว้ เล่นไปกับน้องสาวด้วย

“งั้นเราไปกันเลยมั้ยคะ” หล่อนชวนพี่ชาย

“ครับผม” พิภพตอบก่อนก้าวเดินไปพร้อมกัน

ที่หน้าบ้านนิศากร พิภพและพรรษคอยอยู่ในรถแล้ว หล่อนจึงก้าวเข้ามานั่ง

“ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ค่ะ” นิศากรพูดด้วยใจจริง พร้อมยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ส่งให้

“ขอบคุณครับ แข” พิภพกล่าวขอบคุณ

“เรารีบไปกันเถิดค่ะเดี๋ยวรถติด” พรรษรีบเตือน

ที่มหาวิทยาลัย วันนี้คึกคักเป็นพิเศษ นิสิตหลากหลายสาขามาร่วมแสดงความยินดีให้กับรุ่นพี่ที่พึ่งจบในปีการศึกษาที่ผ่านมานี้ บรรยากาศในงานดูครื้นเครง บ้างก็ถ่ายรูป บ้างก็ร้องเพลง ดูหลากหลายระรานตาไปหมด

“ยังแข เขยิบใกล้อีกนิดสิ” พรรษจัดท่าให้เพื่อนยืนใกล้พี่ชายเพื่อถ่ายรูปเป็นที่ระลึก

“เออ ดีแล้ว แบบนี้แหละ อ้าว! หนึ่ง - สอง - สาม ยิ้ม…” เสียงแชะดังขึ้น สามสหายผลัดกันเป็นตากล้องบ้าง ดาราหน้ากล้องบ้าง วิ่งวนไปมาอย่างสนุกสนาน เหล่าบัณฑิตเข้าไปเตรียมตัวที่ห้องประชุมแล้ว เหลือเพียงบรรดาญาติๆ ที่มองตามอย่างเป็นสุข

“แข พี่ภพเรียนจบแล้วก็เหลือแต่เราสองคนแล้วนะ” พรรษเปรยขึ้นพร้อมใบหน้าเศร้าๆ

“โธ่ ยัยฝนขี้แยไปได้ สองคนก็สองคนสิ ใช่ว่าเราจะเรียนไม่รู้จบซะเมื่อไหร่ เราก็ต้องจบจากที่นี่ไปเหมือนกัน ไปสู่สนามทดลองที่ใหญ่กว่าเดิม สนามแห่งชีวิตจริงยังรอเราอยู่ จริงมั้ย” นิศากรปลอบพร้อมกับบอกตัวเองไปด้วย

“มันก็จริง แต่ฉันรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ทุกทีพี่ภพจะคอยเราเสมอ แล้วอย่างนี้ใครจะรอเราล่ะ” พรรษยังพูดต่อ

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพี่ภพจะทิ้งเรา พี่ภพน่ะไปรับไปส่งเธอตั้งแต่อนุบาลถึงมหา’ลัย แล้วอย่างนี้ยังจะกลัวอะไรอีก ฮึ! ยัยฝน” นิศากรบอกเพื่อน

“แต่มันไม่เหมือนกัน คราวนี้พี่ภพต้องทำงาน คงไม่มีเวลาหรอก” หล่อนยังเถียงต่อไป

“ถึงยังไงเราก็ต้องอยู่ได้ เรายังมีกันและกันอยู่นะอย่าลืมสิ” เธอให้กำลังใจเพื่อน

อันที่จริงก็น่าเห็นใจพรรษอยู่หรอก ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ชายคอยดูแลตลอด แต่ ณ วันนี้พี่ชายจะไม่ค่อยมีเวลาให้เธอมากนักอีกต่อไปแล้ว เธอย่อมใจหายเป็นธรรมดา

“โอ๊ย!” เสียงพรรษร้อง หลังจากใครคนหนึ่งกระแทกหล่อนล้มลงไป

แล้วก็มีมือหนึ่งยื่นมาจับแขนเธอพยุงให้ลุกขึ้น

“คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” เสียงนี่ใช่แล้วเขานั่นเองอาจารย์รพี

“เอ่อ ขอโทษครับผมไม่ทันระวัง ขอโทษจริงๆ ครับ” นักศึกษาหนุ่มคนที่ชนหล่อนล้มลงไปรีบเข้ามาขอโทษ

“ไม่เป็นไรค่ะ” พรรษหันไปบอกเขา “ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ” เธอส่งยิ้มให้รพีพร้อมเอ่ยขอบคุณ

“ฝนไม่เป็นอะไรมากใช่มั๊ย” นิศากรถามอย่างห่วงใย เพราะหล่อนเองก็เซไปเหมือนกันหลังจากที่หนุ่มเมื่อซักครู่กระแทกถูกพรรษ

“ไม่เป็นไรหรอกแข เธอหล่ะไม่เป็นไรใช่มั้ย” เธอตอบแล้วถามเพื่อนกลับ

นิศากรยิ้มให้แทนคำตอบ

“ผมขอแสดงความยินดีกับพี่ชายคุณด้วยครับ” รพีบอกพรรษ เธอเองใจไม่เป็นระส่ำดีใจที่รพีอยู่ใกล้หล่อนแค่เอื้อม

“ฝนขอขอบคุณแทนพี่ภพด้วยค่ะ” เธอรีบบอกเขาไป

“แข ทำไมพักนี้คุณเงียบๆ ไป” เขาหันมาหาหล่อน

“คือ แขไม่ค่อยว่างน่ะค่ะ” เธอแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ที่จริงเธอไม่ได้จงใจต้องการหลบหน้าเขาหรอก แต่เธอยังคงพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ อีกทั้งไม่อยากให้พี่ภพต้องเสียใจตอนนี้ด้วย ดังนั้นการที่ห่างๆ ไป จะดีที่สุดและสำหรับคำสัญญาที่ให้ไว้กับพรรษจะไม่ผิดคำพูดด้วย เธอคิด

“ครับ ผมเข้าใจ” รพีรีบพูดเมื่อเห็นอาการไม่สบายใจของหล่อน

“เชิญอาจารย์ร่วมเลี้ยงฉลองให้พี่ภพที่บ้านเย็นนี้ด้วยกันนะคะ” พรรษเอ่ยชวนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“ผมขอตัวดีกว่าครับ พอดีมีงานต้องเคลียร์” เขาปฏิเสธออกไปเนื่องจากเขารู้ดีว่ามันไม่เหมาะ นิศากรคงอึดอัดไม่น้อยที่จะต้องอยู่ตรงกลางระหว่างเขาและพิภพในคราวเดียวกันสองคน

ที่จริงวันนี้รพีไม่ได้ตั้งใจเดินเข้ามาทักหล่อนหรอก เขาเพียงแต่ต้องการเห็นหน้าหล่อนเท่านั้นเอง แต่พอดีมีเหตุบังเอิญขึ้น เขาจึงได้เป็นฝ่ายเสนอตัวเข้ามาช่วยเพื่อนของหล่อนเอาไว้ จึงเป็นเหตุให้เกิดการปฏิสัมพันธ์กัน

หลังจากพิภพรับปริญญาไปแล้ว สองสาวยังคงใช้ชีวิตตามปกติเช่นเมื่อครั้งยังอยู่พร้อมหน้าสามคน จริงดั่งที่นิศากรว่า พิภพไม่มีทางทอดทิ้งน้องสาวคนเดียวนี้ไปหรอก ทุกเย็นหลังเลิกงานเขาจะต้องแวะมารับสองสาวกลับบ้านเสมอ แม้ว่าจะมีงานที่ค้างอยู่เขาก็จะมารับและส่งสองสาวจนถึงบ้านก่อนกลับไปทำต่อจนเสร็จ เขาเป็นผู้ชายที่มีความสามารถ และมีความรับผิดชอบสูง ด้วยเหตุนี้จึงไม่น่าประหลาดใจเลยที่เขาจะมีคนแอบชอบอยู่มาก และเช่นกันวันนี้เขามารับสองสาวกลับบ้าน เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น รถยนต์คันหนึ่งกำลังพุ่งเข้าหานิศากร โครม! นิศากรและพรรษล้มลงทั้งคู่จากแรงกระแทก พรรษแน่นิ่งไปเพราะถูกชนเข้าอย่างจังหลังจากผลักนิศากรให้พ้นเส้นทางรถไปแล้ว

“ฝน อย่าเป็นอะไรนะ ได้ยินชั้นมั้ย ฮือๆ” นิศากรพูดไปก็ร้องไห้ไป ขณะที่พยาบาลกำลังเข็นเตียงที่มีพรรษนอนอยู่เข้าห้องฉุกเฉิน ระหว่างนั้นตำรวจก็กำลังสอบปากคำคู่กรณีอยู่ พิภพต้องให้ปากคำด้วยในฐานะพยานผู้เห็นเหตุการณ์

“ฝนต้องไม่เป็นอะไร พี่เชื่อ” พิภพเดินมาบีบมือนิศากรเป็นเชิงปลอบทั้งตนเองและหล่อนไปพร้อมกัน คดีถูกสรุปออกมาว่าผู้หญิงคนนั้นเขาจงใจพุ่งรถยนต์คันงามชนนิศากรด้วยเหตุหึงหวงในตัวฝ่ายชายซึ่งคือพิภพ ที่ไม่เคยแลตามองหญิงอื่นเลยนอกจากหล่อน ทำให้เธอไม่พอใจ แต่ผู้เคราะห์ร้ายไม่ใช่นิศากร ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นเธอ

“โธ่ ยัยฝน เธอไม่น่าต้องทำแบบนี้เลย” นิศากรรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่เป็นอะไร แต่เพื่อนรักกลับต้องนอนหมดสติอยู่อย่างนั้น

คุณหมอเปิดประตูออกมา

“คุณหมอครับ น้องผมเป็นอย่างไรบ้าง” พิภพรีบวิ่งเข้าไปถามอาการ ซึ่งนิศากรก็รอฟังอยู่เช่นกัน

“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แขนเธอหักสองท่อนผมดามให้แล้ว ส่วนสมองไม่มีเลือดคั่ง แต่ก็ต้องรอดูอาการอีกทีจึงจะมั่นใจ” คุณหมอเล่าอาการ

หลังจากวันนั้นพรรษอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีอาการทางสมองที่ผิดปกติ ตอนนี้พักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว

“ไงจ๊ะ คนเก่ง ฮีโร่ของชั้น” นิศากรนำกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมที่บ้าน

“สบายมากเพื่อน หยุดเรียนนอนเล่นอยู่กับบ้าน รู้แบบนี้กระโดดให้รถชนเสียตั้งนานแล้ว” เธอพูดติดตลกเพื่อให้เพื่อนคลายความกังวลใจลง

“แต่พรุ่งนี้คนเก่งก็ต้องไปมหา’ลัยแล้ว” เธอเอ่ยบอกพรรษ

“แย่จังไม่น่าได้พยาบาลดีเลย จะได้หยุดหลายๆ วันหน่อย” พรรษบ่น

“โธ่ แล้วไม่สงสารฉันบ้างเหรอ นั่งเรียนคนเดียวเหงาจะตาย” นิศากรอ้อน

“ก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะไปนั่งเรียนเป็นเพื่อน แต่มีข้อแม้ว่าต้องเอาใจฉันทุกวันจนกว่าจะถอดเฝือกที่น่าเกลียดนี้ออก” พรรษต่อรอง

“เป็นอันว่าตกลง ฉันสัญญา” นิศากรรับคำเพื่อนผู้เคราะห์ร้ายแทนหล่อน แล้วก็เริ่มลงมือปลอกผลไม้ป้อนให้เพื่อนรัก พร้อมกับเล่าเรื่องที่หล่อนประสบในมหาวิทยาลัยให้ฟัง ทำให้พรรษดูสดชื่นกว่าคนป่วยทั่วๆ ไป

---