บทที่สิบ

ภาพใบไม้ สถานที่ น้ำตกเอราวัณ

หอมกลิ่นอะไรน๊า ดอกไม้ ใช่ดอกราตรีแน่ๆ หล่อนจำได้แม่นเพราะเป็นดอกไม้ชนิดเดียวที่หล่อนชอบ สมัยก่อนข้างบ้านเคยปลูกไว้นี่ แต่เอมันเหี่ยวแห้งตามไปแล้วนี่นา พลันหล่อนก็เปิดประตูกระจกก้าวออกไปชะเง้อมองที่ระเบียงไม่มี ไม่มีต้นราตรี แล้วกลิ่นมาจากไหน หล่อนยังคงข้องใจอยู่ จึงกลับมาล้มตัวนอนคิดอยู่บนเตียง ซักพักก็ผล็อยหลับไป

“แค้กๆ” บุหลันสำลักออกมา
เอ๊ะ ! แปลก ทำไมเรารู้สึกดีขึ้นด้วยเมื่อเด็กคนนั้นขึ้นมาจากน้ำได้

“ใครช่วยไปตามหมอที บอกฉันเรียกหา” เสียงนั่นสั่งเด็ดขาด แต่แฝงด้วยความห่วงใยไว้เต็มเปี่ยม

“คุณแม่คะ คุณเดือนจะเป็นอะไรมั้ยคะ” คุณดวงถามด้วยความเป็นห่วง

“คุณอาครับ บุหลันต้องไม่เป็นไรครับผมมั่นใจ” รพีพึ่งพูดเป็นครั้งแรกหลังขึ้นจากน้ำ ถ้อยคำที่กล่าวออกมานั้นเป็นเชิงปลอบอยู่ในที แม้ตัวเขาเองจะไม่ค่อยมั่นใจตามสิ่งที่พูดออกไปนักก็ตาม แต่ก็ควรทำเพื่อให้ผู้อื่นรู้สึกดีขึ้น

“กระผมว่าต้องรอดูอาการคุณหนูซักสองสามวันขอรับจึงจะเบาใจ อาการอื่นๆ ไม่ค่อยน่าเป็นห่วงเท่าไร ติดแต่โรคหัวใจน่ะขอรับ ถ้ามีโรคแทรกจะลำบาก” หมออธิบายถึงหน้าที่ที่เขากำลังปฏิบัติอย่างเต็มกำลังสุดความสามารถที่มีอยู่

“เดือนไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เสียงหล่อนเบาจนแทบไม่ได้ยิน คำพูดที่ฟังดูเผินๆ นั่น เหมือนบอกเราเป็นนัยๆ เธอหลับตาลงไปอีกครั้ง คงเพราะฤทธิ์ยาที่หมอให้เมื่อซักครู่ หรือไม่ก็เพราะความอ่อนล้าของร่างกายหล่อนเอง

สกาวยามค่ำคืนท้าน้ำค้างที่พร่างพรมลงจนชุ่มฉ่ำให้โลมเลียยั่วเย้ารับแสงจันทร์ที่สาดส่องมาเป็นแสงรำไร รพีหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาคลี่ออกวางบนฝ่ามือแล้วค่อยๆ บรรจงวางดอกราตรีที่เก็บมาบนผืนผ้านั้นอีกทีด้วยกลัวกลีบดอกจะช้ำ แล้วมุ่งกลับไปทางเดิมที่มา ค่อยๆ วางดอกราตรีไว้ข้างหมอน หมอนใบที่คุณเดือนหนุน เขากราบลาท่านเจ้าคุณและคุณหญิงก่อนกลับ รพีข้ามรั้วไปแล้ว เดี๋ยวรอก่อน รอด้วย รอฉันด้วย

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” นิศากรก้มลงช่วยเก็บของที่หล่อนชนหลุดมือจากใครคนหนึ่งเมื่อสักครู่ ด้วยความใกล้กันทำให้หล่อนได้กลิ่นหอมจากใครคนนั้น ดอกราตรี หล่อนรีบเงยหน้าขึ้นมอง เขาอีกแล้ว อาจารย์รพีซึ่งมีอะไรหลายๆ อย่างที่เหมือนกันเหลือเกิน เหมือนเด็กคนนั้น

รพีงงเล็กน้อย บนตัวเขาไม่มีดอกไม้เลยซักดอก

“อาจารย์ชอบดอกราตรีเหมือนกันหรือคะ” เขาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย

ดอกราตรี ใช่! เขาพึ่งนึกออก เมื่อคืนเขาเดินชมดอกราตรีที่หน้าบ้าน แล้วเผลอเก็บติดมือขึ้นมาดอกหนึ่ง อยู่ไหนแล้วล่ะ เขานึกทบทวนเหตุการณ์ ก่อนเข้านอนเขาเตรียมการสอนอยู่ คงจะเผลอวางคั่นไว้ในหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่งแน่ เขารีบไปห้องพักอาจารย์วางกองหนังสือลง แล้วพลิกหาทุกเล่ม พบแล้วกลีบดอกยังคงชุ่มอยู่เลย เขาวางลงและพับเก็บในที่เดิม หวังจะให้กลีบดอกแห้งอยู่ในหนังสือเล่มนี้

“อาจารย์ครับผมกลับก่อนนะครับ” นักศึกษาคนหนึ่งเดินมาบอก เขาก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาเย็นมากแล้ว

นิศากร เธอกับชายหนุ่มคนนั้น เธอรักเขาหรือเปล่า แต่ท่าทางเด็กหนุ่มนั่นรักเธอไม่น้อย พวกเขาขึ้นรถไปแล้ว รพียังคงจ้องมองอยู่ แววตาที่ดูเศร้าแต่เดิมของเขาดูปวดร้าวมากยิ่งขึ้น เขาก้มลงมองภาพที่พึ่งวาดเสร็จเมื่อสักครู่ ซึ่งให้อารมณ์ที่ต่างไปจากเดิมอย่างสุดขั้ว ดอกไม้ที่พึ่งเล่นระเริงรับแสงจันทร์ บัดนี้กลับกลายเป็นเห็นหยาดน้ำตาจากดวง

“น่าสงสารจริงจริ๊ง คุณหนูเกิดมาอาภัพยิ่งนัก จะมีวันมงคลอยู่แล้วเชียว ไม่น่าด่วนจากไปเลย” เสียงใครคนหนึ่งในงานพูดขึ้น

เมื่อสองวันก่อน ในคืนนั้นฝนลงหนักตกจนมืดฟ้ามัวดินมองไม่เห็นอะไรเลย ทุกอย่างมืดไปหมด คุณพี่รพียังไม่กลับจากตรวจดูความพร้อมของงาน คุณเดือนกำลังเฝ้ารออยู่ด้วยความกระวนกระวาย ตอนนั้นดวงก็อยู่รอเป็นเพื่อนคุณเดือนด้วย แล้วบ่าวในบ้านก็วิ่งหน้าตื่นมาบอกว่า ฟ้าลงต้นไม้หักโค่นทับรถใครไม่รู้ที่หัวถนน เท่านั้น…เพียงเท่านั้นคุณเดือนก็ล้มลง ดวงให้คนรีบไปตามหมอแล้วคุณพี่รพีก็มาพอดี รพีคิดถึงคำพูดของคุณดวงที่บอกเล่าให้เขาฟังขณะคอยหมอเมื่อคืนนั้น คืนที่บุหลันของเขาแน่นิ่งไป หมอบอกว่าหล่อนหัวใจวายตายเสียแล้ว ตายจากกันจากกันตั้งแต่วันนั้น หล่อนจากฉันไปได้จริงหรือบุหลัน รพีนิ่งคิด

“ขอโทษครับลุงยามผมทำงานเพลินไปหน่อย รบกวนลุงซะดึกเลย” เขาแก้ตัวออกไปทั้งที่งานเสร็จลงตั้งนานแล้ว

**********************************************

หากความทรงจำของฉันเป็นดังเม็ดทราย
มันก็คงพอกับเม็ดทรายทั้งท้องทะเลกว้างใหญ่
แต่ความทรงจำของเธอล่ะ ?
จะมีฉันอยู่ในนั้นบ้างไหม
จะมีวันคืนของเรา
เวลาของเราที่เคยมีกันและกัน
ขอให้มีสักนิดนึงก็เพียงพอ
ที่ยังมีฉัน คนนี้อยู่ในเสี้ยว แห่งความคำนึง

Create Date : 05 กรกฎาคม 2553
Last Update : 5 กรกฎาคม 2553 21:37:06 น.		1 comments
Counter : 494 Pageviews.
Share Tweet