บทที่สอง

“แขไปก่อนนะคะแม่” หล่อนรีบละล่ำละลักบอก พลางไหว้แม่ในคราวเดียวกัน โดยผู้รับยังไม่ทันที่จะตั้งตัวได้ด้วยซ้ำ หล่อนก็ก้าวพ้นประตูบ้านออกไปเสียแล้ว

ณ ที่หนึ่ง ผู้คนมากมายที่ถูกกำหนดอยู่ในเส้นทางชีวิตสายเดียวกัน จะถูกรวบรวมเข้าด้วยกันเป็นกลุ่มเดียว อัดแน่นจนขยับเขยื้อนแทบไม่ได้ ส่วนที่เกินก็ถูกปัดทิ้งไว้โดยไม่แยแสว่าชีวิตจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรต่อไป เขาเหล่านั้นก็ได้แต่รอ รอว่าเมื่อไรจะได้เป็นฝ่ายถูกเลือกบ้าง แต่ใช่ว่าพวกที่ถูกคัดไว้จะมีชีวิตที่สุขสบาย เขาผู้ถูกเลือกนั้นยังต้องเผชิญชะตากรรมอีกมากบนเส้นทางสายนั้นบนรถโดยสารประจำทาง แม้ว่าพวกเขาจะรู้ซึ้งอย่างถ่องแท้ว่าจะต้องโดนมรสุมโถมกระหน่ำอย่างไรในภายหน้า แต่เพราะความจำเป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่กำหนดให้ทุกสิ่งดำเนินต่อไปได้ตามขบวนการของมันภายใต้กฎของความจำยอม

ในขณะที่สิ่งแวดล้อมรอบตัวถูกกำหนดให้ขับเคลื่อนด้วยวิทยาการที่ทันสมัย สิ่งประดิษฐ์ถูกคิดค้นเพื่อสนองความต้องการอย่างไม่หยุดยั้ง หล่อนสังเกตเห็นว่าพวกเขาเหล่านั้นลืมอะไรไปบางอย่างหรือไม่ก็ตั้งใจที่จะละทิ้งมันไว้ก็เป็นได้ ความเป็นมนุษย์ ผู้ซึ่งต้องการเลือดเนื้อ จิตใจ จิตวิญญาณ ความเอื้ออาทรคอยหล่อเลี้ยงและที่สำคัญต้องการคนคอยดูแลเอาใจใส่ ในทุกวันนี้จักรกลมนุษย์ถูกปลุกกระแสให้หมุนรอบไปดั่งเครื่องจักรที่เขาเหล่านั้นสร้างขึ้นอย่างไม่มีผิดเพี้ยนไปจากกัน เมื่อมองไปรอบๆ จะเห็นแต่มนุษย์งาน เข้างานเป็นเวลา ออกงานตามเวลา วิถีชีวิตดำเนินไปอย่างรีบเร่งไร้สภาพจิตใจ แม้กระทั่งตัวหล่อนเองซึ่ง ณ บัดนี้หล่อนเดินมานั่งในห้องเรียนตั้งแต่ เมื่อไรก็ไม่รู้ เหมือนดังว่าสภาพร่างกายถูกสั่งให้ดำเนินไปตามหน้าที่และบทบาทที่มันได้รับก็เท่านั้น เสียงจ้อกแจ้กจอแจเริ่มเบาลง จนเหลือไว้เพียงใครบางคนกำลังพูดอยู่ หล่อนไม่สนใจเลยแม้แต่จะเหลียวไปดู หรือใส่ใจในคำพูดเหล่านั้น เพราะสมองหล่อนขณะนี้สับสนยิ่งนัก ความฉงนในเรื่องเมื่อคืนตลอดจนเช้ายังคงวนเวียนกลับไปกลับมาให้หล่อนได้คิดทบทวนปะติดปะต่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้กระนั้นหล่อนก็ยังไม่สามารถให้ความกระจ่างแก่ตัวหล่อนเองได้ สิ่งเหล่านั้น คนเหล่านั้นต้องการสื่อถึงอะไรนะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเล่า ที่ท่าน้ำนั่น...

“แข...แข...ยัยแข” จากพยางค์สุดท้ายที่ถูกเปล่งออกมาค่อนข้างดังนั้น ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งและชะงักไปเล็กน้อย เมื่อตั้งสติได้แล้วจึงรีบเหลียวหาที่มาของเสียงทันที

“โธ่! ยัยฝนนั่นเอง เสียงดังไปได้ ตกใจหมดเลย” นิศากรรีบรัวคำพูดใส่

“ยังจะมาว่ากันอยู่ได้ ก็หล่อนนั่นแหละเป็นอะไร ฉันเรียกตั้งนานแล้วนะ” อีกฝ่ายก็ไม่ยอมลงให้เช่นกัน

“ อ้าว ! ว่าแล้วยังจะมายิ้มอีก หล่อนน่ะสายเป็นหนที่สามในรอบสองสัปดาห์ที่เพิ่งเปิดเทอมมาเลยนะ โชคดีที่วันนี้อาจารย์เข้าช้า ไม่อย่างนั้นหล่อนก็สายตามเคย แต่แหม ขนาดเข้าช้า หล่อนยังทำใจเย็นไม่ใส่ใจ ปล่อยให้มันลอยละเมอเพ้อพกถึงใครต่อใครอยู่ได้ เอ...ถ้างั้นที่อาจารย์พึ่งเข้ามาสั่งงานเมื่อกี้หล่อนคงไม่ได้ยินล่ะสิท่า” อีกฝ่ายยังคงรัวคำพูดเป็นชุด นิศากรทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย หล่อนไม่รู้เลยว่าอาจารย์เข้าแล้ว

บทที่สาม

ความขี้เล่นและเป็นกันเองนี้ล้วนมาจากบุคลิกภายในของเขาทั้งสิ้น มิได้เสริมเติมแต่งให้ดูมากหรือหย่อนเกินไปเลย พิภพหรือพี่ภพของนิศากรนั้นเป็นชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์สูงวัยกว่าหล่อนเล็กน้อย เขามีดวงตาสีน้ำตาลเข้มวางใต้คิ้วที่ดกหนาคู่นั้น ส่องประกายแฝงแววซุกซนอยู่ในที จมูกถูกเน้นให้นูนโด่งตามธรรมชาติ รอยยิ้มที่เผยให้เห็น ณ ขณะนี้บ่งบอกถึงสภาวะอารมณ์ได้เป็นอย่างดี เขาช่างเป็นคนมีอารมณ์ขัน มองโลกในแง่ดีเสมอ จนบางครั้งเผลอนึกไปว่ามีซักเรื่องไหมที่ดูแย่ในสายตาเขา รูปหน้านั้นเล่ายามเพ่งพินิจโครงหน้ารูปเหลี่ยมน้อยๆ นั่น ยิ่งน่าพิศวงในความลงตัวที่ธรรมชาติรังสรรค์จัดแต่งขึ้นมาให้เขา บวกกับผิวพรรณที่เกลี้ยงเกลา ขาวดูสะอาดสะอ้าน มองแล้วรื่นตายิ่งนัก

นิศากรได้แต่มองตาม คนโน้นพูดที คนนี้พูดทีเธอก็รู้สึกเป็นสุขแล้ว สุขใจที่ได้รับฟังอย่างเงียบๆ หล่อนเห็นความสนิทสนมของพี่น้องคู่นี้มาตั้งแต่เล็ก และทุกครั้งก็อดนึกเทียบกับตัวเองไม่ได้ หล่อนเกิดเป็นลูกคนเดียวบนกองเงินกองทองที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ หลายครั้งหล่อนรู้สึกเหงา อยากมีพี่มีน้องไว้คอยแบ่งปันความรัก ความทุกข์ ความสุข ความเอื้ออาทรแก่กัน แต่ก็นับว่าหล่อนยังโชคดีที่มีทั้งคุณพ่อ คุณแม่ที่รักและคอยดูแลเอาใจใส่ ทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหิน ทุกครั้งหล่อนคิดเท่านี้ความน้อยใจก็มลายหายไปสิ้น แต่ครั้งนี้ ความฝันนั่น หรือมันเป็นความจริงกันแน่ มันยังฝังลึก ยังแว่วสะท้อนวนเวียนอยู่ในหัวทุกขณะจิต

“แขครับ เรากลับกันเถอะ” พิภพเตือนหล่อน หลังดูเวลาว่าเย็นมากแล้ว

จากขามาที่แสนทรหด และขากลับที่แสนสบายนั้นเทียบกันไม่ติดเลย เมื่อเช้ายังต้องห้อยโหนเป็นลิงเป็นค่าง เสี่ยงโชคโยกย้ายตามจังหวะรถที่แล่นไปตามตัวโน้ตสูงต่ำ ตามแต่ใจผู้ขับจะบรรเลง รถออกตัวเคลื่อนหยุดแต่ละทีก็กระชากลากถูเหวี่ยงไปด้านหน้าทีหลังทีดูอลหม่านไปหมด แต่ตอนนี้บนรถยนต์ส่วนตัวของพี่ภพนี่ นิศากรผู้นี้ช่างต่างจากเมื่อเช้าโดยสิ้นเชิง กลายมาเป็นตุ๊กตาประดับนั่งแจกรอยยิ้มหวานๆ และเสียงหัวเราะใสๆ ให้ผู้ที่ปฏิสัมพันธ์กับหล่อนรู้สึกสดชื่นไปตามทำนองที่หล่อนได้ขับกล่อม เพียงไม่นานก็ถึงที่หมายที่เฝ้ารออย่างง่ายดาย

---

Create Date : 06 เมษายน 2553
Last Update : 6 เมษายน 2553 15:15:53 น.		6 comments
Counter : 682 Pageviews.
Share Tweet