บทที่ห้า

“คุณเดือน...บุหลัน...คุณเดือน...บุหลัน” ทำไมทุกส่วนของร่างกายอ่อนแรงไปหมด หายใจแทบไม่ออก เราเป็นอะไรไปเนี่ย ฉับพลันหล่อนก็สะดุ้งตื่นพร้อมเหงื่อที่หลั่งรินโทรมกาย อีกแล้วหรือนี่ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นนะ ทำไมภาพสุดท้ายถึงดำมืดไปหมด อีกครั้งที่นึกได้ หล่อนหันมองนาฬิกา...หกโมงเช้า รุ่งอรุณของวันใหม่ พร้อมแล้วสำหรับการผจญชีวิต หล่อนบอกกับตัวเอง พร้อมปฏิบัติตามกิจวัตรที่พึงกระทำ

วันนี้หล่อนไปทันเวลาเข้าเรียน แต่ไม่ใช่วิชาที่หล่อนปรารถนาจะพบผู้สอน หากแต่เป็นวิชาหลัก ซึ่งเป็นตัวเอกของหล่อนเลยก็ว่าได้ ภาษาอังกฤษ วรรณกรรมของโลกตะวันตกเป็นเนื้อหาในวันนี้ที่หล่อนจะต้องทำความเข้าใจและศึกษามัน หล่อนลองก้มลงอ่านผ่านไปหน้าแล้วหน้าเล่าโดยไม่ติดใจใดๆ จนกระทั่งท่อนหนึ่งที่หล่อนถอดความได้

“EXTRA-SENSORY PERCEPTION หรือ ESP เป็นปรากฏการณ์คู่ขนานไปกับความเป็นปกติ (PARANORMAL) ซึ่งศาสตร์ทางด้านนี้ปัจจุบันก็ยังไม่กระจ่างชัดนัก เนื่องจากไม่มีข้อพิสูจน์ที่แน่ชัดในการยืนยันผล แต่ทางตะวันตกได้เริ่มมีมาตั้งแต่ยุคเมโสโปเตเมียโบราณแล้ว…”

หล่อนอ่านเพียงเท่านี้ก็หยุดคิดตั้งสมมติฐานคาดเดาไปต่างๆ นานาถึงคำว่าคู่ขนานกับความปกติ จะใช่ภาวะประหลาดๆ ที่พบได้ในคนบางกลุ่มหรือเปล่านะ คนบ้าหรือ ก็ไม่น่าใช่ เพราะการแพทย์ปัจจุบันก็กระจ่างชัดอยู่แล้ว หรือว่าคนทรง คนเห็นผีพวกนั้น เฮ้อ...เดายากจัง หล่อนจึงลงมือถอดความอีกครั้ง

“THE SIXTH SENSE หรือสัมผัสที่หก เป็นสัมผัสที่รับรู้ได้โดยไม่ต้องอาศัย ตา หู จมูก ลิ้น และผิวหนัง ถือว่าสัมผัสที่หก เป็นสัมผัสทางใจ หลายครั้งพบว่าเคยมีคนสามารถอ่านใจผู้อื่นได้ สามารถทำนายเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ใช้จิตเคลื่อนย้ายวัตถุสิ่งของ คนทรงสามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ หรือแม้กระทั่งการรู้ภพชาติการกลับชาติมาเกิดใหม่ ซึ่งทั้งหมดที่กล่าวมานี้ล้วนเป็น ESP ทั้งสิ้นและที่สนใจกันมากเรื่องการระลึกชาติ (REINCANATION) ได้เคยมีผู้รวบรวมไว้...”

แปลกจัง บทความตอนนี้ทำไมถึงเลือนหายไป สีหน้าหล่อนเต็มไปด้วยความพิศวงระคนขัดใจในที

“อาจารย์คะ แขอยากทราบว่าต้นฉบับบทความอยู่ที่ไหนบ้างคะ อาจารย์พอจะมีมั้ยคะ” หล่อนรีบยกมือขึ้นถาม

“เอ...อาจารย์ก็ไม่แน่ใจด้วยสิ แต่ที่ถ่ายสำเนามาก็อยู่ในห้องสมุดคณะเรานี่แหละ มีส่วนไหนข้องใจหรือจ๊ะ นิศากร” อาจารย์บอกด้วยความอาทร และถามย้ำในส่วนที่หล่อนต้องการคำอธิบาย

“คือส่วนที่เลือนไป แขอยากทราบว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรนะค่ะ” หล่อนยังคงพยายามต่อไป อาจารย์ทำท่านึกซักพัก แล้วจึงบอกหล่อนเท่าที่รู้มา

“คงยากมากเลยล่ะนิศากร เท่าที่อาจารย์ทราบนะ หน้านั้นในต้นฉบับจริงถูกฉีกสูญหายไปแล้ว ส่วนฉบับสำเนาที่ถ่ายมาจากเล่มแรกของการคัดลอกบทความนั้นก็เลือนอย่างนี้ทั้งหมด”

เป็นอันว่าต้องพบกับความผิดหวัง สิ่งที่จุดประกายความคิดหล่อนขึ้นมากลับมาตลบหลังหล่อนเองเสียได้ ให้หยุดความคิดนั้นไว้กลางคัน ท่ามกลางความสงสัยที่เพิ่มทวีคูณ

“ยัยแข เป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายหรือเปล่า” พรรษพูดไปก็เอามือแตะหน้าผากหล่อนไปด้วย

“เอ ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา ถามจริงหล่อนไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้นี่ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงมีความคิดอยากรู้ขึ้นมาได้มากขนาดนี้ล่ะ” พรรษสงสัย

คิดแล้วว่ายัยฝนต้องหาว่าเราป่วยแน่ๆ ไม่ทางใจก็ทางกายหล่ะ เป็นอันว่าที่ตัดสินใจไม่เล่าเรื่องนั้นให้ฟังถือว่าเป็นความคิดที่ถูกต้องแล้ว หล่อนประเมินการตัดสินใจตนเองอยู่ในใจ พลันตอบเพื่อนว่า

“เปล่าหรอก เพียงแต่เห็นว่ามันประหลาด ทั้งที่ส่วนอื่นๆ รายเส้นชัดแจ๋ว แต่ทำไมส่วนนั้นถึงเป็นแค่รอยจางๆ เห็นบ้างไม่เห็นบ้างจนอ่านไม่ได้ เหมือนกับว่าส่วนนั้นมีใครแกล้งจงใจทำมันลบเลือนอย่างไรอย่างนั้นแหละ”

“โธ่ หล่อนก็คิดมากไปได้ มันอาจเป็นแค่เหตุบังเอิญก็ได้ยัยแข” พรรษปลอบ เพราะคิดว่านิศากรคงผิดหวังที่ไม่ได้ข้อมูลที่สนใจเท่านั้น แต่หล่อนหารู้ไม่ว่าภายใต้เบื้องลึกลงไปนั้น เพื่อนหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากเสียเวลาค้นคว้าข้อมูลทำรายงานในห้องสมุดเสียนาน บัดนี้ได้หมดภาระแล้วอีกหนึ่งวัน ที่บ้านทุกคนอยู่พร้อมหน้าบนโต๊ะอาหารในมื้อค่ำ กำลังเสพสุขกับสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าอย่างไม่ลดละไปกว่ากัน

จากความตั้งใจเดิมที่จะร่างแบบภาพเมื่อคืนวาน ก็ได้ถูกปรับเปลี่ยนขึ้นใหม่เป็นคืนนี้ หล่อนตั้งใจจะวาดรูปศาลาพักในสวนสวยที่ร่มรื่นไปด้วยพืชนานาพันธุ์ ทั้งไม้ดอกไม้ประดับ ไม้ยืนต้น แม้กระทั่งต้นหญ้าขนาดเล็กที่ชูปลายยอดพริ้วไหวตามแรงลมโบก ตัวศาลาจะเป็นทรงไทย คล้ายแบบบ้านทางภาคเหนือมีกาแลติดอยู่ส่วนบนของมุมหลังคา เน้นโทนสีน้ำตาลให้ดูเข้ากับธรรมชาติ รายละเอียดทุกส่วนถูกเรียบเรียงอยู่ในหัวแล้วโดยหมดสิ้น พร้อมที่จะลงมือได้ทันที

จากเพียงจุดก็ถูกลากเป็นเส้น ส่วนโค้งเว้า ตรง เฉียง ถูกสลับสอดรับสานไปมาเห็นเป็นโครงทีละส่วน ทีละมุม ไม่นานก็ปรากฏเป็นรูปร่าง ปลายพู่กันถูกจรดลงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่งแต้มให้บังเกิดสีสันตามจินตนาการ เป็นอันว่าสมบูรณ์แล้วตามแบบที่ต้องการ...ศาลาพักร้อนตามที่คิดไว้

หล่อนนั่งมองภาพนั้นนิ่งอยู่นาน นานจนแทบจะเป็นชื่อเดียวกับภาพเสียด้วยซ้ำ...หยุดพักภาพนั้นทำให้หล่อนเผลอนึกไปถึงสิ่งๆ หนึ่ง สีขาวที่โดดเด่น แซมด้วยสีสันน้อยๆ เป็นทางทอดยาว จากที่หนึ่งสู่อีกที่หนึ่ง จะด้วยสิ่งใดดลใจก็ไม่อาจทราบได้ ภาพในความคิดหล่อน ณ บัดนี้ถูกประทับลงบนแผ่นกระดาษอีกแผ่นเรียบร้อยแล้ว งามเหลือเกิน งามด้วยตัวมันเอง...มุขริมน้ำ สีสันและสัดส่วนไม่คลาดเคลื่อนไปจากความคิดหล่อนแม้แต่น้อย ความประทับใจ ตรึงใจ ถูกบรรจุไว้ในทุกส่วนที่เพิ่มเติมจากกระดาษรูปเดิมของมันอย่างเต็มเปี่ยม

ได้เวลาแล้ว เวลาสำหรับการไขข้อข้องใจ หล่อนวางผลงานชิ้นเอกลงอย่างทะนุถนอม แล้วเดินมาล้มตัวลงนอนตามที่ร่างกายเรียกร้องมานาน

Create Date : 12 เมษายน 2553
Last Update : 12 เมษายน 2553 16:01:31 น.		10 comments
Counter : 646 Pageviews.
Share Tweet