And that has made all the difference...

รุ่งอรุณ...
อิ่มอุ่นกรุ่นภาพฝัน
ยลหมอกหยอกตะวัน
แบ่งปันความรื่นรมย์

วันรุ่งขึ้นพวกเราตื่นกันแต่เช้าเพื่อเข้าคิวอาบน้ำกัน เนื่องจากมีห้องน้ำเพียงห้องเดียว และตอนเช้าก็มีโปรแกรมค่อนข้างแน่นคือต้องไปทานอาหารรวมเป็นเวลา ต่อด้วยการไปปีนเขาชมถ้ำ บรรยากาศตอนเช้าที่นี่สดชื่นมาก อากาสบริสุทธิ์ ลมเย็นๆ มีเสียงสายน้ำไหล ชวนให้รู้สึกสบายใจเป็นยิ่งนัก...

ละอองน้ำ...
พรมพร่ำฉ่ำชื่นสม
เพลินเพลิดเลิศอารมณ์
พร่างพรมภิรมย์ใจ

อาหารตอนเช้าก็เป็นข้าวต้มอุ่นๆ โอวันติน ปาท่องโก้ร้อนๆ อร่อยเป็นยิ่งนัก พอทานเสร็จพวกเราก็พร้อมเดินทางด้วยรถ 'บุโรทั่ง' แสนเท่ห์ที่ไม่มีแม้แต่ป้ายทะเบียนคันนี้ หนทางที่ไปก็เป็นเพียงระยะทางใกล้ๆ จึงทำให้พวกเราแม้นั่งกันลำบากหน่อย ก็ยังสนุกสนานเฮฮากันได้ไม่มีปัญหาอะไร...

หอมอายดิน...
อวนกลิ่นถิ่นที่ใหม่
พาให้ตระหนักใน
ความไกลของเส้นทาง

จุดหมายถัดไปคือการปีนเข้าไปเที่ยวถ้ำเชลย ระยะทางก่อนถึงถ้ำคือขึ้นเขาไป 400 เมตรถือได้ว่าไม่ไกลเท่าไหร่ ตามเส้นทางก็ร่มรื่นและมีพรรณไม้หลากหลายที่ดูแปลกตาให้ชื่นชมอยู่ตามรายทาง เสียดายอยู่อย่างเดียวคือมียุงเยอะมากจนน่ากลัว ต้องขอบคุณ กย 15 ที่น้องๆ ช่วยซื้อมาแบ่งที่ช่วยชีวิตเอาไว้...

เดินทางไกล...
เพียงใดอาจไม่ห่าง
หากพบว่าสิ่งว่าง
นั้นต่าง ณ ใจตน

ถ้ำเชลย คือถ้ำที่เป็นที่หลบภัยของเชลยฝรั่งสมัยสงครามโลกครั้งที่สองที่พยายามหลบหนีความลำบากที่ต้องสร้างสะพาน ฯลฯ จากทหารญี่ปุ่น ถ้านี้มีบริเวณและมีปล่องให้แสงเข้าดั่งภาพด้านบน และมีอ่างที่มีน้ำไหลเข้ามาเก็บไว้จึงทำให้เหล่าทหารเชลยสามารถมาใช้อยู่อาศัยพอประทังชีวิตได้...

คือหลักธรรม...
น้อมนำพอหลุดพ้น
บ่วงห่วงลวงจิตคน
เวียนวนจนหลงเงา

พอเที่ยวชมถ้ำเสร็จพวกเราก็กลับมาเดินเล่นเย็นๆ ใจที่รีสอร์ทรอเวลาอาหารกลางวัน สิ่งที่น่าแปลกใจคือพวกเราได้ทราบว่าน้องคนหนึ่งในทีมที่มาด้วยกันเป็นเพื่อนกับน้องไร้นาม คือเรียนประถมมาด้วยกันโรงเรียนเดียวกัน ไม่น่าเชื่อว่าโลกนี้ช่างกลมยิ่งนัก อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้อย่างไม่คาดฝัน...

สายลมเย็น...
ไล้เล่นสุขทุกข์เคล้า
ร้อนรุ่มจักบรรเทา
หนาวเข้าเจ้าห่างหาย

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีเวลาได้มาเที่ยวกับน้องๆ ในบรรยากาศที่ร่มรื่นเช่นนี้อีก การที่คนเราได้ออกมาทำอะไรที่แตกต่างจากปกติมักจะทำให้เราได้ค้นพบตัวเองอีกมุมหนึ่งได้เหมือนกัน ไร้นามชอบการเดินทางหนักหนาเพราะทำให้เราได้รู้ว่าตัวเราเองนั้นมีศักยภาพในการที่จะกล้าที่จะทำอะไรแตกต่างๆ ได้มากแค่ไหน...

ดูเอาเถิด...
ตายเกิดช่างง่ายดาย
ทุกข์สุขพบเห็นหน่าย
มุ่งหมายสิ่งใดกัน

พอได้เวลารถไฟใกล้จะมาพวกเราก็ไปเดินเล่นรอรถไฟ... การเดินเล่นของเรานั้นก็คือเดินเล่นจริงๆ ตามรางรถไฟเนื่องจากเป็นเส้นทางที่รถไฟวิ่งช้า (10 กม/ชั่วโมง) และสามารถเห็นได้แต่ไกล จึงมีลูกพี่และน้องๆ กลุ่มหนึ่งเดินลุยไปบนสะพานรถไฟที่ไม่มีที่หลบยกเว้นหุบเหวสองข้างอย่างสบายใจ...

ทุกวันใหม่...
พาไปใกล้จุดฝัน
เพิ่มเติมด้วยแบ่งปัน
พบผันกลับมั่นคง

รอกันอยู่นานพอควร รถไฟก็มา (สายกว่าเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง) พวกเราก็ต้องยืนกันเบียดเสียดพอควร เพราะนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมากมายเพิ่งกลับมาจากน้ำตกไทยโยค ดีที่พวกเค้าลงที่สถานีท่ากิเลนทำให้เราได้นั่ง ก่อนที่เราจะตีตั๋วไม่งั้นพวกเราคงตีตั๋วลงเมืองกาญกันเพื่อไปต่อรถทัวร์แล้ว...

ทีละนิด...
เติมจิตคิดเสริมส่ง
ปลดปล่อยที่ติดหลง
ปลิดปลงรู้ปล่อยวาง

สุดท้ายนี้อยากจะขอบคุณทุกคนสำหรับการเดินทางดีๆ ภาพหลายๆ ภาพในอัลบั้มคราวนี้ (ที่มีภาพไร้นาม) มาจากฝีมือถ่ายภาพของเพื่อนๆ ร่วมทาง ขอบคุณน้องพีคที่ตั้งใจจัดทริป พี่ผ่อนที่พาพวกเราทำอะไรแปลกๆ น้องแอ้มสำหรับไหวพริบดีๆ น้องส้มสำหรับสีสันที่สดใส น้องดวงสำหรับน้ำใจที่โดนหลอกมาเที่ยว น้องสาสำหรับบทสนทนาแสนสนุกทุกๆ ครั้ง และ น้องไกรที่ไปไหนไปด้วยไม่เคยห่างหาย...

จึงดื่มด่ำ...
พรมพร่ำฉ่ำใจว่าง
พาเพลินทุกเส้นทาง
ด้วยวางเสมอกัน

ใช้ชีวิต...
ด้วยจิตที่มุ่งมั่น
ส่งสติตามทราบทัน
ไม่หวั่นต่อสิ่งลวง