Bloggang.com : ไร้นาม : Luang Prabang

Luang Prabang

ภาพงามล้ำค่า
ธาราสวยใส
รินหวานจารใจ
ให้ได้รื่นรมย์

ครานี้ลองแต่งวิชชุมมาลาฉันท์ ๘ ประกอบภาพจากทริปหลวงพระบางที่ไปเที่ยวมาเมื่องเดือนธันวาคมปีที่แล้วหน่อยนะคะ ที่อยากร่ายคำฉันท์เพราะรู้สึกว่าเมืองหลวงพระบางเป็นเมืองที่อนุรักษ์สิ่งดีงามในอดีตไว้ได้อย่างลงตัว ไปเที่ยวแล้วทำให้รู้สึกถึงประวัติศาสตร์และศิลปะโบราณของไทยเราเองขึ้นมา

เมืองหลวงโบราณ
เนาว์นานชื่นชม
คงรักษ์สวยสม
จนถึงวันนี้

ทริปนี้ไม่ได้ใส่ภาพเรียงตามลำดับ เพราะอยากเอาภาพน้ำตกตาดกวางซีขึ้นก่อนเนื่องจากเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างประทับใจในความงามมาก (สามภาพด้านบน) จริงๆ แล้วถ่ายภาพที่นี่เอาไว้เยอะมาก แต่ด้วยเวลาที่มีอยู่น้อยก็เลยคิดว่าทำ Blog หลวงพระบางอันเดียวดีกว่าเลยเอาเพียงแค่บางภาพมาให้เพื่อนๆ ชม

เพื่อนเอยชวนมา
พบพาสิ่งดี
ยิ้มรับเต็มที
ยินดีจากใจ

ทริปนี้เป็นทริปที่เริ่มต้นขึ้นด้วยการตัดสินใจง่ายๆ เนื่องจากเพื่อนอยากพาคุณแม่เที่ยว ก็เลยตัดสินใจพาคุณแม่ไปเที่ยวด้วยกัน (เนื่องจากครอบครัวพวกเราก็รู้จักกันมาหลายปีเลยเที่ยวด้วยกันได้สบาย) เลยเลือกเดินทางแบบสบายๆ หน่อย จุดหมายปลายทางของพวกเราคือการไปตักบาตรข้าวเหนียว

ตักบาตรข้าวเหนียว
กลมเกลียวแดนไกล
ทุกอย่างคล้ายไทย
ชวนให้ผูกพัน

อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเติบโตมาจากภาคเหนือ ทำให้ฉันรู้สึกคุ้นๆ กับอะไรหลายๆ อย่างของหลวงพระบางเนื่องจากมีวัฒนธรรม ภาษา และอะไรหลายๆ อย่างคล้ายๆ กัน ผู้คนมีน้ำใจ

ริมฝั่งน้ำโขง
ทุกโมงยามวัน
ชีวิตเท่าทัน
ดำรงงดงาม

สิ่งที่ฉันชอบในทริปนี้มีหลายอย่าง อันนึงที่อดจะพูดถึงเสียไม่ได้ก็คงจะเป็นการไปดูหมู่บ้านซ่างไห่ที่ทำผ้าทอมือสวยๆ ที่ชอบอีกส่วนหนึ่งคือการได้ล่องเรือชมแม่น้ำโขงด้วยกระมัง

ใจเอยอบอุ่น
หอมกรุ่นทุกยาม
ที่หลงภาพนาม
กลับวางง่ายดาย

การมาหลวงพระบางคราวนี้ทำให้ฉันเกิดอุบัติเหตุเล็กๆ ตกรถมือกระแทก กระดูกร้าวนิดๆ แต่ก็ยังไม่ทำให้รู้สึกแย่อะไร การเดินทางก็ยังสนุกสนานได้เหมือนเดิม

พิศเถิดเพียงธรรม
หวานล้ำวางวาย
เกิดแก่เจ็บตาย
สอนให้ใจวาง

ภาพบรรยากาศ Top View ของตัวเมืองหลวงพระบางจากพระธาตุพูสี ทำให้เห็นได้ว่าเมืองยังคงกลิ่นอายบุราณสมเป็นเมืองที่ถูก UNESCO ให้เป็นมรดกโลก

เล่าขานร่ำลือ
ฝีมืองานช่าง
พบตามริมทาง
ต้องตาจริงจัง

แวะทานอาหารตามร้านระหว่างทางก็เห็นช่างเครื่องเงินบ้าง ช่างทอผ้าบางนั่งทำงานของตนอย่างเต็มที่ ดูไปแล้วชีวิตช่างเรียบง่ายรื่นรมย์ยิ่งนัก

ลักลั่นย้อนแย้ง
เคลือบแคลงคงยัง
ทราบเรื่องคราครั้ง
คนไทยรุกราน

คุยกับคนลาวเล่าเรื่องราวที่คนไทยที่เคยไปเผาบ้านเผาเมืองขนสมบัติประเทศเค้า จนต้องตัดสินใจย้ายเมืองหลวงหนีภัย (จากหลวงพระบางไปเวียงจันทร์) แล้วรู้สึกสะท้อนใจลึกๆ