ไม่ว่าเพราะความบังเอิญหรือวาสนานำพาให้หนิงจวิ๋นอ๋อง เต๋อซั่วได้พานพับกับซย่าม่อหู ก็ล้วนก่อให้เกิดความรักทั้งนั้น แต่เมื่อเขาต้องออกรบและทิ้งไว้เพียงคำรัก คำสัญญา และแหวนปลอกนิ้วเ ก็เพียงพอจะทำให้ซย่าม่อหูเฝ้ารอคอยเขาได้ยาวนานถึงสามปี
ทว่าเมื่อเขากลับมาทุกอย่างกลับพลิกผันไปหมด แม้ว่าทั้งสองจะได้แต่งงานกัน แต่ทั้งหมดนั้นเกิดจากความผิดพลาดและนั้นก็นำซึ่งความทุกข์ระทมสู่ซย่าม่อหู ชายคนที่เคยรักเธอหายไปไหน ทิ้งไว้แต่ชายที่ชิงชัง ประณามว่าเธอตัองการตำแหน่งพระชายา และที่เลวร้ายที่สุดเขาต้องการหย่าขาด พร้อมกับหลบลี้หนีหน้าออกรบอีกครั้ง
แต่ทุกสิ่งก็ไม่อาจทำให้เธอถอดใจและคิดจะละทิ้งความรักครั้งนี้ และยิ่งได้รู้ถึงสาเหตุในการเปลี่ยนแปลงของเขาแล้ว ซย่าม่อหูพร้อมจะเผชิญหน้ากับทุกอย่าง แม้ผลลัทธ์อาจจะนำมาซึ่งความทุกข์ตรมยิ่งกว่าเป็นอยู่ แต่เธอมิใช่สตรีที่อยู่แต่ในห้องหอ เมื่อเต๋อซั่วคิดจะหนีหน้าเธอ สิ่งที่เธอเลือกทำคือทุ่มเท ดูแลทุกอย่างรอบกายเขา
และเมื่อสายใยบางๆที่เกือบเลือนหายไปยังคงผูกยึดเต๋อซั่วเอาไว้ ไม่ว่าจะหนีอย่างไร เขาก็มิอาจสลัดเธอไปจากใจได้ เมื่อกลับมาพบภรรยาที่ไม่ต้องการอีกครั้งเขาก็ไม่ห้ามใจตัวเองได้ แต่เพราะการกระทำโง่ๆบางอย่างของเขาก็เกือบทำให้สูญเสียหญิงที่รักมากที่สุดไป แต่เพราะหนิงจวิ้นอ๋องคนนี้มิใช่คนโง่ ทั้งร่างกายและจิตใจจึงมิยอมปล่อยเธอไปอีกแล้ว
ก็แนวว่านางเอกกับพระเอกรักกันก่อนพระเอกไปออกศึก แต่พอกลับมาเขากลับเปลี่ยนไป และพอได้แต่งงานกันก็กลับไม่ชอบหน้าเธออย่างมาก และจะหย่าอย่างเดียว แต่พอนางเอกได้รุ้ว่าเพราะอะไรเขาถึงเปลี่ยนไปก็มุ่งมันจะทำให้เขากลับมารักได้อีกครั้ง
ก็สนุกดีค่ะ แต่ถ้าให้เทียบกับเจ้าแห่งชา หรือเมารัก ฟีน่าว่ายังสนุกสู้ไม่ได้ค่ะ พระเอกร้ายกาจหน่อยๆ ทำร้ายจิตใจนางเอกเล็กน้อยพองาม แต่ที่บาดใจที่สุดคือ ไปบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะแต่งกับนางเอกแต่จะแต่งกับน้องสาวนางเอกต่างหาก มันจี๊ดใจค่ะ แต่ไม่โมโหมากเพราะรุ้ว่าทำไมพระเอกทำแบบนั้น แต่โมโหแทนค่ะ แต่พอได้อยุ่ด้วยกันแล้วก็ดีกับนางเอกค่ะ มาน่าอัดตอนท้ายอีกรอบ แหมคิดได้ไงเนี่ยทำแบบนี้ อยากว่าเพราะอะไรต้องลองอ่านเองนะจ๊ะ
ส่วนนางเอก เจ๋งค่ะ ยึดมั่นในรักมากแถมเก่งเรื่องค้าขายอีกต่างหาก ยิ่งตอนท้ายเอาคืนพระเอก ได้ใจค่ะ ต้องแบบนี้เอาให้เข็ดไปเลยจะได้ไม่คิดอะไรบ้าๆแบบนั้นอีก