ความรักคือสิ่งต้องห้าม หากหัวใจก็เป็นสิ่งที่ฮวาเชียนกู่ไม่อาจบังคับได้ ถ้าเพียงเธอจะเลือกรักคนได้คงจะดีกว่านี้ แต่เมื่อความรักที่มีต่อไป๋จื่อฮว่ามิได้ทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงอันใด ก็คงไม่ผิดที่เธอจะถลำลึกลงไปในอารมณ์ต้องห้ามแห่งการเป็นเซียน วันเวลาที่ฮวาเชียนกู่ได้เคียงข้างอาจารย์ของตนช่างหอมหวานและเต็มไปด้วยความสุขใจ ถ้าไม่เพราะนางมารร้ายผู้คิดจะทำร้ายไป๋จื่อฮว่า พิษร้ายที่คุกคามชีวิตบุรุษที่เป็นที่รักยิ่งคือสิ่งที่ฮวาเชียนกู่ต้องกำจัด แม้ว่าสิ่งที่เธอเลือกทำมันจะผิดมหันต์

จะให้เธอตัดรัก ตัดอาลัย เฝ้ามองดูไป๋จื่อฮว่าสิ้นลมหายใจไปทั้งๆที่เธอรู้เต็มอกนั่นหรือว่าหนทางใดคือการฉุดรั้งอาจารย์ไว้ได้ โลหิตอันหอมหวานช่วยต่อชีวิตของเขาได้ ทว่ามันก็ยิ่งสร้างความผิดพลาดมากมาย สายสัมพันธ์ที่ฮวาเชียนกู่มีต่อเขาทวีความแนบแน่น จนรักที่เธอเคยคิดว่ามันไม่เคยทำร้ายใคร ส่งผลให้เธอกำลังก้าวเข้าสู่หนทางมาร แต่ผิดหรือที่เธอจะหลงรักชายผู้มีใจเปี่ยมเมตตาต่อเธอมาตลอด

ในที่สุดฮวาเชียนกู่ก็เข้าใจในสิ่งที่มีผู้เตือนให้เธอตัดรักจากตัวไป๋จื่อฮวา แต่เมื่อถลำลึกจนยากจะถอนตัว เธอก็พร้อมจะรับเคราะห์กรรมในครั้งนี้ แต่เธอผิดหรือที่รักมากไป อาลัยมากไปจนกลายเป็นเครื่องมือของใครบางคน ทว่าจะโทษใครเล่าเมื่อชะตาที่ถูกลิขิตมานั้น ฮวาเชียนกู่คือผู้มีสายเลือดที่ปลุกเทพมารให้ฟื้นคืน ชีวิตที่ไร้ค่าคงได้แต่เอาไว้ตอบแทนบุญคุณได้เพียงเท่านี้ ส่วนความรักที่น่าละอายใจก็ต้องเป็นความลับชั่วนิรันดร์ มันควรถูกฝังไปพร้อมกับความตายของเธอ

ทำไมกันเล่าชีวิตที่แสนทุกข์ทนยังไม่สาหัสพอ แค่พลังที่สั่งสมมาเนิ่นนานถูกทำลายจนสิ้นไม่พอ ความรู้สึกชังชิงจากอาจารย์ก็ส่งผลให้ฮวาเชียนกู่ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น สมกันแล้วกับที่ผู้คนในโลกหล้าล้วนบอกว่า ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ แค่รักนี้ไม่มีวันสมหวังก็ร้าวรานพอ แต่ยิ่งถูกแทนที่ด้วยความเกลียดจากผู้ที่รักยิ่ง สวรรค์ไยจึงส่งฮวาเชียนกู่มาเกิดพร้อมวิบากกรรมอันหนักหน่วงด้วยเล่า บาปเวรอันใดหรือที่เธอได้ก่อไว้

เม้นท์ส่วนตัวนะคะ

มาต่อด้วยเล่มสองแล้วค่ะ จากที่เล่มแรกฟีน่าบ่นเอาไว้ว่า เล่มแรกอืดเป็นเรือเกลือเชียว แต่เพราะต้องการปูเนื้อหาให้แน่น ก็เลยแน่นปนเมามายไปสุดๆ เล่มสองนี้ฟีน่าออกแนวขยาดบาดจิตเล็กๆ ว่าจะเป็นเช่นใด แถมด้วยเรื่องที่สั่นประสาทอีกเล็กน้อยที่จะตบท้ายในรีวิวนี้ว่าทำไมทำให้ฟีน่านิ่งสงบกันไปเลยทีเดียว

เล่มสองขอบอกว่าต่างจากเล่มแรกมากค่ะ เนื้อหาการดำเนินว่องไวทันใจมาก สนุกมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อพระเอก(เอาเหอะ รู้แล้วว่าอาจารย์นางเอกต้องเป็นพระเอกชัวร์) พานางเอกออกท่องโลกกว้างเพื่อสั่งสมประสบการณ์ แม้เธอจะมีวรยุทธ์สูงส่ง ฉลาดหลักแหลม แต่ความที่มีความบริสุทธิ์ต่อเล่ห์เหลี่ยมจึงอยากพานางเอกไปรู้จักโลก นางเอกเองจากท้ายเล่มแรกที่ช็อกไปแล้วว่า ตัวเองหาใช่รักพระเอกแบบอาจารย์แต่รักแบบหญิงสาวคนหนึ่งพึงมีใจให้ชายหนุ่ม มันคืออารมณ์ต้องห้าม แต่เมื่อมันยังไม่ได้ทำสิ่งใดให้เดือดร้อน ก็ไม่ผิดที่เธอจะแอบรักอาจารย์ไปเรื่อยๆ แต่รักนั้นก็นำพาหายนะมาให้ เมื่อมารร้ายผู้มีแผนกำจัดพระเอกทำให้รอเวลาสลายวิญญาณ

นางเอกที่ไม่อาจปล่อยให้อาจารย์ตายลงได้ จึงต้องยื่นมือเข้าช่วย ซึ่งล้วนเป็นสิ่งต้องห้าม การให้เขาได้ดื่มกินโลหิตวิเศษของเธอและที่ร้ายแรงที่สุดคือการรวบรวมเอาของวิเศษที่ปลุกเทพมารขึ้นมาได้ เพียงเพื่อของวิเศษชิ้นหนึ่งที่จะช่วยอาจารย์ แต่แล้วความอ่อนเดียงสาและอารมณ์ห่วงหาอาลัยก็ทำให้เธอหลงกล ปลุกเทพมารขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ เพราะความลับที่เธอไม่รู้ว่า เหตุใดชะตาของเธอจึงไม่เป็นที่ต้องการของหลายคน แต่ถึงแม้สิ่งที่ทำจะทำเพื่ออาจารย์ เธอก็ไม่อาจปริปากบอกใคร ได้แต่เก็บงำมันไว้และก้มหน้ารับโทษมหันต์ แต่ไม่คิดว่าความลับเรื่องรักต้องห้ามจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป และมันก็ส่งผลให้นางเอกเจ็บปวดยิ่งกว่าตายเสียอีก ท้ายที่สุดจากศิษย์รักของอาจารย์ ต้องกลายเป็นมารเสียเอง หนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร

ตอนสองจะเป็นตอนที่คลี่คลายความลับทุกอย่างรอบตัวนางเอก ทั้งความลับของตัวเองที่เธอไม่คิดว่า เหตุผลที่เธอเป็นเช่นนี้เพราะอะไร ผู้คนปริศนารอบข้างแท้จริงแล้วเป็นผู้ใดกัน เขาเหล่านั้นคือมิตรหรือศัตรู แต่เหนืออื่นใด รักที่เธอไม่คิดว่าจะทำอันตรายใดๆกลับคือทุกเหตุผลที่ลิขิตเรื่องราว คือผู้ปลุกเทพมารที่น่าหวาดกลัว เพียงเพราะอารมณ์ที่เรียกว่ารัก อาลัยเท่านั้น

ฟีน่าขอตัดเหตุผลบางประการออกไปก่อนแล้วพูดในจุดของการสร้างปมนี้ เรียกว่าดราม่า กินใจมากค่ะ ซับซ้อนมาก จนไม่คิดว่าแท้จริงตัวละครนั้นๆ มีเหตุผลและเบื้องลึกที่ล้ำลึกที่สุด คือเดาทางไม่ได้เลย ตอนที่คลายปมออกมาต้องบอกว่า คนเขียนนี้จินตนาการเยี่ยมยอดมากค่ะ สร้างเรื่องได้แน่นหนามาก ทุกตัวล้วนแต่มีบทบาท(แต่ตัวละครเยอะไปนิด ฟีน่าก็ยังงงอยู่นะคะ) การกระทำของทุกตัวไม่ได้เกิดมาแบบเลื่อนลอย คิดอยากจะทำก็ทำ แต่มีเหตุผล ด้านจินตนาการของเรื่อง คนเขียนก็ทำให้เราได้เสมือนมองไปยังอีกโลกที่แม้จะไม่คุ้นเคยแต่พร้อมที่จะอินไปกับเนื้อหานี้กันเลยทีเดียว

แต่สิ่งที่ต้องพูดว่าเด่นที่สุดคือซีนอารมณ์ค่ะ เหมือนว่าธีมเรื่องนี้ จะเล่นกับคำว่ารักนั้นก่อให้เกิดทุกข์แสนสาหัส หากตัดรักได้ จะไม่บังเกิดทุกข์ แต่เมื่อนางเอกไม่ใช่อาจารย์ ผู้ไร้ซึ่งคำว่ารักแล้ว นางเอกจึงเป็นผู้รับเคราะห์กรรมที่ไม่ได้ก่อแต่เพียงผู้เดียว เธอพลั้งเผลอรักชายที่รักตนเองตอบไม่ได้ คนที่แม้ศิษย์เพียงหนึ่งเดียวก็ปลิดชีวิตได้หากเป็นอันตรายต่อผู้คนทั้งโลก  แต่ถ้าหากมองอย่างยุติธรรม นางเอกไม่ได้ทำอะไรผิดที่รักอาจารย์ตัวเอง หากไม่เพราะความเห็นแก่ตัว ริษยาและแค้นจากคนรอบข้างบันดาลให้ก่อเกิดเทพมาร ถ้าไม่เพราะความเห็นแก่ตัวเพราะรักของใครบางคน หลอกลวงนางเอก มีหรือเทพมารจะปรากฏขึ้นมา

ฟีน่าจึงคิดว่าการที่ทุกคนเฝ้าแต่โทษนางเอกว่าเพราะชะตาของเธอลิขิตมาว่านี้คือตัวหายนะจึงไม่ใช่เลย ทำไมทุกคนต้องเอาความผิดทุกอย่างไปลงที่นางเอก จะว่าไปคนที่ฟีน่าไม่ชอบที่สุดในเรื่องนี้คือ ศิษย์พี่ของพระเอกที่ดูจะชิงชังนางเอกมากไป จนแน่ใจหรือว่าเขาคือเซียนที่ควรมีจิตเมตตาต่อนางเอก หรือหนีมั่นเทียนผู้ริษยานางเอกเพียงเพราะช่วงชิงตำแหน่งศิษย์ไปจากพระเอก ในเล่มสองหล่อนยังคงมีชีวิตที่ไร้ทุกข์ร้อนอันใด แต่กลับทำให้นางเอกก้าวเข้าสู่ด้านมืดได้เพราะความอิจฉาของเธอ

ถ้าเพียงแต่นางเอกเลือกจะรักคนอื่นได้สักคนที่ไม่ใช่พระเอก ชะตากรรมของเธอคงไม่เป็นแบบนี้ แต่รักมันก็ไม่อาจสั่งได้ว่าคนที่ควรรักต้องเป็นใคร นางเอกจึงเหมือนถูกลิขิตไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม่มีใครเปลี่ยนมันได้ แต่ครั้นจะโทษพระเอกว่าทำไมถึงได้ตอบแทนความรักนางเอกด้วยการกระทำแบบนี้ ก็ทำไม่ได้ เมื่อพระเอกเองมองนางเอกแบบเอ็นดูในฐานะศิษย์คนเดียวตลอดมา เขาไม่มีอารมณ์ที่เรียกว่ารักใคร่แบบหนุ่มสาวแล้ว เมื่อนางเอกทำผิด อารมณ์ที่มีให้คือการจัดการคนที่ทำผิด แม้จะไม่ตั้งใจ กับความรู้สึกละอายใจที่สั่งสอนได้ไม่ดี แต่อีกใจหนึ่งก็แอบคิดว่า ทุกอย่างที่ผ่านมา นางเอกเฝ้าทุ่มเทให้พระเอก ผู้ไม่มีวันจะตอบรับไมตรีเธอได้ นางเอกซวยเองที่รักผิดคน เธอต้องทนรับเคราะห์กรรมนี้ไปแต่เพียงผู้เดียว

พูดเลยนะคะ อ่านนิยายมาก็เยอะ มักจะกรีดร้องว่า อิจฉา ริษยา อยากเป็นนางเอก แต่เรื่องขออภัยค่ะ ฟีน่าไม่ปรารถนาจะเป็นนางเอกเลยแม้แต่น้อย วิบากกรรมชีวิตเธอมันบัดซบสิ้นดี ขอพูดคำนี้เลยนะคะ ชีวิตสะบักสะบอมมาแต่เกิด พ่อแม่ตายสิ้น ผีร้ายคอยรังควาญ ต้องบาดเจ็บเจียนตาย รักคนที่รักตัวเองไม่ได้ เป็นแพะรับบาปในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อแต่ต้องทำเพราะรักพระเอกจนปล่อยให้เขาตายไม่ได้ ทรมานกับการลงโทษที่ตายเสียดีกว่า เป็นนางเอกเรื่องนี้ไม่ไหวเลยค่ะ ชาติก่อนไปทำผิดคิดร้ายใหญ่หลวงอะไรกับใครเขาไว้หรือเปล่า ชาตินี้ถึงต้องมารับเคราะห์สาหัส ทั้งๆที่พอรู้ความจริงว่านางเอกคือใคร ทำไมล่ะ เชื้อสายในตัวนางเอก เธอไม่ได้กำหนดเองเสียหน่อยว่าอยากเป็นแบบนี้ และดูเหมือนน่าจะดีแต่ทำไมเป็นเรื่องเลวร้ายชั้นนั้นได้ ทั้งๆที่น่าจะเป็นผู้เกิดมาปราบมารร้ายกลับกลายต้องมาเป็นมารเอง หรือจะเป็นการบ่มเพาะตนเพื่อการเป็นผู้วิเศษ ก็เห็นจะไม่ไหวนะคะ แบบนี้ย่ำแย่เกินจะรับได้ เป็นนางเอกเรื่องนี้ชีช้ำตลอดศกค่ะ จนจบเรื่องกันเลยทีเดียว

เรียกว่าในแง่การนำเสนอเรื่อง ต้องบอกว่าแปลก น่าติดตามมาก แต่ในอารมณ์นิยายแบบรัก ไม่ไหวจะทานทนจริงๆนะคะ มันระทมตรมน้ำตาไปมากๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารนางเอก สิ่งที่บังเกิดขึ้นก็คือ นางเอกทำผิดอะไร แค่รักแล้วตัดใจให้คนที่รักตายไม่ได้ และทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองควบคุม หากมันก็ทำไม่ได้

จริงๆแล้วนะคะ เรื่องนี้ ถึงฟีน่าจะบ่นแค่ไหนว่านางเอกนี้เละเป็นโจ๊ก แต่ในแง่การนำเสนอซีนอารมณ์ให้ผ่านค่ะ ได้ไปเต็มๆ แต่สิ่งที่ทำให้ฟีน่าขอออกปากจริงๆว่าเชียร์เรื่องนี้ไม่ลงก็คงเพราะปัญหาที่เกิดขึ้นกับเล่มสาม นั้นก็คือเล่มจบ ที่ฟีน่าน่ะยังไม่ได้อ่านหรอกนะคะ แต่หากใครเล่นเฟซจะเห็นเลยว่า หลังจากเล่มสามวางขายแล้ว แฟนเชียนกู่ก็รีบไปซื้อมาอ่าน แม้จะรู้ดีว่าชะตากรรมของเธอจะเลวร้ายสักเพียงใด แต่อย่างน้อยปลายทางของเธอก็ยังพอมีแสงแห่งความรักอยู่บ้าง แต่ก็เหมือนฟ้าถล่ม ดินทลาย ธรณีสูบกันเลย เพราะตอนจบของเรื่องนี้ ไม่ได้จบดั่งเช่นหลายคนคิดไว้ เพราะนี้คือเรื่องแปล มีคนที่เคยอ่านต้นฉบับกันมาแล้วและแปลคร่าวๆไว้ว่าตอนจบเป็นเช่นไร และไม่คาดคิดว่า เรื่องที่นำมาแปลนี้ ตอนจบจะไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ เมื่อลิขสิทธิ์ที่ได้มา เป็นตอนจบที่เรียกว่าไม่ฟินเลยสักนิดสำหรับคนอ่าน แต่สำหรับคนเขียนดูเหมือนจะบอกว่าการจบเช่นนี้คือแบบที่ซาบซึ้งใจกว่า

ฟีน่าเลยเลียบๆ เคียงๆถามคนอ่านมาแล้วว่าเป็นอย่างไร ก็ได้รับคำตอบบาดจิตกลับมาว่า จบเพียงแค่นั้นจริงๆ เป็นการจบที่เอามีดมาปาดคอฉันเหอะ กินน้ำกรดมาเป็นพันหน้า อยากได้น้ำผึ้งสักช้อนยังไม่ได้เลยหรือ นี้มันแค่น้ำเปล่าเท่านั้น ไหนๆก็สปอยส์ไปแล้วก็บอกได้เลยว่า เล่มจบนั้น นางเอกตาย และได้บังเกิดใหม่มาเป็นคนธรรมดาที่วิญญาณถูกกักขังไว้ในร่างนี้ เธอจึงเหมือนคนไม่สมประกอบ ส่วนพระเอกก็เสียสติไปเลย แต่เมื่อรู้ว่านางเอกมาเกิดใหม่เป็นใคร แม้จะคล้ายกับคนปัญญาอ่อน ก็ไปพาตัวนางเอกมาอยู่ด้วย เรื่องก็จบเพียงเท่านี้ จะไม่ให้ช็อกได้เช่นไรกันคะ

พูดตรงๆเลยว่า ฟีน่าเองก็หวั่นใจ ก็ยังถามไถ่ว่าเรื่องนี้จบแฮปปี้นะคะ ก็ได้รับคำตอบว่าจบดีค่ะ แต่ทำไมกันเล่า จบดีของสนพ.กับของเราช่างต่างกันอย่างสิ้นเชิง  ฟีน่านะไม่รู้หรอกว่ามีตอนพิเศษเพิ่มเติมจนเห็นในแฟนเพจของแฟนนิยาย ได้อ่านคร่าวๆ ก็รู้สึกว่าพอจะชดเชยความขมในเรื่องบ้าง แต่แล้วในเล่มที่สามจึงหายไป แม้สิ่งที่อธิบายจากสนพ.จะน่าเห็นใจว่าลิขสิทธิ์ที่ซื้อมามีเพียงเท่านี้ สนพ.ทำอะไรไม่ได้ แต่ถ้ามันไม่ได้ของดีที่สุดมา ก็อย่าเอามาแปลเลยค่ะ สร้างความหวังลมๆ แล้งๆให้เราคาดหวัง มีนิยายอีกมากมายให้แปล และถ้าไม่ได้รับคำตอบว่าจบดี ก็คงไม่เท่าไร และยิ่งรู้ว่ามีตอนจบที่มีตอนพิเศษด้วย ก็ยิ่งชีช้ำไปใหญ่

แม้ว่าตอนนี้ทางสนพ.จะแก้ไขปัญหาด้วยการติดต่อเจ้าของลิขสิทธิ์เพื่อนำตอนพิเศษที่หายไปจากเล่มสามมาแปลให้อ่านฟรี แต่ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว มันแก้ไขยากค่ะ ถ้าเพียงแต่บอกกล่าวกันแต่แรกว่า เวอร์ชั่นนี้จะไร้ตอนพิเศษ คนอ่านก็คงพร้อมจะรับสภาพ แต่ทุกคนคาดหวังตอนพิเศษด้วย ความผิดหวังจึงเกิดขึ้นจนเป็นกระแสในตอนนี้

ดังนั้นในตอนนี้ฟีน่าจึงพูดได้เลยว่า ค่อนข้างเสียความรู้สึกเล็กน้อย แม้จะไม่ได้รักในเรื่องนี้มาก แต่ก็เหมือนถูกหลอกนิดๆ เพราะถามเองด้วยว่าจบดีหรือเปล่า ใครมาถามเรา ก็ตอบไปว่าจบดีนะคะ สนพ.บอกมา แต่ท้ายที่สุดก็บาดเจ็บสาหัสไม่ต่างจากนางเอกกันไปค่ะ

เรื่องนี้นะคะ ไม่ใช่ไม่แนว แต่มันไม่ใช่ค่ะ บอกให้อ่านต่อไม่ได้จริงๆ เพราะในเล่มไม่จบอย่างที่รับรู้กัน แต่กลับไปจบในอีกทางเลือกหนึ่ง ถ้าแม้ว่ามันไม่มีตอนจบอีกแบบ เราจะไม่โอดครวญเลย เพราะรู้กันแล้ว แต่นี้มันรู้เต็มอกว่าไม่ใช่ ดังนั้นจึงเฝ้ารอว่าตอนพิเศษที่ขาดหายไปจะมาเมื่อใด แท้จริงไม่ต้องการของฟรีเลยนะคะ ถ้าสนพ.จะทำเป็นเล่มสี่ก็พร้อมจะซื้อหาค่ะ ปณิธานที่เคยบอกไว้ว่า นิยายแพงไม่ว่าขอให้สนุก เราพร้อมจะซื้อหามาไว้ในครอบครอง แต่ถ้าของไม่ถูกใจ ให้ฟรีก็ไม่ไหวนะคะ 

เสียดายจริงๆค่ะ นิยายมีการดำเนินเรื่องที่สนุกมากในเล่มสอง และวี่แววว่าเล่มสามจะเข้มข้นมากขึ้น แต่กลับต้องมาสะดุดเพียงเพราะการตกลงในเรื่องลิขสิทธิ์ที่ไม่ชัดเจนสำหรับคนอ่าน ทำให้ฟีน่าจำเป็นต้องบอกเลยว่าเรื่องนี้สำหรับฟีน่าไม่ผ่านค่ะ แม้ว่าเล่มสามที่สุดท้ายแล้วจะซื้อจะดีสักเพียงใด หากแต่มันฟื้นฟูความผิดหวังในใจว่าเหมือนโดนหลอกเต็มอกไม่ลงจริงๆ รสชาติหญ้าปนความเค็มของน้ำตามันแปร่งๆพิกลนะคะ สารภาพว่าขยาดเลยค่ะกับเล่มหนาๆ หลายเล่มจบของแจ่มใส ถ้าไม่มีตอนจบเดียวที่มีรสชาติหวานล้ำ ฟีน่าคงจะไม่กล้าลองอีกแล้ว  เล่มสามเนี่ย รีวิวอาจจะไม่มีนะคะ เพราะขอเวลาทำใจยาวๆเลยกว่าจะกล้าหยิบมาอ่าน บาดแผลจากกระบี่เล่มนี้สาหัสยิ่งนัก 

Create Date : 19 ตุลาคม 2556
Last Update : 19 ตุลาคม 2556 9:19:09 น.		11 comments
Counter : 7755 Pageviews.
Share Tweet