แปดปีที่ผ่านผัน พี่จูหยาง พี่ชายข้างบ้านที่แสนดีได้จากกงหลิวหลีไป ทิ้งไว้แต่ขลุ่ยหยกขาวและคำสัญญา แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน กงหลิวหลีก็มิเคยลืมเลืือนพี่ชายคนนี้ได้เลย
เมื่อนางถูกบิดาส่งเข้าวังเพื่อดัดนิสัยให้เป็นกุลสตรีมากขึ้นและเพื่อได้พบชายหนุ่มสักคนที่เหมาะสมสำหรับที่เธอจะแต่งงานด้วย แต่มิคาดคิดว่าเพียงวันแรกนางก็ได้พบกับเบาะแสของพี่จูหยางที่เฝ้ารอคอยเขา เสียงขลุ่ยที่เป่าเพลงพลัดพราก เพลงที่มีเพียงพี่จูหยางเท่านั้นที่รู้จัก หากนางจะไปตามหาต้านเสียงได้อย่างไรกันเมื่อบทเพลงนี้ขับขานอยู่หลังกำแพงสูงของวังต้องห้าม
แต่อุปสรรคนี้ก็ขวางกั้นนางไม่ได้ ความซุกซนเกินหญิงของกงหลิวหลีทำให้ได้พบกับเฟิงเฟยอวี่องครักษ์หนุ่มของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน ที่ไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินนาง แต่มันก็ทำให้นางฝังใจนิดๆแล้วว่าเขาเป็นบุรุษเสเพล ไม่น่าคบหา แต่เขาก็กลับเป็นคนที่อาจจะทำให้นางได้พบกับพี่จูหยางได้เช่นกัน แม้ไม่อยากคบหา และเขาชอบทำตัวให้นางโมโหโกรธาสักเพียงใด แต่เพื่อปณิธานที่มุงหมาย นางต้องอดทนกับนิสัยเหลือทนของเฟิงเฟยอวี่
แต่สิ่งที่ทำให้กงหลิวหลียอมรับแทบไม่ได้คือสินบนที่เฟิงเฟยอวี่ต้องการ หนึ่งจุมพิตแลกหนึ่งความช่วยเหลือ ไม่ยอมก็เหมือนต้องยอมเมื่อเขาปล้นมันไปจากนาง หากแต่ผลที่ตามมาหลังจากความช่วยเหลือก็ยังล้มเหลวเช่นเดิม ทว่ามิเคยทำให้นางย่อท้อ หากความมุ่งมั่นของนางกลับกลายว่าดึงนางเข้าสู่ความยุ่งยากของเรื่องราวในราชวงศ์ และนี้ก็คือหนทางนำไปสู่ความจริงที่น่าตื่นตะลึงในความลับของชายที่กงหลิวหลีตามหามานาน และยังเป็นเครื่องพิสูจน์ใจของนางว่า จริงหรือที่นางไม่มีใจให้กับบุรุษเสเพลอย่างเฟิงเฟยอวี่
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ นางเอกแก่นซนๆดีค่ะ พระเอกก้น่ารักตามแบบมากกว่ารักค่ะ นี้ก็เลยเป็นข้อดีของมากกวารักว่า อ่านแล้วสบายใจค่ะ ไม่ต้องมีนางอิจฉามากรี๊ด พระเอกกินแต่หญ้า เรื่องราวเลยเบาๆ
ในส่วนตัวเรื่องราวน่าเสียดายว่าความลับเปิดเผยง่ายไปนิดค่ะ น่าจะไปอีกสักนิดหนึ่ง คนอ่านเลยไม่ค่อยได้ลุ้นสักเท่าไร
เอาเป็นว่าสองเล่มหลังสุดที่พี่มดแดงแปลมาฟีน่าชอบเล่มนี้มากกว่าอดีตลับ มายารักค่ะ