ได้เวลารัก ฬีฬา

ได้เวลารัก ฬีฬา

คุณเก็บความลับได้ไหม? ถ้าได้ก้าวเข้ามาใกล้ๆซิ เรามีความลับบางอย่างอยากจะบอกคุณ

จุ๊ๆเงียบเอาไว้นะ เพราะนี้คือความลับของเจ้าหญิงและพ่อมด ทำไมไม่ใช่เจ้าหญิงกับเจ้าชาย

ก็มันเป็นความลับยังไงล่ะความลับที่รอเวลาที่จะได้เวลา...รัก

เวลาอาจทำให้บางอย่างเปลี่ยนไปเติบโตขึ้นจากในอดีต หากมันไม่เคยลบเลือนความทรงจำบางอย่างไปแต่มันจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า เวเนเซียไม่อาจบอกได้ แต่เมื่อเธอ ‘ต้องได้เขา’ เธอก็ต้องได้ต่อให้เวเนเซียต้องลงมือเปิดเกม เดินหน้าจีบพ่อมดแห่งวงการแฟชั่นเธอก็จะทำเพราะเดิมพันในตัวของ ‘เอเธนส์’ มีค่ามากกว่าสิ่งใดและมันอาจจะปูทางให้เวเนเซียก้าวขึ้นไปเป็นผู้ครอบครองมงกุฎแห่งอัญมณีได้อย่างเต็มภาคภูมิ

นี้คือกฎของเขา การทำงานของเขาไม่มีสิ่งใดมาสั่นคลอนได้ แต่สำหรับเจ้าหญิงอย่างเวเนเซียแล้วถึงเธอจะทำให้เขาหวั่นไหวแต่เอเธนส์โปรดปรานและรอคอยการจีบของเธอมาตลอดเดตที่ไม่เหมือนใครและไม่จำเป็นต้องซ้ำใครทำให้เอเธนส์เริ่มเข้าใจแล้วว่าตอนนี้อาจจะถึงเวลาที่ควรจะเดินไปในเส้นทางที่ไม่อาจเลี่ยงได้อีกเวลาที่กามเทพกำลังทำงาน

ความลับคือความตื่นเต้นที่จะได้รู้หากแต่ตัวตนของพ่อมดอย่างเอเธนส์คือใคร สิ่งนั้นกลับไม่ใช่ความลับที่เวเนเซียไม่รู้และนี้คงเป็นความพิเศษที่เอเธนส์มีให้เธอมาตลอด และถึงแม้เธอจะไม่รู้แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เวเนเซียละสายตาจากเขาได้ เธอมีความสุขทุกครั้งมีเขาอยู่ใกล้ๆได้รู้ถึงแง่มุมที่เขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากบอกเธอหากเวเนเซียเห็นมันด้วยสายตาของเธอเอง และใช้ใจสัมผัสทุกสิ่งที่เอเธนส์ทำให้เธอ

เขาไม่ได้อยากเป็นเจ้าชาย แต่เขาคือพ่อมดและเขาคือคนที่จะต้องได้ครอบครองเจ้าหญิงอย่างเวเนเซีย อาจจะนับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ ได้รู้จักหากเวลาก็นำพาให้ทุกอย่างไปเป็นตามเส้นทางชีวิตของแต่ละคนเอเธนส์มีเส้นทางชีวิตที่ไม่ได้เป็นความลับหากแต่ไม่จำเป็นต้องบอกใครเพราะไม่ใช่คนที่สำคัญต่อหัวใจเหมือนเวเนเซีย และตอนนี้เราทั้งสองต่างก็ไม่อาจปฏิเสธแล้วว่านี้คือเวลาที่เหมาะสมได้เวลาที่ความรักจะกลับมาบรรจบกันอีกครั้ง ทุกวินาทีที่ได้สบตาทุกนาทีที่ได้อยู่ด้วย ทุกวันและเวลาที่มีกันและกัน นั่นคือ ได้เวลารัก

คอมเมนต์นะคะ

เรารู้ว่าทุกคนรอรีวิวยาวของเรื่องนี้อยู่เรามาแบบทันใจ ทันเวลา ให้ได้เวลารัก อย่าถามเลยว่ารอมานานแค่ไหนรอจนจำไม่ได้แล้ว 5555ออกเป็นเล่มก็ต้องจัดมาให้สมกับการเป็นแฟนคลับนักเขียนมานานปี จะหวานแค่ไหน คุ้มค่ารอแค่ไหนอ่านรีวิวกันดีกว่า

ได้เวลารักเป็นเล่มต่อจากเล่มไหนหรือเปล่า จะเรียกว่าต่อก็ไม่ใช่ จะไม่ต่อก็พูดไม่ได้เต็มปากเพราะมีตัวละครจากพะนอขวัญ จันทน์กะพ้อมาปรากฏตัวเต็มๆ หลายฉากดังนั้นหากใครอ่านสองเล่มนั้นมาก่อนก็จะดีหน่อย แต่ถ้าไม่เคยอ่านก็อ่านได้นะคะเพราะนี้อ่านแล้วก็ยังเลือนๆ ไปบ้างแต่ก็ยังพอเหลือเค้าจากสองเล่มนั้นให้พอนึกอะไรออก

รักที่รอเวลา ไม่ใช่การพลัดพรากจากไปแล้วเป็นรักฝังใจนะคะมันคือสายสัมพันธ์ที่เหมือนใยบางๆ เกือบจะมองไม่เห็นหรือต่างฝ่ายต่างอาจจะลืมเลือนไปแล้วแต่เมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อทั้งคู่เติบโตขึ้นระยะห่างก็ขยับมาใกล้กันได้ง่ายขึ้น เป็นความรักแบบอบอุ่นในสไตล์ของฬีฬา แฟนๆคงคุ้นเคยกับการเล่าเรื่องของนักเขียนเป็นอย่างดี ซึ่งมันคือความแปลกที่ว่า จริงๆแล้วการเล่าเรื่องของเขาไม่ได้มีอะไรหวือหวาเลย เนิบๆ เรื่อยๆบางทีก็ตัดไปตัดมาแต่มันชวนให้อ่านว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป

และในความสัมพันธ์ที่ไม่ได้พูดออกมาชัดๆว่าควรเรียกว่าอะไรแต่มันดูนุ่มนวล อบอุ่น อ่อนหวานและโรแมนติกเล่มนี้นางเอกคือคนรุกก่อน ไม่ใช่รุกเพื่อจีบมาเป็นแฟน แต่รุกเพื่องาน หากดูแล้วยังไงมันก็มากกว่างานซึ่งไม่ได้ทำให้นางเอกดูแรงเกินไป เป็นการหยั่งเชิงพระเอกว่าเขายังจำเธอได้ไหมยังเหมือนเดิมหรือเปล่า ซึ่งเขาเองก็เปิดให้เธอเข้ามาในชีวิตเขาอย่างง่ายดายเพราะเขาเองก็รอคอยที่ทำให้เธอรู้ว่าเขาคือคนเดิม จนทุกคนที่บอกว่าพระเอกมีแต่ความลึกลับหากกลับไม่เป็นแบบนั้นเพราะนางเอกกลับใกล้พระเอกแบบที่บอกได้เลยว่า ทั้งคู่ไม่ได้เพิ่งมารู้จักกัน บรรยากาศรอบตัวดูคุ้นเคยและเหมือนถูกจัดวางมาแล้วว่านี้คือที่ที่คนสองคนอยู่ถูกที่ถูกทางแล้วเหมาะเจาะลงตัวเหมือนว่ามันเกิดขึ้นมานานแสนนาน แค่ไม่เคยมีคนได้เห็นก็เท่านั้นเอง

ความอบอุ่นละมุนละไมจะเห็นได้ชัดมากระหว่างสองคนถึงจะแทบไม่ได้แตะต้องตัวกันมากมาย อย่างมากแค่จูบมือกันแต่มันดูโรแมนติกมากกกกกกกกกกก คือไม่ต้องต้องจูบดูดดื่ม ลากมาฟัด สบตาพูดคำรักหวานหู แต่สิ่งที่แสดงออกมันดูธรรมชาติแบบคนรักกันมากๆถึงได้ทำได้แบบไหลลื่นไม่มีติดขัด แค่ไปเดินตลาดโต้รุ่งด้วยกัน ออร่าความเป็นคู่รักหวานซึ้งก็เปล่งประกายให้เห็นเดตที่มีช่อกุหลาบสีแดง แต่อาหารที่กินกลับไม่ใช่ดินเนอร์สุดหรูแค่พิซซ่าและเคล้าด้วยกีฬาที่ทั้งคู่โปรดปราน ภาพของคนสองคนในครัวช่วยกันทำอาหารให้ทุกคนได้กิน การนั่งมองอีกฝ่ายทำงานอย่างเงียบๆมันเป็นแรงสั่นสะเทือนที่มาจากความรักที่มากมาย

อันนี้ต้องบอกว่าชอบในการเล่าเรื่องของคุณฬีฬาที่สามารถเล่าเรื่องได้ละเมียดมากภาษาไม่ต้องวิจิตรบรรจงอะไรแต่ไม่รู้ทำอ่านแล้วเห็นภาพชัดเจนมากกลิ่นของความรักเป็นสีชมพูลอยออกมาจากหนังสือให้เรารู้สึกจริงๆไม่ต้องทำตัวติดกันตลอดเวลา แต่มันรักเต็มเล่มเลย ถึงว่าอาจจะยังไม่ทำให้เราเปลี่ยนใจจากคุณศาสตร์สุดที่รักของเราได้แต่ทำให้เราอ่านแล้วไม่ยอมวางเลยตั้งแต่เปิดมาหน้าแรกอยากจะรู้ว่าคุณเวเนเซียจะจีบคุณเอเธนส์ได้อย่างไรแล้วพ่อมดจะเป็นเจ้าของที่แท้จริงของเจ้าหญิงได้อย่างไรเพราะก็มีเจ้าชายที่จัดว่าเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวอยู่เหมือนกัน

และบอกได้เลยว่าใครอ่านไปคุณจะเจอกับคู่ในเล่มถัดไปอย่างแน่นอน แววมันออกชัดๆ ว่าคู่นี้ไม่แคล้วกันเกลียดสิ่งใดมักใดสิ่งนั้น ไม่ชอบคนแบบไหน คนคนนั้นคือคนที่เรารักในอนาคตเคมีกระจาย จนบางทีพระเอกกับนางเอกยังดร็อปไปในบางช่วงเดาทางได้อยู่ว่าจะมาในรูปไหน และบอกได้เลยว่างานนี้โคแก่จอมเก๊กกับหญ้าอ่อนหัวดื้อได้มีเรื่องปะทะคารมกันแน่นอนแต่จะได้อ่านเมื่อไร อันนี้ก็ไม่ได้คาดหวังมาก 555 ขนาดเล่มนี้รอจนเกือบลืม

ในแง่มุมความลับสารพัดของคุณพ่อมดเดาทางไม่ยากและมองออกได้ง่ายดายมากแค่คุณจะจัดลำดับความสำคัญของความสัมพันธ์ในตัวละครถูกไหมก็แค่นั้นเองแต่เดาได้ไม่ยากเลย ซึ่งคนที่รู้ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้คิดจะพูดอะไรออกไปเพราะมันคือเรื่องส่วนตัวและสนุกกับการให้คนนอกได้คิดกันไปต่างๆนานา และนี้คือความพิเศษที่นางเอกต่างจากคนอื่น เพราะเรียกว่าตัวตนของพระเอกเธอรู้เกือบหมดจริงๆ เหลือบางอย่างเท่านั้นที่มารับรู้ในภายหลัง

นางเอกและพระเอกเป็นสายทำงานตัวจริงๆนางเอกนี้คือนางพญาในวงการทำงานแบบที่เธอเป็น สวย เก่ง ปราดเปรียว และการแข่งขันคือสิ่งที่เธอชื่นชอบแม้จะเกิดมามีต้นทุนสูง กำแพงที่เธอจะข้ามไปสู่บัลลังก์ที่หมายตาก็สูงตามไปด้วยแต่ไม่ได้ทำให้เธอท้อ เพราะมันสนุกที่จะได้ลับสมอง สำหรับพระเอกก็แทบไม่ต่างกันเขามีอะไรที่เป็นความลับไม่ต้องบอกใคร แต่เมื่อเปิดออกมาต้องร้องว้าว ในความเก่งกาจ

และมาถึงช่วงบ่นบ้างถึงแม้เราจะชมในหลายจุด แต่เราก็ต้องมีอะไรติบ้างประการแรกเราเห็นมาตั้งแต่พะนอขวัญแล้วว่าหลังๆ เรื่องของฬีฬามักจะทิ้งปมเอาไว้แต่เราไม่อยากเรียกแบบนั้น เพราะมันเหมือนความลับที่ให้ไปคิดเอง แต่เราจะคิดไงละเราไม่ได้อยู่ในใจของคนเขียน จะบอกว่าจิ้นเอง บางอย่างก็เกินความสามารถจะจิ้นได้กลายเป็นเหมือนว่าสร้างปมแต่เก็บไม่หมดไปแทนในความรู้สึกของเราไปเลย จริงๆ เปิดมาเลยก็ได้ไม่ต้องทิ้งไว้ให้เรียกว่าปมคิดเอง เพราะไม่เคลียร์และนึกไม่ได้ มันกลายเป็นความไม่สุดในการจะออกปากว่ารักเรื่องนี้

ประการแรกเลยสารพัดความลับของพระเอกบางเรื่องเราก็ปล่อยไปได้ แต่อย่างหนึ่งที่เราสงสัยจริงๆ พระเอกตกลงชื่อเต็มๆว่าอะไร เพราะดันทิ้งเอาไว้ว่าชื่อจริงเขายาวมาก นึกว่าจะบอก อ้าว ไม่ใช่อีกหรือจะไปบอกในเล่มถัดไป เพราะเรื่องชื่อเราคงไม่อาจรู้ได้ว่านักเขียนจะให้พระเอกเขานามสกุลอะไรอันนี้งงมากหยอดไว้เพื่ออะไร จริงๆ บอกมาก็ไม่ได้ทำให้เรื่องเสียแต่มันเติมให้เรื่องเต็ม เรียกเอเธนส์มาทั้งเรื่องแล้วถ้าไม่หยอดไว้เราก็อาจจะไม่สะดุดใจ แต่พูดซะอยากรู้ พอไม่บอกอืมห์มันไม่สมบูรณ์เท่าไร นึกถึงความลับของน่านฟ้าในพะนอขวัญนั่นก็ขัดใจ แต่ในเมื่อนักเขียนจะบอกว่าทิ้งไว้ให้คิดเอง ก็ตามแต่นักเขียนว่าแค่เรารู้สึกว่ามันแปลกๆ

การพูดถึงของสำคัญที่พระเอกอยากมอบให้นางเอกแต่เธอจะรับไว้หรือเปล่า ทำอย่างไรถึงรับละ อะ คิดเสียว่าเป็นโมเมนต์ส่วนตัวของคนเป็นแฟนกันก็ได้นะ เรื่องส่วนตัวเราคนนอกไม่เกี่ยว จิ้นเองไปเพราะสุดท้ายนางเอกก็รับไว้และแสดงออกว่าสิ่งที่พูดถึงความหมายของสิ่งของนี้และสถานะของนางเอกได้รับการยืนยันแล้ว

ถ้าให้ชั่งน้ำหนักในส่วนของความชอบหรือไม่ชอบ ฟีน่าให้น้ำหนักไปทางชอบมากกว่าแม้ว่าจะขัดใจในตอนท้ายบ้าง จะบอกว่าเราคิดเยอะหรือนักเขียนเปิดปลายอะไรให้เราคิดเองบ้างไม่จำเป็นต้องป้อนสำเร็จรูปมาให้แต่บางทีมันขัดใจจริงๆ นะคะอยากรู้ความคิดและการนำเสนอของนักเขียนว่าจะเล่าแบบไหนแต่ส่วนชอบมากกว่าเลยให้ผ่านได้แบบขัดอกขัดใจเล็กๆ เพราะมันหวานได้ใจอยู่

เราชอบช่วงของเล่ม 1มากกว่าการเล่าเรื่องค่อยๆ เล่า ภาพในเรื่องชัดเจนมาก ทำให้ได้คะแนนไปเยอะ อย่างที่บอกว่าบรรยากาศมันเห็นถึงความรักหลายอย่างมันดำเนินไปกำลังดี จังหวะการนำเสนอดี แต่พอเข้าเล่ม 2 ความที่เล่าในเล่ม 1 ไปแล้ว การเล่าเรื่องจะขอเรียกว่างานรวบ มากกว่านะคะ ไม่ใช่ งานลวกๆ นะคะ งานรวบ คือเล่าบางอย่างรวบเกินไปจนภาพที่ทำมาอย่างดีในเล่ม 1 มาเห็นชัดเลยว่าเล่ม 2 มันยังไม่กระจ่างเท่าไรรู้สึกเลยว่าตอนจบรวบรัดไปหน่อย ถึงจะเห็นความรักระหว่างสองคนแล้วแต่เส้นทางมันดูเหมือนว่ามันตัดจบห้วนๆ ไปหน่อยโอเคว่าเรารู้แล้วว่าต้องลงเอยกันแน่นอนแต่ขอหน่อยไม่ได้หรือ อันนี้เราอาจจะโลภมากไปเอง5555 เรายังอยากอยู่ในบรรยากาศสีชมพูอีกนิดหนึ่ง

แต่เอาเป็นว่าสรุปสั้นๆ ละ บางคนรอตรงนี้เรารู้นะว่าบางคนอยากอ่านเอง แล้วเลื่อนลงมารอสรุปเลย 5555 ฟีน่าชอบได้เวลารักนะคะชอบมากกว่าจันทน์กะพ้อ ชอบเหมือนพะนอขวัญ อาจจะมีจุดที่บ่นไปบ้างแต่ในความเป็นฬีฬา เสน่ห์ในการเล่าเรื่องให้มันโรแมนติกยังทำได้เหมือนเดิมมีกลิ่นของความรักที่เต็มเล่มเหมือนเดิม อ่อนหวาน ชวนให้เพ้อฝันอยากให้สายตาของพ่อมดอย่างเอเธนส์มีจับจ้องมาที่เราคนเดียวแบบที่เขาทำกับเวเนเซียแม้เขาจะเป็นตากล้องแต่ความรักในการถ่ายภาพใครก็ไม่เท่าคนที่เขารักเวลาที่เคยห่างกันไปเพราะอะไรก็ตามตอนนี้มันได้เวลาที่เหมาะสมแล้วพระเอกกับนางเอกเขาก็รอกันนานพอๆ กันคนรออ่าน ตอนนี้ก็ได้อ่านสักทีได้เวลาที่จะรักเล่มนี้อีกสักเล่ม

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2561		0 comments
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2561 1:03:44 น.
Counter : 4433 Pageviews.
Share Tweet