แหล่งซ่องสุมความโรคจิต!

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าบางคนจะติดจนสามารถทำร้ายคนรอบข้างได้ หลายรายยอมทำร้ายแม้กระทั่งตัวเอง นั่งเล่นมาราธอนจนร่างกายทนไม่ไหว ช็อกตายคาที่ก็มีให้เห็นเป็นตัวอย่างมาแล้ว เขาคนนั้นคือเด็กชายอายุ 15 ปี เล่นเกมต่อสู้ไปด้วย กินข้าวผัดไปด้วย ด้วยความตื่นเต้นและไม่มีสติในการกลืน ข้าวจึงเข้าไปอุดหลอดลม เสียชีวิตคาเบาะนิ่มๆ ในร้าน


ยังมีผู้ป่วยติดเกมขั้นหนักถึงขนาดยอม “อึหน้าคอมพ์” ด้วย นพ.ทวีศิลป์ วิษณุโยธิน ผู้อำนวยการสถาบันสุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่นราชนครินทร์ เผยข้อมูลให้ฟังว่า “เขาเป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ 20 กว่าๆ ครับ ติดเกมมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ พอโตขึ้น ไปทำงานก็มีปัญหาจนต้องออกมาอยู่บ้านและเล่นเกมตลอดเวลา ยายต้องคอยส่งข้าวส่งน้ำให้ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หนักจนยอมอึหน้าคอมพ์ ยายเลยต้องพามาพบแพทย์ แต่ผู้ป่วยกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองป่วย ไม่ยอมเข้ารับการรักษา กว่าจะเกลี้ยกล่อมกันได้ก็นานพอสมควร”


สรุปแล้วอาการติดเกมก็คือ “โรคจิต” ชนิดหนึ่งนี่เอง อ.ดร.วัลลภ ปิยมโนธรรม ที่ปรึกษาโครงการพัฒนาความสุขมนุษย์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ บอกเอาไว้อย่างนั้น เพราะฉะนั้นร้านเกมจึงไม่ต่างไปจาก “แหล่งซ่องสุมความโรคจิต”


“ถ้าเป็นสมัยก่อน คนที่เป็นโรคจิต อาจจะชอบนั่งอยู่คนเดียว หมกมุ่นอยู่กับโลกส่วนตัว อาการเขาก็จะดูง่ายหน่อย แต่สมัยนี้มันมีเกมให้เล่น คนมาหมกมุ่นกับเกม เขาก็จะไม่รู้ตัวว่าเขากำลังเป็นโรคจิตติดเกม เพราะสมองเขาทำงานตลอดเวลา ไม่มีเวลาคิดพิจารณาตัวเอง ก็เลยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองป่วย ผมเคยเห็นมากับตาเลย บางคนเล่นไปด้วย น้ำตาไหลไปด้วย ตาแดง แสบตา ก็ยังไม่ยอมหยุดเล่น ข้าวปลาไม่กิน ตัวก็ผอมเอาๆ แต่เขาก็ไม่รู้ตัว แบบนี้ต้องบำบัดอย่างเดียว”


เคี้ยง-เอกภพ คุณากรไพบูลย์ศิริ หนุ่มนักเรียนนอกจากเมืองผู้ดี เปิดใจเอาไว้ในรายการตีสิบว่า เคยติดเกมขั้นหนักตอนไปเรียนต่อ จนคุณแม่ต้องขึ้นเครื่องไปช่วยดึงลูกกลับมา


"แม่ไปถึง ถามผมว่าอยู่ไปได้ยังไงในห้องสภาพแบบนี้ ทุกอย่างมันกระจัดกระจายเต็มไปหมด ที่นอน หมอน ผ้าห่ม เลอะเทอะไปหมด ส่วนตัวผมเคยไม่อาบน้ำสระผมนานที่สุดถึง 7 วัน แต่อาจจะมีแปรงฟันบ้าง (หัวเราะ) ตอนนั้นผมโฟกัสแค่ว่า ขอมีชีวิตเพื่ออยู่เล่นเกมต่อก็พอ ยอมอดหลับอดนอนเพื่อเล่นเกม เคยเล่นติดๆ กันสามวันแบบไม่ลุกไปไหน เวลาหิวก็สั่งพวกจังก์ฟูดมากิน พวกพิซซ่า ไก่ทอด แฮมเบอร์เกอร์ อะไรที่กินง่ายๆ เร็วๆ


ตอนนั้นคิดแค่อยากเล่นเกมอย่างเดียว ถ้าถามว่าอยากเลิกไหมคืออยากเลิกมาก แต่มันทำไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองติดเกมอะไรขนาดนั้น ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าอานุภาพของเกมมันทำให้ผมติดได้ขนาดนี้เลยหรือ คงเพราะผมเป็นคนอยากเอาชนะอยู่แล้วด้วยมั้งครับ ในโลกของเกม ผมเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ มีแต่คนรู้จัก เป็นเบอร์หนึ่งขั้นเทพที่ใครๆ ก็ยอมรับ เล่นชนะทุกคนในมหาวิทยาลัย เอาชนะคนเล่นเกมขั้นเซียนจากเกาหลีใต้ได้ จากคนที่อยู่อันดับ 20 สามารถขึ้นนำพวกเขาจนเป็นอันดับ 1 ได้ด้วยการทุ่มเทหาวิธีการเอาชนะอยู่หลายเดือนเลย

แต่ตอนนี้ พอเลิกได้แล้ว มานั่งเล่นเกมก็จะเห็นเลยว่าเล่นไปมันไม่ได้อะไรขึ้นมา เลิกเล่นแล้วชีวิตดีขึ้นจมเลยครับ" เขาปิดท้ายด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ