12. วันเกิด

ถนนที่ผมใช้เป็นเส้นทางกลับสู่ที่พักนั้นยังหลงเหลือความศิวิไลซ์ไว้ให้รำลึกได้บ้างซากตึกร้าง ตอม่อของสะพานนกระดับ รถถังชนิดทำลายล้างสูงสุดที่ชำรุดใช้การไม่ได้ อดีตชาวเมืองไทยะผู้เร่ร่อนไร้ที่อยู่ และอะไรหลายๆ อย่าง ที่จะทำให้พวกคนที่เหลือรอดจากสงครามร้องโหยหาถึงอดีต

อดีตที่ไม่มีทางหวนคืนอดีตที่ยังไม่มีนักวิทยาศาสตร์ศตวรรษนี้คิดค้นเครื่องย้อนเวลาไปแก้ไขได้ทุกสิ่งของซากอารยะธรรมความเจริญถูกปล่อยทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์การทำลายล้างกันเองของมนุษย์สัตว์โลกที่เรียกตัวเองว่าเป็นผู้เจริญ อยู่เหนือวงจรนักล่าทุกชีวิต

ยานพานะโดยสารของผมกำลังขับถึงจัตุรัสเสรีชัยที่เดิมที่เคยมีเสาคอนกรีตปลายแหลม ประดับยอดด้วยนกพิราบสำริด แต่หลังจากความวินาศนกพิราบนั้นสูญหายไปยังไม่มีใครพบเจอ คงเหลือแต่ซากปรักหักพัง รอยไหม้เกรียมและข้อความหยาบคายบนกำแพงฐานของอนุสาวรีย์จากมือพ่นสีสเปรย์ใต้ดินด่าทอโต้ตอบกลับด้วยคำอ้อนวอนของกลุ่มเรียกร้องอิสระแก่ตนเอง

เรื่องของนายมั่นกลับเข้ามาวนเวียนในวังวนความคิดอีกครั้งนายมั่นชื่อที่ผมและใคร ๆ เรียกขานชายหนุ่มวัยยี่สิบเศษ ร่างผอมบางโครงหน้าตามชนชาติจากที่ราบสูง นายมั่นชื่อของนายทหารผู้ส่งสารที่อาจไม่โดดเด่นเหมือนจอมพล นักรบ หรือ หน่วยสังหารแต่นายมั่นมีสิ่งที่นายทหารชั้นสูงหลายคนไม่มีและมันช่างน่ายกย่อง สรรเสริญใครบางคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่รั้วของชาติต้องทำ แต่รั้วของชาตินั้นไม่ได้เข้มแข็งยึดมั่นในอุดมการณ์ และคุณธรรมไปหมดทุกคน

ก่อนที่ยานพานะจะเข้าถึงวงเวียน ผมเกิดความสงสัยอย่างหนึ่งแวบเข้ามาในหัวนายมั่นเล่าถึงผู้หญิงที่ชื่อซุน หญิงสาวเชื้อสายรามัญผู้ประกาศตัวตัดขาดจากชุมชนต้นน้ำอันเป็นชนชาติบรรพบุรุษเท่าที่ผมตีความจากการบอกเล่า ซุนคนนี้สนับสนุนนายเดโชเต็มรูปแบบเธอยอมหักหลังพรรคพวกบอกที่ซ่อนตัวของผู้ช่วยคนสำคัญของนายพลอัศวิน นายเห่าดงสามีของเธอเอง

อะไรเป็นเหตุจูงใจให้เธอทำแบบนั้น ?

ไม่ได้ ข้อมูลยังไม่พอ ผมยังขาดจิ๊กซออีกหลายตัวก่อนที่จะนำเรื่องชี้แจงต่อศาลสมาพันธ์โลก ผมตัดสินใจกระโดดลงจากยานพานะ เดินเท้าไปจนถึงสถานีเมโทรใต้ดินที่ใช้การไม่ได้โดยสิ้นเชิงอันที่จริงเดิมทีมันก็โกโรโกโสไม่สมควรจะถูกใช้อยู่แล้ว

แต่จะมีใครแถวนี้พอให้ผมจ้างด้วยเงินสกุลกลางของสมาพันธ์ได้บ้างจากซากตึกร้างพังทลายยังจะพอมีใครหลงเหลือยานพานะสมรรถภาพดีพอที่จะนำผมถึงอิระวดีได้ผมเดินหาตามมุมถนน เพิงพักพิง เรื่อยไปจนถึงศูนย์อำนวยการช่วยเหลือเหยื่อสงคราม

เสียงร้องเพลงวันเกิดในรูปแบบสากลกาลดังแว่วมาเมื่อผมผลักประตูของศูนย์เข้าไปเขากำลังจัดปาร์ตี้เลี้ยงรับวันเกิดกันหรือในขณะที่ด้านนอกนั้นมีแต่ไอของความหายนะ

แฮปปี้เบิร์ท เดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ท เดย์ทูยู

แฮปปี้เบิร์ท เดย์ แฮปปี้เบิร์ท เดย์

แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทูยู

เสียงปรบมือดังเพียงสองสามแปะเดาว่าคงมีคนมาร่วมฉลองไม่มาก ถ้ามีผมที่เป็นแขกร่วมด้วยงานวันเกิดอาจจะครื้นเครงขึ้นบ้าง และเผื่อได้ถามไถ่เรื่องยานพานะจากคนในนั้น

“สุขสันต์วันเกิด !”

เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในกลุ่มคนที่ยืนเป็นวงกลมผมคำทักทายแรกที่ผมเหมาะสมกับงานที่สุดในการสร้างมิตรภาพทว่ารอยยิ้มของผมหดลงเหลือศูนย์เมื่อเมื่อเห็นเจ้าของวันเกิดในวงล้อมนั้นเป็นเหล่าเด็กพิการบาดเจ็บ แต่งตัวในชุดคนไข้ และกำลังยิ้มอย่างไร้เดียงสามาให้แขกไม่ได้รับเชิญ

เหยื่อบริสุทธิ์ของสงครามกับงานวันเกิดของเขาที่บอกไม่ได้ว่าใช่วันนี้แน่หรือเปล่าเพราะไม่มีใครทราบวันเกิดแน่ชัดนอกจากบิดามารดาของพวกเขาน่าอนิจจาที่ผู้สิ้นชีพเหล่านั้นไม่สามารถหวนกลับมาร่วมฉลองได้

“คุณ คนที่เป็นทนายจากสมาพันธ์นี่ ใช่ไหม” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งส่งเสียงถามผม

“ใช่ครับ” ผมบอกพลางโชว์ตราแสดงตัวตน “ผมขอโทษที่มาขัดจังหวะงานฉลอง”

“คุณคิดว่านายพลอัศวินเขาจะชนะคดีไหม”

เจ้าหน้าที่คนเดิมถามผมด้วยใบหน้าสนอกสนใจแต่ผมไม่อยู่ในสถานะที่จะตอบได้ จึงบอกไปว่า “ขึ้นอยู่กับกระบวนการยุติธรรม ผมจะทำให้ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่ายแต่ผมยังต้องการข้อมูลเพิ่มอีกหลายข้อมูลและผมอยากรู้ว่าพวกคุณพอจะช่วยผมได้ไหม...”

ผมได้รับความร่วมมืออย่างดีมียานพาหนะฉุกเฉินขับเคลื่อนด้วยพลังงานน้ำมันรุ่นเก่าที่ยังใช้การได้จอดทิ้งไว้หลังศูนย์แห่งนี้

ก่อนอำลา ผมยังไม่ได้ให้อะไรตอบแทนพวกเขา

“งานวันเกิดยังขาดของขวัญ” ผมบอกแล้วรูดซิปกระเป๋าหนังใส่เอกสารหยิบเอาแผ่นบันทึกเสียงเพลงจากเครื่องดนตรีสากลขึ้นมาแต่แล้วก็เอะใจเอ่ยถามเจ้าหน้าที่ของศูนย์ช่วยเหลือ“เครื่องเล่นแผ่นเพลงของที่นี่ใช้การได้อยู่ไหมครับ”

ส่ายหน้ากันเป็นแถว ผมจึงควานหาอย่างอื่นแทนจนพบสิ่งที่น่าจะเหมาะกับการเป็นของขวัญวันเกิด“เอ้า ฉันมีอยู่อันเดียว แบ่งกันใช้ก็แล้วกัน”

ผมยื่นให้กับเด็กผู้หญิงตาบอกหนึ่งข้างที่ใกล้ตัวที่สุด

“นี่อะไร เล่นยังไง” เธอถาม ยังไม่รับของขวัญของผมไปแล้วถามผมต่ออีกด้วยใบหน้าหวาดกลัว “ใช่ตู้ม ๆ หรือเปล่า”

ตู้ม ๆ ของเด็กคนนี้คงเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง

“นี่น่ะ เครื่องบันทึกเสียง เอาไว้เล่นแบบนี้”ผมโชว์วิธีการให้ดู กดปุ่มสีแดงเพื่อเริ่มต้นหน้าที่ของมัน อ้าปากแล้วร้องเพลง

แฮปปี้เบิร์ท เดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ท เดย์ทูยู

แฮปปี้เบิร์ท เดย์ แฮปปี้เบิร์ท เดย์

แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทูยู

เสร็จแล้วก็เปิดกรอกลับให้เธอฟังอาจเป็นเพราะเสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดที่ดังออกมาขาด ๆ หาย ๆหรือเพราะเสียงร้องเพลงของผมคล้ายกับตัวการ์ตูนเป็ดสีขาวในภาพยนตร์การ์ตูนศตวรรษที่แล้วก็ไม่ทราบได้ที่ทำให้เจ้าของงานวันเกิดพวกนี้ก็หัวเราะแบบไร้เหตุผล

ผมไม่ต้องใช้เทปบันทึกเสียงแล้วเพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกอัดไว้นั้นมันไม่มีอยู่จริง แล้วอะไรล่ะคือความจริงนักข่าวสาวคนนั้นรู้ดีและฉลาดพอที่จะใช้มันล่อลวงให้หลายคนเชื่อว่ามีเธอเก็บความลับไว้ในนี้

แต่ก็เสี่ยงมากพอที่มั่นใจในตัวทหารที่เธอไม่เคยรู้จักมักคุ้นแต่มอบหมายให้เป็นผู้ส่งสาร และสารที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในเครื่องบันทึกเลยสักนิดเดียวแต่สารที่แท้จริงนั้นถูกบันทึกไว้ด้วยตาและหูทั้งสองขางนายมั่นทั้งหมด

“คุณเก็บความลับอยู่มั้ย”

หากเธอไม่ตาย ผมจะบอกเธอแทนนายมั่นเลยว่า ‘อยู่’

ของขวัญวันเกิดแลกกับรถกู้ภัยคันเก่ามันคงถูกพักการใช้งานระยะยาวเพราะจะไม่มีภัยเกิดบนแผ่นดินไทยะอีกซ้ำสองสมาพันธ์จะรับรองความปลอดภัยของทุกชีวิตที่ถือเกิดบนแผ่นดินไร้พรมแดน

และ ผมทนายจากสมาพันธ์กำลังมุ่งหน้าไปแดนอิระวดีเพื่อพบกับซุน หญิงสาวที่ผมสัมผัสได้ว่านายมั่นยังรักเธออยู่อย่างหมดหัวใจ