บล็อกนี้เป็นส่วนหนึ่งของซีรี่ย์ตะพาบของเข้าของบล็อก

รถติด

“วายป่วง แบบนี้มันวายป่วง !”

คำพูดติดปากนี้ถูกพ่นซ้ำซากวนไปเวียนมานับตั้งแต่ผมเหยียบคันเร่งจนมิดให้ล้อหมุนออกจากหมู่บ้านแห่งนั้นเมื่อหัวกระสุนของใครบางคนต้องการขัดขวางภารกิจของผมถูกส่งมาเจาะทะลุกระจกรถพยายาลคันนี้หากผมเป็นพนักงานขับรถของโรงพยาบาลแล้วบังคับพวงมาลัยเลี้ยวไปเลี้ยวมาอย่างกับงูทะเลทรายในรัฐของสมาพันธ์ผมคงถูกเรียกสอบสวน ยึดใบอนุญาต และถูกอบรมจิตสำนึกทุกวันเป็นเวลาห้าปีเต็ม

ทว่า ไทยะบุรียังไม่ได้รวมเป็นรัฐของสมาพันธ์ และผมยังอยากมีชีวิตอยู่จึงต้องขอแหกกฎเพื่อความอยู่รอดปลอดภัย

เปรี้ยง ๆ !!!

เอี๊ยด !

ล้อรถบดถนนเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดที่เกิดจากการหักพวงมาลัยไปพร้อมกับเหยียบเบรกบังคับทางไม่ให้รถพุ่งลงข้างทางที่เป็นทะเลทรายถึงผมจะไม่ได้เป็นนักแข่งรถระดับโลก แต่ก็มีทักษะการเอาตัวรอด

“ฮื่อ ๆ”

เสียงของนายใบ้รบกวนสมาธิการขับรถของผม “อะไร”

“ฮื่อ ๆ”

ผมมองตามสายตาของนายใบ้ไปที่กระจกมองหลังแล้วก็ต้องอุทานคำพูดติดปากนั้นอีกครั้ง แถมยังเพิ่มระดับความรุนแรงลงไปอีกว่า“ฉิบหายวายป่วง !”

เมื่อไอ้คนที่ตามล่าผมเร่งเครื่องของมันเข้าใกล้มากขึ้นและกระสุนขนาดเท่าหัวแม่โป้งเปลี่ยนขนาดเป็นเท่ากับท่อนแขน

บรึ้ม !!!

นี่ถึงกับต้องใช้บาซูก้ากันเลยหรือไง ใครกันที่ต้องการคร่าชีวิตทนายหนุ่มผู้ทำงานด้วยความซื่อตรงมาตลอดอย่างผมเคยแต่คิดว่าจะทำงานไปจนตาย แต่ไม่เคยคิดว่าจะต้องตายในหน้าที่ผมเหยียบคันเร่งจนจม ให้เครื่องเร่งความเร็วรอบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้โชคดีเป็นของผมเพราะเจ้ารถฉุกเฉินคันนี้ถูกผลิตมาให้มีสมรรถนะความเร็วเพื่อช่วยชีวิตและตอนนี้มันต้องทำหน้าที่พาผมที่กำลังผจญภาวะฉุกเฉินให้รอดปลอดภัย

“ฮื่อ ๆ”

“อะไรอี๊ก !” ผมร้องเสียงหลงมองไปที่กระจกข้างฝั่งนายใบ้

ฉิบหายวายป่วงว่าที่สุดแล้ว แต่รอบนี้มันมากกว่า ก็เพราะลูกปืนลูกโตขนาดที่ผมเรียกว่าบาซูก้าอีกลูกปรากฏในระยะกระชั้นชิดจะเร่งความเร็วเท่าไหร่คงไม่พ้นทางมฤตยู จะอยู่หรือไปก็ต้องวัดดวงกัน ผมหักพวงมาลัยหมุนเป็นวงกลมแล้วเหยียบเบรกจงใจให้รถเหวี่ยงสะบัดออกนอกถนน พยายามสุดแรงเกิดให้พ้นวิถีความตาย

บรึ้ม !!!

อยากร้องไชโยโห่ออกมาดัง ๆ เมื่อมันพลาดเป้าแต่ดูเหมือนว่าคนที่จ้องจะเอาชีวิตผมให้ได้ยังไม่ยอมแพ้และมันอาจมีกองกำลังเป็นยมทูตเพราะทะเลทรายที่แห้งแล้งแห่งนี้มันดันมีต้นไม้ตายยากขึ้นโผล่กีดขวางถ้าตัวผมเป็นส่วนหนึ่งของเกมกีฬาที่อาศัยความแม่นในการปาลูกกลม ๆ ให้กลิ้งชนขวดผมคงชนเจ้าต้นไม่เหล่านั้นให้ล้มระเนระนาด แต่ผมไม่ใช่ลูกบอลและไอ้เจ้าต้นไม่นั้นไม่ได้ล้มง่ายอย่างขวด มันจึงเป็นการท้าทายฝีมือการบังคับพวงมาลัยของทนายเช่นผมเสียนี่กระไร

“ฮื่อ”

พอแล้วได้ไหม นี่พวกมันจะตามล่าผมไปถึงไหน ผมร้องครวญในใจ จังหวะนั้น เห็นนายใบ้ปีนเบาะไปที่ด้านหลัง“นายใบ้ นั่นจะทำอะไร !”

เขาไม่ตอบผม แน่ล่ะ ถึงเขาจะบอกผมก็ไม่เข้าใจแค่คำว่าฮื่อ สื่อความหมายไม่ชัดเจนนัก กระทั่งผมมองผ่านกระจกหลังจึงเห็นภาพการกระทำแม้จะมองไม่ถนัดเพราะต้องหักหลบเจ้าต้นไม้ทนแล้ง แต่เขาทำให้ผมสงสัยขึ้นมาว่านายใบ้นักเป่าลูกโป่งคนนี้เป็นใครกัน

เขาเปิดกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ทำอะไรสักอย่างกับสิ่งที่หยิบออกมากับเปลเคลื่อนย้ายผู้ป่วยฉุกเฉิน เปิดประตูรถด้านหลังแล้วก็ปล่อยเปลนั่นทิ้งลงไป

ไม่กี่วินาทีจากนั้น

ตู้ม !!!

เสียงที่ผมได้ยินเสียงแรกคือเสียงระเบิดทำลายล้างรุนแรงไม่ผิดแน่เพราะแรงของมันส่งให้รถคันหลังพุ่งขึ้นพังทลายเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อมันขับเหยียบเปล

เผละ !!!

ส่วนเสียงที่สอง...

โอ ผมอยากจะเป็นลม ขอผมเป็นลมเถอะ

ปี๊น !!!

ผมสะดุ้งตื่นอีกครั้ง แล้วหันหน้ามองไปมาพบว่ากำลังอยู่ท่ามกลางการจราจรอันคับคั่งและในตอนนี้ผมกลับนั่งอยู่ในตำเหน่งที่เคยเป็นของนายใบ้ ส่วนนายใบ้ก็กำลังครอบครองพวงมาลัยแทนผม

ปี๊น ๆๆๆ !!!

“นี่เราอยู่ที่ไหน” ผมถามเขาพลางมองไปรอบ ๆ ที่มีแต่ยานพาหนะแบบต้านแรงโน้มถ่วงโลกรุ่นแรกและรุ่นสุดท้ายก่อนที่เทคโนโลยีจะถูกสั่งห้ามพัฒนา

นายใบ้ไม่เขียนอะไรให้ผมอ่าน แต่ใช้นิ้วชี้ไปที่ป้ายใหญ่ที่มีรูปชายใบหน้าอิ่มยิ้มเห็นฟันทุกซี่สวมใส่ชุดแพรไหมสีทองกับเครื่องประดับเพชรพลอยตามร่างกาย

“เราคือเจ้าอิระวดี ผู้มีบารมีปกป้องแผ่ไพศาลผู้ใดไร้แผ่นดินชีวิตซมซาน จงข้ามผ่านสู่ดินแดนแห่งเรา”

ผมอ่านคำบรรยายใต้ภาพที่คำเชิญชวนเรียกผู้ลี้ภัยผู้ไร้ที่อยู่อาศัยให้เข้าไปพำนักในเขตประเทศของตนมันเป็นข้อตกลงของสมาพันธ์กับดินแดนรอบรั้วไทยะบุรีว่าหากประเทศหรือรัฐใดยินยอมให้ประชาชนชาวไทยะฯพักพิงในช่วงฟื้นฟูประเทศหรือรัฐนั้นจะสามารถแปรสภาพผู้ลี้ภัยให้เป็นประชาชนของตนได้โดยเสรีโดยมิต้องยื่นเรื่องลงทะเบียนคนต่างด้าวให้วุ่นวาย

และนี่เหตุให้ผมต้องเผชิญการจราจรติดขัดยานพาหนะต่อท้ายยาวเป็นหางงูที่ท่านผู้รู้เคยให้คำจำกัดความว่า ปรากฏกาณ์รถติดในสมัยศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเมื่อคิดว่าผมต้องทนติดแหง็กไปอีกนานบนถนนอันร้อนระอุ และมันอาจถึงเช้าถ้าขบวนยวดยานนี้ไม่มีการเคลื่อนไหว

หลังสงครามกลางเมืองของไทยะบุรีปิดฉาก ชนชาวไทยะฯ เป็นผู้ไม่ด้อยในเรื่องความฉลาดรอบรู้จึงเป็นที่ต้อนรับของดินแดนใกล้เคียง และอิระวดีก็กลายเป็นเป้าหมายแรกที่พวกเขาเลือกซึ่งหากพวกเขาเปลี่ยนสัญชาติการเกิดได้ ก็เท่ากับว่าไม่ต้องเป็นประชาชนของไทยะ ฯ อีกต่อไปไม่มีใครอยากอยู่ในดินแดนที่มีความหลังอันมืดมน

ปัญญาชนส่วนมากมีค่านิยมแบบเดียวกัน...

เป็นที่น่าเสียดายที่ผมใช้คำอธิบายเหตุการณ์นี้ด้วยคำไทยะโบราณว่ามหกรรมสมองไหล

พูดถึงสมองไหล สะเก็ดคราบสีแดงยังติดอยู่ที่หน้ากระจกแม้ว่าจะถูกปาดออกเป็นวงตามรัศมีของที่ปัดน้ำฝน แต่ผมยังเห็นหลักฐานต้นเหตุที่ทำให้ผมหมดสติเป็นทางเส้นสีเหลือง

และแล้วอาการคลื่นเหียนก็บังเกิดขึ้นทันใด ผมใช้มือไขกระจกรถออกอย่างเร่งรีบแล้วก็ปลดปล่อยความเครียดคั่งค้างออกไปจนหมดไส้หมดพุง

กระติกน้ำสีเขียวหม่นถูกยื่นให้จากชายใบ้เมื่อผมเอนหลังกับเบาะอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ขอบคุณ” พูดแล้วมองกระบอกน้ำก่อนหมุนเปิดฝายกดื่ม ปรายตามองเจ้าของกระบอกน้ำและดูเหมือนเขาจะมีความรู้สึกไวต่อการถูกจ้องจึงหันหน้ามาจ้องผมตรง ๆ

“คุณกับผม เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ผมบอกเขาสู้สายตาไม่เกรงกลัวผู้ชายหน้าขาวคนนี้ “พอผ่านช่องเขาแล้ว คุณต้องล้างสีบนหน้าคุณออกแล้วเราจะได้สนทนากันอย่างเปิดเผย ผมไม่ชอบการเล่นละครตบตา”

เขาทำปากขมุบขมิบตามคำพูด ตีสีหน้าล้อเลียน แต่ผมไม่เอามาเป็นอารมณ์ปล่อยให้เขาสนุกกับการยั่วไป เพราะผมมีเรื่องอื่นที่ต้องคิดนั่นคือจะทำอย่างไรผมถึงจะผ่านด่านช่องเขาเข้าสู่รัฐอิระวดีก่อนพลบค่ำ

ผมมองตรงไปด้านหน้า ไกลสุดตานั้นคือประตูเข้าเมืองขนาดใหญ่ที่สร้างจากการระเบิดภูเขาเกิดเป็นช่องทางขนาดใหญ่กะประมาณระยะทางห่างไม่กี่ไมล์ การทำให้รถฉุกเฉินวิ่งฉลุยผ่านไปได้นั้น

มีแค่วิธีเดียว...

ป่อ ปี๊ ป่อ ปี๊ ป่อ ปี๊ ป่อ !!!

ได้ผล เสียงไซเรนดึงจิตสำนึกความมีน้ำใจบนท้องถนนออกมาจากก้นบึ้งนายใบ้ตะบึงเร่งเครื่องยนต์พาเอายานพาหนะสี่ล้อล้าสมัยกินน้ำมันวิ่งผ่านช่องว่างที่ยานพานะต้านแรงโน้มถ่วงใช้พลังงานแสงอาทิตย์เปิดทางให้ตรงดิ่งสู่ปากช่องเขาเพื่อเข้าสู่ด่านตรวจคนเข้าเมือง

ส่วนผม ก็กำลังดีดดิ้น ร้องโอดโอยให้เหมือนกับคนใกล้ตาย แต่ให้ตายเถอะนายใบ้จะช่วยทำให้การแสดงของผมดูเนียนขึ้นได้ถ้าเขาไม่หัวเราะตัวโยนขนาดนั้น

“เขาเป็นอะไร” นายด่านอิระวดีถามด้วยภาษาไทยะบุรี

“เอ็นอะอาย” นายใบ้ตอบ

“เป็น... เป็นไส้ติ่ง โอย สงสัยผมจะไส้ติ่งแตก” ผมรีบตอบเองทันทีก่อนที่เขาจะโพนทะนาอาชีพของผมจนเสียแผน

“พาเขาเข้าไปในเต็นท์แพทย์เคลื่อนที่นั่น” นายด่านบอก

นายใบ้ขับเคลื่อนรถช้า ๆผมจึงได้เห็นว่าด่านแห่งนี้ไม่ต่างกับด่านชายแดนที่ผมเคยไปเยือนนายทหารชั้นผู้น้อยวิ่งสวนไปมาส่งเสียงสื่อสารเป็นภาษาอิระวดี ชาวเมืองของอิระวดีตั้งแผงแบกะดินขายสินค้าผู้ลี้ภัยต่อแถวขอใบอนุญาตเข้าเมือง และเต็นท์บัญชาการหลายหลังตั้งเรียงกันเป็นแถวเป็นแนว

รถฉุกเฉินเข้าจอดสนิทหน้าเต็นท์ เจ้าหน้าที่ของหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ต่างเชื้อชาติกรูเข้ามารับร่างผมการแสดงละครตบตายังต้องทำต่อเนื่อง โดยมีสายตาประชดจากนายใบ้ผู้นำทาง

‘เอ้นอะอร อบอา’

ผมอ่านปากเขาออก ให้ทำไงได้อย่างน้อยผมก็พาเราทั้งคู่ผ่านประตูก่อนฟ้ามืด มิเช่นนั้นแล้ว เราไม่รู้เลยว่าในมวลหมู่เหล่าเจ้าของรถรายานพานะข้างนอกนั้น มีใครเป็นมิตรและศัตรูบ้าง

หนึ่งในนั้นอาจเป็นพวกเดียวกับพวกที่ตามไล่ยิงผมก็เป็นได้

“ถอดเสื้อเขาออก”

เมื่อถูกหามเข้าสู่เต็นท์แพทย์ และได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้นหลังจากที่ร่างผมถูกวางลงบนเตียงเพื่อความสมจริง ผมจึงยังคงร้องครวญครางต่อ ในหัวพลางคิดหาวิธีออกจากที่นี่ยังไงให้แนบเนียนครั้นจะอวดอ้างว่าเป็นคนจากสมาพันธ์คงถูกตำหนิแล้วอาจถูกฟ้องร้องข้อหาสร้างความตื่นตระหนกให้ประชนชน โทษหนักขั้นยึดใบประกอบวิชาชีพในฐานะที่เป็นผู้ทรงคุณวุฒิ

เจ้าของเสียงนั้นเข้ามาปรากฏต่อสายตาเธอเป็นผู้หญิงร่างเล็กในชุดเสื้อคลุมสีเขียวคาดใบหน้าด้วยหน้ากากป้องกันเชื้อสีเดียวกัน

ผมสะดุ้งไหวเมื่อเธอใช้นิ้วเย็นกดลงบนท้อง เอ่ยถาม“เจ็บไหม”

“ไม่ครับ”

“ตรงนี้ล่ะ”

“ไม่ครับ”

“ตรงนี้”

“ไม่ครับ”

ครั้งนี้เธอชำเลืองมองผม แวบแรกที่ถูกมองด้วยสายตาคู่นั้น มันคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยพบที่ไหนมาก่อน

“นอนตะแคง” เธอสั่ง

ผมทำตาม แต่แล้วความเย็นวาบแค่ช่วงล่างก็เกิดขึ้นเมื่อเธอสั่งทีมแพทย์ของเธอว่า “ถอดกางเกงของเขาออก ฉันจะล้วงทวารกดลำไส้ใหญ่ ตรวจไส้ติ่ง”

วายป่วง ! ผมอุทานในใจรีบยึดขอบเกงด้วยความไวเพื่อปกป้องอนาธิปไตยของร่างกายช่วงล่าง“ผม... ผมว่าผมดีขึ้นแล้ว”

“ทำต่อไป” เธอสั่งด้วยภาษาไทยะฯ และทุกคนรอบเตียงก็ทำตาม ผมถูกตรึงแน่นด้วยแรงของบุรุษพยาบาลฉกรรจ์ตะขอและซิปถูกปลดออกอย่างชำนาญ ขอบกางเกงทั้งตัวนอกตัวในถูกรั้งลงจนผมมั่นใจว่าก้นขาว ๆถูกแพร่ภาพต่อหน้าสาธารณะชน

ส่วนเธอใส่ถุงมือสองข้าง ดวงตาขึงขัง เป้าหมายสายตาเธอจ้องมองเขม็งไปที่ตรงไหนผมพอจะอ่านสายตาของเธอออกหรอก แล้วก็ไม่ได้ภูมิใจอะไรกับมันนักหนาทว่าเธอไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องหรือเหิมเกริมนานนักเพราะเป้าหมายที่แท้จริงของเธออยู่อีกฟากหนึ่งต่างหาก

ความภาคภูมิของผมหดเหลือหางอึ่งเมื่อเธอเดินอ้อมเตียงไปด้านหลังผมกลั้นหายใจ ยามถูกมือเล็ก ๆ จับหมับที่แก้มก้น ขนลุกซู่เมื่อเธอแหวกรอยแยกออก

ผมกำลังจะสูญเสียเอกราชในวันนี้ แม้จะไม่ถึงตาย แต่ก็อายในหน้าที่สมาพันธ์ต้องเชิดชูเกียรติยศให้ผม แต่ได้โปรดอย่าระบุเหตุผลในโล่รางวัล

โครม !!!

เฮ !!!

เสียงอึกทึกดังที่ด้านนอก หยุดจังหวะการสอดปลายนิ้ว

“เกิดอะไรขึ้น ออกไปดูซิ!” เธอสั่งคนของเธอ ทำให้พวกเขาหลุดความสนใจจากผม

นี่เป็นโอกาสที่ผมจะได้ออกจากที่นี่เมื่อไม่มีมือของพวกนั้นคอยกดร่างผมไว้ ผมจึงผุดลุกนั่ง ลงจากเตียงดึงกางเกงขึ้นแล้วจากนั้น...

“คุณหมอ มีไอ้ใบ้ไทยะก่อความวุ่นวายข้างนอก อย่าออกไปนอกเต็นท์นะครับ !”

นายใบ้ !

ผมรีบผลุนผลันวิ่งออกไป ผ่านสายตาฉงนของคุณหมอสาว แล้วพบว่านายใบ้กำลังวางมวยกับนายทหารของอิระวดี

“หยุด หยุด” ผมรีบเข้าห้าม ไม่อยากเดือดร้อนว่าความคดีวิวาทที่อาจกลายเป็นพยายามฆ่าได้ทุกเมื่อแต่ดูเหมือนว่ามวยคู่นี้จะเป็นที่ถูกใจชาวอิระวดีและไทยะลี้ภัย เสียงโห่เชียร์คนของประเทศตนจึงดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ

ปัง !

แต่ไม่ดังเท่าเสียงปืนลั่นที่ปล่อยลูกกระสุนพุ่งสู่ฟ้าเป็นสัญญาณบอกให้ทุกอย่างอยู่ในความสงบ

“มันผู้ใดบังอาจก่อเหตุวิวาทในแผ่นดินเจ้าอิระวดี มันผู้นั้นจะต้องเข้าพบเพื่อให้เจ้าอิระวดีไต่สวนความนำตัวพวกมันไป !”

อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น ผมบอกตัวเองในใจ เห็นรอยยิ้มของนายใบ้ที่ส่งมาสื่อชัดเจนว่านั่นเป็นรอยยิ้มของเขาจริง ๆ !