ดวงตะวันเคลื่อนต่ำบอกเวลาว่าให้ผมรู้ว่าเราหนีพวกต้นน้ำมานานเท่าไหร่แล้วนับตั้งแต่ฟ้าสางพวกเราวิ่งท่ามกลางทุ่งต้นอ้อแห้งขึ้นสูงเหนือหัวสลับป่าละเมาะไม่มีต้นไม้ใหญ่เป็นที่กำบังให้พวกเราได้บังแดดอากาศวันนี้ก็ช่างร้อนสุดใจ หาน้ำที่ไหนอาบไม่ได้ก็ได้อาบเหงื่อต่างน้ำนี่แหละ

“นี่เราหนีมาไกลพอหรือยัง”

เสียงของที่มิ่งถามไล่หลังฟังดูคล้ายกำลังจะหมดแรงผมหันไปมองทันเห็นน้องสาวล้มพับนั่งกองกับพื้นดิน ใช้ใบหน้าอิดโรย อ่อนล้ากำลังอ้อนวอนขอความเห็นใจ“นี่เราเลยเขตของพวกต้นน้ำมาแค่ไหนแล้ว” ผมถามซุนก่อนตัดสินใจทำตามคำขอทางแววตา

“อดทนเดินต่ออีกหน่อยถ้าผ่านชะง่อนหินนั่นไปแล้วเราก็เข้าสู่อยู่ในพื้นที่ปกครองของไทยะ”ซุนบอกแล้วถอยหลังไปฉุดแขนน้องสาวของผมให้ลุกขึ้นยืนแต่ถูกมิ่งสะบัดมือออกพร้อมกับคำพูดที่มาจากอารมณ์ขุ่นเคือง

“ฉันจะหยุดพักที่นี่ถ้าเธออยากไปก็ไปก่อนเถอะ อันที่จริง ฉันก็ไม่อยากจะไปด้วยแล้ว ฉันอยากกลับบ้านไม่อยากไปไหนทั้งนั้น !”

“เธอนี่มันทำตัวแย่รู้แบบนี้ฉันไม่ช่วยออกมาเสียก็ดี !” ซุนก็คงเหลืออกเหมือนกัน

“เธอน่ะหรือช่วยคนที่ช่วยน่ะ พี่ชายฉันต่างหาก”

“ช่วยแบบที่เอาระเบิดปลอมไปขู่พวกนั้นน่ะหรือจะหลอก จะตบตาก็ทำไม่สุด ปล่อยให้เขารู้ เลยโดนตามล่าเอาเป็นเอาตายแบบนี้ไงแทนที่จะเดินออกมาสวยๆ”

ผมไม่อยากฟังทั้งสองโต้เถียงกันอีกจึงขอหยุดสงครามวาจาไว้ “พอเถอะ แค่วิ่งหนีก็เหนื่อยพอทนแล้วเก็บแรงไว้เดินทางต่อดีกว่ามาใช้แรงทุ่มเถียงกัน”ผมพูดแล้วหยิบเอากระบอกน้ำออกจากกระเป๋ายื่นให้น้องสาวของผมดื่มจากนั้นจึงส่งต่อให้ซุนแต่ก่อนจะยื่นกระบอกน้ำส่งให้เธอ ผมขอเอ่ยอะไรบ้าง“ฉันไม่ได้ป้ำเป๋อขนาดไม่รู้ว่านั่นเป็นระเบิดปลอม เพราะฉันจงใจแอบลักมาจากเห่าดงมันจะพกระเบิดปลอมไว้ใช้ขู่ฝ่ายตรงข้ามให้ยอมก่อนเสมอ ไม่มีใครอยากให้ใครตายและฉันก็ไม่คิดว่าชุมชนต้นน้ำเขาจะฝึกเด็กวัยรุ่นพวกนั้นให้เป็นหน่วยกล้าตายวิ่งพุ่งชนฉันจนลูกระเบิดหลุดมือ”

ซุนมองผมเพียงแวบหนึ่งแล้วหันหน้าไปทางอื่นปฏิเสธน้ำที่ผมกำลังส่งให้

“ฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน”

เธอพูดเสียงเบาและเสียงของเธอสั่นจนผมจับความรู้สึกได้ “ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อยทำไมต้องทำหน้าเศร้า”

ผมพูดปลอบใจในแบบที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว“เราพักกันก่อนก็คงได้ ฉันไม่ได้ยินเสียงปืนหรือเสียงคนเราน่าจะหนีพวกนั้นพ้นมากแล้ว”

“ก็ตามใจ”ซุนยักไหล่ “แต่อย่าลืมสัญญาที่คุณบอกไว้กับพี่เห่า หวังว่าคุณคงไม่บิดพลิ้วซึ่งถ้าจะให้พูดตามตรง ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าคุณน่าเชื่อใจได้แค่ไหนแล้วที่คุณต้องเดินทางมาหาพี่เห่าถึงแหลมทองเพราะอะไร ฉันถามคุณจริง ๆ เธอคุณหนีอะไรมา แล้วคุณมีอะไรที่พวกเขาต้องการ”

เธอพูดแล้วมองตรงมาที่กระเป๋าของผม“ไม่เกี่ยวกับเธอ” บอกแล้วเดินผ่านซุนไปนั่งลงข้างน้องสาวที่เอนหลังลงไปนอนผ่อนลมหายใจกับพื้นนานแล้วมิ่งคงเหนื่อยมากจนไม่สนใจว่าตรงที่เธอมันเป็นผืนดินชุ่มมีหญ้าและวัชพืชขึ้นรกทีอาจมีมดแมลงมีพิษอาศัยอยู่

“เรากลับบ้านกันไม่ได้หรือพี่มั่นกลับไปหาพ่อกับแม่” มิ่งพูดขณะหลับตา

“เราจะได้กลับแน่แต่รอให้เข้าตัวเมืองไทยะเสียก่อน ฉันจะส่งแกขึ้นรถไฟ ให้แกกลับไปก่อนแล้วฉันจะตามไปถ้าเรื่องทุกอย่างจบแล้ว”

“นี่พี่ต้องตามคนพวกนั้นไปช่วยนายอัศวินอะไรนั่นจริงหรือ”มิ่งลืมตา ลุกขึ้นนั่งเหลือบมองไปทางซุน แล้วลดเสียงให้เบาลง“เราจะเชื่อใจเขาได้หรือเปล่ายังไม่รู้ นี่พี่ไม่สังเกตหรือ ตั้งแต่เราออกจากไทยะแล้วาถึงแหลมทองก็มีคนมารับขวัญเราเลย แล้วยังเมื่อวันก่อนอีก ที่ฉันโดนจับที่ลำธารมันก็รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน... “ มิ่งหยุดพูดมองไปทางซุนอีกครั้ง “ครั้งแรกนายเห่าดองนั่นมาช่วยเราได้ ฉันก็ยังไม่คิดอะไร แต่... พอมาครั้งที่สองมันจะบังเอิญไปไหมที่นายเห่าดองของพี่พเราไปใกล้ถิ่นของพวกนั้น”

ผมมองแววตามั่นออกมั่นใจของมิ่งแต่ไม่ได้คิดตามอะไรทั้งสิ้น เพราะผมไม่เคยคิดว่าเห่าดงจะเป็นคนแบบนั้นภาพเก่าๆของมิตรภาพยามเราตกระกำลำบากในสงครามมันยังเด่นชัดเสมอ“ถ้าเหนื่อยจนคิดอะไรเพ้อเจ้อ ก็นอนหลับซะ อยากพักนักไม่ใช่หรือ”

“ฉันไม่ได้เพ้อเจ้อนะมีคนของต้นน้ำพูดให้ฉันฟัง เขาก็เป็นนักศึกษารุ่นๆ ฉันนี่แหละ”

“เรื่องอะไร”ผมถามกลับ “มีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับไอ้เห่าหรือไง”

“ก็...ไม่เชิงเกี่ยวกับนายเห่าดองตรง ๆ หรอก แต่ฉันว่าก็มีเกี่ยวบ้างแหละ เขาพูดถึงคนที่ชื่ออัศวิน...นายพลอัศวิน ผู้บังคับบัญชาที่ถูกขังลืมในคุกอเวจีของพี่น่ะ”

“เขาบอกว่ายังไง...”

“เขาบอกว่า....นายพลอัศวินเป็นกบฏ ต้องการปลุกปั่นชาวชุมชนนอกเขตพัฒนาให้ต่อต้านนโยบายเป็นหนึ่งเดียวกันกับเมแกนของรัฐบาลยุคฟื้นฟูนายพลอัศวินไม่ยอมรับพวกเมแกนให้เข้ามายืนในแผ่นดินไทยะ หรือแม้แต่ในแผ่นดินที่เคยเป็นของไทยะก็ตาม”

“เพราะนายพลอัศวินคิดว่าความคิดนี้ไม่ต่างจากการถูกรุกรานอานาเขตด้วยอาวุธสงครามแต่จะเป็นการรุกรานแบบกลืนกินของปรสิต...” ผมเองที่ต่อคำพูดของมิ่ง“ไทยะจะถูกแทะเล็มทีละนิดๆ โดยไม่รู้ตัวจนสุดท้ายไม่เหลือสิ่งที่เป็นของไทยะโดยแท้จริงแม้แต่ความคิดมันเป็นแผนของพวกเมแกนที่จะให้ลูกหลานของตนเข้ามาครอบครองถิ่นทำกินในไทยะได้อย่างไม่มีขีดจำกัด”

“ใช่...”มิ่งพูดด้วยแววตาประหลาดใจ “แต่ถ้ามันจะทำให้สงครามสงบ ผู้คนอยู่กันโดยสันติฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะไม่ดีตรงไหน... ที่พี่เคยพูดให้ฟังบ่อย ๆว่านายพลอัศวินรักในเสรีภาพเขาก็ควรยอมรับว่าก่อนจะมีเสรีภาพมันต้องมีสันติภาพมาก่อนไม่ใช่หรือ”

“หมายความว่าเธออยากให้ทุกชุมชนรวมชาติกันแม้แต่เมแกนก็ควรรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเราใช่ไหม”

ผมและมิ่งหันไปทางเสียงแทรกบทสนทนาซุนนั่นเอง เธอเคลื่อนตัวมาใกล้ได้เงียบจนผมไม่รู้สึกตัวเธอนั่งลงคุกเขามองมิ่งด้วยสายตาคาดหมายอะไรบางอย่าง

“มัน...มันก็น่าจะเป็นแบบ...นั้น” น้ำเสียงมิ่งฟังไม่มั่นใจเลยสักนิดผมรู้ว่าน้องสาวผมคนนี้มีแนวคิดสมัยนิยมเหมือนนักศึกษาทั่วไปที่รักเสรีภาพแต่ก็มีมากที่ไม่กล้าบอกความคิดเห็นของตัวเองแบบตรงไปตรงมา เพราะเกรงกลัวต่ออำนาจลับที่ไม่อาจต่อต้าน

“ถ้าเธอคิดแบบนั้นจริง เธอก็คือดวงตะวันดวงใหม่อีกหนึ่งดวงเป็นดวงตะวันในวันพรุ่งนี้ของใครหลายๆ ที่ใฝ่ฝันถึงเสรีภาพและสันติภาพอันอบอุ่น”

ผมมองดวงตาซุนขณะเอ่ยประโยคนั้นมันเป็นดวงตาแห่งความปีติ ผมยิ้มออกมาพลัน ก็เมื่อกี้เธอยังตีหน้ามุ่ยอยู่เลยไม่ทันไรเปลี่ยนอารมณ์เป็นอีกอย่างแล้ว แต่ผมอยากให้เธอรู้อะไรมากกว่านี้อยากบอกเธอว่า มีดวงตะวันอย่างที่เธอบอกมากมายหลายดวงในแผ่นดินที่จุติโผล่พ้นเส้นขอบฟ้าแล้วก็จากดับไปในแผ่นดินอย่างไม่คิดที่จะหวนกลับมา แต่โลกาจะไม่มีวันดับหากความคิดของพวกเขาถูกถ่ายทอดออกไปจากรุ่นสู่รุ่น

“ถ้าเสรีภาพสันติภาพแบบที่นายพันเดโชพูดนั้นมันดีจริงแล้วทำไมถึงยังมีพวกที่ต้องการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย พวกเธอเคยคิดดูไหมทำไมคนที่ต่อสู้เพื่อเอกราชและความสงบของรัฐถึงลุกขึ้นต่อต้านนโยบายรวมชาติล่ะมีใครฉุกคิดบ้างหรือเปล่า” ผมย้อนถาม “พี่มั่น.... บางที ฉันก็สงสัยว่า พี่มั่นรู้อะไรมากกว่าที่พี่ทำตัว”มิ่งแทรกขึ้น “คนที่ต้นน้ำเขาบอกอีกว่า... พี่มั่นพี่ชายของฉันคนนี้สำคัญมากกว่าที่ฉันรู้นัก”

“ไอ้คนต้นน้ำนั่นมันเป็นใครกันถึงได้พูด...”ผมยังไม่ทันพูดจบ

“พี่เก็บอะไรไว้กับตัวพี่มั่น พี่เก็บอะไรไว้ในกระเป๋านั่น เพราะเจ้าสิ่งนั้นใช่ไหมที่ทำให้ฉันถูกยิงเพราะเจ้าสิ่งนั้นใช่ไหมที่ทำให้เราต้องระเห็จออกจากบ้าน”

“มิ่ง...”ผมหาคำอธิบายไม่ได้ หากพูดไปก็รู้ว่าต้องโกหก

“พี่เคยเรียนมาไหมไทยะที่เราเรียก ๆ กันแท้จริงมามาจากคำว่า ไทสุริยะ หรือตะวันแห่งอิสระเสรี !”

ผมฟังน้องสาวพูดอย่างเก็บความรู้สึกชั่วครู่แล้วเค้นคำพูดของตัวเองออกจากความคิดที่ค่อยๆ ลำเรียงออกมา “แล้วดวงตะวันอย่างพวกเธอน่ะทำไมถึงมอดไหม้ไปในทุกเช้าวันใหม่ล่ะ ที่เห็นหยิ่งทะนงตนว่าเป็นตะวันดวงใหม่มีความคิดใฝ่เสรี ถ้ามีดวงตะวันมากขนาดนั้น มีไฟขนาดนั้นถามทีว่าทำไมยังมีความขัดแย้งกันอยู่แบบนี้ถามตัวเองให้แน่ว่าตัวเองเป็นดวงตะวันหรือดวงไฟที่ใช้พลังงานไปไม่เท่าไหร่มันก็มอดสู้ไม่ได้แม้กับหิ่งห้อย แมลงในตำนานตัวเล็กกระจ้อยร่อยที่มันเอาพลังงานชีวิตทั้งชีวิตสร้างแสงไฟเพียงเพื่อต้องการให้เผ่าพันธุ์ของพวกมันได้เกิดใหม่”

ผมไม่รอให้ทั้งสองไม่ตอบโต้วาจาใดๆ และไม่อยากรอด้วย “นายพลอัศวินและพวกพ้องของเขาก็เป็นเหมือนหิงห้อย ที่ยอมตายเพื่อคนรุ่นหลัง...พวกเขาอยู่ได้ด้วยพลังแห่งศรัทธาในพลังของตน ไม่ได้อยู่เพราะเฝ้ารอแสงของดวงตะวันที่มีแต่จะถูกเก็บลับหายไปในห้วงมิติจักรวาลความคิดที่ยอกย้อน !”

เปรี้ยง!

คำพูดสุดท้ายที่หลุดจากปากสร้างความเจ็บปวดในอกเป็นเพราะคำพูดของผมหรือลูกปืนปริศนา ร่างของผมฟุบลงคว่ำหน้า พร้อมกับเสียงหวีดร้องของมิ่งพยายามบังคับลมหายใจเข้าออกดันตัวเองให้ลุกขึ้นจะบอกให้ผู้หญิงทั้งสองไปหาที่ซ่อนก็ไม่มีประโยชน์เพราะเจ้าของลูกตะกั่วที่ฝังในร่างผมคงเฝ้าดูจากที่ไหนสักแห่งในดงดอกอ้อ

ตะวันคล้อยลอยอยู่ตรงหน้าอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงชะง่อนผา ที่ ๆ มีเส้นแบ่งดินแดนไทยะออกจากแผ่นดินอื่นผมเป็นคนของไทยะ ไม่ได้เป็นคนไร้แผ่นดินที่ไม่มีใครคอยคุ้มหัว และผมก็จะไม่ยอมก้มหัวให้ใครที่กระทำการกับคนอื่นแบบไร้อารยะธรรมไร้ความปราณี เลือดชายชาติทหารจะหลั่งออกจากอกรดล้างแผ่นดินเพื่อประชาราษฎร์เท่านั้น

“ถ้าเราไม่ใช้แผนล้างบางเราก็ไม่มีทางพลิกแผ่นใหม่ได้ ล้างเอาคนเก่าออก ล้างเอาความคิดเก่าออกให้หลงเหลือแต่พวกที่เชื่อเรา คิดแบบเดียวกับเรา”

แว่วเสียงประโยคนั้น...ที่ผมได้ยินจากปากของไอ้เดโชก่อนที่สาวนักข่าวจะจบชีพลงหิงห้อยแสนสวยงามที่เปล่งแสงสุดท้ายของเธอ ผมกอดกระเป๋าแน่นเข้าไว้ แสงสุดท้ายที่เธอเสียสละไปผมจะไม่ยอมให้มันดับลงอย่างสูญเปล่าเด็ดขาด ผมจะเก็บแสงริบหรี่นั้นไว้ด้วยพลังของตัวเองเก็บพลังแห่งศรัทธาของเธอ ที่เป็นพลังแห่งตะวันที่แท้จริง

แต่...ก่อนอื่น ผมต้องคงต้องเอาพลังนั้นมาช่วยตัวเองหนีรอดจากตรงนี้ให้ได้เสียก่อน !!!

ตอนที่ผ่านมา

ตอนที่ 1 ที่เธอถาม