เส้นทางที่ใช้เชื่อมกันระหว่างไทยะบุรีกับอิระวดีไม่ทรหดเท่ากับเส้นทางสู่เมแกน ที่ผมพูดได้ว่าไม่ทรหดนั้นเพราะทางที่ผ่านมีเพียงแค่ความกันดารสลับทุ่งหญ้าแห้ง แต่ถ้าต้องเดินทางไปเมแกน ผมอาจพบกับการดักซุ่มโจมตีของชนกลุ่มน้อยที่ถูกตีจนแตกสลายแยกย้ายไปตามดินแดนต่างๆ ทางเหนือ

ผมขับผ่านไปหลายร้อยกิโลเมตรจึงได้พบหมู่บ้านเล็ก ๆขนาดที่ไม่ถูกระบุในแผนที่แห่งหนึ่ง ดับเครื่อง แล้วปล่อยให้ล้อหมุนเลื่อนไปตามกำลังที่หลงเหลือไม่ต้องการสร้างเสียงใด ๆ จนถึงจุดที่ควรเหยียบเบรก มองไม่เห็นเค้าลางของคนและมั่นใจจากองศาของดวงอาทิตย์ที่ทำมุมฉากพอดีกับหัวผมว่ามันยังไม่ใช่เวลาที่คนในหมู่บ้านนี้ปิดประตูรับแขกแน่นอน

ผมเปิดประตูรถฉุกเฉินที่ได้จากการแลกของขวัญงานวันเกิดกับเด็ก ๆในศูนย์ช่วยเหลือเหยื่อสงคราม และไม่ลืมคว้ากระเป๋าถือลงมาด้วย อย่างน้อยตราสัญลักษณ์ของสมาพันธ์จะช่วยคุ้มภัยได้บ้างในยามฉุกเฉินจากข้อมูลของคนในสมาพันธ์ผมจะต้องมาขอความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้านนี้เพื่อให้เขานำทางไปต่อจนถึงเส้นแบ่งเขตระหว่างไทยฯ และอิระวดี

“ขอโทษครับ” ผมเดินเข้าไปยังบ้านปูนชั้นเดียวฉาบสีชมพูขมุกขมัวหลังหนึ่ง“ผมมาจากสมาพันธ์ มาติดต่อขอพบผู้นำทาง”

ไม่มีเสียงจากภายในบ้านหลังนั้นให้ผมใจชื้นแม้แต่เสียงจิ้งจกก็ยังไม่ได้ยิน “สงสัยข้อมูลสมาพันธ์จะผิดพลาด”

ผมยังไม่ตัดใจกลับไปขึ้นรถ ขอสำรวจหมู่บ้านนี้อีกสักหน่อย อย่างน้อยก็ได้เก็บเป็นข้อมูลอะไรบ้างดูท่าทางคนในหมู่บ้านจะถูกใจสีชมพูผมเดินตามทางที่ปูด้วยอิฐแผ่นใหญ่คล้ายกับจงใจสร้างเป็นทางนำไปสู่บ้านแต่ละหลังรูปทรงของบ้านนั้นคล้ายกับรูปวาดในนิทานที่ผมเคยอ่านจากศูนย์ข้อมูลเพื่อพลเมืองเด็ก

ปัง

เสียงดังลั่นแย่งซีนความสงบนั้นทำให้ผมรีบหาที่ซ่อนตัวโดยอัตโนมัติแน่ใจว่าไม่ใช่เสียงของปืน แต่มันเป็นเสียงอะไร

ปัง

ดังขึ้นอีกครั้ง ผมลัดเลาะไปตามกำแพงบ้านแต่ละหลังนึกขอบคุณที่ผู้วางผังหมู่บ้านนี้สร้างบ้านเรือนให้อยู่เป็นแถวเป็นแนวและมีทางเดินระหว่างกัน ดีต่อการซุ่มเดินไปยังเป้าหมายแหล่งกำเนิดเสียง

ปัง

เสียงดังครั้งที่สามกับภาพใครคนหนึ่งในชุดลายทางหลากสีสรรค์นั่งโดดเดี่ยวกลางลานกว้างล้อมรอบด้วยที่นั่งคอนกรีตสูงขึ้นไปตามลำดับส่วนคนที่อยู่ในแอ่งอารีนานั้น เขากำลัง...

เป่าลมเข้าลูกโป่งสีชมพูสวยจนขยายใหญ่เป็นใบโต มองมันด้วย แล้วบีบมันแตกด้วยแรงมือทั้งสองของเขาเองไม่เข้าใจการกระทำของเขานัก แต่ผมก็โล่งใจที่อย่างน้อยหมู่บ้านนี้ไม่ร้างผู้คนและผมก็ต้องการทราบจากเขาว่า

“ขออภัยครับ ผมอยากจะถาม...”

ไม่ทันที่จะพูดจบ เขาหันขวับมา แย้มยิ้มด้วยปากที่ไปด้วยสีแดงวงใหญ่บีบจมูกโตสีเดียวกับปากที่บีบดัง ปื๊น แล้วขยับแขนขาคล้ายกับเต้นในท่าแสนตลก

“ผมอยากจะ... “

ชู่ว์

เขายกนิ้วชี้ป้องปากบอกให้ผมหยุดพูดแล้วหยิบลูกโป่งไร้ลมขนาดยาวเท่าสองไม่บรรทัดจับบริเวณปากลูกโป่งมันขึ้นในระดับพอดีกับปากสูดลมหายใจจนอกยื่นแล้วก็พ่นลมใส่เข้าไปจนหน้าแดง เปลี่ยนลูกโป่งเหี่ยว ๆให้เต่งใส แล้วในเวลาไม่กี่วินาทีของการขยับมือพลิก บิด พัน

ลูกโป่งใบนั้นก็กลายร่างเป็น หมาพุดเดิลสีชมพู

เขาจับมันยัดใส่มือผม หยิบเอากล้องถ่ายรูปแบบล้างภาพถ่ายได้ในตัวยกขึ้นกดชัตเตอร์ให้แสงแฟลชแวบแสบตาใส่ใบหน้าของผมที่มีหมาลูกโป่งอยู่ในมือ กับผลงานการถ่ายภาพถูกยื่นให้เสร็จสรรพพร้อมด้วยกระดาษใบเล็กเขียนว่ารูปถ่ายใบละ 10 บอลล์

“เดี๋ยว ผมไม่ได้...”

เขายกนิ้วชี้ป้องปากแล้วส่งเสียงชู่ว์อีกจากนั้นก็ยกกล้องถ่ายส่งแสงแฟลชที่แสบตากว่าเดิมแล้วสาละวนกับปุ่มหลังกล้องอยู่นานสองนาอน

ผลที่ได้คือ รูปใบหน้าเด๋อด๋าของผมกับพุดเดิลเนียนผิวเปล่งปลั่ง เขายื่นมันมากับกระดาษใบเล็กเขียนคำที่ผมคิดว่าเคยอ่านพบในบันทึกภาษาไทยะนิยมในสมัยศตวรรษที่ผ่านมาว่า

“เพิ่มความฟรุ้งฟริ้ง ใบละ 20 บอลล์”

อ่านตามคำเขียนแล้วชำเลืองมองช่างภาพ สมาพันธ์ไม่ได้บอกว่าผมต้องเสียเงิน20 บอลล์แลกกับหมาพูดเดิลและรูปถ่ายหน้าวอกปากแดง ผมอยากจะกลับไปต่อว่าคนให้ข้อมูลนัก แต่พอมองใบหน้าขาวที่จ้องผมด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหวังบอกตามตรง ผมยังสงสัยว่าเขากำลังยิ้มหรือโศกเศร้ากันแน่ เพราะสีดำที่ระบายรอบขอบตาของเขามันคล้ายกับหยาดน้ำตาไม่ผิดเพี้ยน

“ผมมีแค่เงินสกุลกลางของสมาพันธ์คุณรับมันได้ไหม” ผมพ่นลมหายใจบอกพรอมกับหาเศษเหรียญที่อาจแอบซ่อนในกระเป๋ากางเกง

เขาส่งเสียงฮื่อๆ แล้วพยักหน้าให้จึงยื่นเหรียญสีทองที่มีมูลค่ามากกว่าค่ารูปถ่ายให้เขาถือเสียว่าให้ค่าลมที่เขาสู่เป่าลูกโป่งให้ผมตั้งหนึ่งใบ

“ผมมาจากสมาพันธ์ จะไปอิระวดี ต้องการคนนำทางคุณพอจะรู้ไหมว่าผมต้องไปถามจากใคร”

นิ้วชี้นั้นชี้ตรงอกของเขาเอง

“คุณ?” ผมเลิกคิ้ว

เขาพยักหน้า ส่งเสียง ฮื่อ ๆ

“คุณ... คือคนนำทาง”

เขาส่งเสียงฮื่อ ๆ ยิ้ม แล้วก็พยักหน้า

“แล้วนี่อย่าบอกนะว่าคุณ... เป็นใบ้”

เขายิ้ม ชี้นิ้วทั้งสองที่ปาก แล้วโบกมือส่ายไปมา

เขาเป็นใบ้ ชายหน้าขาวเป็นใบ้ไม่ได้แกล้งเป็นตัวละครหน้าขาวอย่างสีที่ฉาบบนใบหน้า ผมรีบวิ่งกลับรถหยิบเอาเครื่องมือสื่อสารผ่านดาวเทียมที่ใช้เฉพาะเวลาจำเป็นติดต่อกลับสมาพันธ์ทันที

“เขาเป็นใบ้ แล้วเขาจะนำทางผมได้ยังไง”

“ผมรู้ว่าแค่นำทาง ไม่ต้องคุยกันก็ได้ แต่...ผมจะสื่อสารกับเขารู้เรื่องเวลาผมต้องการความช่วยเหลือได้ยังไง”

“เขียนให้เขาอ่าน !”

ลมหายใจพ่นแรงจนปลายทางพูดย้ำว่ายังไงก็ต้องใช้ชายใบ้คนนี้นำทางไม่มีทางเลือกนอกเสียจากจะเสี่ยงไปเอง แต่สำหรับผมจะให้ใครนำทางหรือจะไปเองก็เสี่ยงพอกัน

“ระหว่างที่ผมหาข้อมูลในอิระวดีทางสมาพันธ์ต้องรักษาความปลอดภัยนายมั่นให้ดี เราไม่รู้ว่าคนที่รอดจากการกวาดล้างนั้นมีความแค้นหลงเหลืออยู่ไหมผมไม่อยากสูญเสียคนสำคัญไป”

ผมบอกคนในสายแล้วปิดเครื่องมือสื่อสารเพื่อรักษาพลังงานแล้วตั้งใจจะเดินกลับไปหาชายใบ้ทว่าเขายืนอยู่ข้างหลังผมเสียแล้ว ช่างเคลื่อนไหวได้เงียบไร้เสียงคล้ายกับเสียงพูดของเขา

แล้วที่นั่งข้างคนขับของผมก็ถูกจับจองด้วยชายใบหน้าขาวที่พกพาสัมภาระมากมายขึ้นมาราวกับเขาจะย้ายไปอยู่กินกับผม

“คุณชื่ออะไร” ผมถามพร้อมกับบังคับรถให้เคลื่อนล้อ

เศษกระดาษใบเล็กถูกยื่นให้ ผมหยิบมันแล้วยกขึ้นอ่าน “ไม่มีชื่อ”

“แล้วผมจะเรียกคุณว่ายังไง” ผมจึงต้องถามต่อแปลกใจที่ชายคนนี้ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามไว้เรียกแทนตัว

เศษกระดาษมาถูกยื่นให้ ผมจึงหยิบมาอ่าน “เรียกว่า ใบ้”

“โอเค ๆ นั่นเป็นคำเรียกตัวคุณ แต่ผมรู้ว่าคุณต้องมีชื่อ” ผมบอกกับเขา ไม่อยากเซ้าซี้ต่อรู้ในใจว่าไม่มีใครในไทยะ ฯไม่มีชื่อ เว้นเสียแต่เขาคนนั้นถูกลบข้อมูลออกจากสารบบด้วยเหตุผลของความมั่นคง

กระดาษใบต่อมาถูกเสียบใส่มือที่กำลังบังคับพวงมาลัยผมหันไปมองนายใบ้แล้วอ่านข้อความในกระดาษ “ซุนอยู่ในเขตราชฐานของเจ้าอิระวดี”

ดวงตาของผมเบิกกว้าง หัวใจพองโต มองหน้านายใบ้ผู้ทาหน้าด้วยสีขาวรู้สึกผิดที่ดูถูกเขาต่อหน้า และขอบคุณที่เขาไม่โกรธผมความเร็วของรถฉุกเฉินถูกเพิ่มไปตามความหวังจากข้อความในกระดาษแผ่นเล็กของนายใบ้ผู้ไม่ประสงค์ให้ผมเรียกนามเขาในชื่อแท้จริงของตน

ผมเสียบรูปถ่ายที่สุดแห่งความฟรุ้งฟริ้งเท่าที่ชีวิตทนายคนหนึ่งจะมีได้เข้ากับสายรัดของกระจกบังแดด ดูมันอย่างชื่นชมอีกครั้ง แต่ก็ต้องหรี่ตามอง คว้ามันลงมาใช้แว่นขยายส่อง

เบื้องหลังความฟรุ้งฟริ้งนั้น มันมีร่างของใครบางคนหลบซ่อนตัวอยู่ช่องแคบระหว่างตึก !

ตอนที่ผ่านมา

ตอนที่ 1 ที่เธอถาม

...........................................................

จัดความฟรุ้งฟริ้งไป

แบบไม่ค่อยจะฟริ้งฟรุ้งรุ้งเรืองรองสักเท่าไหร่

เอาน่ะ แค่นิดหน่อยก็ยังดี

Create Date : 19 กรกฎาคม 2559
Last Update : 2 สิงหาคม 2559 20:51:23 น.		20 comments
Counter : 704 Pageviews.
Share Tweet