Bloggang.com : atitaya_t : ขุนศึก ตอนที่ ๑๕ จบบริบูรณ์ 2

ขุนศึก ตอนที่ ๑๕ จบบริบูรณ์ 2

ในเวลาเย็น ขันยืนกระวนกระวายอยู่ที่หน้าบ้านพุฒ ขันชะเง้อมองหลายครั้ง แต่พุฒก็ไม่มาซักทีจนขันหงุดหงิด

       สักครู่หนึ่ง ทหารกลุ่มหนึ่งก็หามเสลี่ยงพาพุฒมา พอถึงหน้าบ้าน ทหารก็วางเสลี่ยงลงให้พุฒลง ขันดีใจรีบเข้าไปหาพุฒทันที
       “หลวงวิเศษไปที่ใดมา ฉันรอท่านจนร้อนใจนัก”
       “มีกระไรหรือ”
       ขันสีหน้าเครียดหนัก
       “จวนจะกึ่งปีแล้ว เรายังหาสังกัดใหม่ไม่ได้ ฉันได้ยินมาว่าพิษณุโลกสองแคว กำลังฟื้นฟูบ้านเมืองจึงจะชวนหลวงท่านไปเข้าสังกัดพระยาพิษณุโลก”
       “เป็นทหารเมืองหลวงแล้วจะให้ลดศักดิ์ไปเป็นทหารหัวเมืองกระนั้นหรือ สิ้นคิดเสียแล้วหลวงณรงค์” พุฒพูดพลางหัวเราะเยาะ
       “ฉันมาชวนท่านเพราะเห็นเป็นเกลอกัน เหตุใดมาเยาะกันเช่นนี้ แลทุกวันนี้เราสองไร้สังกัด ไม่มีศักดินาเก็บกิน แม้จักยังมีสมบัติอยู่ แต่ก็ไม่มีหน้าไปสู้ผู้ใดได้ ไปเป็นทหารหัวเมืองแม้มีศักดินาน้อย แต่ก็ยังดีกว่าทนอยู่อย่างนี้”
       “อย่าใช้คำว่าเราสอง ท่านผู้เดียวต่างหากที่ไร้สังกัด”
       พุฒชี้ไปที่เสลี่ยงและทหาร
       “ไม่เห็นหรือว่านี่กระไร ฉันอยู่สังกัดทหารล้อมวังของพระพิเดชสงครามมานานเดือนแล้ว ท่านไม่รู้ดอกรึ”

       ขันตกใจและน้ำเสียงเดือดดาลขึ้น
       “นี่มึงหลอกกูหรืออ้ายพุฒ กูเห็นมึงเป็นเพื่อนจึงมาชักชวนไปเข้าสังกัดใหม่ แต่มึงมีอยู่แล้วกลับไม่บอกกู แลแล้งน้ำใจหาได้ชักชวนกูไม่ อ้ายเพื่อนชั่ว”
       พุฒตะคอกสวนทันที
       “มึงอย่ามาใช้คำว่าเพื่อนกับกู มึงเอาน้องสาวมึงมาล่อเพื่อหลอกใช้กู แล้วมึงก็บิดพลิ้วไม่เคยช่วยกูจริง แล้วเหตุใดกูต้องชี้ทางให้มึงกลับมารุ่งเรืองด้วย”
       พุฒหันไปสั่งลูกน้อง
       “เฮ้ย ไล่อ้ายทหารไร้สังกัดผู้นี้ไปให้พ้นเขตบ้านกู อย่าให้มันมาขโมยของได้เชียว”
       “อ้ายพุฒ”
       พวกทหารที่ตามมาชักดาบออกมาเตรียมพร้อม ขันชะงัก เพราะตนมาคนเดียวทั้งยังไม่ได้เอาอาวุธมาด้วย พุฒเดินหัวเราะอย่างสะใจขึ้นเรือนไป ขันได้แต่มองตามด้วยความเคียดแค้นสุดๆ

       ในเวลากลางคืนที่บริเวณหน้าเรือนของขัน ขันชักดาบคู่มือออกมาแล้วมองดาบคู่ในมือด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม แต่มือที่ถือดาบกลับสั่นเทา เพราะความหวาดกลัวในจิตใจ
       ขณะที่ขันตัดสินใจไม่ถูกว่าจะฆ่าตัวตายให้พ้นความตกต่ำดี หรือเอาดาบไปฆ่าเพื่อนทรยศอย่างพุฒดี
       ดวงแขเดินประกบอำพันออกมาจากห้องพระ เห็นเงาขันตะครุ่มๆอยู่ที่หน้าเรือน
       “ทำอะไรน่ะพ่อขัน”
       ขันจะรีบเก็บดาบ แต่ไม่ทัน ดวงแขเห็นขันถือดาบอยู่ จึงรู้สึกแปลกใจและสงสัย
       “พี่ขันถือดาบทำกระไรหรือ”
       “เอ่อ ไม่มีกระไรดอก พี่เอามาขัดถูเท่านั้น” ขันพูดอึกๆอักๆ
       ดวงแขชักเอะใจและระแวง
       “มืดค่ำเช่นนี้น่ะหรือ นี่พี่ขันคงไม่ได้คิด..”
       ขันจนแต้มโพล่งเสียงดังแล้ว ปาดาบทิ้งลงบนพื้น
       “เอ็งอย่ามาสู่รู้ใจข้าหน่อยเลย ... โว้ย”
       ทั้งดวงแขและอำพันตกใจมาก อำพันน้ำตาคลอ เสียใจสุดๆ
       “พ่อขัน นี่ใจพ่อขันจะทิ้งแม่กับน้องได้ลงคอเชียวหรือ”
       “ลูกยังไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นดอกขอรับ ลูกเพียงแต่หมดอาลัยในชีวิต แต่เกิดมาไม่เคยตกต่ำถึงเพียงนี้เลย แลอ้ายพุฒยังทุรยศหักหลังลูกอีก ลูกแค้นจนอยากจะฆ่ามันเหลือ”
       “ถึงพ่อขันจะเป็นทหารไร้สังกัด แต่เราก็ยังมั่งมีศรีสุข พ่อขันจะทุกข์ใจไปทำไม”
       “แม่ท่านไม่เข้าใจดอก ลูกคุ้นเคยกับอำนาจยศศักดิ์มานานนัก หากต้องอยู่โดยไม่เหลือกระไรเช่นนี้ ก็ไม่ต่างจากเป็นคนครึ่งคน ตายเสียยังจักดีกว่า”
       “แล้วแม่กับน้องเล่า พ่อขันตาย แล้วแม่กับน้องจะอยู่กับผู้ใด”
       ขันรู้สึกผิดและเสียใจที่เห็นแม่ร้องไห้จึงซึมๆไป ดวงแขนึกขึ้นได้
       “พี่ขันบอกว่าจะไปเป็นทหารพิษณุโลกไม่ใช่หรือ ไปเถิดอย่าเพิ่งท้อแท้เลย”
       ขันเครียดจนน้ำตาเริ่มคลอเบ้า
       “ไปเป็นทหารหัวเมืองก็ต้องโดนอ้ายพุฒมันเย้ยหยันอีก คิดแล้วก็ไม่ต่างกันเท่าใด
       ขันเข้าไปกอดอำพัน
       “ลูกคงอับจนหนทางแล้วจริงๆ แม่ท่าน”
       “ยังมีอยู่ผู้หนึ่งที่ช่วยพี่ขันได้” ดวงแขน้ำตาคลอพูดขึ้น
       ขันผละจากกอดแม่หันไปมองดวงแขด้วยสีหน้าสงสัย ดวงแขจ้องหน้าขันนิ่ง
       “ขึ้นอยู่กับพี่ขันจะยอมเสียศักดิ์หรือไม่”
       อำพันในสีหน้าร้อนใจปนมีความหวัง
       “ใครกันที่จักช่วยพ่อขันได้ แม่ดวงแข”
       ขันจ้องดวงแขด้วยความสงสัยอยากรู้ รอคำตอบจากปากดวงแข

       เช้าวันรุ่งขึ้น อำพันกำลังคุยกับเสมา โดยมีขันนั่งหน้าเครียดอยู่ใกล้ๆ
       “ฉันได้ยินมาว่าวังหน้าจะเพิ่มราชองครักษ์ จึงอยากฝากฝังพ่อขันกับท่านเจ้าคุณ มิทราบว่าท่านเจ้าคุณเห็นควรประการใดบ้างเจ้าคะ”
       เสมาคิดหนักแล้วบอก
       “ เรื่องนี้มีข้อยุ่งยากอยู่บ้าง ขอข้าพระเจ้าไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนเถิดขอรับแม่นาย”
       อำพันถึงกับหน้าเสียในทันที
       “ยุ่งยากในที่ใดกันเจ้าคะ”
       “หลวงณรงค์ไม่ใช่ทหารวังมาแต่ก่อน การย้ายมาเป็นองครักษ์ดูจักไม่งามนัก”
       ขันโมโหขึ้นทันที พลางคิดว่าเสมาหาเรื่องเพราะความเกลียดชังส่วนตัว
       “พอเถิดแม่ท่าน ลูกรู้ว่าพระยามหาสงครามคิดเช่นไร ผู้ใดจะอยากช่วยศัตรูกันเล่า เราไม่ควรมาขอความช่วยเหลือให้เค้าเยาะเล่นแต่ต้นแล้ว กลับกันเถิดแม่ท่าน”
       ขันลุกขึ้นจะกลับ แต่เสมารีบเรียกไว้
       “ช้าก่อนเถิดหลวงณรงค์ ฉันไม่ได้หมายความเช่นนั้น”
       อำพันกระตุกชายเสื้อขันไม่อยากให้ลูกวู่วาม
       “พ่อขัน”
       ขันขัดแม่ไม่ได้เลยยอมนั่งลง
       “ที่ฉันว่าไม่งาม เพราะผู้หวังเป็นราชองครักษ์มีมากนัก หากหลวงณรงค์ท่านได้ตำแหน่งเกินหน้า ย่อม
       เป็นที่ริษยาแลเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจในหมู่ทหารวังได้ เอาเช่นนี้เถิด หลวงณรงค์ไปเป็นทหารรักษาพระราชมณเฑียรแลประตูกำแพงชั้นนอกก่อน หากมีโอกาสเมื่อใด ค่อยย้ายมาเป็นราชองครักษ์ จะได้สิ้นครหา”
       ขันและอำพันนึกไม่ถึงว่า เสมาจะรับปากง่ายดายขนาดนี้ แถมยังคิดเผื่อขันไว้อีกต่างหาก
       “นี่แสดงว่าท่านเจ้าคุณ รับพ่อขันเข้าสังกัดแล้วหรือเจ้าคะ” อำพันพูดด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ
       เสมายิ้มบางๆ
       “หลวงณรงค์มีฝีมือลือเลื่องอยู่แล้ว ข้าพระเจ้าจักไม่รับคนมีฝีมือได้กระไรเล่าขอรับแม่นาย”
       ขันไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
       “แล้วข้อบาดหมางของเราเล่า”
       “เรื่องมันผ่านไปแล้ว ฉันไม่ได้ถือสาเอามาเป็นข้อเจ็บแค้นแต่อย่างไรแลไม่มีความสนใจ จนลืมเสียด้วยซ้ำ หลวงท่านอย่ากังวลไปเลย”
       ขันยังรู้สึกคลางแคลงใจ
       “แต่ฉันกระทำกับออกญาไว้หนักนัก ออกญาท่านไม่คิดแค้นหรือ”
       เสมาถอนหายใจพลางว่า
       “ข้ออาฆาตของเราสองเกิดจากรักหญิงคนเดียวกัน จึงได้ต่อสู้ทำร้ายกัน แต่โดยน้ำใจแล้ว ฉันชอบในฝีมือแลปัญญาของหลวงท่านนัก”
       ขันฟังเสมาและยอมรับในคำพูดนั้น
       “ ฉันเองก็ยอมรับในฝีมือออกญาเช่นกัน”
       เสมาจ้องหน้าขันแล้วว่า
       “หากเราแค้นแลแก้แค้นกันอยู่เช่นนี้ ย่อมผูกเวรกันไม่จบสิ้น ไม่เป็นคุณแก่ผู้ใดเลย จงหยุดด้วยการสิ้นพยาบาทกัน
       เสียแต่ตรงนี้เถิด”
       ขันซึ้งใจในน้ำใจของเสมาจนน้ำตาคลอ
       “แพ้แล้ว อ้ายขันแพ้แล้วจนหมดสิ้นจริงๆ แต่หาได้แพ้ในฝีมือของออกญาท่านไม่ หากแต่แพ้ในน้ำใจของท่าน แลไม่มีวันที่จักคิดเป็นศัตรูกับท่านอีก”
       ขันยอมรับจากใจจจริงแล้วยกมือไหว้เสมา เสมายิ้มแย้มรับไหว้อย่างให้อภัย อำพันปลื้มปีติจนน้ำตาคลอเบ้า

       ดวงแขกำลังยืนคอยขันกับอำพันอยู่ในสวนหลังบ้านเสมา เพราะไม่อยากขึ้นไปบนเรือน ขณะที่กำลังกระวนกระวายฟังข่าวอยู่ เสียงเรไรดังขึ้น
       “เหตุใดไม่ขึ้นไปรอบนเรือนเล่าแม่ดวงแข”
       ดวงแขหันกลับไปเห็นเรไรยืนมองอยู่
       “จะให้ขึ้นไปเพื่อให้โดนเย้ยเล่นว่า สิ้นท่าหมดปัญญาแล้วจึงต้องซมซานมากราบกรานขอร้องกระนั้นหรือ” ดวงแขพูดด้วยสีหน้าขรึม
       “อย่างไรเราก็เป็นเพื่อนกันมาเก่าก่อนจะถืออาฆาตกันไปเพื่อกระไร ต่างอโหสิให้แก่กันเสียเถิด” เรไรพูดสีหน้านิ่ง
       ดวงแขยิ้มเยาะ
       “แม่เรไรชำนะแล้วก็ย่อมพูดคำว่าอโหสิได้ แต่แม่เรไรก็ไม่ได้วิเศษกว่าฉันสักเท่าใดดอก ออกเรือนกันไม่กี่เดือน ผัวก็มีเมียรอง นี่หรือชายผู้มีหัวใจเดียวของแม่”
       “แม่ดวงแขพูดให้ฉันเจ็บช้ำแล้วตัวเองมีสุขขึ้นกระนั้นหรือ”
       ดวงแขชะงักเบือนหน้าไปทางอื่น น้ำตารื้นๆ ขึ้นมา เรไรเข้าไปจับมือดวงแขไว้
       “เราอย่าทำร้ายกันเองอีกเลยแม่ดวงแข รู้หรือไม่ว่า ทุกคราที่ฉันนึกถึงยามที่เราสองยังเป็นเด็กวิ่งเล่นกัน ฉันเจ็บช้ำมากเพียงไร หรือแม่ดวงแขลืมวันวานสิ้นจากใจหมดแล้ว”
       ดวงแขค่อยๆ ดึงมือออกแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ให้เรไรเห็นน้ำตาของตนที่ท่วมคลอเบ้า เพราะความเสียใจไม่ต่างจากเรไร ดวงแขพยายามกลั้นน้ำตาสะกดเสียงให้เป็นปกติ
       “ป่วยการที่จักคิด อย่างไรก็ย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว”
       เรไรสีหน้าเศร้าลงที่ไม่สามารถเปลี่ยนใจดวงแขได้
       “แต่ฉันก็ขอบน้ำใจแม่เรไรนักที่ยังระลึกถึงกันอยู่ ฉันขออวยพรให้แม่เรไรจงจำเริญสุข ด้วยลาภยศยิ่งขึ้นไปเถิด”
       เรไรยิ้มดีใจ การที่ดวงแขพูดเช่นนี้ย่อมแสดงว่าได้ลืมเรื่องร้ายๆไปได้เยอะแล้ว
       “ฉันเองก็ขอให้แม่ดวงแขจำเริญสุขขึ้นเช่นกัน แท้จริงแล้ว ยังมีชายอีกมากที่แอบปองรักแม่ดวงแขอยู่ แม่ดวงแขจักไม่ลองชายตามองบ้างเชียวหรือ”
       ดวงแขยิ้มเศร้าพลางยกมือขึ้นไหว้แล้วพูดขึ้น
       “ฉันขออยู่คนเดียว โดยมีพระบารมีของเสด็จเป็นที่พึ่งเช่นนี้ต่อไปจักดีกว่า”
       “ชาตินี้ ฉันไม่ต้องการผู้ใดอีกแล้ว” ดวงแขยืนยัน
       เรไรมองดวงแขด้วยความสงสารเห็นใจ แต่ก็รู้ดีว่า คนอย่างดวงแขเมื่อตัดสินใจแล้วไม่มีทางเปลี่ยนใจเด็ดขาด ดวงแขเก็บความรู้สึก เชิ่ดหน้าอย่างมุ่งมั่นเดินเลี่ยงออกไปโดยไม่สนใจสนทนากับเรไรอีก

       เวลาผ่านไปเจ็ดแปดวัน เสมากับขันเดินคุยกันมาในวัง
       “หากหลวงท่านมีกระไรติดขัดก็ถามคุณหลวงนเรนทร์ภักดีได้ ในวังหน้านี้ จักหาผู้ใดชำนาญงานเท่าหลวงนเรนทร์เป็นไม่มี”
       ขันยิ้มแย้มแล้วบอก
       “ท่านเจ้าคุณไม่ต้องกังวล ข้าพระเจ้าจักตั้งใจเรียนงาน ไม่ให้ท่านเจ้าคุณเสียชื่อเป็นอันขาด”
       “ถ้ากระนั้น ฉันไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าอยู่หัวพระองค์น้อยก่อน ออกเวรเมื่อใดเราค่อยเจอกัน”
       เสมาเดินเลี่ยงไป ขันเดินตรวจตราความเรียบร้อย ขณะกำลังมองเพลินๆ ก็เกือบชนกับบัวเผื่อนที่เดินถือพานดอกไม้สวนมา ขันตกใจเล็กน้อย
       “แม่หญิงบัวเผื่อน ฉันไม่ทันระวังขออภัยเถิด”
       “หลวงณรงค์เริ่มงานแล้วหรือ ฉันยินดีกับคุณหลวงด้วยที่ได้กลับมารับราชการอีกครา”
       “ขอบน้ำใจแม่หญิงนัก”
       “คุณหลวงเคยเป็นแต่ทหารศึก ไปค่ายไปทัพมาประจำการเช่นนี้คงไม่คุ้นเคยนัก เดี๋ยวฉันจะแนะนำสหายใหม่ให้”
       “รู้จักแม่บัวเผื่อนคนเดียวก็คงพอแล้วกระมัง” ขันเย้า
       บัวเผื่อนค้อนใส่แล้วจะเดินไป
       “ประชดกันรึ ไม่คุยด้วยแล้ว”
       “ประเดี๋ยวซี”
       บัวเผื่อนหันมามองขันด้วยสีหน้าบึ้งตึง
       “กระไรอีก”
       “หากว่างก็แวะมาคุยเป็นเพื่อนฉันอีกซี”
       บัวเผื่อนค้อนใส่แล้วเดินสะบัดสะบิ้งกลับไป
       ขันมองตามบัวเผื่อนไปพลางนึกในใจว่า บัวเผื่อนสวยดีถึงจะปากมากเจ้าเล่ห์ไปบ้าง แต่ฉลาดทันคน บัวเผื่อนรู้สึกว่ามีคนมองตามอยู่ก็หันกลับไปมองขันอีกครั้ง ขันหลบสายตาไม่ทันก็เลยส่งยิ้มสมทบไปให้อีก บัวเผื่อนค้อนใส่ให้อีกขวับก่อนจะมุ่งหน้าเดินต่อไปพร้อมอมยิ้มดีใจแอบมีความหวัง
       “ทำมาเย้าหยอก รู้จักแม่น้อยไปเสียแล้ว” บัวเผื่อนพูดพึมพำแล้วอมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

       สมเด็จพระนเรศวรทรงประทับอยู่บนบัลลังก์ในท้องพระโรง โดยมีเจ้าเมืองต่างพากันเข้าเฝ้าถวายดอกไม้เงิน ดอกไม้ทอง แสดงการยอมเป็นเมืองขึ้น

       หลังจากการล่มสลายของกรุงหงสาวดี กรุงศรีอยุธยาก็ขึ้นมาเป็นศูนย์กลางความเจริญในภูมิภาคแทนที่ สมเด็จพระนเรศวรไม่เพียงแต่ทรงกอบกู้เอกราชเท่านั้น ยังทรงปกปักรักษาประเทศชาติ ตลอดจนแผ่ขยายอาณาเขตจนกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งกว่ายุคใดๆ ในสมัยอยุธยา จนผู้คนยกย่องทั้ง ในฐานะที่เป็นนักรบและพระเจ้าแผ่นดิน นับเป็นมหาราชที่ประชาชนรักยิ่งพระองค์หนึ่ง ซึ่งปรากฏมาในโลกใบนี้
       หกปีผ่านไป เสมา สิน สมบุญและทหารจำนวนมากยืนล้อมอยู่ที่หน้ากระโจมค่ายสมเด็จพระนเรศวร อย่างเคร่งครัด แต่ละคนมีสีหน้าเคร่งเครียดจนเห็นได้ชัด
       วันนั้น ตรงกับวันที่ “25 เมษายน พ.ศ. 2148”
       ช่วงปลายรัชกาล กรุงศรีอยุธยามีศึกกับกรุงอังวะ สมเด็จพระนเรศวรทรงยกทัพไปตีอังวะ
       ระหว่างเดินทัพไปถึงเมืองหาง สมเด็จพระนเรศวรทรงประชวรเป็น “ละลอก” หรือที่สามัญชน เรียกว่า “ฝี” ขึ้นที่พระพักตร์ แล้วกลายเป็นบาดทะพิษ

       สมเด็จพระเอกาทศรถน้ำพระเนตรคลอเบ้าทรงเสด็จออกมาจากกระโจม เสมาและเหล่าทหารทั้งหมดพากันคุกเข่าลง
       “สมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัว ทรงเสด็จสู่สวรรคาลัยแล้ว”
       ขาดคำ เสมา สิน สมบุญ และเหล่าทหารก็ถวายบังคมลา เหล่าทหารถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
       เสมาน้ำตาไหลอาบแก้มกราบลาส่งเสด็จพระองค์อยู่กับพื้นอยู่แบบนั้น

       ภายในวัง ดวงแขและเหล่านางข้าหลวงพอทราบข่าวการเสด็จสวรรคต ต่างกอดกันร้องไห้ด้วยความเสียใจก่อนจะค่อยๆ นั่งพับเพียบลงแล้วพนมมือกราบถวายบังคมลา
       ภายในตลาด ชาวบ้านเดินร้องไห้กันเต็มตลาดหลังทราบข่าวการสวรรคต ชาวบ้านบางคนกอดกันร้องไห้ด้วยความเสียใจสุดๆ ขนาดคนเลวอย่างพุฒยังอดเสียใจไม่ได้ พุฒคุกเข่าลงถวายบังคมลาทั้งน้ำตา

       ภายในบ้านพระยาศรีพิชัยสงคราม ท่านพระยา ลำภู พิณและบรรดาทาสต่างพากันร้องไห้กันทั้งเรือน พระยาศรีพิชัยสงครามพนมมือขึ้น
       “หากไม่มีองค์พระพุทธเจ้าอยู่หัว ไทยคงไม่ได้เป็นไท ขอดวงพระวิญญาณจงสถิตย์อยู่ในสวรรคาลัย ปกป้องปวงข้าพระพุทธเจ้าด้วยเถิด”

       ภายในบ้านของขัน อำพันและบัวเผื่อนกำลังกอดกันร้องไห้ ขันเดินอย่างอ่อนแรงเข้ามากอดอำพัน และบัวเผื่อนร้องไห้อีกคน อำพันเป็นลมล้มพับทั้งยืนจนบัวเผื่อนและขันต้องช่วยกันประคอง

       ภายในบ้านใหม่ของเสมา เรไร ศรีเมือง จำเรียง เอื้อยแตงกำลังก้มลงกราบถวายบังคมลาด้วยน้ำตานองหน้า
       “ดวงพระประทีปแห่งอโยธยาดับแล้ว แต่พระเกียรติยศของพระองค์จะจารึกไว้ในดวงใจปวงข้าพระพุทธเจ้า แลปรากฏไว้ในแผ่นดินตราบสิ้นดินฟ้า” เรไรกล่าวขึ้น
       เรไรหันกอดศรีเมือง จำเรียงหันกอดเอื้อยแตง ต่างร่ำไห้สะอึกสะอื้นปริ่มขาดใจ

       ภายในเมือง เพลากลางวัน สมเด็จพระเอกาทศรถทรงประทับอยู่บนหลังช้างพร้อมด้วยกองทหารพร้อมพรั่ง เหล่าชาวบ้านต่างคุกเข่า ก้มลงถวายบังคม ขณะที่ขบวนเสด็จผ่านไป

       หลังจากสมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงเสด็จสวรรคต สมเด็จพระเอกาทศรถได้ทรงขึ้นครองราชย์สืบต่อ ซึ่งผลจากการทำศึกของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ทำให้แผ่นดินเป็นปึกแผ่นมั่นคง สมเด็จพระเอกาทศรถจึงทรงหันมาเน้นด้านการปกครองบ้านเมืองแทน ทำให้ยุคนี้เป็นยุคที่กรุงศรีอยุธยามีความเจริญรุ่งเรือง และมั่งคั่งร่ำรวยที่สุดยุคหนึ่ง

       แปดปีผ่านไป ตอนนี้เสมาอายุห้าสิบปีแล้ว ขณะที่สินกับสมบุญอายุราวสี่สิบแปดปี
       สินและสมบุญกำลังเดินคุยกับเสมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่ลานซ้อมดาบ
       “พี่ไม่ได้ถวายรับใช้พระมหาอุปราชเจ้าฟ้าสุทัศน์มาแต่ต้นจึงไม่ได้คิดกระไร แต่ฉันสองคนถวายรับใช้มาแต่พระองค์ยังทรงพระเยาว์ แล้วจะไม่ให้โกรธเคืองแทนได้เยี่ยงไร” สมบุญว่า
       “อย่างไรเสีย เจ้าฟ้าสุทัศน์แลพระอินทราชาก็ล้วนทรงเป็นพระราชโอรสของพระพุทธเจ้าอยู่หัวทั้งสิ้น เพียงแต่ต่างพระราชมารดากันเท่านั้น เรื่องที่จะถึงขั้นแย่งราชสมบัติกันเองนั้น ข้าไม่เชื่อเป็นอันขาด” เสมาว่า
       “พระอินทราชาท่านอาจไม่มีกระไร แต่คนใกล้ชิดที่หวังลาภยศนั้น ก็ไม่แน่ดอกพี่”
       สมบุญมองไปที่จมื่นศรีสรรักษ์ ชายหนุ่มรูปงาม รูปร่างล่ำสันวัยสิบเจ็ดปีที่กำลังซ้อมดาบสองมืออยู่ที่กลางลานซ้อมดาบอย่างแคล่วคล่องว่องไว
       “ผู้ใดรึ” เสมาถาม
       “จมื่นศรีสรรักษ์ ข้ารับใช้สนิทของพระอินทราชาท่าน”
       “ยังเด็กนัก ได้เป็นถึงจมื่นเชียวหรือ”
       “เพียงสิบเจ็ดเท่านั้น แต่เป็นหัวเรือสำคัญซื้อน้ำใจเหล่าขุนนาง จนแปรพักตร์มาอยู่ข้างพระอินทราชากันเสียมาก เป็นเหตุให้ฉันกับอ้ายสมบุญขุ่นเคืองอย่างไรเล่า” สินพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
       จมื่นศรีสรรักษ์ซ้อมดาบเอาชนะคู่ซ้อมได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะเหลือบมาเห็นพวกสิน เลยเดินเข้ามาหาจึงยิ้มทักทาย
       “นึกว่าผู้ใดมาดูซ้อมดาบ ที่แท้ก็หลวงวิสูทธ์โยธามาตย์กับหลวงราชโยธาเทพนี่เอง วันนี้ข้าพระเจ้าช่างมีบุญนัก แม้แต่ออกญารามจตุรงค์แม่ทัพใหญ่ผู้มีศักดินาหมื่นไร่ยังมาดูข้าพระเจ้าซ้อมดาบด้วย มิทราบท่านเจ้าคุณจักเมตตาซ้อมเพลงดาบกับข้าพระเจ้าบ้างได้หรือไม่”
       สมบุญโมโหที่จมื่นศรีสรรักษ์กล้ามาท้าเสมา
       “มากไปเสียแล้วคุณพระนาย มาซ้อมกับฉันก่อนเถิด”
       เสมายกมือห้ามสมบุญแล้วยิ้มรับ
       “ฉันไม่ได้ซ้อมดาบมานานนัก นานทีก็ดีเหมือนกัน”
       ทั้งคู่เดินไปที่กลางลานซ้อม ก่อนจะรับดาบสองมือมาจากทหารที่ซ้อมกันอยู่ ทหารทุกคนหยุดซ้อมหันมาดูทั้งคู่เป็นตาเดียว เพราะโอกาสที่จะได้เห็นเพลงดาบของเสมานั้นไม่ง่ายนัก สินหมั่นไส้สุดๆ
       “ลูกวัวไม่กลัวเสือเอาให้คลานกลับเรือนไปเลยพี่เสมาฆ”
       เสมาและจมื่นศรีสรรักษ์เตรียมพร้อมประลอง
       “ฟังว่าเพลงดาบวัดพุทไธสวรรย์ของท่านเจ้าคุณเป็นเอกในแผ่นดินครั้งแผ่นดินพระพุทธเจ้าอยู่หัวพระองค์ก่อน ได้ตัดหัวแม่ทัพข้าศึกมามากนัก วันนี้ช่างเป็นบุญของข้าพระเจ้าเหลือ”
       จมื่นศรีสรรักษ์ควงดาบบุกจู่โจมเสมาทันที เสมาบุกสู้ไม่ถอย ต่างฝ่ายต่างต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสมาใช้ท่าไม้ตาย จมื่นศรีสรรักษ์รับได้แล้วใช้ท่าไม้ตายบุกกลับจนเสมาต้องคอยตั้งรับบ้าง ทั้งคู่ยิ่งสู้ยิ่งสูสีจนมองไม่ออกว่าใครจะชนะ
       สินและสมบุญถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าจมื่นศรีสรรักษ์จะเก่งขนาดนี้
       “เด็กผู้นี้น้ำนิ่งไหลลึกนัก ไม่น่าเชื่อฝีมือจะสูงส่งถึงเพียงนี้” สมบุญว่า
       “แย่เสียแล้ว พี่เสมาสูงวัย กำลังข้อกำลังกายถดถอย หากสู้นานไปย่อมพลาดท่าเป็นแน่” สินว่า
       “ไม่ดอก อย่างไรพี่เสมาก็เหนือกว่า พี่เสมาต้องเป็นฝ่ายมีชัย” สมบุญพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ
       ขาดคำ เสมาก็พลิกตัวหลบดาบ แล้วใช้ด้ามดาบของตนทุบใส่ข้อมือจมื่นศรีสรรักษ์จนดาบหลุดมือ ก่อนจะใช้ดาบอีกเล่มฟันใส่กะเอาดาบจ่อคอเพื่อให้ยอมแพ้
แต่ทันใดนั้น ขณะที่ดาบของเสมากำลังจะถึงคอของจมื่นศรีสรรักษ์ ก็หักสะบั้นลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยสร้างความฉงนให้กับเสมายิ่งนัก จมื่นศรีสรรักษ์รีบพลิกตัวหลบฉากออกมาได้ แม้จมื่นศรีสรรักษ์จะรู้ตัวว่าแพ้ แต่กลบเกลื่อน

       “ดาบซ้อมนี่ช่างเปราะนัก หากเป็นดาบแสนศึกพ่ายของท่านเจ้าคุณ เราสองคงสนุกกันได้มากกว่านี้”
       จมื่นศรีสรรักษ์รีบเดินเลี่ยงไปด้วยสีหน้าเจ็บใจอยู่ในทีที่เสียเชิงแก่เสมา สินกับสมบุญและพวกทหารคนอื่นเข้ามาแสดงความยินดีชื่นชมกันเต็มไปหมด เสมายิ้มรับก่อนจะมองดาบหักในมือด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

       ในเวลาเย็นที่บ้านของเสมา ลูกชายวัยสิบขวบของเสมากำลังขี่ม้าก้านกล้วย ควงดาบไม้วิ่งไปทั่ว โดยมีพิณคอยไล่ตาม ส่วนลูกสาวในวัยเจ็ดขวบกำลังเล่นหม้อข้าวหม้อแกงกับศรีเมืองอยู่ใกล้ๆ ในขณะที่เสมากำลังทานอาหารอยู่กับเรไร แล้วดูลูกๆเล่นไปอย่างมีความสุข พิณวิ่งไล่จับลูกชายเสมา
       “คุณแสนเจ้าคะ รอบ่าวด้วยเจ้าค่ะ คุณแสน รอบ่าวด้วย” พิณร้องเรียกอย่างเหนื่อยหอบ
       “แม่ศรีเมือง พาเด็กๆ ไปอาบน้ำเถิด ประเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน” เรไรบอก
       ศรีเมืองร้องเรียก
       “เจ้าค่ะพี่เรไร ... พ่อแสน มาหาน้าเถิดจ้ะ”
       ลูกชายวิ่งเข้ามาหาศรีเมือง ก่อนที่ศรีเมืองจะจูงลูกสาวและลูกชายของเสมาและเรไรออกไป โดยมีพิณเดินกระย่องกระแย่งเหนื่อยหอบตามไป พวกบ่าวไพร่ก็เข้ามาเก็บของเล่นของเด็กๆ แล้วเดินเลี่ยงไปเพื่อเอาไปเก็บ
       พอเสมาอยู่กับเรไรสองคน เสมาก็มีสีหน้าเครียดขรึมขึ้นมาทันทีจนเรไรสังเกตได้
       “เสมาไม่ได้ทำหน้าเช่นนี้มานานนัก จมื่นศรีสรรักษ์ผู้นี้ร้ายกาจนักหรือ”
       เสมาถอนหายใจหน้าเครียด
       “ไม่มีสิ่งใดปิดแม่หญิงได้จริงๆ จมื่นศรีสรรักษ์ผู้นี้ มีทั้งฝีมือ ปัญญาแลความกล้า ผิดผู้คนทั้งปวง แต่อายุเพียงสิบเจ็ดยังขนาดนี้ ข้าพระเจ้าไม่กล้าคิดเลยว่าเติบใหญ่ขึ้นจะเป็นเช่นไร”
       “แล้วเสมาว่าจะดีหรือร้ายเล่า”
       เสมาคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะส่ายหน้าเบาๆอย่างกังวล
       “ข้าพระเจ้าคาดเดาไม่ได้เลย แต่ข้าพระเจ้าสังหรณ์ใจนักว่า สักวันจมื่นศรีสรรักษ์ผู้นี้จะกุมชะตาสำคัญของบ้านเมืองไว้เป็นแน่”

       ขันโอบเอวบัวเผื่อนเดินออกมาส่งพุฒซึ่งกำลังจะกลับ พุฒปั้นยิ้ม
       “ฉันดีใจนักที่คุณพระกับฉันสิ้นข้อกินแหนงแคลงใจ กลับมาเป็นเกลอกันเช่นเดิม เราจะได้ร่วมกัน ถวายรับใช้พระอินทราชาท่าน”
       “เพราะคุณหลวงชักชวนดอก ฉันจึงได้มีโอกาสถวายงานพระองค์ท่าน บุญคุณของคุณหลวงครานี้ฉันจักไม่ลืมเลย”
       “ไม่เป็นไรดอก เกลอเก่าย่อมไม่ทิ้งกัน”
       พุฒตบบ่ากอดคอขัน เหล่มองบัวเผื่อนแล้วแขวะทันที
       “ยังมีศรีภรรยาเดียวอยู่อีกรึ”
       บัวเผื่อนถลึงตาใส่พุฒ พุฒหัวเราะชอบใจก่อนเดินลงเรือนไป บัวเผื่อนมองตามพุฒไปด้วยสายตาเกลียดชัง
       “แม้จักผ่านไปสิบกว่าปี แต่คุณพระก็หาควรลืมไม่ว่า หลวงรามพิชัยผู้นี้เคยทุรยศต่อคุณพระมาก่อน”
       ขันยิ้มเจ้าเล่ห์
       “ฉันไม่ลืมดอกแม่บัวเผื่อน แต่ฉันคิดจะร้อยไว้ใช้งานจึงต้องแสร้งทำเป็นดีด้วยดอก”
       “แล้วคุณพระคิดจะเข้าสังกัดพระอินทราชาท่านจริงหรือ”
       “จริงซี พระอินทราชาท่านมีน้ำพระทัยกว้างขวางนัก ผู้ใดภักดีก็จะได้ลาภยศมากโข แล้วฉันจะไม่ถวายรับใช้ท่านได้อย่างไร”
       “แต่อย่างไรเสีย เจ้าฟ้าสุทัศน์มหาอุปราชท่านก็ต้องได้ขึ้นครองราชย์ตามกฎมณเฑียรบาล แล้วพระอินทราชาท่านจะกล้าแย่งราชสมบัติเชียวหรือ”
       “นั่นเป็นเรื่องอีกนานนัก เพลานี้คิดถึงแต่ลาภยศตรงหน้าไว้ก่อนเถิด หากถึงเพลานั้นจริง ฝ่ายใดชำนะ เราค่อยเข้าข้างฝ่ายนั้นก็ยังไม่สาย”
       บัวเผื่อนยิ้มดีใจ
       “คุณพระช่างเฉลียวฉลาดมีปัญญานัก ทำเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรเราก็ยังรุ่งเรืองเช่นเดิม”
       ขันหัวเราะชอบใจโอบบ่าบัวเผื่อนไว้ สมกับเป็นสามีภรรยากันจริงๆเพราะทั้งคู่มีนิสัยไม่ผิดกัน เห็นแต่ลาภยศโดยไม่มีความซื่อสัตย์แม้แต่น้อย

       หลายวันต่อมา สินและสมบุญเดินหน้าหงิกเข้าไปในแผงขายเหล้าในตลาด
       “เฮ้ย ตวงเหล้ามาให้ข้าชั่งหนึ่ง” สินบอก
       “นี่ยังเช้าอยู่ เอ็งจะกินเหล้าแล้วรึอ้ายสิน หากแม่เอื้อยแตงรู้เข้า ได้โดนเพ่นกบาลอีกแน่” สมบุญว่า
       “ก็ข้าทนไม่ไหวนี่หว่า แค้นใจอ้ายพวกอกตัญญูนัก เพียงแค่เขาเอาทรัพย์สมบัติ ยศศักดิ์มาล่อก็แห่กัน
       ไปรับใช้ ช่างไม่คิดถึงพระมหากรุณาธิคุณของเจ้าฟ้าสุทัศน์มหาอุปราชบ้างเลย”
       “สมเด็จเจ้าฟ้าท่านทรงพระปรีชาสามารถก็จริง แต่ทรงมีพระเมตตาเกินไป ผู้ใดทูลเตือนก็ไม่ทรงเชื่อว่าพระอนุชาท่านคิดการใหญ่ แล้วจะให้ข้ารับใช้อย่างเราทำเช่นไร”
       ขณะนั้นเอง ขันและพุฒก็เดินคุยกันมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส โดยมีลูกน้องติดตามมาสาม - สี่คน เดินล้อมหน้าล้อมหลังอยู่
       พุฒเหลือบเห็นสินและสมบุญเลยเดินเข้าไปหาพร้อมขันพลางยิ้มทักทาย
       “ร่ำสุราแต่เช้าเลยหรือสองหลวงท่าน”
       สินตะคอกเพราะว่าเกลียดเป็นทุนอยู่แล้ว
       “ ไปให้พ้นหน้าข้า ข้าไม่อยากคุยกับพวกอกตัญญู”
       “กระไรวะ ข้าทักทายโดยดีเพราะเห็นว่าคุ้นเคยกันมานานกลับมาด่ากันเช่นนี้ เป็นถึงออกหลวงแล้ว แต่ยังไม่ทิ้งสันดานไพร่” พุฒว่า
       “ถึงกูเป็นไพร่ ก็ยังซื่อสัตย์มีนายเดียว ไม่คิดคดกบฏเหมือนมึงดอกโว้ยอ้ายพุฒ” สมบุญว่า
       ขันรีบปราม
       “ปรามเพื่อนเสียบ้างเถิดหลวงวิสูทธ์ อย่ามาเที่ยวปากพล่อยกล่าวหาคนเป็นกบฏเช่นนี้”
       สมบุญเบะปากดูถูก
       “กลัวรึ คนเราทำกระไรย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ ซ่องสุมผู้คนเกลี้ยกล่อมเหล่าขุนนาง มีหรือจักคิดดีได้”
       “ไปกันเถิดหลวงราม อย่าต่อล้อต่อเถียงกับอ้ายพวกต่ำช้าเช่นนี้เลย อีกไม่นานเท่าใดเงาหัวพวกมันก็ไม่มีแล้ว”
       ขัน และพุฒจะเดินเลี่ยงไป สินไล่ด่าตามหลัง
       “กว่าเงาหัวพวกกูจะไม่มี ก็ยังอีกหลายปีนัก แต่หากพวกมึงยังอยู่ให้กูเห็นหน้า เงาหัวพวกมึงจะขาดประเดี๋ยวนี้”
       พุฒโมโหมากหันกลับมาเอาเรื่องทันที
       “มึงกล้าท้ากูหรืออ้ายสิน”
       “ไม่ใช่แค่ท้า แต่กูยังทำมาแล้ว จำไม่ได้แล้วหรือ เมื่อสิบกว่าปีก่อนที่พวกมึงโดนโจรซุ่มทำร้ายจนสาหัสต้องรักษาตัวอยู่นานเดือน”
       ขันนึกขึ้นได้
       “นี่ฝีมือพวกมึงเองรึ”
       สินหัวเราะเยาะ)แล้วบอก
       “จำรสดาบของอ้ายสมบุญ แลรสทวนของกูได้แล้วหรืออ้ายขันอ้ายพุฒ”
       ขาดคำ พุฒก็ต่อยเข้าไปเต็มหน้าสินทันที พุฒจะเข้าไปซ้ำแต่สมบุญเตะสวนออกมาจนพุฒกระเด็นไป
       ขันกระโจนเข้าถีบสมบุญ แต่สินก็เข้ามาเตะขันอีกที ก่อนจะเกิดการตะลุมบอนกันเกิดขึ้น
       สมบุญจับคู่ต่อยกับพุฒ ส่วนสินต่อยกับขัน พวกลูกน้องขันชักดาบตรงเข้ารุมทำร้าย ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของชาวบ้านที่เผ่นหนีกันเป็นแถว
       สินและสมบุญใช้ข้าวของต่างๆที่พอหาได้เป็นอาวุธสู้กับดาบของลูกน้องขัน
       พุฒเข้าไปต่อยสมบุญจนเลือดกบปาก แต่ขณะจะซ้ำสมบุญก็ใช้แม่ไม้มวยไทย ศอกกลับเข้าเต็มหน้าพุฒจนพุฒร่วง
       พุฒเหลือบไปเห็นดาบของลูกน้องที่ตกอยู่บนพื้นเลยคว้าดาบขึ้นมาแทง สมบุญฉากหลบแต่ก็ไม่พ้น ดาบแทงถูกสีข้างจนเลือดสาด
       พุฒเงื้อดาบแทงซ้ำ แต่สมบุญจับข้อมือพุฒไว้ได้ทัน
       สมบุญโมโหสุดขีดเลยมีเรี่ยวแรงมากกว่าปกติ ในที่สุดก็จับข้อมือพุฒบิด แล้วเอาดาบในมือพุฒ แทงใส่ท้องของพุฒเอง พุฒตาเหลือกค้าง โดนดาบแทงใส่ท้องจนมิดด้าม ก่อนจะทรุดลง ชักกระตุกไม่กี่ทีก็ขาดใจตายไป
       ขันเห็นพุฒตายคาตาก็ตกใจที่สุด จังหวะนั้นเอง สินก็เล่นงานพวกลูกน้องจนกระเจิง แล้วต่อยเข้าเต็มๆ หน้าขัน โดยขันไม่ทันระวัง
       ขันโดนเข้าไปเต็มหมัดจนล้มทั้งยืน หัวฟาดพื้นแน่นิ่งไปทันที
       สินตามขึ้นไปนั่งคร่อมร่างขันแล้วรัวหมัดใส่ชนิดไม่นับ จนหน้าตาขันแตกยับแทบจำไม่ได้ พวกลูกน้องขัน เห็นเจ้านายตัวเองเป็นแบบนี้ก็ตกใจกลัว รีบหนีเอาตัวรอดทันที
       สินต่อยขันจนหมดแรงก่อนจะทรุดลงนั่ง เมื่อหายโกรธก็พบว่า ขันแน่นิ่งไปนานแล้ว หน้าแตกยับ
       สมบุญที่บาดเจ็บและสินได้สติหันมองหน้ากัน ก่อนจะมองชาวบ้านที่ล้อมดูห่างๆ
       “ครานี้เราสองคนท่าจะแย่แล้วอ้ายสิน” สมบุญพูดอย่างหวั่นใจปนกลัวด้วยหน้าซีดเผือด

       ภายในบ้านขันตอนหัวค่ำ เสมาเดินตามทาสหญิงบ้านดวงแขมาถึงหน้าห้องนอนขันที่บรรดาทาสกำลังวิ่งกันวุ่นวายไปหมด หอบผ้าที่เปรอะเลือดของขันออกไป
       เสียงบัวเผื่อนเอ็ดดังอย่างร้อนใจปนเสียงสะอึกสะอื้นลั่นเรือน
       “เชื่องช้าเหลือนังพวกนี้ หากคุณพระของข้าเป็นกระไรไป ข้าจะเฆี่ยนให้หลังขาดทั้งเรือน..ยาเล่า ยายังไม่ได้อีกหรือ”
       เสมามองเข้าไปในห้องนอนเห็นขันนอนตาเบิกโพลง ชักกระตุกเป็นระยะๆ แต่ขยับร่างกายไม่ได้ พูดไม่ได้ ศีรษะของขันพันผ้าพันแผล ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลจากการชกของสินเต็มไปหมด
       ภายในห้อง ดวงแขยืนมองพี่ชายด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจ บัวเผื่อนนั่งร้องไห้เสียใจอยู่ข้างๆขัน โดยมีหมอคอยดูแลรักษา
       ดวงแขหันเจอเสมาก็ชะงักไปเล็กน้อย
       “ท่านเจ้าคุณ”
       บัวเผื่อนมองเสมาแล้วส่งเสียงพาล
       “ดูเสียให้เต็มตา ฝีมือศิษย์คนโปรดของท่านเจ้าคุณทั้งสิ้น สมแก่ใจแล้วซี”
       “แม่บัวเผื่อนสงบจิตสงบใจเสียบ้างเถิด ท่านเจ้าคุณมิได้เกี่ยวข้องกระไรด้วย มาพาลเช่นนี้ควรแล้วหรือ” ดวงแขพูดปราม
       “ไม่เป็นกระไรดอก แม่บัวเผื่อนกำลังเสียใจ อย่าตำหนิเลย”
       เสมาหันไปพูดกับบัวเผื่อน
       “แม่บัวเผื่อน ฉันกับคุณพระคืนดีกันมานับสิบปีไม่เคยมีเหตุให้หมางใจกัน แต่การกลับเป็นเช่นนี้ฉันเองก็เสียใจนัก แต่แม่บัวเผื่อนวางใจเถิด ฉันไม่เข้าข้างออกหลวงทั้งสองดอก ทุกประการต้องเป็นไปตามอาญาบ้านเมือง”
       บัวเผื่อนมองขันอย่างเวทนา
       “ต่อให้ได้รับโทษตามอาญา แล้วคุณพระของฉันจักหายรึ ตายไม่ตายเป็นไม่เป็น ทรมานไปจนตาย” บัวเผื่อนพูดแล้วก็ปล่อยโฮ
       เสมาหน้าเสียด้วยความตกใจ
       “จริงหรือท่านหมอ”
       เสมาหันไปพูดกับดวงแข
       “แม่ดวงแข”
       ดวงแขน้ำตาคลอเบ้า สงสารขันจนพูดอะไรไม่ออก
       “คุณพระสาหัสนักขอรับ เกรงว่าถึงหายก็คงไม่พ้นพิการขอรับ” หมอพูดขึ้น
       เสมาสลดใจสุดๆ พูดอะไรไม่ออก ดวงแขเองร้องไห้ บัวเผื่อนปล่อยโฮลั่นอย่างไม่อายใคร
       ขันน้ำตาคลอเบ้าค่อยๆไหลลงอาบแก้มกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่น้อยมีเพียงอาการชักกระตุกเป็นระยะๆเท่านั้น

       เสมากับดวงแขสีหน้าสลดเดินคุยกันมากับดวงแขด้วยสีหน้าเศร้าสลด
       “หลังจากที่คุณพระกับฉันคืนดีกัน หลวงทั้งสองกับคุณพระก็มิเคยผิดใจกันอีก ไม่คิดเลย ว่าเพียงเพราะภักดีกันคนละนาย จักก่อเป็นเหตุร้ายถึงเพียงนี้”
       “พี่ขันแลหลวงทั้งสอง คงทำกรรมร่วมกันมา จึงเป็นเหตุให้ต้องตามมาล้างผลาญกันกระมังเจ้าคะ” ดวงแขพูดพลางถอนหายใจ
       เสมาหันมองหน้าดวงแขด้วยความแปลกใจ
       “เหตุใดมองฉันเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ”
       “ขอขมาเถิด ฉันไม่ได้คิดกระไรไม่งามดอก เพียงแต่แปลกใจนักที่ได้ยินแม่ดวงแขพูดเช่นนี้”
       “ท่านเจ้าคุณเห็นฉันเป็นคนถือพยาบาทนักหรือเจ้าคะ”
       “ไม่ถึงขั้นนั้นดอก แต่แม่ดวงแขที่ฉันรู้จักเป็นคนใจคอแข็งนัก แลไม่ใช่คนยอมแพ้กระไรโดยง่าย ดังเช่นที่แม่ครองตัวอยู่คนเดียวจนถึงบัดนี้อย่างไรเล่า”
       “ที่ฉันครองตัวไม่ได้ออกเรือนหาใช่เพราะยังฝังใจเรื่องท่านเจ้าคุณกับแม่เรไรอยู่ดอกเจ้าค่ะ หากแต่อยู่เช่นนี้ฉันสุขสบายนักจึงไม่อยากออกเรือนไปหาความลำบาก” ดวงแขพูดพลางยิ้มบาง
       “แม่ดวงแขรู้หรือไม่ ว่าฉันรอคำพูดนี้มาสิบกว่าปีแล้ว เพราะฉันสำนึกตนว่ากระทำผิดต่อแม่ดวงแขเป็นเหตุให้แม่ไม่ยอมออกเรือน พอได้ยินจากปากแม่เช่นนี้ ไม่ต่างจากได้ฟังคำอโหสิเลยเทียว”
       “ฉันขอส่งท่านเจ้าคุณเพียงนี้แล้วกัน” ดวงแขพูดตัดบทแล้วยกมือไหว้
       เสมารับไหว้ ยิ้มให้ดวงแขก่อนเดินกลับออกไป ดวงแขมองตามเสมาไปด้วยสีหน้าขรึมลงแล้วพึมพำน้ำตาคลอกับตัวเอง
       “ฉันไม่ได้ผูกใจเจ็บแล้วก็จริง แต่ใจฉันยังไม่เคยลืมเลือนท่านได้เลย”

       ภายในบ้านของเสมา ในเวลากลางคืน เรไรและศรีเมืองกำลังช่วยกันปลอบเอื้อยแตง และจำเรียงที่ร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยมีพิณ และบรรดาทาสคอยดูแล
       เสมาเดินหน้าเครียดกลับขึ้นมาบนเรือน พิณเหลือบเห็นเสมา
       “ท่านเจ้าคุณกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”
       เรไร ศรีเมือง เอื้อยแตง จำเรียง รีบเข้าไปหาเสมาทันที
       จำเรียงร้องไห้แล้วถาม
       “เป็นอย่างไรบ้างพี่เสมา คุณหลวงของฉันเป็นกระไรบ้าง”
       “อ้ายสมบุญถูกแทงที่สีข้างเพลานี้ปลอดภัยแล้ว แต่เรื่องคดีความ แม้จะมีพยานเห็นกันทั้งตลาดว่าวิวาทกันเองแลอ้ายขันใช้พวกมากกว่าเข้ากลุ้มรุม แต่ด้วยอ้ายพุฒถูกแทงจนตาย อย่างไรเสียก็คงต้องถูกถอดจากตำแหน่งหลวงแลจำคุกไม่ต่ำกว่าสามปีเป็นแน่”
       “ถูกถอดจากยศหลวงก็หาเป็นกระไรไม่ ฉันกับแม่จำเรียงมีเงินทองมากโขอยู่ แต่ลูกฉันเล่า ลูกจะไม่ได้เห็นหน้าพ่ออีกนานปีเชียวหรือ” เอื้อยแตงปล่อยโฮลั่น
       “หลวงรามพิชัยก็ตายแล้ว พระพิเดชสงครามเล่าเจ้าคะ เพลานี้เป็นกระไรบ้าง ท่านเจ้าคุณไปเยี่ยมมาแล้วหรือไม่” เรไรถามขึ้น
       เสมาพยักหน้ารับแล้วว่า
       “ ไปมาแล้ว อ้ายขันสาหัสนักแม้จักไม่ตายก็ต้องพิการเป็นแน่”
       เรไรสลดใจ
       “เวรกรรมแท้”
       “เหตุวิวาทครานี้ยังลุกลามไปอีกมากนัก จนความทราบไปถึงพระเนตรพระกรรณแล้ว”
       “ถึงพระพุทธเจ้าอยู่หัวเชียวหรือเจ้าคะแล้วเป็นกระไรบ้างเจ้าคะ” ศรีเมืองพูดขึ้นอย่างตกใจ
       “พระพุทธเจ้าอยู่หัวทรงเห็นว่า เหตุเกิดจากพระอินทราชากระทำการไม่บังควร เหล่าขุนนางจึงแตกแยกกัน เลยมีรับสั่งให้พระอินทราชาทรงผนวชเป็นภิกษุสงฆ์แล้ว”
       เรไรและศรีเมืองพากันสลดใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฝ่ายเสมาทั้งสงสารสินและสมบุญ ทั้งสลดใจกับการแย่งชิงอำนาจจนอดเบื่อหน่ายชีวิตราชการไม่ได้

       ผู้คุมพาสินและสมบุญที่ถูกตีตรวนล่ามมือเท้าออกมาหาเอื้อยแตงกับจำเรียงที่มาเยี่ยม เอื้อยแตงและจำเรียงรีบเข้าไปกอดสามีด้วยน้ำตานองหน้าทันที สมบุญน้ำตาคลอ สงสารจำเรียง
       “เหตุใดแม่จำเรียงมาที่นี่ รู้หรือไม่ว่าในคุกมีเสนียด มันจะติดตัวแม่จำเรียงไปไม่เป็นมงคลเลย”
       “ยังจักพูดเช่นนี้อีก เมื่อคืนฉันข่มตานอนไม่หลับเลย รอแต่ว่าเมื่อใดจะรุ่งสางจะได้มาเห็นหน้าพี่”
       สมบุญร้องไห้กอดจำเรียงแน่นด้วยความรักและเป็นห่วงสุดๆ
       “ฉันขอขมาเถิดแม่เอื้อยแตง เพราะโทสะชั่ววูบเป็นเหตุให้แม่ต้องเสียศักดิ์มีผัวที่ถูกถอดยศเช่นนี้” สินว่า
       “ยศศักดิ์จักสำคัญกระไร ขอเพียงเอ็งปลอดภัย ข้าก็ดีใจหนักหนาแล้ว” เอื้อยแตงร้องไห้แล้วลูบคลำใบหน้าสิน
       “นี่ข้าแลลูกจักอยู่โดยไม่มีเอ็งกี่ปีกัน”
       สินร้องไห้พยายามฝืนยิ้มปลอบใจเอื้อยแตง
       “ปีหนึ่งผ่านไปเร็วนัก ไม่กี่อึดใจดอกเราจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันอีก”
       “ช่วยกันทำสวนทำไร่ ค้าขายเหมือนก่อน เราไม่อับจนดอกอ้ายสิน” เอื้อยแตงบอกแล้วสวมกอดสิน
       แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้น
       สมบุญปาดน้ำตาแล้วบอกกับจำเรียง
       “คราวนี้ฉันขอให้สัตย์ ต่อไปภายหน้าฉันจะอดกลั้นระงับโทสะให้อยู่ ฉันจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาพรากฉันไปจากแม่จำเรียงแลลูกได้อีกเป็นอันขาด”
       ทั้งสองคู่กอดกันแน่นทั้งน้ำตาเสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่ก็ยังมีความหวังที่จะมาอยู่ด้วยกันอีกในไม่ช้า

       เทียนไขในโบสถ์วัดพุทไธสวรรย์กำลังส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด เสมากำลังนั่งสมาธิอยู่ในโบสถ์ โดยได้ยินคำสอนของพระครูขุน
       “เสมาเอ๋ย โลกเรานี้ไม่มีกระไรเที่ยงแท้ดอก ดูแต่ตัวเจ้าเถิด แต่เล็กก็มาอยู่ที่วัด แล้วก็จากไปเป็นทหาร มีอำนาจวาสนารุ่งเรือง แต่ยามเกิดทุกข์เจ้าก็ยังกลับมาที่วัดอีก ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่หมุนเวียนเปลี่ยนไป ไม่มีกระไรแน่นอน ดุจดังดวงตะวันที่ลับหายไปจากขอบฟ้า แลรอคอยเพลารุ่งอรุณอีก วนเวียนอยู่เช่นนี้ เช่นเดียวกับชีวิตของมนุษย์”

       บรรยากาศบริเวณบึงบัว ดอกบัวออกดอกบานสะพรั่ง สวยงาม เสมากำลังพายเรือให้เรไรเก็บดอกบัวอยู่
       “ใช้บูชาพระไม่กี่ดอกก็พอแล้ว แม่หญิงจะเก็บดอกบัวไปทำกระไรมากมาย”
       “ไม่ได้ดอก นานปีนักกว่าออกญาแม่ทัพใหญ่จะพายเรือให้ฉันนั่ง ฉันต้องเก็บเสียให้คุ้ม”
       “แม่หญิงไม่บอกก่อน ข้าพระเจ้าเต็มใจพายเรือให้แม่หญิงทุกเมื่อเชื่อวันอยู่แล้ว” เสมาบอกพลางยิ้มขำ
       “ฉันไม่ใช่รุ่นสาวแล้วยังจะเรียกแม่หญิงอีกหรือ”
       เสมายิ้มกรุ้มกริ่ม
       “ไม่ใช่รุ่นสาวกระไรกัน วันที่แม่ทำจำปีพลัดมือให้เสมาเก็บมาดมเป็นเช่นไร วันนี้แม่ก็งามไม่ต่างกันเลย”
       เรไรทิ้งค้อน
       “ปากหวานนัก มีหญิงใดเคยบอกหรือไม่ว่า หนึ่งปากของออกญาท่านยังร้ายกาจกว่าดาบสองมือเสียอีก”
       “หากจะมีก็มีแม่ศรีเมืองคนเดียวเท่านั้น หญิงอื่นไม่มีแล้ว เสมาไม่กล้า”
       เรไรมองหน้าเสมาต่างฝ่ายต่างหลุดหัวเราะออกมา เสมาหน้าขรึมลงแล้วบอก
       “แม่หญิง หากสิ้นพระบารมีขององค์พระพุทธเจ้าอยู่หัวแล้ว ข้าพระเจ้าจะลาออกจากราชการเสีย แม่หญิงเห็นเป็นเช่นไร”
       “เหตุใดมากล่าวถึงเรื่องนี้เล่า” เรไรถามอย่างแปลกใจ
       “พระพุทธเจ้าอยู่หัวทรงมีบุญคุณท่วมหัวเสมา แม้นตายแล้วเกิดใหม่ก็ทดแทนไม่หมด แต่ข้าพระเจ้าเบื่อหน่ายการช่วงชิงอำนาจนัก อ้ายสิน อ้ายสมบุญต้องเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ใช่เพราะการช่วงชิงอำนาจดอกรึ ช่วงชิงในสิ่งที่ตายไปก็เอาไปไม่ได้ เห็นแล้วให้สลดใจนัก”
       “เสมาใจตรงกับฉัน ฉันเองก็อยากให้เสมาออกจากราชการเช่นกัน บัดนี้เราไม่ต้องการกระไรอีกแล้ว จะวนเวียนกับกิเลสให้เกิดทุกข์ไปทำกระไร สู้อยู่เป็นสุขเช่นนี้ไม่ได้”
       เสมายิ้มบางๆอย่างสุขใจที่เรไรมีความเห็นตรงกัน ทั้งคู่พายเรือ เก็บดอกบัวหยอกล้อกันไป

       ช่วงปลายรัชกาล เจ้าฟ้าสุทัศน์พระมหาอุปราชสิ้นพระชนม์ ทำให้สมเด็จพระเอกาทศรถทรงเสียพระทัยมากจนเสด็จสวรรคต เหล่าขุนนางจึงทูลเชิญเจ้าฟ้าศรีเสาวภาคย์ขึ้นครองราชย์ แต่จมื่นศรีสรรักษ์ได้นำกำลังทหารบุกเข้าปลงพระชนม์แล้วทูลเชิญพระอินทราชาลาผนวชมาขึ้นครองราชย์แทน ทรงพระนามว่า “พระเจ้าทรงธรรม” หลังจากพระเจ้าทรงธรรมเสด็จสวรรคต จมื่นศรีสรรักษ์ได้ปลงพระชนม์พระราชโอรสของพระเจ้าทรงธรรม แล้วปราบดาภิเษกตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์ ทรงพระนามว่า “พระเจ้าปราสาททอง”

       เสมาเดินจูงมือเรไรกลับมาที่บ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส โดยที่หน้าบ้าน ศรีเมืองกับลูกๆของเสมากำลังยืนรออยู่..เห็นบ่าวไพร่ถือกระจาดใส่ดอกบัวรั้งท้ายมา
       ลูกๆก็วิ่งเข้าไปหาเสมากับเรไรทันที เสมาอุ้มลูกสาวเอาไว้ ส่วนเรไรโอบบ่าลูกชายพูดคุยก่อนจะจูงมือลูกชายพาเดินขึ้นบ้าน
       ลูกชายยื่นมืออีกข้างไปจูงมือศรีเมืองพาเดินไปพร้อมๆ กัน
       เรไรและศรีเมืองหันมายิ้มแย้มให้กัน ทุกคนจะพากันขึ้นเรือนไปอย่างมีความสุข

หลังจากสมเด็จพระเอกาทศรถเสด็จสวรรคต เสมาได้ลาออกจากราชการแล้วบวชตามที่ตั้งใจไว้เป็นเวลา 2 ปี จึงได้สึกออกมาใช้ชีวิตกับครอบครัวอย่างมีความสุขตลอดบั้นปลายชีวิตที่เหลืออยู่

                                                          จบบริบูรณ์

Create Date : 01 มิถุนายน 2555

Last Update : 1 มิถุนายน 2555 9:16:41 น.

0 comments

Counter : 2873 Pageviews.