Bloggang.com : atitaya_t : ขุนศึก ตอนที่ 6-2 , 6-3

ขุนศึก ตอนที่ 6-2 , 6-3

ขุนศึก ตอนที่ ๖ (ต่อ)

ที่ศาลาท่าน้ำภายในบ้าน ดวงแขกำลังยืนบีบราวลูกกรงไม้ของศาลาท่าน้ำด้วยสีหน้าแววตาซึ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชังริษยาอย่างเต็มที่ พุฒเดินกวนๆเข้ามาหาดวงแข พุฒยิ้มเยาะขึ้นทันที

       “ บาดตาบาดใจนักรึ แม่หญิงดวงแข”
       ดวงแขหันมาจ้องพุฒเขม็ง
       “บาดตากระไร หมื่นทรงจะหาเรื่องฉันรึ”
       “หาเรื่องหรือแทงใจดำกันแน่แม่เอ๋ย อย่าคิดว่าฉันโง่จนดูไม่ออกเลยว่าแม่หญิงคิดกับเสมาเช่นไร”
       “ฉันจักคิดเช่นไรแล้วมีกระไรรึหมื่นทรง”
       “นี่แม่หญิงยังรักศักดิ์ของตนบ้างหรือไม่ อ้ายเสมามันเป็นไพร่ต่ำสกุล ไปมีใจให้แก่มันได้อย่างไร ผู้อื่นรู้เข้าก็จักพาลดูถูกมาถึงศักดิ์ตระกูลของแม่หญิง”
       “ไพร่ต่ำสกุลแต่ก็เป็นถึงออกขุนศึกไชยชาญ หากไม่ใช่ทหารอาสา คงมีศักดินานับร้อยไร่มากกว่าผู้มีสกุลสูงอย่างหมื่นทรงเสียอีก”
       “นี่แม่หญิงกำลังดูถูก เอาฉันไปเปรียบกับมันเชียวรึ”
       “เปรียบรึ หมื่นทรงท่านมีกระไรไปเปรียบกับเสมา ไม่ว่าจะฝีมือหรือน้ำใจ ฉันยังไม่เห็นมีสักข้อที่จะเปรียบกันได้”
       พุฒโมโหมากเข้ากระชากแขนดวงแข
       “มากเกินไปแล้วแม่หญิง ถ้าเช่นนั้น ฉันจะให้แม่หญิงดูว่าเปรียบกันได้หรือไม่”
       ขาดคำพุฒดึงดวงแขเข้ามาปล้ำกอดจูบ ดวงแขกรีดร้องพยายามดิ้นสุดฤทธิ์แต่สู้แรงพุฒไม่ได้ ขณะนั้นเอง เสียงจำเรียงก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
       “ แม่หญิงดวงแขเจ้าคะ”
       พุฒตกใจ พอหันไปมองก็เห็นจำเรียงนั่งคุกเข่า ก้มหน้าอยู่
       “แม่นายเรียกแม่หญิงไปพบเจ้าค่ะ”
       ดวงแขได้ทีเลยผลักพุฒออกแล้วรีบเดินเลี่ยงไปทันที พุฒจะตามแต่จำเรียงรีบลุกขึ้นขวางทางพุฒไว้
       “มึงกล้าขวางกูรึ ไสหัวไป”
       จำเรียงหน้านิ่งมองพุฒอย่างไม่กลัว
       “แน่ใจหรือเจ้าคะ ถ้ากระนั้น บ่าวจะไสหัวไปบอกแม่นาย ว่าหมื่นทรงเดชะทำบัดสีกับ...”
       หุบปากประเดี๋ยวนี้ หากมึงปากบอน กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่อีจำเรียง” พุฒชี้หน้าจำเรียงแล้วตะคอกสวน
       จำเรียงยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินเลี่ยงไป พุฒมองตามจำเรียงไปด้วยสายตาอาฆาต เกลียดชัง

       ขันกำลังคุยกับพุฒด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่บนเรือนเมื่อตอนหัวค่ำ
       “จะดีรึหมื่นทรง แม่ดวงแขปกป้องนังจำเรียงนัก หากฉันทำกระไรลงไป แม่ดวงแขคงไม่ยอมเป็นแน่”
       “แล้วหมื่นชาญจะยอมให้ถูกเย้ยว่านังจำเรียงมันมาอยู่ถึงปากแล้ว แต่ไม่กล้าทำกระไร ใครรู้เข้า จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด”
       ขันหนักใจและยิ่งลังเลหนักขึ้น
       “ลืมเรื่องเมื่อกลางวันแล้วรึ อ้ายเสมามันอัญเชิญราชโองการมาเพื่อจงใจหยามเรา แหวนที่มันสวมให้แม่หญิงเรไรก็หาใช่แหวนของออกญาเดโชไม่ เราหลงกลมัน หมื่นชาญท่านรู้หรือไม่” พุฒยุยงซ้ำ
       ขันตกใจเพราะนึกไม่ถึง
       “จริงรึ”
       “ฉันจะปดหมื่นชาญไปเพื่อกระไร เสียดายแต่ฉันรู้ช้าไป ไม่เช่นนั้นคงเห็นดีกันแต่เมื่อกลางวัน ถึงขั้นนี้แล้ว หมื่นชาญจะละนังจำเรียงไว้อีกทำไม”
       ขันมีสีหน้าเหี้ยมเกรียมขึ้นมาทันที ตัดสินใจแล้วว่า ยังไงก็ต้องเอาจำเรียงมาทำเมียเพื่อหักหน้าเสมาให้ได้ พุฒยิ้มเจ้าเล่ห์ แค่นี้ก็เล่นงานจำเรียงที่บังอาจมาขัดขวางได้แล้ว

       เอื้อยแตงกำลังขายมีดให้บรรดาทาสชาย-หญิงของบ้านขัน โดยมีจำเรียงยืนอยู่ใกล้ๆ
       “เลือกเลยจ้ะ เลือกเลย มีดคม เหล็กดี แต่งสวย ใช้ทน ใช้จนตายก็ยังไม่บิ่นไม่หักเลยจ้ะ” เอื้อยแตงร้องบอกสรรพคุณของมีดให้แก่ผู้ซื้อ พวกทาสต่างเข้าไปเลือกซื้อมีดทั้งอันเล็กอันใหญ่ รูปแบบต่างๆกันอย่างคึกคักเอื้อยแตงเห็นกำลังขายดี เลยเข้าไปหาจำเรียง
       “ ขายดีนัก หากแม่จำเรียงหาที่ให้ฉันขายได้เช่นนี้อีก ฉันจะแบ่งเงินให้ ไม่กี่ปีดอก ได้ไถ่แม่เป็นไทแน่”
       “เก็บเงินไว้เถิดแม่เอื้อยแตง ฉันเป็นบ่าวบ้านนี้เท่านั้นจะพาแม่ไปขายบ้านอื่นได้กระไร หรือจะให้ฉันเร่เป็นบ่าวไปเสียทุกบ้าน”
       ขณะนั้นเอง ขันและพุฒพร้อมด้วยทาสชายจำนวนหนึ่งก็เดินเข้ามา ขันสั่งเสียงดัง
       “เฮ้ย จับตัวนังจำเรียงไว้”
       พวกทาสที่มากับขัน รีบกรูกันเข้าจับตัวจำเรียงทันที ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
       “กระไรกันท่านหมื่น ฉันทำผิดกระไรถึงให้คนมาจับตัวฉันเช่นนี้”
       ขันตวาดใส่แล้วหันไปสั่งพวกทาส
       “ เอ็งมันสันหลังยาว งานการไม่ยอมทำ ข้าจึงจะลงโทษเอ็งให้หลาบจำ เอามันไปตีกรวนแล้วขังไว้ประเดี๋ยวนี้”
       พวกทาสรีบพาจำเรียงไปทันที จำเรียงกลัวมากร้องเรียก
       “แม่เอื้อยๆ”
       เอื้อยแตงจะเข้าไปช่วยแต่ถูกผลักออกมา พวกทาสพาจำเรียงไป โดยมีขันเดินตามไปติดๆ
       “พวกแกมันใจโหดแท้ รังแกกระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้”
       พุฒผลักเอื้อยแตงที่เกะกะขวางทางแล้วเดินยิ้มอย่างสะใจสมน้ำหน้าจำเรียง เอื้อยแตงหงุดหงิดเตะส่งพุฒไปเล็กน้อย ก่อนจะมีสีหน้าเป็นห่วงจำเรียงมาก

       ภายในเรือนกักขัง เวลาต่อมา ทาสชายใส่ตรวนที่เท้า จำเรียงถูกตีตรวนโดยมีขัน พุฒ ยืนอยู่ใกล้ๆ พอตีตรวนเสร็จ ทาสชายก็เดินออกจากเรือนไป ขันนั่งยองๆลงคุยกับจำเรียงพลางเชยคางขึ้น
       “ผิวดีๆ ไม่น่าต้องกรวนให้หมองเลย นี่ถ้าหากแม่จำเรียงไม่ดื้อดึง ก็คงไม่ต้องเป็นเช่นนี้ดอก”
       จำเรียงเบือนหน้าหนีแล้วจ้องหน้าขันด้วยความโกรธแค้น
       “ฉันรู้เล่ห์ ท่านหมื่นแล้ว คิดจะให้ฉันเป็นเมียทาสจึงใส่ความแลตีกรวนขังฉันไว้”
       ขันยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วว่า
       “ เมื่อแม่จำเรียงรู้เช่นนี้ แล้วจะดื้อดึงอีกไปไย อันที่จริง ฉันก็ยังรักแม่จำเรียงอยู่ แต่ติดที่อ้ายเสมามันตั้งตัวเป็นอริต่อฉัน แต่หากแม่จำเรียงยอมเป็นเมียฉันแล้วฉันก็จะเลี้ยงดูแม่ให้สุขสบายมิน้อยหน้าผู้อื่นเลย”
       “สุขสบายเช่นเมียทาสน่ะรึ ท่านหมื่นเก็บคำของท่านไว้หลอกเด็กเถิด ชีวิตฉันมีผิดเพียงเรื่องเดียว คือมีใจให้ชายอสัตย์น้ำใจชั่วเยี่ยงท่านหมื่น ฉันจึงต้องได้ทุกข์เช่นทุกวันนี้”
       “ปากดีนักนะอีจำเรียง ไม่ผิดพี่มึงแม้แต่น้อย แล้วกูจักคอยดูว่ามึงจะยอมเป็นเมียกู หรือจะยอมโดนล่ามไปจนตาย”
       ขันเดินหงุดหงิดออกจากเรือนไป พุฒมองจำเรียงอย่างยิ้มเยาะ
       “สุขสบายดีหรือไม่เล่านังจำเรียง นี่หละคือค่าที่เอ็งเหิมเกริมกล้าขัดข้า อยากให้อ้ายเสมามันได้มาเห็นน้องมันเทียวนัก”
       พุฒหัวเราะเยาะก่อนจะเดินออกจากเรือนไป จำเรียงได้แต่มองตามทั้งขันและพุฒด้วยความเจ็บใจ

       พอพุฒออกมาถึงบริเวณหน้าเรือนก็เห็นดวงแขกับเอื้อยแตงกำลังเดินตรงมาด้วยความร้อนใจ
       “พี่หมื่นชาญ...”
       “หากแม่ดวงแขจะมาพูดขอให้นังจำเรียงก็หยุดพูดเสียเถิด พี่ไม่มีวันปล่อยมันออกมาดอก” ขันรีบตัดบท
       “จักรังแกกันมากเกินไปแล้ว คนไม่มีผิดก็มาตีกรวนจับขัง เช่นนี้ยังเป็นคนอยู่อีกหรือไม่” เอื้อยแตงพูดด้วยความโมโห
       “แล้วมันธุระกงการกระไรของเอ็ง ที่นี่เป็นเรือนหมื่นชาญ หาใช่เรือนแม่ค้าเร่ขายมีดไม่ แลนังจำเรียงก็เป็นทาส เสมือนหนึ่งว่าเป็นของในเรือนจะกระทำกระไรก็ได้ทั้งสิ้น” พุฒตะคอกใส่
       “ถ้ากระนั้นฉันจะฟ้องร้อง ดูทีรึ ว่าบ้านเมืองนี้จะยังมีขื่อมีแปอยู่หรือไม่”
       “ฟ้องร้อง แม่เอื้อยแตงเป็นผู้ใดหรือจ๊ะ ถึงจะฟ้องร้อง เป็นพี่เป็นน้องกับนังจำเรียงก็มิใช่ แล้วใครเค้าจักฟัง” พุฒพูดพลางหัวเราะเยาะ
       เอื้อยแตงแค้นจนตัวสั่นแต่ก็ไม่รู้จะหาทางสู้ยังไงเหมือนกัน ดวงแขเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
       “พี่หมื่นชาญ น้องขอสักคราเถิด แม่จำเรียงก็เคยเป็นข้าหลวงตำหนักเดียวกับน้องมาก่อน อย่าให้ถึงตีกรวนล่ามโซ่ให้เป็นเสนียดเลย”
       “ถ้าเช่นนั้น แม่ดวงแขก็บอกให้นังจำเรียงมันยอมเป็นเมียพี่ซี หากมันเป็นเมียพี่แล้ว พี่ถึงจะยอมปล่อย”
       ขันเดินเลี่ยงไปโดยมีพุฒมองเย้ยดวงแขและเอื้อยแตงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่พุฒจะเดินตามขันไป ดวงแขสีหน้าเครียด คิดหนักว่าจะเอาไงดี เอื้อยแตงร้อนใจสุดๆ หันมาวีนใส่ดวงแข
       “ยังไม่รีบตามพี่ชายตัวเองไปอีกรึ ฉันไม่ได้ไปตามแม่หญิงมาเพื่อพูดจาไม่กี่คำดอกนะ”
       ดวงแขโมโหหงุดหงิด
       “หยุดวุ่นวายเสียทีเถิดแม่เอื้อยแตง ฉันรู้น้ำใจพี่ชายฉันดี ว่าควรจักต้องทำเช่นไร ฉันชักคล้อยตามหมื่นทรงเสียแล้ว เรือนนี้ก็ไม่ใช่เรือนของแม่เอื้อย จำเรียงก็ไม่ใช่ญาติแม่ แล้วเหตุใดแม่เอื้อยแตงจึงวุ่นวายไม่เลิกราเช่นนี้”
       ดวงแขสะบัดหน้าเดินฉับๆจากไป เอื้อยแตงมองด้วยความเจ็บใจ ไม่ชอบหน้าดวงแขอยู่แล้วก็ยิ่งระแวงหนัก

       เอื้อยแตงเดินทางไปที่วัดพุทไธสวรรย์ เสมาสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากเอื้อยแตง โดยมีสิน และสมบุญอยู่ใกล้ๆ
       “แม่หญิงดวงแขพูดเช่นนั้นเชียวรึ”
       “ฉันจะปดพี่หากระไรเล่า ฉันเคยบอกพี่แล้ว ว่าแม่หญิงผู้นี้ไม่ใช่คนดีนัก...แล้วที่ห้ามพี่ชายตนก็ห้ามพอเป็นพิธีเท่านั้นดอก จำเรียงเห็นทีจะไม่พ้นมืออ้ายหมื่นชาญเป็นแน่แท้”
       “ถ้ากระนั้น เราบุกไปช่วยแม่จำเรียงกันเถิดพี่เสมา ไปประเดี๋ยวนี้เลย” สมบุญบอก
       “อ้าว อ้ายสมบุญ ทุกคราเห็นด่าว่าข้าใจร้อน แล้วนี่กลางวันแสกๆ เอ็งจะบุกไปให้มันไล่ตีเอารึ” สินงงกับท่าทีของสมบุญ
       สมบุญหน้าเจื่อนไป ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่า ทำไมร้อนใจเรื่องจำเรียงขนาดนี้
       “จะทำกระไรก็รีบทำเถิด อ้ายหมื่นชาญมันคงไม่ปล่อยจะเรียงไว้นานดอก”
       เสมากำลังใช้ความคิดว่า จะช่วยจำเรียงอย่างไรดี

       เสมากำลังคุยกับพันอินอยู่ โดยมีเอื้อยแตงอยู่ใกล้ๆ
       “ฉันจะไปทำกระไรได้ จำเรียงมันเป็นทาสเค้าย่อมอยู่ในอำนาจหมื่นชาญ สุดที่ผู้อื่นจักก้าวก่ายได้”
       เสมาพนมมือไหว้
       “พ่อท่านเมตตาสักคราเถิด ข้าพระเจ้าไม่อยากวิวาทให้เป็นโทษอีก แต่ครั้นจะยอมให้น้องเป็นเมียทาสเค้า ก็ทนไม่ได้จริงๆ”
       “ทนไม่ได้แล้วจะให้ทำกระไร เหตุทุกประการมันเกิดขึ้นเพราะออกขุนก่อเรื่องผูกเวรกับหมื่นชาญมาแต่เก่าก่อน ถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องยอมก้มหน้ารับไปตามกรรมเถิด”
       “ จะให้ก้มหน้ารับ แล้วหากเป็นแม่ศรีเมืองบ้าง ท่านลุงพันอินก็จักให้ก้มหน้ารับกระนั้นรึ” เอื้อยแตงว่า
       พันอินจ้องหน้าเอื้อยแตงด้วยความโกรธที่กล่าวย้อน ก่อนจะเดินเข้าข้างในไปโดยไม่ยอมคุยด้วยอีก
       “พ่อพันอินท่านคงยังเคืองเรื่องแม่ศรีเมืองอยู่ พูดกระไรไป ก็ไม่เป็นผลดอก” เสมาบอก
       “แล้วพี่จักยอมเช่นนี้รึ”
       เสมาแววตาถมึงทึงพลางว่า
       ใครว่า แม้ต้องตายดับลงไปประเดี๋ยวนี้ ข้าก็หายอมให้น้องสาวข้าเป็นเมียทาสอ้ายขันไม่”

       เวลากลางคืน เสมา สิน สมบุญยืนพร้อมอาวุธครบมือมองบ้านขันอยู่ เตรียมพร้อมช่วยจำเรียงออกมา
       “แม่เอื้อยแตงบอกว่าอ้ายขันมันใส่กรวนขังแม่จำเรียงไว้ที่เรือนขังทาสท้ายบ้าน ป่านฉะนี้ พวกมันคงจัดเวรยามเฝ้าอย่างดีแล้ว คิดจักช่วยแม่จำเรียงออกมา คงไม่ง่ายแล้วพี่เสมา”
       “จะกลัวกระไรวะอ้ายสมบุญ ทัพเรือนพันเรือนหมื่นเราก็บุกมาแล้ว พวกอ้ายขันจะมีสักเท่าใดกันเชียว” สินว่าพลางควงทวน กระหยิ่มยิ้มย่อง
       “จำนวนเท่าใดไม่สำคัญดอก แต่การบุกเรือนผู้อื่นแล้วปล้นทาสออกมามันผิดอาญาบ้านเมือง หากไม่อยากโดนจำคุกก็ต้องช่วยแม่จำเรียงโดยมิให้ถูกจับได้” สมบุญว่า
       เสมาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอก
       “ข้ามีแผนแล้ว ว่าจะต้องทำเช่นใด”
       สิน และสมบุญหันไปมองเสมาด้วยความสงสัยว่าเสมามีแผนอะไร

       บริเวณหน้าเรือนกักขัง ขัน และพุฒกำลังกินเหล้าพร้อมกับแกล้มเฮฮากันอยู่ พุฒเมามายแล้วยิ้มแย้ม “หมื่นชาญเพื่อนฉัน ฉันดีใจด้วย ที่พ้นคืนนี้เพื่อนก็จะได้นังจำเรียงคนงาม มาเป็นเมียบำเรอแล้ว”
       “เป็นเพียงผลพลอยได้ดอก ที่สาแก่ใจคืออ้ายเสมา มิว่าภายหน้ามันจะเป็นขุนเป็นหลวงกระไร แต่ก็จะได้ชื่อ ว่ามีน้องเป็นเมียทาสฉัน ติดตัวไปตลอด”
       ขัน และพุฒ หัวเราะสะใจท่ามกลางความเมามาย
       “แต่คนอย่างอ้ายเสมา มันคงไม่ยอมง่ายๆเป็นแน่ ฉันเชื่อ ว่ามันต้องหาทางบุกมาช่วยนังจำเรียงออกไป” ขันว่า
       “ขอให้มันมาเถิด ฉันมีอุบายที่จะ...”
       ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงคนโวยวายโกลาหลดังขึ้น
       “ไฟไหม้ ช่วยกันดับเร้ว ไฟไหม้”
       ขันตกใจหายเมาเป็นปลิดทิ้งหันไปสั่งลูกน้อง
       “เร็วซีวะ ช่วยไปดับไฟเร็ว”
       พวกลูกน้องตื่นตกใจจะไปดับเพลิง พุฒรีบห้ามไว้
       “ช้าก่อน หมื่นชาญท่านจำไม่ได้รึว่า อ้ายเสมาเคยใช้อุบายวางเพลิงนี้ ล้มพิธีของท่านกับแม่หญิงเรไรมาแล้วคราหนึ่ง ครานี้ มันก็เพียงแต่ใช้อุบายเดิมเท่านั้น ท่านอย่าได้หลงกลไป”
       ขันคิดตามแล้วบอก
       “จริงแท้ อ้ายเสมาเป็นแน่”
       “ไม่ต้องกังวลไปดอก ฉันย้ายนังจำเรียงขึ้นเรือนใหญ่ไปแล้ว เพราะเมื่อเพลากลางวัน ฉันจงใจให้นังเอื้อยแตงเห็นว่าเราขังนังจำเรียงไว้ที่นี่ ก็เพื่อหลอกอ้ายเสมา หากมันมาช่วยน้องมันที่นี่ต่อให้มีปีกบินเฉกนก มันก็ยากจะรอดกลับไปเป็นแน่”
       ขันยิ้มร้ายๆ หันไปสั่งลูกน้อง
       “พวกเอ็งรีบเก็บกวาด อย่าให้เป็นพิรุธแล้วซุ่มกำลังไว้ หากอ้ายเสมามาเมื่อใด จงรีบรุมล้อมจัดการมันเสีย”
       พวกลูกน้องรีบจัดการตามที่ขันสั่งทันที ขันและพุฒหันไปยิ้มร้ายๆให้กัน

       เสมา และสมบุญรีบเดินขึ้นเรือนใหญ่ทันที สมบุญสงสัยสุดๆ
       “ประเดี๋ยวเถิดพี่เสมา ฉันแคลงใจนัก ในเมื่ออ้ายสินวางเพลิงล่อพวกมันไปแล้ว เหตุใดพี่ไม่ไปช่วยแม่จำเรียงที่เรือนขังทาสเล่า”
       “อุบายนี้ข้าเคยใช้แล้ว มีรึ ที่อ้ายขันอ้ายพุฒจะหลงกลซ้ำสอง พวกมันต้องกะเกณฑ์คนซุ่มทำร้ายเราที่เรือนขังทาสเป็นแน่ มิเช่นนั้น เรือนใหญ่จะไม่มีบ่าวไพร่อยู่เช่นนี้รึ”
       สมบุญมองไปรอบๆ เห็นจริงตามที่เสมาพูด
       “แล้วแม่จำเรียงเล่า พี่แน่ใจได้กระไรว่าแม่จำเรียงอยู่ที่เรือนใหญ่”
       “หากข้าจักซ่อนของย่อมต้องซ่อนในที่ที่ผู้อื่นคิดไม่ถึง แลปลอดภัยจากศัตรู แล้วจะมีที่ใดดีกว่าบนเรือนใหญ่อีกเล่า”
       “ศัตรูย่อมคิดไม่ถึง แลไม่กล้าบุกขึ้นเรือนใหญ่เป็นแน่ ใช่หรือไม่พี่เสมา”
       “ถูกแล้ว เอ็งจงช่วยข้าหาจำเรียงเถิด อ้ายขันมันคิดชั่วกับน้องข้า ย่อมไม่ลงกลอนไว้แน่ เพื่อจะได้เข้าหาจำเรียงโดยสะดวกห้องใดไม่ลงกลอน แสดงว่าไม่มีคนหรือไม่ก็เป็นห้องที่ขังจำเรียงไว้”
       “ได้จ้ะพี่” สมบุญพยักหน้ารับ
       ทั้งคู่รีบค้นหาจำเรียงทันที บางห้องลงกลอนไว้เปิดไม่ได้ ก็ไม่กล้าส่งเสียงดัง รีบไปค้นห้องอื่นต่อ บางห้องไม่ลงกลอน พอเปิดออกก็เป็นห้องพระ ห้องทำงาน ฯลฯ ซึ่งไม่มีคนอยู่

       เสมาค้นมาถึงห้องๆหนึ่ง พอลองผลักประตูดู ปรากฏว่าเปิดออกง่ายไม่ได้ลงกลอนไว้ เสมารีบเข้าไปแล้วปิดประตู ในห้องค่อนข้างมืด แต่พอมองออกว่ามีคนนอนอยู่ในมุ้ง เสมาค่อยๆตลบมุ้งขึ้น ไม่ให้เสียงดัง เลยเห็นว่าคนที่นอนอยู่เป็นผู้หญิง เสมาดีใจนึกว่าเป็นจำเรียงจึงรีบเข้าไปปลุกทันที
       “ จำเรียง”
       ดวงแขตกใจตื่นขึ้น พอหันกลับมามองเห็นผู้ชายอยู่ในห้องตนจึงรีบกระเถิบตัวหนีทันที ฝ่ายเสมาก็ตกใจไม่คิดว่าจะเป็นดวงแข
       “ แม่หญิงดวงแข”
       “ขุนศึกไชยชาญ”
       ทั้งคู่อึกอักกระอักกระอ่วน ดวงแขอายที่ผู้ชายบุกมาถึงในห้องนอน ส่วนเสมาเครียดที่นอกจากจะไม่ใช่จำเรียงแล้ว ยังเป็นดวงแขน้องสาวขันไปซะอีก

       จำเรียงกำลังนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บใจในความโง่เขลาของตนเอง ภายในห้องนอนของขันจุดตะเกียงไว้ ขณะนั้นเองก็มีเสียงเหมือนคนจะเปิดประตูเข้ามา จำเรียงตกใจ คิดว่าขันจะมาข่มเหงตนแน่ๆ เลยรีบหยิบหินสวยทับกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาซ่อนไว้ กะว่าจะใช้หินเป็นอาวุธ แม้จะเป็นหินก้อนเล็กๆก็สู้แค่ตาย
       แต่พอประตูเปิดออก จำเรียงเห็นว่าเป็นสมบุญ
       “แม่จำเรียง”
       จำเรียงนึกไม่ถึง
       “สมบุญมาอยู่ที่นี่ได้กระไร”
       “ก็ตามพี่เสมามาช่วยแม่จำเรียงซี รีบไปเถิด เกิดอ้ายขันย้อนกลับมาจักลำบาก”
       “ฉันถูกใส่กรวนอยู่ ถอดออกก่อนเถิด”
       สมบุญหันไปมองที่ขาของจำเรียง เห็นใส่ตรวนล่ามไว้จริงๆ สมบุญรีบหยิบผ้าห่มมาพันรอบขาของจำเรียง เพื่อไม่ให้โซ่ตรวนบาดขาเวลาง้างตรวนออก สมบุญออกแรงง้างตรวนเต็มที่
       “ใช้ดาบฟันไม่ได้รึ”
       “ไม่ได้ดอก เสียงดัง ประเดี๋ยวคนในเรือนตื่น”
       สมบุญง้างจนหมดแรงเล่นเอาหอบ
       “กำลังข้อฉันผิดจากพี่เสมานัก เห็นทีจะง้างด้วยมือเปล่าไม่ได้เสียแล้ว”
       จำเรียงฉุกคิดขึ้นแล้วหยิบหินทับกระดาษที่ตนซ่อนไว้ออกมา
       “ใช้หินทุบกรวนแล้วค่อยง้างออกดีหรือไม่ หากทุบหินลงบนผ้าเสียงคงไม่ดังนักดอก”
       สมบุญรีบรับหินมาแล้วเอาผ้ารองโซ่ตรวนก่อนจะทุบกระหน่ำเต็มที่ ทุบไม่กี่ที ตรวนก็เริ่มง้างออกมาพอสมบุญเห็นตรวนเริ่มง้างออกมาจึงใช้มือดึงตรวนอย่างเต็มที่อีกที สมบุญออกแรงง้างสุดแรงเกิด จำเรียงก็ก้มมองลุ้นเอาใจช่วยเต็มที่ สมบุญง้างตรวนออกมาได้ แต่จังหวะที่ตรวนหลุดออก ตัวเองก็เสียหลัก ถลาไปทางจำเรียงเสียจังหวะ ทำให้แก้มแนบแก้มกัน
       “ว๊าย”
       ทั้งคู่รีบผละออกจากกันด้วยความเขินอาย จำเรียงอายจนต้องรีบหลบตาแล้วบอก
       “กรวนหลุดแล้ว รีบไปเถิด”
       จำเรียงจะลุกขึ้น สมบุญเสียดายเลยทำฟอร์มดึงจำเรียงมากอดเอาไว้
       “ทำกระไรสมบุญ”
       สมบุญวางหน้าเครียดแล้วว่า
       “ เงียบก่อนแม่จำเรียง ไม่ได้ยินเสียงคนเดินรึ อาจจะเป็นคนในเรือนตื่นก็เป็นได้ รอสักครู่ก่อนเถิด”
       จำเรียงกลัวแต่ก็ขยับออกจากอ้อมกอดสมบุญเล็กน้อย แต่ยังยอมให้สมบุญเกาะกุมมือเอาไว้ สมบุญแอบอมยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีความสุข

       ภายในห้องนอนของดวงแข เสมากับดวงแขมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน
       “ขุนศึกท่านมาหาจำเรียงรึ จำเรียงอยู่ที่เรือนขังทาส มิได้อยู่ที่เรือนใหญ่ดอก”
       “เรือนขังทาส เช่นนี้แล้วยังคิดจะลวงข้าพระเจ้าไปให้พี่ชายของแม่หญิงฆ่าอีกรึ เห็นทีที่เอื้อยแตงกล่าวว่าแม่หญิงรู้เห็นด้วยอ้ายขัน คงไม่ผิดกระมังเสียแรงที่ฉันไว้ใจ”
       “ออกขุนท่านเชื่อคำนังแม่ค้าขายเหล็กก็ตามแต่ใจเถิด แต่รีบลงไปให้พ้นเรือนฉันเสีย ฉันไม่ต้องการสนทนาด้วยออกขุนอีก”
       “ไล่ให้พ้นเรือน เพื่อให้ฉันไปตายด้วยน้ำมือพี่ชายแม่หญิงกระนั้นรึ”
       เสมาจับมือดวงแขไว้พลางว่า
       “คนอย่างอ้ายเสมา ไม่ยอมให้ถูกรังแกฝ่ายเดียวดอก หากฉันต้องเสียน้องสาว อ้ายขันก็ต้องเสียน้องสาวด้วยเช่นกัน”
       ดวงแขเห็นเสมาจับมือตนอย่างหยาบหื่นก็โมโห
       “พาลหนักแล้วออกขุน ปล่อยมือฉันประเดี๋ยวนี้”
       เสมาจ้องหน้าดวงแขเขม็งไม่ยอมปล่อย ดวงแขโกรธแล้วทุบตีเสมา
       “ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยประเดี๋ยวนี้ ...ช่วย...”
       เสมาโมโหที่ดวงแขจะตะโกน เลยดึงดวงแขเข้ามากอดจูบทันที ดวงแขตกใจ ไม่คิดว่าเสมาจะปล้ำ กอดจูบตนเช่นนี้ เสมาปล้ำกอดจูบดวงแข แต่ซักพักก็สัมผัสได้กับหยดน้ำตาที่อาบแก้มดวงแข เสมาได้สติ ค่อยๆดึงตัวออกมา ดวงแขมองเสมาด้วยความผิดหวังเสียใจสุดๆ
       “ออกขุนมิได้รักฉัน แล้วเหตุใดจึงทำกันเช่นนี้ นับแต่เกิดมา มิเคยเลยที่จักมีผู้ใดข่มเหงใจฉันถึงเพียงนี้” เสมารู้สึกผิดสุดๆ เพราะความโกรธชั่วขณะ กลับทำให้ดวงแขต้องด่างพร้อย อย่างไม่น่าให้อภัยเลย

       ในเวลาเดียวกัน ขันและพุฒพาบรรดาลูกน้องซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆเรือนกักขัง เพื่อรอทำร้ายเสมา แต่ไม่มีวี่แววว่าเสมาจะบุกมา ขันรอจนหงุดหงิดจนต้องหันไปถามพุฒ
       “นานไม่ใช่น้อยแล้ว เหตุใดอ้ายเสมายังไม่มาเสียที หรือจักเป็นเพลิงไหม้จริง ไม่ใช่อ้ายเสมามันลอบเผาเรือน”
       พุฒคิดหนักแล้วหันไปสั่งลูกน้อง
       “พวกเอ็งซุ่มรออยู่ที่นี่ ข้ากับท่านหมื่นชาญจะกลับไปที่เรือนใหญ่ก่อน หากอ้ายเสมาบุกมา พวกเอ็งจงเร่งส่งคนไปตามพวกข้า กลับกันเถิดหมื่นชาญป่านฉะนี้ นังจำเรียงคงรอท่านไปเชยชมอยู่นานแล้ว”
       ขันยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินตามไป ทั้งคู่สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส สินแอบซุ่มดูอยู่ด้วยสีหน้าเครียด

       เสมาคุยกับดวงแขด้วยความรู้สึกผิด ในขณะที่ดวงแขยังน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเสียใจ
       “ข้าพระเจ้านี้ชั่วชายนักแล้วแม่หญิงเอ๋ย ที่ทำให้แม่หญิงได้ทุกข์ เพียงเพราะจักแก้แค้นพี่ชายแม่หญิง ขอแม่หญิงจงรับปากให้อภัยข้าพระเจ้าเถิด สืบต่อไปหากข้าพระเจ้าเพียงแต่คิดชั่วกับแม่หญิงเช่นนี้อีก ก็ขอให้มีอันเป็นไป”
       ดวงแขน้ำตาคลอเบือนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมพูดด้วย เสมายิ่งรู้สึกผิดเลยตัดใจคุกเข่าลงขอโทษ
       “ท่านจะทำกระไรออกขุน”
       “ข้าพระเจ้าจะกราบขอขมาแก่แม่หญิงด้วยใจกำเริบมิยั้งคิดทำให้แม่หญิงมัวหมอง หากแม่หญิงไม่ให้อภัยแล้ว ข้าพระเจ้าก็จะขอตายเสีย”
       ดวงแขอึกๆอักๆ แม้จะเสียใจ แต่ไม่ได้โกรธจนอยากให้เสมาไปตาย
       ขณะนั้นเอง เสมาก็ได้ยินเสียงสินที่ทำเสียงไก่ขันดังขึ้น เสมาหน้าเครียดทันที เพราะรู้ว่าขันใกล้มาแล้ว ดวงแขรู้ทันที
       “คนของออกขุนส่งสัญญาณกระมัง รีบไปเถิด”
       “หากแม่หญิงไม่เอ่ยปากให้อภัย ข้าพระเจ้าจะไม่ไปที่ใดทั้งสิ้น”
       “ยังจะพูดเช่นนี้อีกรึ หากพี่ขันกลับมาคงไม่แคล้วต้องต่อสู้กันอีกแน่ แลออกขุนมีผิดด้วยบุกถึงเรือน แม้เอาตัวรอดจากพี่ขันไปได้ก็ไม่พ้นอาญาบ้านเมืองดอก”
       “เสมาไม่คิดจะหลบไปที่ใดแล้ว ด้วยผิดที่ล่วงเกินแม่หญิงนั้นหนักกว่าอาญาบ้านเมืองนัก ไม่ว่าจะไปที่ใด ใจข้าพระเจ้าก็ย่อมเป็นทุกข์เพราะไม่ได้รับคำอภัยจากแม่หญิงอยู่ดี”
       “เหตุใดจึงดื้อรั้นเพียงนี้ อภัยหรือไม่ ค่อยว่ากันวันหลังเถิด ไปได้แล้ว”
       เสมานิ่งไม่ยอมขยับไปไหน
       “ขุนศึกไชยชาญ” ดวงแขเรีบยกขึ้น
       เสมายังคงนิ่งอย่างเดียว ดวงแขไม่มีทางเลือก
       “ฉันให้อภัยแล้ว รีบไปเสียทีเถิด”
       เสมาดีใจมากพลางกล่าว
       “ขอบน้ำใจแม่หญิงนัก ข้าพระเจ้าขอให้คำมั่นว่าจะไม่กระทำเช่นนี้อีก หากผิดคำ ขอให้ตายกลางศึกสงครามเถิด”
       เสมารีบปีนหนีหน้าต่างแล้วกระโดดหนีไปทันที ดวงแขมองตามเกิดความรู้สึกทั้งรักทั้งแค้นเสมาอย่างบอกไม่ถูก

       ในเวลาเดียวกัน สมบุญยิ้มกริ่มที่ได้สวมรอยจับมือจำเรียงไว้ไม่ยอมปล่อย จนจำเรียงทักขึ้น
       “เงียบเสียงไปแล้วกระมัง ฉันไม่เห็นได้ยิน”
       ขณะนั้นเอง สมบุญก็ได้ยินเสียงสินทำเสียงไก่ขันดังขึ้น
       “แปลกนัก ไก่กระไรกันมาขันเอามืดค่ำปานนี้” จำเรียงว่า
       “ไม่ใช่ไก่ดอก อ้ายสินมันส่งสัญญาณ ว่าอ้ายขันมันกลับถึงเรือนแล้ว”
       สมบุญฉุกคิดขึ้นแล้วร้อง “เฮ้ย” ด้วยความตกใจ
       สมบุญ และจำเรียงตาลีตาเหลือกลุกขึ้น จะหนี แต่พอสมบุญเปิดประตูแง้มออก ก็ต้องรีบปิดทันที เพราะเห็นขันกำลังเดินมาทางนี้
       “ตาเถรยายชี อ้ายขันมาแล้ว”
       “ จะทำเช่นใดดี เราจะหนีกันได้อย่างไร” จำเรียงว่า
       สมบุญกำลังร้อนใจ มองไปที่หน้าต่างห้อง สมบุญเลยรีบไปเปิดหน้าต่างห้องทันที พอเปิดออกก็เห็นสินยืนโบกมืออยู่ที่ด้านล่างให้รีบกระโดดหนี
       “เร็วเข้าแม่จำเรียง รีบกระโดดหน้าต่างหนีเร็ว”
       “บ้าแล้วสมบุญ หน้าต่างสูงปานนี้ ขืนกระโดดลงไปก็แข้งขาหักกันพอดี”
       “ไม่หักดอก อ้ายสินมันรอรับอยู่ข้างล่าง แม่จำเรียงรีบกระโดดเถิด”
       จำเรียงมองลงไปที่พื้นเบื้องล่างด้วยความกลัว
       “ไม่ ฉันกลัว”
       “ถ้ากระนั้นแม่จำเรียงหลับตา ฉันมีอีกแผน”
       จำเรียงรีบหลับตาทันที สมบุญอุ้มจำเรียงโยนออกนอกหน้าต่างไปทันที สินซึ่งรออยู่ข้างล่างรีบเข้าไปรับจำเรียง แต่จำเรียงก็ล้มทับสินไปด้วยจนสินจุกลุกไม่ขึ้น สมบุญปีนหน้าต่างจะกระโดดลงไปบ้าง เป็นจังหวะเดียวกับขันเปิดห้องเข้ามาเห็นสมบุญกำลังจะโดดหนี ขันตกใจสุดๆรีบตามไปที่หน้าต่าง เห็นสมบุญ สินช่วยกันประคองจำเรียงวิ่งหนีไป
       “เฮ้ย ใครอยู่บ้างโว้ย อีจำเรียงหนีไปแล้ว รีบตามไปเร็วเข้า”
       ขันรีบออกจากห้องไปด้วยความโกรธจัดทันที

       เช้าวันรุ่งขึ้น มั่นกำลังประคองบุญเรือนที่เพิ่งฟื้นไข้ลงจากเรือน เพื่อมารับลมรับแดดยามเช้า ทันใดนั้น มั่นและบุญเรือนก็ตกใจเป็นอันมาก ตำรวจหลายคนพร้อมอาวุธครบมือ กระจายกันล้อมเรือนเสมาไว้ ฝ่ายขัน และพุฒเดินถืออาวุธเข้ามาด้วยหน้าตาถมึงทึง
       “กระไรกันหมื่นชาญ เหตุใดนำตำรวจมาล้อมเรือนเช่นนี้เล่า” มั่นถามขึ้น
       ขันตะคอกใส่พลางชี้หน้ามั่น
       “เมื่อคืนมีโจรชั่วช่วยนังจำเรียงหนีไป ข้าสงสัยว่ามันจะซ่อนตัวอยู่ในเรือนนี้ รีบยอมรับมาเสีย หาไม่แล้วเอ็งต้องโทษหนักแน่ตาเฒ่า”
       “จำเรียงไม่ได้อยู่ที่นี่ดอกจ้ะหมื่นชาญ ฉันไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าจำเรียงมันหนีไป อย่าทำกระไรฉันเลยจ้ะ”
       “เอ็งไม่ต้องมาปด ลูกชายเอ็งเป็นคนพาลูกสาวเอ็งหนี มีรึ ที่เอ็งจักยอมรับ … รีบค้นเรือนเถิด ฉันมั่นใจ ว่าต้องอยู่บนเรือนเป็นแน่” พุฒตะคอกก่อนจะบอกตำรวจให้ค้นเรือนของเสมา
       ทันใดนั้น เสมาก็เดินถือดาบคู่มือออกมาจากในบ้านด้วยสีหน้าดุดันเอาจริง
       “ที่นี่เป็นเรือนของข้า ขุนศึกไชยชาญ มันผู้ใดจะค้นเรือน ก็ถามดาบแสนศึกพ่ายในมือข้าดูก่อนเถิด”
       พวกตำรวจพากันหน้าเสีย เพราะชื่อเสียงเสมาก็ไม่ใช่ย่อย แถมยังเป็นถึงขุนเลยไม่มีใครกล้า
       “ อย่าว่าแต่ขุนเลยโว้ย ต่อให้เป็นพระยานาหมื่น หากทำผิดอาญาบ้านเมือง ก็ต้องโทษด้วยกันทั้งสิ้น หรือมึงคิดจะขัดขืนก็ว่ามาอ้ายเสมา” ขันพูดพลางชักดาบออกมา
       “ผิดอาญาที่ใด มีคนเห็นรึว่าจำเรียงอยู่ที่นี่ เอ็งปรักปรำข้าให้ได้โทษหรือวะอ้ายขัน”
       ตำรวจเห็นท่าไม่ดีจึงรีบไกล่เกลี่ย
       “ฟังฉันก่อนเถิดท่านขุน ฉันหาได้คิดล่วงเกินท่านขุนไม่ แต่ด้วยหน้าที่จึงจำต้องทำ ขอท่านขุนเมตตาฉันด้วยเถิด”
       เสมาพยักหน้ารับ
       “หัวหมู่ท่านพูดน่าฟังนัก ด้วยหน้าที่ ใครเล่าจักขัดได้ เชิญหัวหมู่ค้นเรือนฉันเถิด”
       พวกตำรวจเริ่มทยอยค้นไปทั่วบ้าน ทั้งบนเรือน ตามห้องต่างๆ ขันและพุฒตั้งท่าจะขยับ เสมาใช้ดาบชี้ที่หน้าขัน และพุฒ
       “เอ็งสองคน ห้ามเหยียบเรือนฉันเป็นอันขาด”
       “พวกกูก็ไม่อยากเหยียบเรือนมึงให้เป็นเสนียดดอกโว้ย” พุฒว่า
       เสมายืนจังก้าขวางทางขึ้นเรือน จ้องหน้าขันและพุฒเขม็ง หลังตรวจค้นแล้ว นายตำรวจเดินออกจากเรือนเข้าไปหาขันเพื่อรายงานทันที
       “ค้นจนทั่วแล้ว ไม่เจอเลยขอรับหัวหมื่น”
       ขัน และพุฒหน้าแตก ผิดเป้าอีกแล้ว
       “ได้ยินหรือไม่วะอ้ายขัน เอ็งจงเร่งกลับเรือนไปเตรียมพิธีขอขมาข้าเถิด แล้วข้าจะไม่เอาความ”
       “รอกูตายก่อนเถิดวะอ้ายเสมา กูถึงจะขอขมาเอ็ง” ขันพูดขึ้นแล้วเดินหงุดหงิดกลับไป
       พุฒชี้หน้าเสมาแล้วบอก
       “ มึงไม่รอดไปได้ทุกคราดอก สักวัน กูจะตามจับนังจำเรียงน้องมึงมาให้จงได้”
       พุฒเดินหงุดหงิดตามขันกลับไป
       “พวกฉันลาก่อนท่านขุน” ตำรวจบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมเกรงใจเสมา
       ตำรวจยกขบวนกลับไป เสมารีบเดินไปหาพ่อกับแม่ที่ยืนจับมือกันสีหน้าหวาดกลัว
       “ไม่มีกระไรแล้วจ้ะ กลับขึ้นเรือนกันดีกว่า”
มั่น และบุญเรือนประคองกันกลับขึ้นบ้านไป สีหน้ายังตื่นตระหนกไม่หาย ฝ่ายเสมามีสีหน้าครุ่นคิด หนักใจเพราะรู้ว่าขันและพุฒ ไม่ปล่อยจำเรียงแน่ๆ

หมายเหตุ ตำรวจมีตั้งแต่สมัยโบราณ โดยเป็นกรมๆหนึ่งคอยดูแลความเรียบร้อยเฉพาะในเมือง แต่แต่งกายแบบไหนไม่ปรากฏ

อ่านต่อตอน หน้า ๓ พรุ่งนี้ เวลา o๙.๓o น.

เกร็ดความรู้เกี่ยวกับขุนศึก

๓๙. การฟ้องร้อง คดีสมัยอยุธยาในสมัยนี้ จะมีหน่วยงานที่เรียกว่า “กรมรับฟ้อง” มีหน้าที่
รับคำฟ้องจากผู้เดือดร้อน แล้วส่งไปยังลูกขุน เมื่อลูกขุนพิจารณาแล้ว กรมรับฟ้องจะส่งไป
ยังศาลที่มีอำนาจพิจารณาคดีความนั้นต่อไป
ขุนศึก ตอนที่ ๖ (ต่อ)

จำเรียงกำลังปัดกวาดเช็ดถูเรือนให้เอื้อยแตง ขณะที่เอื้อยแตงกำลังคุยกับสินและสมบุญอยู่

       “กลางวันก็อยู่แต่ในเรือนจะออกไปที่ใดก็คลุมหน้าเสีย แลปล่อยข่าวว่าจำเรียงหนีไปหัวเมืองแล้ว พวกหมื่นชาญคงคิดไม่ถึงดอกว่าจำเรียงจักหลบอยู่กับฉัน”
       สินพูดประจบประแจงขึ้นทันที
       “ปัญญาแม่เอื้อยแตงเป็นเลิศนัก จะหาหญิงใดในอโยธยา มีปัญญาเสมอด้วยแม่เป็นไม่มี”
       เอื้อยแตงทำท่าโก่งคออ้วก
       “ผะอืดผะอมคำป้อยอนักคิดเหมือนฉันหรือไม่ออสมบุญ”
       สินหน้าจ๋อยไป ในขณะที่สมบุญยิ้มขำๆ จำเรียงเดินเข้ามาหาเอื้อยแตง
       “แม่เอื้อย ไหสุราที่อยู่ท้ายเรือนจะให้ขนไปไว้ที่ใด”
       “ไหสุราหนักนัก แม่จำเรียงไม่ต้องขนดอก ออสินวานขนหน่อยเถิด” เอื้อยแตงบอก
       “ได้ซีแม่เอื้อยแตง”
       สินยิ้มแย้มขึ้นทันทีพลางกุลีกุจอเดินตามเอื้อยแตงลงจากเรือนไป
       สมบุญ และจำเรียงหันมาสบตากัน ต่างฝ่ายต่างเขินเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
       “แม่จำเรียง / พ่อสมบุญ”
       ทั้งสมบุญและจำเรียงพูดขึ้นพร้อมกัน ทั้งคู่ชะงักไปไม่คิดว่าจะพูดตรงกัน
       “พ่อสมบุญมีกระไรรึ”
       “ฉันแค่จักถามว่าแม่จำเรียงเป็นกระไรบ้าง เมื่อคืนกว่าจะหนีมาได้ลำบากนัก ฉันเป็นห่วง”
       จำเรียงนึกเหตุการณ์เมื่อคืน หน้าก็บึ้งตึงขึ้นทันที
       “ตอนพ่อสมบุญโยนฉันลงจากหน้าต่าง ก็ลำบากอยู่ดอก”
       สมบุญหน้าจ๋อยไป ก่อนที่จำเรียงยิ้มบางๆแล้วพูดต่อว่า
       “ แต่พอได้เป็นไท ฉันก็ดีใจนัก ลืมความลำบากไปสิ้นแล้ว ขอบน้ำใจพ่อมากนักที่ไปช่วยฉัน หาไม่แล้ว ฉันคงต้องถูกจองจำหรือฆ่าตัวตายหนีมลทินไปแต่เมื่อคืนแล้ว”
       สมบุญมองจำเรียงด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
       “ใครจะไม่ไปช่วยแม่ได้เล่า แม่จำเรียงเป็นน้องพี่เสมา ก็เหมือนหนึ่ง...เป็นคนกันเองกับฉัน อย่าว่าแต่เท่านี้เลย ต่อให้แม่อยู่กลางทัพข้าศึก ฉันก็จะบุกไปช่วย”
       จำเรียงเห็นสายตาสมบุญที่มองมาก็เขินอายรีบหลบสายตาไปทางอื่น
       ทันใดนั้น ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงด่าของเอื้อยแตงดังขึ้น
       “อ้ายสิน เอ็งขโมยกินสุราข้ารึ”
       สมบุญ และจำเรียงตกใจหันไปมองตามเสียง แล้วเห็นเอื้อยแตงถือไม้ไล่ตีสินที่วิ่งหนีมาอยู่ที่ข้างล่างบริเวณหน้าเรือน
       “ฉันเพียงแค่ชิมดูเท่านั้นดอก แม่เอื้อยแตงอย่าโกรธเลย”
       “ชิมดูทีครึ่งค่อนไห จะไม่ให้โกรธได้รึ ข้าหมักสุราไว้ เผื่อบ้านใดมีงานจะได้ขนไปช่วย มิต้องเสียอัฐซื้อ แต่เผลอครู่เดียว เอ็งกลับขโมยกินเสียได้อ้ายสิน”
       สินกลัวสุดๆ หลบซ้ายหลบขวา แล้ววิ่งหนีไป เอื้อยแตงตามไล่ตีไม่ยอมเลิก สมบุญและจำเรียงมองทั้งคู่แล้วก็ยิ้มขำๆ

       อำพันกำลังคุยกับขันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในขณะที่ดวงแขซึ่งอยู่ใกล้ๆกำลังมีสีหน้าเหม่อลอย
       “พ่อขันยังจะให้แม่ตากหน้าไปสู่ขอแม่เรไรอีกรึ สองครั้งสองคราแล้วที่ต้องมีเหตุให้แคล้วคลาดกันไป แม่ว่าคงไม่ใช่เนื้อคู่กันเสียกระมัง”
       “ที่เกิดเหตุเพราะอุบายของอ้ายเสมามัน แม่ท่านจะถือว่าไม่ใช่เนื้อคู่ได้กระไรเล่าขอรับ นี่มันก็ชิงตัวน้องมันกลับไปแล้ว หากมันยังได้แม่หญิงเรไรอีก ลูกคงคับแค้นใจจนยากจะข่มตาหลับได้ ขอแม่ท่านเมตตาลูกด้วยเถิดขอรับ”
       อำพันถอนใจด้วยอ่อนใจกับความดื้อของขันแล้วหันไปพูดกับดวงแข
       “แม่ดวงแขเห็นว่ากระไร”

       ดวงแข เอาแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อคืนตลอดเวลา...
       เสมาจ้องหน้าดวงแขเขม็งไม่ยอมปล่อย
       “ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยประเดี๋ยวนี้ ...ช่วย...”
       เสมาโมโหดึงดวงแขเข้ามากอดจูบทันที ดวงแขตกใจ ไม่คิดว่าเสมาจะปล้ำ กอดจูบเช่นนี้...
       “แม่ดวงแข” เสียงอำพันดังขึ้นจนดวงแข ตกใจหลุดจากภวังค์ในทันที
       “เจ้าคะ”
       “ไม่ได้ฟังที่แม่พูดรึ แม่ถามแม่ดวงแขว่าเห็นควรจะให้แม่ไปสู่ขอแม่เรไรให้พี่ชายเจ้าอีกหรือไม่”
       ดวงแขคิดอยู่ครู่นึงแล้วว่า
       “ควรเจ้าค่ะ อย่างไรเสีย ท่านอาขุนรามก็คงไม่ยกแม่เรไรให้ขุนศึกไชยชาญเป็นแน่เจ้าค่ะ”
       ขันดีใจที่ดวงแขเห็นด้วย
       “ถูกของแม่ดวงแขแล้วขอรับ ท่านอาชังน้ำมะหน้ามันนัก หากเราไม่สู่ขอก็อาจจะมีผู้อื่นชิงตัดหน้าก็เป็นได้นะขอรับ”
       “แม่เชื่อปัญญาแม่ดวงแข เมื่อแม่ดวงแขเห็นเช่นนั้น แม่ก็จะตากหน้าไปอีก แต่ครานี้ต้องดูฤกษ์ยามให้ถี่ถ้วนก่อน จะได้ไม่มีเหตุวุ่นวายเหมือนที่ผ่านมา”
       “ขอบคุณขอรับ” ขันยิ้มปลาบปลื้มดีใจมาก
       ดวงแขแอบยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะแผนนี้เป็นไปเพื่อประโยชน์ของตัวเองแท้ๆ

       ขุนรามเดชะกำลังคุยกับอำพันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดโดยมีเรไร ลำภูนั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆ
       “สองปีกว่าเชียวรึ กว่าจะมีฤกษ์แต่งของพ่อขันกับแม่เรไร”
       “จ้ะ ท่านพระครูวัดพนัญเชิงท่านดูฤกษ์ให้เช่นนี้ ครั้นจะขัดฤกษ์ ฉันก็เกรงจะมีเหตุเช่นที่ผ่านมาอีก”
       เรไรอมยิ้มดีใจ เพราะคิดว่าไม่ต้องวุ่นวายกับเรื่องขันไปสองปีกว่า
       “กว่าสองปีก็หาเป็นกระไรไม่ แค่พี่อำพันเมตตาลูกสาวฉัน ก็เป็นพระคุณนักแล้ว แต่...” อำพันว่าอย่างกระอักกระอ่วน พลางชำเลืองมองขุนรามเดชะเป็นนัย
       “แม่เรไร แหวนที่นิ้วเจ้า เป็นของผู้ใดกันแน่” ขุนรามเดชะถามขึ้น
       เรไรตกใจถึงกับหน้าเสียไม่กล้าสู้สายตา
       “ออกญาเดโชท่านประทานมา พ่อท่านก็ทราบอยู่”
       “ออกญาเดโชประทานรึ วันนี้พอกลับจากเข้าเฝ้า พ่อได้ไปขอบพระคุณออกญาท่าน จึงได้รู้ว่าอ้ายเสมามันสวมรอยให้แหวนแก่เจ้า หากมิใช่แหวนนี้อ้ายเสมามันได้พระราชทานเป็นบำเหน็จศึกพ่อคงทำลายทิ้งเสียแล้ว”
       เรไรหน้าซีดเผือดไม่คิดว่าขุนรามเดชะจะรู้เรื่องแล้ว
       “เช่นนี้หล่ะพี่อำพัน ลูกฉันมันไม่รักศักดิ์รักตระกูล มีใจด้วยอ้ายเสมาคนต่ำสกุล ฉันเกรงว่าจะนำความมัวหมองมาสู่พี่อำพันนัก” ลำภูว่า
       “ข้อนั้นฉันไม่ถือดอก เรื่องของใจ ใครจักห้ามได้ สำคัญที่อยู่ในศีลในธรรม ไม่ผิดธรรมเนียมก็พอแล้ว”
       เรไรไหว้ที่อำพันช่วยแก้ต่างให้
       “ขอบพระคุณเจ้าค่ะแม่ป้า”
       “แต่คนเรา มิได้มีแต่ใจเท่านั้นดอกนะแม่เรไร ศักดิ์ฐานะเสมอกันก็จำเป็นมิใช่น้อย กว่าจะถึงฤกษ์แต่งก็กว่าสองปี แม่เรไรจงตรองคำป้าให้ดีเถิด”
       เรไร นิ่งคิดตามคำพูดของอำพัน แม้จะรักเสมามากแต่ที่อำพันพูดก็มีเหตุผล

       หกเดือนต่อมา ในท้องพระโรงเมืองหงสาวดี พระมหาอุปราชาสวมชุดเกราะเต็มยศ เสด็จเข้ามาในท้องพระโรงนั่งคุกเข่าถวายบังคมท่ามกลางเหล่าขุนนาง พระเจ้านันทบุเรงทรงประทับอยู่บนบัลลังก์ ทอดพระเนตรพระมหาอุปราชาด้วยความชื่นชม

       หลังจากที่กองทัพหงสาวดี พ่ายแพ้ต่อกรุงศรีอยุธยา ทั้งๆที่มีกำลังพลมากกว่าหลายเท่า ทำให้อำนาจของกรุงหงสาวดีสั่นคลอน บรรดาเมืองขึ้นต่างๆเริ่มมีความคิดที่จะตั้งตนเป็นอิสระ โดยเมืองคัง เป็นเมืองแรกที่กล้าแข็งเมืองตั้งตนเป็นเอกราช ทำให้กรุงหงสาวดีต้องยกทัพไปปราบปราม เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่เมืองอื่นต่อไป

       พระมหาอุปราชาคุกเข่าลง ไหว้ถวายบังคมพระเจ้านันทบุเรง
       “ลุกขึ้นเถิดมังกะยอชวา”
       พระเจ้านันทบุเรงลุกขึ้นจากบัลลังก์เสด็จไปหาพระมหาอุปราชาที่กำลังลุกขึ้นยืน ทรงแสดงความชื่นชม ด้วยการตบบ่าพระมหาอุปราชา
       “พ่อดีใจนัก ที่เจ้าชำนะศึกเมืองคังได้โดยง่าย ต่อไปภายหน้า จักได้ไม่มีเมืองอื่นกล้ากำแหงกับหงสาวดีอีก”
       “ศึกเมืองคังยังเล็กนักพระพุทธเจ้าข้า สำคัญที่อโยธยา หากอโยธยายังเป็นไทอยู่เช่นนี้ เมืองอื่นย่อมต้องคิดแข็งเมืองเช่นเดียวกับอโยธยาอีกเป็นแน่ ฉะนั้นเราต้องปราบอโยธยาลงให้จงได้ เมืองอื่นจึงจักอยู่ใต้พระบารมีต่อไป”
       “เจ้ากล่าวถูกแล้ว เช่นนี้พ่อจะจัดพลให้เจ้าสักสามแสนยกไปตีอโยธยา ล้างอายคราก่อนให้จงได้”
       “มิได้พระพุทธเจ้าข้า เราเพิ่งพ่ายศึกอโยธยามาไม่นาน ซ้ำยังต้องยกพลไปกำราบเมืองคังอีก ไพร่พลอ่อนล้านักจำต้องบำรุงไพร่พลสักสองถึงสามปีพระพุทธเจ้าข้า”
       พระเจ้านันทบุเรงหงุดหงิด ไม่พอใจ
       “เหตุใดต้องนานปานนั้นใจพ่ออยากจะเหยียบอโยธยาวันนี้พรึ่งนี้เสียด้วยซ้ำ”
       “ทรงรออีกสักหน่อยเถิด ลูกสัญญาว่าจะตีอโยธยามาถวายสมเด็จพ่อให้จงได้”
       “เอาเถิด ถ้าลูกเห็นควรว่าต้องรอก็รอ... ไม่แน่นักว่าอโยธยาอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงใด อันเป็นผลดีแก่เราก็เป็นได้”
       พระเจ้านันทบุเรงพยายามคิดหาแผนการเอาชนะกรุงศรีอยุธยาให้ได้

       สินในชุดใหม่เอี่ยม สีสันฉูดฉาด เดินยิ้มกรุ้มกริ่มเข้ามาหาเอื้อยแตงที่กำลังดำนาอยู่ สินยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเรียก
       “แม่เอื้อยแตงจ๋า ฉันมาแล้วจ้ะ”
       “ ใส่ชุดกระไรของเอ็งวะออสิน นุ่งผ้าผ่อนเช่นนี้มาดำนา ประเดี๋ยวควายก็ขวิดเอาดอก”
       “ถ้าโดนควายขวิดเพราะช่วยแม่เอื้อยแตง ฉันก็เต็มใจจ้ะ”
       เอื้อยแตงส่ายหน้า เอือมระอา
       “อ้ายบ้า เอ้า ไปเอากล้ามาดำซี”
       สินเดินยิ้มกริ่มไปหยิบต้นกล้าข้าวเพื่อจะไปปักดำ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับสมบุญที่มาเอาต้นกล้าเช่นกัน
       “อ้ายสมบุญ เหตุใดเอ็งมาอยู่ที่นี่”
       สมบุญหน้าเสียแล้วเฉไฉบอกว่า
       “ข้าก็มาช่วยแม่เอื้อยแตงดำนาน่ะซี”
       ขณะนั้นเอง จำเรียงที่ใช้ผ้าคลุมหน้าตาก็เดินถือข้าวห่อใบตองกับกระบอกน้ำมาให้สมบุญ
       “ฉันเอาข้าวเอาน้ำมาส่งแล้วจ้ะ เหนื่อยเมื่อใด ก็พักทานกันก่อนนะจ๊ะ”
       สมบุญมองจำเรียงด้วยสายตากรุ้มกริ่ม รักใคร่ สินเห็นสายตาสมบุญก็รีบหันไปมองตามเห็นจำเรียงกำลังคุยอยู่กับเอื้อยแตง สินเข้าใจผิดว่าสมบุญชอบเอื้อยแตง จึงโมโหหึงขึ้นทันที
       “อ้ายสมบุญ เอ็งมองแม่เอื้อยแตงของข้าเช่นนี้หมายความว่ากระไร”
       “ข้ามองแม่เอื้อยแตงตั้งแต่เมื่อใด จะบ้ารึอ้ายสิน”
       “เอ็งไม่ต้องมาปด ไหนเอ็งเคยบอกข้าว่ามิได้มีใจให้แม่เอื้อยแตง แล้วเอ็งลอบมาหาแม่เอื้อยเช่นนี้ จะให้ข้าคิดว่ากระไร อ้ายเพื่อนทุรยศ มาให้ข้าเอาเลือดมาล้างตีนเสียดีๆ”
       สินไล่เตะสมบุญ สมบุญตกใจรีบวิ่งหนีลงไปในนาข้าว สินวิ่งตามลงไป สมบุญเอาโคลนในนาปาใส่สกัดสินไว้ ไม่ให้เข้ามาเตะ สินเห็นเสื้อใหม่ถูกโคลนปาใส่เลอะเทอะก็ยิ่งโมโห เลยหยิบโคลนปาใส่สมบุญบ้าง จนเละเทะกันเข้าไปใหญ่
       เอื้อยแตงตวาดแว๊ดขึ้น
       “หยุดโว้ย ข้าให้มาช่วยดำนา ไม่ใช่ให้มาพังนาข้าวข้า หยุดประเดี๋ยวนี้”
       ขาดคำ สินปาโคลนใส่สมบุญ สมบุญหลบ เลยพลาดไปโดนหน้าเอื้อยแตงเต็มๆ ทั้งคู่ต่างตกใจ ไม่คิดว่าเอื้อยแตงจะโดนโคลนไปด้วย เอื้อยแตงค่อยๆปาดโคลนออกจากหน้า แล้วเดินไปหยิบเคียวเกี่ยวข้าวขึ้นมา
       “พวกเอ็ง อย่าอยู่เป็นผู้เป็นคนเลย”
       “อย่า แม่เอื้อย อย่า” จำเรียงร้องขึ้น
       เอื้อยแตงวิ่งเอาเคียวไล่ฟันสินและสมบุญ ทั้งคู่ตกใจ โวยวาย วิ่งหนีตายกันจ้าล่ะหวั่น

       ขุนรามเดชะ และพันอินกำลังคุยกับพระยาเดโชอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดโดยมีศรีเมือง และลำภู
       นั่งอยู่ด้วยใกล้ๆ
       “ฉันเห็นว่าฝีมือของขุนศึกไชยชาญกล้าแข็ง หาผู้เสมอเหมือนได้ยากนัก ตั้งใจจักชุบเลี้ยงแต่เมื่อได้ยินออกขุนกับหัวพันว่าเช่นนี้ ฉันก็คงไม่กล้า”
       “ท่านเจ้าคุณคิดถูกแล้วขอรับ ข้าพระเจ้าก็เคยชื่นชมในฝีมือของอ้ายเสมา แต่กลับถูกมันสนองคุณเสียเจ็บปวดนัก พลอยให้ต้องส่งแม่เรไรเข้าไปอยู่ในวังเพื่อหลบหน้ามัน จนไม่ได้เห็นหน้าลูกมากว่ากึ่งปีแล้ว” ขุนรามเดชะว่า
       “ข้าพระเจ้าก็ต้องทำเช่นเดียวกัน จักรับลูกออกจากวังแต่ละคราก็วุ่นวายนัก ไม่คิดเลย ว่าคนที่เคยรักใคร่เสมือนหนึ่งลูก จะอกตัญญูได้ ถึงเพียงนี้” พันอินพูดขึ้น
       ศรีเมืองรู้ว่าเสมาไม่ใช่คนแบบนั้นจึงพยายามทักท้วงขึ้น
       “พ่อท่าน ไม่ใช่เช่นนั้น...”
       พันอินหันไปทำตาดุใส่ศรีเมือง ศรีเมืองกลัวพ่อเลยต้องหยุดพูด
       “ท่านเจ้าคุณเจ้าคะ เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องเสื่อมเสีย หากท่านเจ้าคุณไม่ถามไถ่ พวกเราก็ไม่กล้าเล่าให้ผู้ใดฟังดอกเจ้าค่ะ ท่านเจ้าคุณจะใช้สอยขุนศึกไชยชาญเช่นไร ก็ขอให้ตรองดูให้ดีเถิดเจ้าค่ะ” ลำภูว่า
       พระยาเดโชหน้าเครียดทันที
       “คนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาเช่นนั้น ถ้าไม่ติดข้อราชการ แม้แต่เรือนฉันยังไม่อยากให้เหยียบเลยเทียว”
       ขุนรามเดชะ และลำภู หันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ศรีเมืองรู้สึกไม่สบายใจที่เสมาต้องมาลำบากเพราะถูกแทงข้างหลังแบบนี้

       ศรีเมืองกำลังคุยกับพันอินอยู่ภายในบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
       “ลูกเพียรจะพูดหลายคราแล้ว เหตุใดพ่อท่านไม่เชื่อลูกบ้างว่า ลูกกับพี่เสมาหาได้ประพฤติชั่วไม่”
       “เจ้ายังเด็ก ไม่ทันเล่ห์กะเท่ของเสมามันดอก หากมันไม่คิดชั่ว ดึกดื่นค่อนคืนจะมาหาเจ้าทำกระไร ใช่ว่าพ่อจักใจดำกับเสมาดอกนะ หากเสมารักชอบกับเจ้าพ่อก็ยินดี แต่นี่มันหมายปองแม่เรไรอยู่ แล้วยังคิดเจ้าชู้กับเจ้าอีก เช่นนี้จะเลี้ยงได้อย่างไรกัน”
       “แต่ถึงอย่างไร พี่เสมาก็เหนื่อยยากออกศึก จึงควรมีศักดินาลาภยศไว้เก็บกิน มิใช่ยากจนข้นแค้นอยู่เช่นนี้”
       “เจ้าตำหนิพ่อกับขุนรามเดชะที่กันไม่ให้เจ้าเสมามีมูลนายสังกัด จนยากจนอยู่เช่นนี้รึ พ่อรู้ว่าทำไม่ถูก แต่เห็นใจพ่อกับขุนรามบ้างเถิด ขนาดเสมามันยากจนยังเหิมเกริมเนรคุณถึงเพียงนี้ หากมันมีศักดินาร่ำรวยขึ้นมา คงมองไม่เห็นหัวพ่อเป็นแน่”
       “พี่เสมามิใช่...”
       พันอินพูดสวนขึ้นทันที
       “เจ้ารู้จักมันมานานสักเท่าใดกัน อย่าเพิ่งออกรับแทนเสมามันเลย”
       ศรีเมืองหน้าจ๋อยลง เถียงพ่อไม่ออกเหมือนกัน

       เสมากำลังตีตกแต่งดาบให้ทหารกลุ่มหนึ่ง 3-4 คนอยู่อยู่ที่ร้านนายมั่น พอตีตกแต่งดาบเสร็จ ก็ยื่นให้ทหารที่มารอรับไป ทหารคนหนึ่งรับดาบเล่มนั้นมาดูก็พอใจมาก
       “ทั้งคมกริบ ทั้งสวยเหมาะมือนัก ในอโยธยาจะหาร้านใดตีดาบได้ดีเหมือนร้านเอ็งเป็นไม่มี” ว่าแล้วทหารผู้นั้นก็หยิบถุงใส่เงินยื่นให้เสมา
       “ขอบน้ำใจมากจ้ะ”
       ทหารอีกคนหนึ่งมองสำรวจเสมาตั้งแต่หัวจรดเท้า
       “เอ็งก็ยังหนุ่มแน่นล่ำสันแข็งแรง เหตุใดมาตีดาบขาย ไม่ไปเป็นทหารฉลองคุณบ้านเมืองเล่า”
       “ฉันเป็นคนขี้ขลาดจ้ะ ไม่กล้าไปรบทัพจับศึกกับใครเค้าดอก”
       “เป็นชายพูดเช่นนี้ได้กระไรวะ ถ้าเอ็งไม่มีฝีมือสู้รบก็บอกข้าข้าจักช่วยสอนให้”
       เสมายกมือไหว้
       “ขอบน้ำใจมากจ้ะ แต่ฉันชำนาญแต่ตีดาบ ใช้ดาบไม่เป็นดอก แลหลวงท่านคงไม่รับคนเช่นฉันเข้าเป็นทหารด้วย”
       ทหารคนแรกกล่าวต่อ
       “เหตุใดจักไม่รับ ดูเช่นขุนศึกไชยชาญแม่ทัพทหารอาสาเมืองวิเศษซี เค้าว่าเป็นช่างตีเหล็กมาก่อนเช่นกัน”
       เสมายิ้มขำๆ ชักสนุกมากขึ้นที่พวกทหารไม่รู้จักตน
       “ริงรึ ฉันไม่เคยรู้เลย”
       “เออซีวะ แต่เอ็งอย่าทำตัวเนรคุณเหมือนขุนศึกไชยชาญก็แล้วกัน” ทหารคนที่สามพูดขึ้น
       “เนรคุณเช่นไรกัน” เสมาหน้าเสียแต่ถามด้วยความอยากรู้
       “ก็กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา คิดหมายปองลูกสาวท่านน่ะซี ขุนรามเดชะเลยดัดหลังไม่ส่งชื่อสังกัดมูลนาย ได้ยินว่า จนป่านฉะนี้ยังยากจนข้นแค้นอยู่เลย”
       พวกทหารหัวเราะกันลั่น นินทากันมันปาก เสมาทั้งหน้าเสียและตกใจด้วยคิดคิดไม่ถึง เสียใจที่โดนแทงข้างหลังแบบนี้

       “ฉันรู้ดีพี่เสมา” เสียงสินโวยวายดังนำออกมาก่อน
       ภายในกระท่อม...เสมา สินและสมบุญ ล้อมวงคุยกันอยู่ สินจับไหเหล้าไม่ปล่อยเพราะกำลังเมาได้ที่ เสียงอ้อแอ้อย่างคนเมา
       “การถูกคนไว้ใจทุรยศ มันมีรสชาติเช่นไร”
       สินหันไปมองหน้าหาเรื่องสมบุญ สมบุญรำคาญสุดๆไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย เสมาหน้าจ๋อยไป
       “จะเรียกว่าทุรยศก็คงไม่ได้ดอก เพราะพระคุณขุนรามท่านมีบุญคุณกับข้า แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้ารับราชการต่อไปก็คงไม่ก้าวหน้า เรื่องแม่หญิงเรไรก็คงสิ้นหวังแล้วเช่นกัน”
       “แล้วพี่จักทำเช่นไร จะลาออกจากราชการรึ” สมบุญถาม
       เสมาส่ายหน้า
       “ไม่ดอก ข้าอยากเป็นทหารเพื่อรับใช้คุณแผ่นดินหากแผ่นดินไม่สงบ ข้าจะเลิกรบได้อย่างไร เพียงแต่น้อยใจในวาสนาตัวเองนัก”
       “แต่กระนั้น พี่ก็ได้เป็นออกขุนแล้ว ภายหน้าอาจจะได้เป็นถึงหลวงถึงพระก็ได้ แม้ไม่มีศักดินา แต่ก็ยังได้ชื่อว่าทหารกล้านา พี่เสมา”
       “กล้าแต่โง่ รบเท่าใดก็ไม่มีเงินมีอัฐเสียที ตั้งหลายปีก็ยังไม่เฉลียวใจจนคนเค้าหัวร่อเยาะเอาน่ะรึ”
       “ใช่ โง่ โง่นักที่ไว้ใจอ้ายเพื่อนทุรยศ จนมันดอดตีท้ายครัวให้เจ็บหัวใจเอาเช่นนี้” สินพูดพลางทุบอกตัวเอง
       สมบุญรำคาญจนสุดทน
       “เลิกบ้าเสียทีเถิดอ้ายสิน ข้าบอกแล้วว่าไม่ได้ปักใจรักด้วยแม่เอื้อยแตง เมื่อใดเอ็งจักเชื่อข้าเสียทีวะ”
       “ ไม่มีใจแล้วเอ็งเสนอหน้าไปหาแม่เอื้อยแตงทำกระไรวะ แล้วยังสายตาที่เอ็งมองแม่เอื้อยแตงอีกเล่า”
       “ข้าไม่ได้มองแม่เอื้อยแตง ข้ามองแม่จำเรียงต่างหาก”
       สมบุญหน้าเจื่อนที่พลั้งปากออกไป ในขณะที่เสมา และ สิน หันมองสมบุญเป็นตาเดียว ไม่คิดว่าสมบุญจะแอบชอบจำเรียง สมบุญรีบไหว้เสมา
       “ฉันขอขมาจ้ะพี่เสมา ฉันรู้ว่าไม่งามที่คิดกับแม่จำเรียงเช่นนี้ แต่ฉันหักห้ามใจไม่ได้จริงๆ”
       เสมายิ้มบางๆแล้วบอก
       “ ข้าจะถือโทษเอ็งได้กระไร เอ็งก็หัวอกเดียวกับข้า แต่เอ็งยังดีกว่าข้ามากนัก อยากเห็นหน้าจำเรียงเมื่อใด เอ็งก็ได้เห็น แต่ข้า กว่าหกเจ็ดเดือนแล้ว แม้แต่ชายสไบแม่หญิงเรไรยังไม่ได้เห็นเลย”
       “พี่อยากปะหน้าแม่หญิงรึ ฉันมีคนที่จะช่วยพี่ได้นา พี่เสมา” สมบุญพูดขึ้น
       เสมาและสินมองสมบุญด้วยความสงสัยว่าใครกันที่จะช่วยเสมาได้

Create Date : 22 พฤษภาคม 2555

Last Update : 22 พฤษภาคม 2555 12:03:49 น.

0 comments

Counter : 1024 Pageviews.