มาเรีย ฟอนเทน

บอกว่าความวิตกกังวลเปรียบเหมือนเก้าอี้โยก

โยกไปโยกมาไม่หยุดนิ่งแต่ไปไม่ถึงไหน

และฉันยังมองอีกว่าความวิตกกังวลคล้ายกับคนนั่งอยู่บนม้าโยก

โยกไปหน้าทีหลังที และหมุนเป็นวงกลมวนไปไม่รู้จบ

ถ้าเราไม่ยอมหยุดก็จะหาจุดสิ้นสุดไม่ได้

มีคนถามฉันว่าแล้วจะหยุดได้อย่างไร

ฉันเลือกที่จะหยุดอยู่กับลมหายใจ เข้าออก เพื่อรวบรวมสติ

ในเมื่อธรรมชาติของสมองคือความเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง

เราก็ต้องหาพื้นที่ให้สมองได้แอบอิงยึดเกาะ

เมื่อสติมาปัญญาจะเกิด

เกิดคำถามกับตัวเอง ว่าเรากำลังกังวลอยู่กับอะไร

เมื่อรู้สาเหตุแล้ว จะได้หาหนทางในการแก้ไขต่อไป

หากสิ่งที่เรากำลังกังวล เกินที่เราจะควบคุมได้

ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป

สติจะทำให้เรารู้เท่าทันความวิตกกังวล

และก้าวข้ามความกลัว

สามารถออกไปใช้ชีวิตได้ตามปกติ

ไม่ว่าอาการจะกลับมาตอนไหนเมื่อไหร่ก็ตาม

เหมือนกับวันที่ฝนตกพรำๆหากเรากลัวเปียก

ก็จะจมจ่อมอยู่แต่ในบ้าน

แม้ในวันที่ท้องฟ้าสดใส เราก็ไม่มีทางรู้เลยว่า

ฝนจะตกลงมาอีกเมื่อไหร่

ไม่กลัวเปียกก็ไม่จำเป็นต้องหลบอีกต่อไป

อยู่ใต้ฟ้าจะกลัวอะไรกับฝนเกิดเป็นคนเมื่อถึงที่ก็ตาย

กลัวเปียกให้พกร่ม กลัวแพนิคให้พกยาดม

และพกสติไว้เป็นเพื่อนร่วมทาง

Amp/Panic

นักธรรมชาติบำบัด

Create Date : 28 กันยายน 2561
Last Update : 28 กันยายน 2561 21:42:45 น.		1 comments
Counter : 916 Pageviews.
Share Tweet