.....

ทุกๆเช้าฉันลุกจากที่นอนโดยไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุก
มีเรื่องราวมากมายที่ยังเขียนไม่เสร็จ
และมีคำถามเกี่ยวกับสุขภาพที่ยังรอคำตอบ
ตั้งแต่โน๊ตบุ๊คตัวเก่งฮาร์ดดิสพัง ขอยืมเครื่องคนข้างๆมาใช้บ้างในบางวัน
อยากจะซื้อเครื่องใหม่เอาไว้ใช้..แต่ก็ยังลังเลใจ
เห็นคุณนิ้วกลมหยิบปากกา s-pen ขึ้นมาจิ้มๆ
ก็นึกอยากได้บ้างแต่ก็ได้แต่รั้งๆรอๆ

......

…….ฉันเป็นนักเขียน…นั่นก็ใช่ เพราะเขียนไวกว่าพิมพ์มาก
เขียนวันละห้าเรื่องได้สบายๆ แต่หากให้พิมพ์ก็สบายๆเหมือนกัน
มือไม่สัมพันธ์กับสมอง
ในเวลาเท่าๆกันบางวันเรื่องเดียวก็ไม่รอด


….แล้วมาเกี่ยวอะไรกับสายตา…
เมื่อไม่มีเครื่องมือ..มีเวลาว่างก็ยังชอบเขียน
หยิบปากกากับสมุดอะไรก็ฉุดไม่อยู่
พรั่งพรูออกมาเขียนเท่าที่ใจอยากเขียน….ขูดลบขีดฆ่าแก้ไข
เกลากันไปในเวลาเดียวกัน
ไม่นานโน๊ตบุ๊คเล่มโตเล่มนั้น ข้อเขียนก็เพิ่มมากขึ้นทุกทีๆ
ปัญหาคือจะพิมพ์ลงคอมพิวเตอร์ได้ยังไง
..ตั้งมากมายก่ายกองขนาดนี้....

…ให้คนอื่นพิมพ์ให้สิ…แล้วใครจะอ่านลายมือเธอออก…
ลายมือฉันออกจะสวยอ่านง่ายจะตาย
…..อ๋อเหรอ…ค่อยๆพิมพ์ไป….
….ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น…เสียงในหัวทะเลาะกัน
…แล้วมาเกี่ยวอะไรกับสายตา….

เมื่อข้อมูลในฮาร์ดดิสหายไปหมดไม่ใช่ปัญหา
…หายไปก็เขียนใหม่ได้
…แต่มีข้อจำกัดด้วยเรื่องเวลา….ต้องพิมพ์ไปพักไป…แต่พิมพ์ช้า…..
เพราะไม่อยากทารุณสายตา…ที่ทำงานก็ใช้มากอยู่แล้ว
กลับมาบ้านจะทำอีกก็ดูว่าจะมากเกินไป…กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
แพนิคน้อย...จะตามมากวนใจอีก



ฉันอ่านเจอบทความของแพทย์แผนจีนท่านหนึ่ง
ท่านบอกว่าการใช้สายตาเกี่ยวโยงกับจิตประสาท
จิตประสาทคืออะไรในตอนแรกก็ออกงงๆ
แต่เดาว่าคงจะหมายถึงสารสื่อประสาท
สารสื่อประสาทก็เช่นโดปามีน เซโรโทนิน
เอ็นโดรฟิน อะดลีนารีน ที่ลงท้ายด้วย..อีน..แต่ตีน...ไม่เกี่ยว

........

สารเหล่านี้สถิตย์อยู่ในกะโหลกศีรษะของเรา..
เมื่อไรที่เราใช้สายตามากๆระบบประสาทตึงเครียด
สารเหล่านี้จะประท้วงขึ้นๆลงๆไม่ยอมทำหน้าที่ตามปกติ
ส่งผลกระทบต่อระบบการเต้นของหัวใจ..
อารมณ์และความรู้สึกปรวนแปร
…ทำให้นอนหลับไม่สนิท หลับๆตื่นๆบางคืนอาจฝันร้าย
หลับไม่พอคล้ายๆเด็กนอนไม่พอจะงอแงร้องไห้โยเย
ในผู้ใหญ่คงโยเยไม่ได้อาจเป็นประมาณรู้สึกอ่อนเพลีย
หมดกำลังวังชา หงุดหงิดง่าย ฉุนเฉียวง่าย
แถมมองโลกในแง่ร้าย ซึมเซา เหงาหงอย เหล่านี้เป็นต้น

.........

.........

พฤติกรรมการใช้สายตาอย่างทารุน เช่น นอนอ่านหนังสือ(โดน)
อ่านหนังสือในที่ที่แสงสว่างไม่เพียงพอ(โดนอีก)
หยุดอ่านหนังสือก็มานอนดูทีวี(นี่ก็โดนเหมือนกัน)ไม่เว้นแม้แต่ตอนกินข้าว
อ่านหนังสือในขณะที่รถกำลังวิ่ง (ใช้เวลาทุกนาที..ไม่มีหยุด)
นั่งเล่นเกมนานๆ(เกมไม่ได้เล่น…กลัวติด
….แล้วทำไมในเฟซเห็นแวบๆ..อ๋อ..มีคนขอล็อคอินไปส่งของ ฮา ฮา)

......

นั่งพิมพ์งานหน้าคอมพิวเตอร์ติดต่อกันหลายชั่วโมง
แล้วก็ฝากไฟล์รูปต่อย่อขยาย ติดต่อกันไปแบบไม่ยอมพักเบรก

..บางวันนั่งกินข้าวหน้าคอม
หลับอยู่หน้าคอม...ให้คอมดูเราบ้าง สองบรรทัดหลังฉันเขียนเอง
ไม่เกี่ยวกับตำรา ฮา ฮา


อ่านแล้วก็มองย้อนกลับมาที่ตัวเอง
….ที่ผ่านมาฉันคงจะทารุณกับสมองและสายตามากเกินไป
เดี๋ยวนี้...ทำไป..พักไป...ประนีประนอมกับสายตาเป็นพิเศษ
เพราะไม่อยากให้ซ้ำรอยเดิม
วันไหนที่ใช้สายตามาก..ก็พักเบรคไปทำอย่างอื่นบ้าง
อายุเริ่มเข้าวัยสาวน้อย..แรกแย้มอย่างนี้

พาไปมองธรรมชาติ ดูดอกไม้ใบหญ้า พาไปมองท้องฟ้ากว้าง
ไปนั่งชมทะเลสีครามยามเช้า...สายตาจะได้แจ่มใส
ใช้แต่พอดีๆไปอย่างช้าๆ…….
สายตาคือหน้าต่างของหัวใจ...ถนอมรักษาไว้ใช้นานๆ.....


สวัสดีปีใหม่และสวัสดีวันเด็กค่ะ


แอมอร

Create Date : 12 มกราคม 2556
Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2556 13:52:18 น.		70 comments
Counter : 2392 Pageviews.
Share Tweet