.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

นักจิตวิทยาพบว่าการเขียนถึงประสบการณ์"ทุกข์ทรมาน" 

ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของผู้ป่วยได้

ผู้ทีมีอาการปวดศีรษะ นอนไม่หลับและสภาพจิตซึมเศร้า

หดหู่และมีอาการเครียด

เมื่อเขียนบันทึกพบว่าสามารถต่อสู้กับโรคภัย  และฟื้นตัวได้เร็วกว่าผู้ที่ไม่ได้เขียน

ขณะที่ฉันเป็นแพนิค ฉันยังไม่รู้ว่าการบันทึกจะช่วยได้ แต่โชคดีที่เป็นคนชอบบันทึก

ฉันเขียนบันทึกอาการต่างๆลงบนกระดาษ

สังเกตอาการ เก็บรายละเอียดต่างๆเขียนลงสมุด จากนั้นหนึ่งเดือนผ่านไป

นำบางส่วนพิมพ์ลงคอมพิวเตอร์แล้วนำมาลงบล็อก

ใจความในบันทึกบอกความรู้สึกในตอนนั้นถึงอาการต่างๆที่เกิดขึ้น

 วิเคราะห์หาสาเหตุ ค่อยๆคลำหาที่มาของโรค นับว่าบันทึกของฉันเป็นคู่มือสำคัญในการรักษาแพนิคได้เลยทีเดียว

 เมื่อหายจากอาการแพนิคแล้ว เลิกเขียนบันทึกไหม ไม่ค่ะ เพราะฉันต้องการฟื้นฟูสมอง

ในหลายๆบทความ กล่าวว่าการเขียนบันทึก Graceful Journal

 (Write graceful journal, good things in life every day)

เป็นการดูแลสมองอีกวิธีหนึ่ง

ฉันชอบบันทึกความสุขเล็กๆน้อยๆเก็บเอาไว้ แม้แต่การที่ยังมีลมหายใจ

ก็นับว่าเป็นเรื่องดีดีในชีวิตได้แล้ว

 แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกท้าทายมากกว่า คือการบันทึกเรื่องความทุกข์ทั้งหลาย

ในชีวิตคนเรามักมีเรื่องทุกข์มากกว่าสุขอยู่แล้ว ลองเปลี่ยนความทุกข์ให้เป็นมุมบวกดูบ้าง

และเขียนมุมมองนั้นลงไปท้ายๆบันทึก

สิ่งที่ทำให้แปลกใจคือพอนำมาอ่านอีกครั้ง ความรู้สึกที่มีต่อปัญหานั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว

ที่เคยรู้สึก เจ็บจี๊ดๆเสียวแปลบอยู่ภายในใจ

กลับรู้สึกสบายๆความรู้สึกในทางลบหายไปไหนหว่า….รู้อย่างนี้ทำตั้งนานแล้ว

 ฉันไปอบรมกับ ดร.วัลลภ ปิยะมโนธรรมและดร.จิตรา ดุษฎีเมธา

ท่านบอกให้ลองเปลี่ยนเรื่องราวลบๆให้เป็นแง่บวกดูบ้าง  ซึ่งมาพ้องกับสิ่งที่ฉันได้ทำอยู่

เคยปล่อยให้สมองกัดกินความทุกข์ โดยเก็บมาคิดซ้ำๆย้ำๆ

สงสารสมองจัง ฉันยังไม่อยากให้สมองเสื่อม

ทุกครั้งที่รู้สึกในทางลบ ฉันหยิบปากกามาเขียนเรื่องราวต่างๆ

บันทึกเอาไว้เป็นการระบายอารมณ์แบบไม่ต้องติดเบรก

 คิดอะไรเขียนลงไป ระบายจนสาแก่ใจ

แบบไม่ต้องกั๊ก ไม่ต้องเก็บ ไม่ต้องกลัว พรั่งพรูออกมาอย่าให้เหลือตกค้างไว้ในใจ

ล้างออกมาให้เกลี้ยง จากนั้น มันรู้สึกท้าทาย ลองซ้อมๆมองในมุมบวกดูบ้าง

แรกๆก็มีอึ้งๆก็ยังไม่คุ้นเคย เจอเหวี่ยงแบบใส่อารมณ์สุดๆ

จะให้มองในมุมบวก บางทีก็นึกไม่ออก

เช่นเช้าวันหนึ่ง หัวหน้าขอร้องให้ช่วยกันพัฒนาด้านหน้าแผนกคนละนิดละหน่อย

แบบรวมการเฉพาะกิจ ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำงาน

กังวลเพราะไม่ได้วางป้ายไว้ที่ประตู ไม่ได้รู้ล่วงหน้ามาก่อน

แต่ขอความร่วมมือก็ต้องช่วย

จึงทำให้วันนั้นฉันเข้าที่ทำงานสายไปยี่สิบนาที กำลังร้อนได้ที่เลยทีเดียว

 เจอผู้มาใช้บริการรายแรกยืนรอหน้าบอกบุญไม่รับเป็นผู้หญิง

ที่มีตำแหน่งหน้าที่ในระดับสูงพอสมควร ฉันทักทายด้วยการยกมือไหว้ ยังไม่ทันพูดอะไร

คุณเธอก็สาดอารมณ์เข้าใส่แบบไม่ยั้ง ใจความประมาณเปิดกี่โมง ทำไมมาสาย

จะรายงานต่อผู้บังคับบัญชาระดับสูง ฉันก็ปล่อยให้เธอระบายออกมา และฟังอย่างตั้งใจ

ฝึกคิดมุมบวกในใจ

 “สงสัยประจำเดือนจะไม่มา วันแดงเดือดแหงๆๆๆๆ”

ผ่อนลมหายใจเข้าออกเบาๆเพื่อบรรเทาอาการโกรธ คนกำลังเหนื่อยๆ

ใจในทางบวกพูดว่า

“ เธอคงจะรอนานเลยหงุดหงิด”

ใจด้านลบออกมาค้าน

“ เจอหน้าก็ด่า ทำไมไม่ถามกันดีดีละเว้ยเฮ้ย…”

ก่อนที่ด้านลบกับด้านบวกจะวิวาทกันมากไปกว่านี้ เธอพูดจบพอดี เพราะต่อว่าจนหนำใจ

ฉันจึงถือโอกาสขออนุญาตชี้แจง

 เปลี่ยนให้เธอเป็นคนฟังบ้าง อธิบายถึงสาเหตุที่ต้องเข้าที่ทำงานสาย

และถือโอกาสตบท้าย แต่ไม่ได้ท้าทายนะคะ

“หากว่ามีโอกาสพบผู้บริหารระดับสูง

กรุณาฝากขอการสนับสนุน บลา บลา บลา”

ขอไปหลายอย่าง ฮา ฮา

จนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้เลยสักอย่าง

 นี่คงเป็นเพราะสมองของฉันเริ่มชิน เมื่อเจอเรื่องที่ไม่ถูกใจ

 สมองจะปรับองศาใหม่ได้ตลอด

ความรู้สึกด้านบวกออกมาทำงานแบบอัตโนมัติ ขจัดความคิดในทางร้าย

 ฉันรู้สึกสบายอกสบายใจมากขึ้น 

อีกอย่างที่เห็นผลชัดเจนของการเขียนบันทึก

คือทำให้ฉันเห็นพฤติกรรมบางอย่างของฉัน ที่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพตัวเอง

ทั้งเรื่องอาหารการกิน  การนอน การดื่มน้ำ การขับถ่าย การออกกำลังกาย

การพักผ่อนหย่อนใจ แม้กระทั่งความรู้สึกต่อเรื่องบางเรื่อง

คล้ายๆเป็นกระจกเงา ที่ทำให้ฉันมองเห็นตัวเองชัดขึ้นๆ

ส่วนใครถนัดแบบไหน อยากเขียนอะไร ก็ได้ทั้งนั้น

แต่สำหรับฉันการบันทึกเปรียบคล้ายคัมภีร์เทวดา หรือจะเรียกว่าเป็นตำราประจำกาย

ที่ฉันใช้เป็นคู่มือในการรักษาเยียวยาตัวเอง

คุณก็สามารถมีคู่มือชนิดนี้ได้ ลงมือเขียนเสียแต่วันนี้เถอะค่ะ 

แอมอร