สวัสดีค่ะ คุณแอมอร

สบายดีไหมคะ แวะมาทักทายอีกแล้ว ...แฮะๆ ^^
เพิ่งกลับมาจากลาพักร้อนและหยุดงานไป 5 วันเต็มๆ กลับไปใช้ชีวิตต่างจังหวัด มีความสุขที่ซู้ดดดด ไม่อยากกลับมา กท. เลยค่ะ แต่ชีวิตคือการต่อสู้ ต้องทำงานเพื่อเลี้ยงชีพกันต่อไป ชิมิๆ

อัพเดทอาการค่ะ ช่วงนี้ โดยรวมอาการก็ดีขึ้นเป็นระยะๆ นะคะ ไม่กลัวเท่าไหร่ เวลาเริ่มกลัวก็จะหาเหตุผลมาอธิบายและปลงให้ได้ นอนหลับสบาย มีตื่นมาดูลูกบ้างนิดหน่อย (อันนี้เปนมาตั้งแต่ลูกเกิดค่ะ ) ไม่ตื่นเต้นอะไรง่ายๆ

แต่ว่า ยังเป็นประเภทว่างแล้วจะ ย้ำคิดค่ะ ไม่ได้คิดกลัวนะคะ แต่คิดประมาณว่า เอ้ะ ตอนเป็นแพฯ มีอาการยังงั้นยังงี้ เออดีนะ ตอนนี้ไม่มีอาการแล้ว... ประมาณนั้นอ่ะค่ะ ไม่รู้จะคิดไปทำไมเนอะ คนเรา ^^

อ่านในเนทบอกว่า การรักษา อาการย้ำคิด ย้ำทำ ใช้แนวทางรักษาก็เหมือนที่เรารักษาแพนิค คือ การมีสติ มีสมาธิ ... :)

ดิฉันเริ่มสับสนว่า บางทีที่ขึ้นตึกสูงแล้วยังกลัวๆ ไม่ชอบอยู่ที่สูงเลยค่ะ ก็เลยไม่แน่ใจตัวเองว่า จิงๆ แล้วเป็นโฟเบียด้วยหรือเปล่า 5555

คิดไปคิดมาแล้ว คิดว่าช่างมันจะเป็นอะไรก็ช่างมันดีกว่าค่ะ สบายใจที่ซู้ด

มีคำถามค่ะ คือเห็นว่า ตอนนี้อาการดูดีขึ้น ก็เลยจะลองหันหน้าเข้าสู่สถานการณ์ที่เคยกลัวดูว่าเราพอจะสู้กับมันไหวหรือยัง แต่อีกใจก็กลัวว่า มันจะเป็นการกระตุ้นให้แพฯ กลับมาหรือเปล่า เพราะทีแรกหมอแนะนำว่า ให้เลี่ยงสถานการณ์หรือเรื่องที่ทำให้ตกใจกลัวไปก่อน
คุณแอมอร คิดว่ายังงัยดีค่ะ

และสุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆ ท่านด้วยนะคะ การทำสมาธิ เจริญสติ ทำจิตใจให้ผ่องใส ไม่เครียดๆ พยายามปรับมุมมองชีวิต และกินอาหารบำรุงสุขภาพ ออกกำลังกายดีกว่าค่ะ



แม่บ้านลูกหนึ่ง

.......................



ตอบคุณแม่บ้านลูกหนึ่ง



ความตั้งใจแรกว่าจะอพยพไปคุยกันต่อที่ห้องถามตอบ(แพนิค2)
แต่ยังต้องปรับปรุงอีกสักระยะ..เรามาคุยกันต่อละกันค่ะ

เรื่องความคิด..เราคงห้ามไม่ให้คิดไม่ได้...เพราะท่านถูกบันทึกและสถิตย์ยู่ในความทรงจำของเรา
เพราะสมองมีหน้าที่ต้องคิด...อยู่ที่ว่าเราจะคิดต่อสิ่งนั้นอย่างไร

เท่าที่ทำได้คืออยากคิดก็ปล่อยให้คิดไป..คอยตามดูความคิดของเรา
แบบนาทีต่อนาที..ประคับประคอง...ฝึกมองเขานิ่งๆ
แบบรู้เท่าทันความคิดตัวเอง...
จากนั้นฝึกมองในมุมบวก...ยกตัวอย่าง เช่น

คิดเสียว่าการเป็นแพนิคครั้งนี้...ก็มีแง่ดีเหมือนกันนะคะ
ที่ทำให้พวกเราหันมาสนใจสุขภาพใจ(สมอง)ตัวเอง
เมื่อจิตใจสงบสบาย...
ผลพลอยได้คือสุขภาพกายก็จะดีตามมาเอง

เหมือนตัวดิฉันเอง..แพนิคหาย...ไมเกรนก็หายไปด้วย
ความดันโลหิตที่สูง..ก็กลับมาเป็นปรกติ
อาการท้องผูก..ปากเป็นแผล..และริดสีดวงทวาร..หายไปในคราวเดียวกัน
จึงเกิดห้องสุขภาพองค์รวม..เป็นหมอดูแลตัวเองนั่นแหละค่ะ

นับจากวันนั้นปรับพฤติกรรม..และจัดระเบียบการใช้ชีวิตใหม่
รู้จักปล่อยวาง...ลดละเลิก..ในเรื่องวิตกกังวลเกินกว่าเหตุ
มองโลกอย่างเข้าใจ...รักตัวเองในแบบที่เป็น
พึ่งพาตัวเองได้..เหมือนตายแล้วเกิดใหม่เลยค่ะ

เรื่องกลัวความสูง...หากอยู่ในปริมาณพอดีๆ
นับว่าเป็นเรื่องปรกตินะคะ
โดยสัญชาตญาณการระแวดระวังภัยของคนเรา
เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่เร่งรีบ..ร้อนรน...กระวนกระวาย
หรือว่าอยู่ในสถานที่ที่ล่อแหลมว่าจะเกิดอันตราย
หัวใจก็เต้นแรงเป็นธรรมดา...

หากว่าคุณต้องการขยับเข้าหาความกลัว
อย่าเพิ่งหักโหม
ลองขยับเข้าไปทีละนิดๆนะคะ...

มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง...

เมื่อครั้งที่เพิ่งหายจากอาการแพนิคได้ไม่นาน..
เคยลองเดินทางด้วยรถไฟฟ้า..ไปงานสัปดาห์หนังสือคนเดียว
ไปเก็บภาพในงานสมุนไพรไทยคนเดียว
ขับรถยนต์เข้าไปในเขตชุมชนในชั่วโมงเร่งด่วน
ลองนั่งสปีดโบ๊ต...รอบชายหาด...
ขึ้นเครื่องเล่นในสวนสนุก...แล้วกรี๊ดดังๆ

และมีอีกสิ่งหนึ่งที่ได้สัมผัส..คือตอนที่ไปเยี่ยมญาติในห้องไอซียู
การเป็นแพนิคได้สัมผัสกับความกลัวตาย..อย่างใกล้ชิดมาแล้ว
อาการหายใจไม่ออกที่เกิดขึ้น..ทำให้เข้าใจคนที่กำลังจะหมดลมหายใจ...
ว่าเขาคงต้องการใครสักคนอยู่ใกล้ๆในวินาทีสุดท้ายของชีวิต
ดิฉันจับมือเขาไว้..จนหมดลมหายใจไปต่อหน้า
กระซิบเบาๆข้างๆหูเขาว่า...จงผ่อนคลายๆๆๆหลับให้สบายนะคะ

ในขณะนั้น...หัวใจ(สมอง)ของดิฉันสงบระงับเป็นปรกติดี
ทำให้มั่นใจว่า...แพนิคน้อยได้จากไปแล้วจริงๆ
ดิฉันเชื่อว่าคุณก็ทำได้ค่ะ...ลองขยับเข้าไปทีละนิดๆ
ขอเอาใจช่วยนะคะ



แอมอร

Create Date : 09 เมษายน 2556
Last Update : 9 เมษายน 2556 22:39:22 น.		0 comments
Counter : 1570 Pageviews.
Share Tweet