วันนั้น..วันนี้..หรือวันไหนๆ
วันนั้น..วันนี้..หรือวันไหนๆ
ฉันสามารถหลุดออกจากอาการแพนิค ภายในเวลาหนึ่งเดือนก็จริง.. แต่หลังจากนั้นยังมีอาการมึนงงโคลงเคลง คล้ายยืนอยู่ในเรือที่โต้คลื่นอยู่กลางทะเล
ในแต่ละวันผ่านไปเหมือนกำลังตกอยู่ในความฝัน... งงงันเงอะงะ...ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ หลงๆลืมๆได้หน้าลืมหลัง..กระทั่งเกือบขอไปทำงานนักการ ที่ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับตัวเลขและผู้คน....
หัวหน้าแผนกจึงส่งผู้ช่วยมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงอยู่ใกล้ๆ คอยขนาบข้างสะสางงานที่มีความสลับซับซ้อน ในทางบัญชีและตัวเลข ฉันทำได้แต่งานใช้แรงเป็นส่วนใหญ่ นอกนั้นผู้ช่วยรับไปทำหมด..
ชีวิตเปลี่ยนไปหมด..ทำไปพักไป..โชคดีที่เจ้านายเข้าใจ เพื่อนร่วมงานและครอบครัว รับรู้และเป็นกำลังใจ เปิดโอกาสให้ลางานไปขูดพิษกับอาจารย์หมอเดือนละสี่ครั้ง ได้ลาพักร้อนไปนอนชายทะเล...ไปเที่ยวเชียงใหม่ ใช้เวลาในการฟื้นฟูด้วยวิธีต่างๆนานา... เป็นเวลาเกือบสองปี...ที่ต้องมีผู้ช่วยคอยขนาบข้าง
ณ..วันนี้ฉันยังคงทำงานอยู่ที่เดิม...ผู้คนแบบเดิมๆ ... สิ่งแวดล้อมเดิมๆและทำงานคนเดียวเหมือนเดิม งานในหน้าที่ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปคือจิตใจตัวเอง
...ไม่ป่วยปางตายก็คงไม่เปลี่ยน ฮา ฮา
พึงพอใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆรอบตัวมากขึ้น โลกภายในใจที่บูดเบี้ยวสวยงามขึ้น เลิกคาดหวังลมๆแล้งๆกับโลกในอุดมคติ.. เข้าใจโลกและผู้คนอย่างที่เป็น... มีสติมากขึ้น..หายใจยาวขึ้น...และเดินช้าลง...
แอม(อรชพร)
Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2557 |
|
0 comments |
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2557 11:16:18 น. |
Counter : 890 Pageviews. |
|
|
|