คำขอร้องจากเด็กคนหนึ่ง

หลังจากจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยพรพิสุทธิ์จึงได้เดินชิลกลับสถาบันในมือมีกาแฟลาเต้รสเข้มข้นเธอต้องการคาเฟอีนเพื่อช่วยเพิ่มความตื่นตัวระหว่างที่เดินอยู่ริมทางติวเตอร์สาวเห็นเด็กดาวสุดแสบนั่งก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์มือถือเพียงลำพังเวลาอยู่โดดเดี่ยวก็หมาหงอยดีๆนี่เอง

“ทำไมไม่ไปนั่งรอในห้องแอร์เย็นๆล่ะคะ"เด็กสาวละสายตาจากมือถือ เงยหน้าขึ้นมามอง สายตาแสดงออกชัดถึงความไม่เป็นมิตรและไม่มีการตอบกลับใดๆพรพิสุทธิ์มองอย่างเข้าใจ ความก้าวร้าว ไม่มีสัมมาคารวะเกือบเป็นเรื่องปกติของเด็กสมัยนี้เธอรับได้ เพราะสังคมที่เปลี่ยนแปลงไปทำให้ระบบการปลูกฝัง อบรมสั่งสอนเปลี่ยนแปลงตามไปด้วยแย่หน่อยที่มันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่แย่ลงแต่ถ้ามีโอกาสเธอก็คงจะขอสั่งสอนสักหน่อย

“ใกล้ได้เวลาติวแล้วเดี๋ยวเดินไปพร้อมกันเลย"ดูเผินๆเหมือนเป็นประโยคบอกเล่าแต่ความหมายคล้ายสั่งอยู่กลายๆเพราะหากอีกฝ่ายไม่คล้อยตามก็คงได้ฟาดฟันกันบ้าง

“กลัวพี่เหรอ”ติวเตอร์สาวพูดต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่หือไม่อือและไม่มีท่าว่าจะขยับเขยื้อนไปไหนเด็กสาวตวัดสายตามองเอาเรื่องรับไม่ได้กับคำว่ากลัว คนอย่างเธอไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้วเป็นไปอย่างที่คิดเด็กสาวลุกขึ้นยืนท้าทายด้วยสายตาว่าไม่ได้กลัวที่เข้าทางผู้ใหญ่พรพิสุทธิ์ไม่ได้พูดอะไรเดินนำออกไป ในระหว่างการก้าวเดินตามกันไปไม่มีแม้คำน้อยจะหลุดจากปากเด็กสาว

"เมื่อเช้าต้องลืมแปรงฟันมาแน่ๆ"พรพิสุทธิ์ขึ้นพูดลอยๆ แต่ก็ไม่รู้ลอยไปไหนเพราะคนที่ต้องการพูดด้วยเขาไม่ได้รับไว้เลยไม่มีการตอบกลับใดๆ

วันนี้เด็กดาวดูเงียบเชียบผิดจากเด็กจอมป่วนคนเมื่อวานหยั่งกับเป็นคนละคนจะว่าเพราะไม่มีพวกก็ไม่น่าเกี่ยวแก่นเซี้ยวขนาดนั้นไม่น่าจะเกรงกลัวใครแล้วเธอเองก็ใช่จะน่ากลัว ออกจะสวย เมื่อเด็กไม่พูดด้วยผู้ใหญ่ก็เลยคิดเพ้อเจ้อไปคนเดียวยืดยาว

“หรือไม่สบาย" ประโยคที่ดูเลื่อนลอยยังคงไม่เป็นที่สนใจ

“แล้วเพื่อนๆไปไหนหมดล่ะ นี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว" ยังเงียบดั่งเคย จนพรพิสุทธิ์ชักของขึ้น

“ฉันไมได้มีปัญหากับเรื่องที่เธออาจจะไม่ชอบฉันแต่ในฐานะที่ฉันเป็นผู้ใหญ่อายุมากกว่าเธอ และกำลังจะเป็นครูของเธอในอีกไม่ช้าเธอควรจะรักษามารยาทและให้เกียรติฉันบ้าง" พรพิสุทธิ์พร่ำบ่นเด็กเมื่อวานซืนที่กำลังก้าวร้าวเอาแต่ใจกับตน

เอี๊ยด!…

เด็กสาวดึงตัวผู้ใหญ่ที่เอาแต่เจื้อยแจ้วไม่ระมัดระวังเข้ามาบนพื้นถนนได้ทันท่วงทีแต่ก็แบบฉิวเฉียดสุดๆ

นาทีนี้พรพิสุทธิ์ยังยืนนิ่งขวัญกระเจิดกระเจิงหากเด็กดาวดึงเธอไว้ไม่ทันเจ้ารถเก๋งคันงามคงได้โฉบเฉี่ยวเกี่ยวเอาเธอไปกินแน่

แต่…นี่มันบังเอิญไปไหมที่เธอเกือบจะถูกรถเฉี่ยวชนทั้งๆที่ก่อนจะข้ามถนนเธอได้ดูดีแล้วนะว่าก็ไม่มีรถขับมา ระยะเวลาแค่ปรายตามาพูดพร่ำ สั่งสอนเพียงชั่ววินาทีเดียว ถึงขนาดที่เธอจะมองไม่เห็นรถที่แล่นมาเชียวเหรอแล้วนี่มันก็ถนนในซอยนะไม่ใช่ถนนใหญ่ รถขับเร็วมากไม่ได้อยู่แล้วหรือว่าความจริงแล้วมันมีบางสิ่งที่มองไม่เห็นมาบังตาเราพรพิสุทธิ์ปักใจเทน้ำหนักของเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นไปยังสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้เต็มร้อย

“จะยืนฝันเฟื่องอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย ร้อน!!ถ้านานจะได้ไปก่อน” เจอวาจาไร้สัมมาคารวะเข้าสติจึงกลับมาแต่ไม่เป็นไร ไม่โกรธ ถือว่ามีคุณงามความดี

“ขอบใจนะ เด็กดาว”พูดจบติวเตอร์สาวก็เดินนำออกไป แต่เด็กสาวกลับรู้สึกแปลกๆรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สมประกอบ

“ดุจดาวย่ะยัยป้า ไม่ใช่เด็กดาว” เด็กสาวลืมตัวบอกชื่อจริงเสร็จสรรพกับอีกฝ่ายติวเตอร์สาวอมยิ้มที่เด็กดาว เอ้ย! ดุจดาวหลงกล

ดุจดาวยังนั่งรอเพื่อนๆอยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้าประชาสัมพันธ์ทั้งที่เกือบจะได้เวลาติวแล้วคอร์สภาษาอังกฤษในวันนี้เป็นคอร์สทดลองเรียนที่สถาบันติวเปิดให้เด็กๆที่สนใจติวได้เข้าฟังฟรีก่อนตัดสินใจลงทำเบียน

“ได้เวลาติวแล้วค่ะ เข้าห้องได้แล้ว” ติวเตอร์สาวเดินออกมาตามลูกศิษย์สาวจอมเฮี้ยว เด็กสาวไม่หือ ไม่อือไม่แม้จะขยับตัว ไม่อะไรสักอย่าง ก็หลากหลายดีนะเด็กคนนี้ เมื่อวานเป็นหัวโจกจอมเฮี้ยว ต่อปากต่อคำไม่ยอมแพ้แต่วันนี้กลับเป็นลูกหมาน้อยหงอยเหงาไม่เอาใคร แม้จะขุ่นเคืองใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะที่นี่เป็นสถาบันกวดวิชาเป็นธุรกิจเอกชนไม่ใช่สถานศึกษาตามระบบที่รัฐบาลเป็นผู้กำหนดความพอใจของลูกค้าอยู่สูงสุดเพราะลูกค้ามีสิทธิ์ที่จะเลือกหรือไม่เลือกเราก็ได้แต่เราซิต้องการถูกเลือกเพราะมันหมายถึงเม็ดเงินรายได้เด็กคนนี้อยู่ในฐานะผู้ซื้อบริการมีสิทธิ์ที่จะใช้หรือไม่ใช้บริการที่ตนซื้อไปก็ได้และก็ไม่แปลกที่เด็กจะไม่เห็นคุณค่าของเงิน เพราะยังอยู่ในฐานะของผู้รับไม่ใช่ผู้หา

“แจนเข้าไปติวเถอะจ้ะเดี๋ยวพี่จัดการทางนี้เอง” หยกมณีเสนอตัวเข้ามาไกล่เกลี่ยแต่ในใจกลับนึกว่าเด็กเหลือขอแบบนี้จะไปสนใจทำไมเงินก็ได้มาแล้วไปสนใจเด็กที่เขารอเรียนอย่างตั้งใจดีกว่า

“ค่ะ ฝากด้วยนะคะ”ติวเตอร์สาวส่ายหน้าน้อยๆนึกระอาเด็กไม่มีสาระก่อนจะเดินเข้าห้องไป

“กว่าจะมากันได้นะพวกแก” เป็นเสียงของเด็กดาวที่ติวเตอร์สาวทันได้ยินพอดีก่อนที่ประตูห้องจะปิดลงพรพิสุทธิ์อมยิ้มที่แก๊งเด็กแสบมากันแล้ว ไม่นานเสียงเจี๊ยวจ๊าวก็ตามเข้ามาในห้องติวแม้จะมีคนอื่นร่วมติวด้วย แต่ความที่มีประชากรเยอะกว่าทำให้แก๊งสาววัยซนไม่ค่อยจะเกรงใจใคร

“สวัสดีค่ะทุกคนก่อนอื่นเรามาทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการก่อนนะคะ ภาษาอังกฤษเขาเรียกว่า Officiallyintroducing หรือจะใช้ Formally แทนก็ได้ค่ะ” ติวเตอร์สาวสวยไม่ลืมที่จะใส่ศัพท์แสงลงไปด้วยให้สมกับคลาสวิชาภาษาอังกฤษเมื่อทำความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วติวเตอร์สาวจึงหันไปจดชื่อตนเองด้วยตัวหนังสือโรมันบนไวท์บอร์ดก่อนจะหันกลับมายิ้มหวาน แนะนำตัวเต็มเสียงแสดงออกถึงความมั่นใจ

“พี่ชื่อพรพิสุทธิ์ค่ะ nickname แจน จบการศึกษาปริญญาตรีและโทบริหารธุรกิจ แต่ทุกคนไม่ต้องกังวลนะคะพี่ได้เออังกฤษทุกตัว ซ้ำยัง Exempt ในชั้นปริญญาโทด้วยเพราะได้คะแนนสอบเข้าเกินกว่า 80%" พรพิสุทธิ์แจกแจงสรรพคุณของตนที่ก็ไม่ได้เกินเลยจากความเป็นจริงไปแม้แต่น้อยและจบลงที่เขียน E-mail กับ Id Line ลงบนกระดานไวท์บอร์ด

“รับปรึกษาทุกเรื่อง ทุกเวลา(ที่ว่าง) ไม่ว่าจะเรียนเที่ยว เพลง แฟชั่น ความงาม ความรัก"

“เรื่องเงินปรึกษาได้ไหมคะ” หนึ่งสาวในกลุ่มเด็กแสบพูดแทรกขึ้นโดยไม่สนใจมารยาท

“ปรึกษาทางวาจาล่ะก็ได้ค่ะแต่ถ้าจะยืมเงินก็คงจะลำบากหน่อยเพราะพี่ก็ยืมคนอื่นเขาเหมือนกัน” พอจะมีเสียงครื้นเครงบ้างเล็กๆน้อย แต่ยังหรอกเท่านี้มันยังไม่เพียงพอต่อการสร้างการยอมรับจากเด็กๆติวเตอร์มือใหม่รีบดำเนินการตามแผนการสอนของตนต่อทันที

หลังจากที่คิดหาวิธีรับมือมาทั้งคืน จากประสบการณ์และจากที่ศึกษามาการจะปราบเด็กแสบให้อยู่หมัดคือต้องแสบกว่าเด็ก แต่ไม่ได้หมายความว่าร้ายมาแล้วต้องร้ายกลับนะแบบนั้นมันตื้นเขินเกินไปไม่ใช่แนวทางของมหาบัณฑิตแผนแรกของเธอคือเริ่มจากการละลายพฤติกรรมก่อน เธอต้องทลายกำแพงทิฐิที่มีต่อกันให้เบาบางคือการมีกิจกรรมร่วมกัน

“เอาล่ะค่ะ ก่อนจะเข้าสู่บทเรียนอย่างจริงจังพี่มีแบบทดสอบที่การันตีว่าแม่นมากๆอิมพอร์ตมาจากญี่ปุ่นมาให้น้องๆทุกคนได้ลองทำกันค่ะ" หากินกับเกมจิตวิทยาที่มีอยู่ทั่วไปแต่คนไม่ค่อยรู้นี่แหละเกือบร้อยทั้งร้อยทุกคนสนใจใคร่อยากรู้เบื้องลึกที่เป็นตัวตนภายในของตัวเอง

“มุกหลอกเด็กละไม่ว่า" เด็กดาวพูดแทรกขึ้นมุ่งหวังทำลายบรรยากาศและบั่นทอนกำลังใจติวเตอร์ที่ตนไม่ค่อยจะชอบใจนักพรพิสุทธิ์ยิ้มบางๆยอมสงบเพราะอยู่ในบรรยากาศส่วนรวมแต่ก็นึกค่อนขอดเด็กแสบอยู่ในใจว่าดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาเชียวนะหลังจากที่เพื่อนๆมากันครบแก๊งทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเห็นซึมกะทืออย่างกะลูกหมาอมทุกข์

ติวเตอร์สาวหันกลับไปลบกระดานไวท์บอร์ดและเขียนชื่อสัตว์ทั้ง10ชนิดเป็นภาษาอังกฤษลงไป ได้แก่ หมา หมี ลิง สิงโต ม้า กระรอก แพะกระต่าย เพนกวิน แมว ปากก็พูดคำศัพท์ไปด้วย

“พี่แจนจะให้น้องๆเลือกสัตว์ที่ชอบที่สุดในนี้มา3 ชนิดนะคะ แล้วพี่แจนจะต้องขอเบรกไว้ก่อนเลยนะคะว่าห้ามใครบอกว่าไม่มีสัตว์ที่ชอบเลยในนี้ พร้อมแล้วก็เลือกกันเลยค่ะ" ติวเตอร์สาวยิ้มหวานส่งสายตาเป็นมิตรกับเด็กทุกคนที่สัมผัสได้ทันทีว่าไม่มีไมตรีจิตที่ดีส่งกลับมาเลยก็ไม่เป็นไรแค่ไม่ดื้อด้านยอมทำตามคำสั่งเธอก็โอเคแล้ว

เด็กทุกคนยอมทำตามแต่ก็แบบอยากลองของเกิดไม่แม่นอย่างโฆษณาจะได้เล่นงานให้เข็ดหลาบเช่นเดียวกับดุจดาวที่ขีดเขียนลงไปบนสมุดโน้ตของตน

“อย่าลอกกันนะคะ" พรพิสุทธิ์หยอกเย้าเป็นกันเองระหว่างรอก็ทำเป็นเดินดูว่าเด็กๆเขียนอะไรกันบ้าง

ตอนนี้สมาชิกในก๊วนเด็กแสบเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับกิจกรรมกันบ้างแล้วสังเกตจากการซุบซิบปรึกษาหารือกันและก็มีบางคนเผลอยิ้มตอบติวเตอร์สาวสวยแล้วด้วย ในความรู้สึกนึกคิดของก๊วนเด็กแสบจะว่าไปหากไม่ติดว่ายัยดาวมีท่าว่าไม่ชอบพี่แจนพวกตนก็ไม่อะไรกันหรอกพี่แจนเองก็ไม่เห็นจะร้ายกาจอะไรดูสวยใสใจดีด้วยซ้ำ และตั้งแต่ติวมามีที่นี่แหละที่ติวเตอร์หน้าตาดี ติวเตอร์ที่อื่นไม่เนิร์ดแว่นหนาเตอะก็เป็นป้าเป็นลุงแก่ๆ

พรพิสุทธิ์ลอบมองเด็กดาวที่ยังเก็กหน้านิ่งทำเป็นไม่มีอารมณ์ร่วมเธอจะคอยดูว่าจะแข็งไปได้สักกี่น้ำ

“ทุกคนเลือกกันเสร็จหมดแล้วนะคะ”ติวเตอร์กวาดไปรอบห้อง

“ตอนนี้ก็ได้เวลาเฉลยแล้ว” เด็กทุกคนรอฟัง เพราะต่างสนใจอยากรู้ความหมายว่าจะใกล้เคียงตัวตนของตนเองหรือเปล่า

“ความหมายของสัตว์ที่เราเลือกเป็นลำดับแรกนั้นก็คือเราต้องการอยากให้คนรอบข้างมองว่าเราเป็นคนแบบไหน

ลำดับที่สอง เราอยากให้คนอื่นปฏิบัติ (treat)ต่อเราอย่างไร และ

ลำดับสุดท้ายนิสัยที่จริงแท้ของเราเป็นอย่างไรพี่จะไล่ไปทีละตัวนะคะ ในนี้มีใครเลือกน้องหมาบ้างเอ่ย”แน่นอนว่าสัตว์ยอดนิยมของคนทั้งโลกย่อมไม่ตกการสำรวจยกมือกันเกือบทั้งห้อง พรพิสุทธิ์หมุนตัวกลับมาเขียนเฉลยบนกระดานไวท์บอร์ด

“คนที่เลือกสุนัข เป็นคนอบอุ่น (warm-hearted)จริงใจ (sincere) จิตใจดี (generous) ตรงไปตรงมา ไม่คิดคดทรยศเพื่อน (neverbetray)

ต่อมาสิงโต มีใครเลือกบ้างคะ”เด็กดาวยกมือหราอยู่กับคนอื่นอีกสิบกว่าคน เป็นไปอย่างที่คิด ไว้ก็นางเป็นจ่าฝูง!

“คนที่เลือกสิงโตจะมีบุคลิกน่าเกรงขามค่ะ (formidable) ทรงพลังอำนาจและมีความเป็นผู้นำ(powerful & leadership) มีเสน่ห์น่าดึงดูด (attractive)”ถึงตรงนี้พรพิสุทธิ์ก็นิ่งไปสายตาจับจ้องไปที่ดุจดาวหนึ่งเดียวในห้องนี้ที่เลือกสิงโต

“มีเสนห์น่าดึงดูด…” คำพูดจงใจค้างไว้ตรงนี้ แต่สายตานี่ซิวิบวับแปลกๆในความรู้สึกของดุจดาว

“ตรงมั้ยคะ” พรพิสุทธิ์ปิดประเด็นเอาดื้อๆจนเด็กสาวตามอารมณ์ไม่ทันแต่ก็รีบกลับมาเก๊กหน้านิ่งอย่างไวเพราะกลัวเสียฟอร์ม

“สิงโตใช่จะไม่มีข้อเสียนะคะ เพราะบางครั้งก็หลงตัวเองและระเริงในความโดดเด่นของตนมากเกินไปหากลดตรงจุดนี้ได้หลายๆอย่างก็จะราบรื่นมากขึ้น” คนสูงวัยกว่าถือโอกาสสั่งสอนจากจิตที่ปรารถนาดีจากนั้นพรพิสุทธิ์ได้ไล่เฉลยต่อจนครบ

“แล้วพี่แจนล่ะคะ เลือกตัวอะไร” พรพิสุทธิ์รู้สึกเหมือนศรย้อนกลับมาปักอกที่เธอเลือกกิจกรรมนี้เพราะเธอต้องการรู้ตัวตนลึกๆของเด็กทุกคนในเชิงจิตวิทยาเพื่อจะได้วางแผนการสอนได้ถูกจุดดั่งเดี่ยวกับปรัชญาจีนจากเรื่องสามก๊กที่ว่า

‘รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง’

แต่ของเธอเป็น

‘รู้เขา รู้เรา สอนร้อยครั้งเด็กรู้เรื่องทั้งร้อยครั้ง’

แต่ดูเหมือนตอนนี้เธอกำลังถูกลากลงมาเล่นเกมนี้ด้วยเด็กดาวฉลาด ยอกย้อนความคิดเธอ

“สัตว์ที่พี่ชอบคือแมวเหมียวค่ะ”ติวเตอร์สาวไม่อิดออดที่จะตอบ เมื่อได้ยินคำตอบดุจดาวก้มลงอ่าน short note แบบเนียนๆที่จดเอาไว้กะว่าจะเอาไปเล่นกับเพื่อนที่โรงเรียน อันว่า แมวบ่งบอกถึงลักษณะว่าเป็นคนเข้าใจยาก (elusive) มีความลับเยอะ!!(secretive) รักอิสระเป็นที่หนึ่ง (love of freedom) ไม่ชอบการบังคับ (dislike to coerce) เป็นผู้นำในการทำงาน โห…ร้ายกาจใช่ย่อย ดุจดาวคิดในใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ได้ปะสายตากับแมวนัยน์ตาสวยพอดีโดยไม่รู้ตัวว่าพรพิสุทธิ์จ้องมองอยู่ก่อนมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเป็นเด็กสาวที่แพ้ภัยเสหลบสายตาไปแต่ในใจยังค้างคาแววตาที่พี่แจนมองเธอมันดูวิบวับแปลกๆ พรพิสุทธิ์ยิ้มนัยน์ตากับชัยชนะต่อเด็กสาวที่แพ้ภัยหวั่นไหวสายตาเธอ

“ช่วงใกล้สอบแบบนี้น้องๆคงจะเครียดกันน่าดูเลยใช่ไหมคะพี่แจนเลยมีเคล็ดลับมาฝาก สนใจกันไหมเอ่ย” คำว่าสนใจออกมาจากปากของเด็กทุกคน

พรพิสุทธิ์จึงได้แชร์ประสบการณ์ด้านเทคนิคในการสอบในฐานะที่ตนประสบความสำเร็จในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยมาก่อนแนะนำกลเม็ดในการอ่านหนังสือโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับช่วงเข้าไคลแบบนี้ แถมยังได้เล่าเกร็ดเล็กๆว่าสมัยก่อนการสอบเข้าระดับอุดมศึกษานั้นเรียกกันว่าentranceตอนหลังเปลี่ยนมาเป็น admission จริงๆในภาษาอังกฤษมันก็คือคำเดียวกันแปลว่า ‘การเข้า’ แต่เธอกลับรู้สึกชอบคำว่า entrance มากกว่าadmit ซึ่งพอเป็นคำกริยามันดันไปพ้องกับคำว่าการรับตัวเข้าโรงพยาบาลฟังดูไม่ค่อยมงคลเท่าไหร่

สุดท้ายพรพิสุทธิ์ฝากข้อคิดเล็กๆกับเด็กทุกคนว่าวัยเรียนเป็นอะไรที่ชิลที่สุดแล้วและชีวิตในโลกกว้างที่แท้จริงคือวันรับปริญญาที่ฝรั่งเขาเรียกว่า commencementday ซึ่งแปลว่าเป็นวันแห่งการเริ่มต้นของชีวิต และได้ยกตัวอย่างตนเองที่แม้จะโดดเด่นวิชาการดีกรีเกียรตินิยมทั้งตรีและโทจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐฯถึงขนาดหลงใหลในความเลิศเลอเพอร์เฟคของตนเอง แต่เมื่อต้องออกมาเผชิญกับโลกความจริงโลกของการแก่งแย่งแข่งขัน โลกของโอกาสที่มันมักจะมาเร็วและก็ผ่านไปรวดเร็วเสมอ

“ก่อนหน้าที่พี่แจนจะมาเป็นติวเตอร์ที่นี่พี่ต้องเดินหางานจนขาลากแล้วลากอีก เดินจนรองเท้าสึกไปหลายคู่ โปรยไปสมัครไปเกือบ 20แห่ง บริษัทที่เรียกไปสัมภาษณ์จริงๆก็ไม่กี่ที่ ตกสัมภาษณ์ไปก็เยอะ” ติวเตอร์สาวเล่าอย่างออกรสเด็กๆต่างสนใจฟังแม้จะยังคิดอยู่ว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวตามประสาเด็กที่ถูกปลูกฝังเรื่องค่านิยมทางการศึกษาที่จะสนใจแต่วิชาการเท่านั้นแต่ก็นักต่อนักแล้วที่เจอมา เก่งวิชาการ แต่ไม่เข้าใจชีวิต มักจะเอาตัวไม่รอดและวิชาการตามตำราที่มันมากเกินพอดี มักจะมาปิดกั้นศักยภาพและความคิดสร้างสรรค์เด็กโดยไม่รู้ตัว

“ก่อนจะหมดชั่วโมงแรกของการrelax พี่ขอฝากไว้ว่าในการเจอกันในคลาสทุกๆครั้งขอให้น้องๆทุกคนตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่พูด ขยันท่องศัพท์และฝึกทำโจทย์ให้มากแค่เท่านั้นน้องๆก็จะได้เห็นทางรอดของวิชานี้แล้ว บวกกับเทคนิคที่พี่จะให้ด้วยยิ่งสบาย และที่อยากจะฝากน้องๆอีกเรื่อง หากเรามีเป้าสูงเราต้องทุ่มเทชีวิตที่เรียนๆเล่นๆเรื่อยเปื่อยไปวันๆมันอาจจะเป็นสุขในวันนี้แต่แน่นอนมีโอกาสทุกข์สูงมากแน่ๆในอนาคตและเมื่อถึงวันนั้นเราจะย้อนกลับมาแก้ไขอะไรก็ไม่ได้แล้วฉะนั้นแล้วพี่อยากให้น้องทุกคนตั้งใจเรียนนับตั้งแต่นี้เพื่ออนาคตที่ดีๆในวันหน้าค่ะ”จากนั้นพรพิสุทธิ์ก็เริ่มเข้าบทเรียนแรกอย่างจริงจังแต่เนื่องจากเป็นคอร์สทดลองเรียนวิชาการจึงยังไม่ถูกอัดแน่นเท่าไหร่พอเป็นน้ำจิ้มเพื่อให้ความมั่นใจกับคนที่ยังไม่ได้ลงทะเบียน

“พรุ่งนี้เราจะเรียนคอร์สตะลุยโจทย์กันแบบเข้มข้นดังนั้นการสอนของพี่จะไปเร็วและจะไม่มีเวลามา relax แบบนี้อีก”เมื่อติวเตอร์ปิดการสอนเด็กๆก็ทยอยกันเดินออกไปจะดูว่าคอร์สนี้พรพิสุทธิ์เอาอยู่แค่ไหนก็ต้องดูตอนเลิกแล้วว่าเด็กลงทะเบียนติวต่อกี่เปอร์เซ็นวัดจากเด็กที่เข้าไปฟัง

แต่จากภาพที่เห็นตอนนี้น่าเห็นใจหยกมณีที่ถูกเด็กๆรุมล้อมเร่งเร้าต้องการรีบลงทะเบียนเพื่อจะได้ไปเที่ยวเล่นกันต่อ

พรพิสุทธิ์เดินมาล้างมือที่ห้องน้ำจังหวะที่ก้มตัวเปิดก๊อกน้ำเพื่อฟอกสบู่เหลวสายตาเห็นเงาลางๆเหมือนมีใครยืนอยู่ด้านหลังคนจิตแข็งหันขวับมองจนสุดขอบแต่ก็เห็นเพียงความว่างเปล่าก็แน่ล่ะ เธออยู่คนเดียว!

“พี่!” พรพิสุทธิ์สะดุ้งสุดตัวตกใจเสียงเรียกที่อยู่ๆก็โผล่ขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เมื่อหันไปมองต้นเสียงกลับพาให้ยิ่งประหลาดใจเพราะเป็นเด็กดาว เอ้ย ดุจดาวที่เรียกเธอ แต่ก็หลอนไปนะอยู่ๆเด็กคนนี้ก็มายืนอยู่ข้างๆโดยที่เธอไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดตีนเบาจริงๆนะแม่คุณ กำลังจะง้างปากต่อว่าที่พาให้อกสั่นขวัญแขวนแต่ก็ต้องชะงักเพราะอยู่ๆมือเรียวนุ่มนิ่มของเด็กสาวก็คว้าแขนเธอไปเกาะ

“ใกล้สอบเต็มแก่แล้วดาวกังวลจังค่ะนี่ท่องอะไรไปก็ไม่จำไม่เข้าหัวเลยสักนิด พี่แจนช่วยมาติวส่วนตัวให้ดาวที่บ้านได้ไหมคะ”เด็กสาวออดอ้อนราวเป็นคนละคนกับเด็กแสบเมื่อวานหรือเด็กหงอยเหงาเฉื่อยชาอย่างเมื่อเช้า นี่มีกี่ปางกันจ๊ะแม่หนูพี่มึนหมดแล้ว พรพิสุทธิ์ยังจับต้นชนปลายไม่ได้หรือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเด็กดาวคือต้องการกลั่นแกล้งเธอด้วยการเสนอค่าตอบแทนที่สูงกว่าเพื่อให้เธอรับงานนอกเมื่อเธอเออออก็จะเอาเรื่องไปแจ้งกับทางสถาบันว่าเธอรับงานเองโดยไม่ผ่านสถาบันแต่เมื่อมองเข้าไปนัยน์ตาเพื่อค้นหาความจริงตาแบ๊วๆหน้าใสๆแบบนี้จะคิดอะไรร้ายๆลึกๆได้ขนาดนั้นเลยเหรอ เด็กสาวเกาะแน่นมือเหนียวอย่างกับตุ๊กแกที่ผู้ใหญ่พยายามจะสลัดยังไงก็ไม่หลุด

“น้องดาวปล่อยแขนพี่ก่อนดีไหมคะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่งาม”เข้าทางเด็กสาวเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายแคร์สายตาคนอื่นจึงยิ่งรุกไล่เบียดกายเข้าหาเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนเองต้องการ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทำแบบนี้มันจะไปกระตุ๋นบางอย่างในกายของอีกฝ่ายที่อาจจะเป็นภัยต่อตนเองได้

‘เด็ก เด็ก ท่องไว้แจนเอ้ย’ ติวเตอร์สาวหัวใจเต้นระส่ำแทบไม่เป็นจังหวะกับความใกล้ชิดที่มันเกินพอดีกับเด็กสาวหน้าตาดีที่กำลังจะโตเป็นสาวเต็มวัยถ้าไม่ติดว่ามีสำนึกที่ดีอยู่เต็มหัวใจหล่อนคงได้หาประโยชน์จากการกระทำที่ไร้สติของเด็กสาวที่ไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายคิดกับตนเป็นเพศตรงข้าม

“ดาวเป็นความหวังเดียวของที่บ้านดาวไม่อยากให้ที่บ้านผิดหวัง” น้ำเสียงแผ่วเบาขาดห้วงดั่งคนที่แบกของหนักไว้บนบ่าและกำลังเหนื่อยล้าเต็มทีเธอก็อินไปกับคำของเด็กดาวนะ แต่สิ่งที่ร้องขอมามันไม่จำเป็นต้องเป็นเธอก็ได้นี่

“ติวเคอร์เก่งเยอะแยะและพี่เองก็ไม่สะดวก”

“ไม่ค่ะ ดาวอยากให้พี่แจนติว” เด็กสาวดื้อดึง แต่ก็ยิ่งพางงเพราะผู้ใหญ่ไม่เท่าทันความคิดเด็ก

“แต่ดาวไม่ชอบพี่ไม่ใช่เหรอ” หรือเธอเข้าใจอะไรเด็กผิด

“ดาวบอกไปตอนไหนคะว่าดาวไม่ชอบพี่”

“ก็เห็นกวนพี่ตลอด” ติวเตอร์สาวยังไม่แจ้งใจ

“ชอบต่างหาก เค้าถึงกวน”

‘หือ’กำลังจะบอกเธอว่า…

“เรียกร้องความสนใจค่ะ”เสียงใสๆตอบความคิดในหัวของผู้ใหญ่

“และที่แจนเลือกพี่เพราะแจนรู้สึกได้ว่าเราน่าจะเข้ากันได้ดี”

เธอจะเข้ากันได้ดีกับเด็กเจี๋ยวจ๋าวเอาแต่ใจเนี่ยนะไม่น่าใช่!

“พี่แจนรับปากดาวนะว่าจะไปติวให้ดาวที่บ้านคิดซะว่าเอาบุญกับเด็กหัวไม่ดีที่เป็นความหวังของครอบครัว”แต่มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอนะ แต่เด็กน้อยก็น่าสงสาร เอาไงดีเนี่ย พรพิสุทธิ์กำลังชั่งใจว่าจะ deal or nodeal

“ไม่!” เป็นเสียงดังเข้ามาในโสตประสาทพรพิสุทธิ์สะดุ้งเฮือกสายตากวาดมองไปรอบกายเป็นอัตโนมัติเพื่อหาต้นเสียง

“มีอะไรหรือคะ”เด็กสาวยอมคลายมือถอยตัวออกมาแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ

“มีอะไร” ดุจดาวตื่นไปกับท่าทางแปลกๆของอีกฝ่าย

“ไม่มีอะไร” ปากพูดไม่มีอะไรแต่ในใจนึกเคืองเจ้าของเสียงพูดคำว่า‘ไม่’ สุดกำลังเธอมั่นใจว่าต้องเป็นเจ้าเดียวกับเจ้าของข้อความ

‘Get away from her!’

แต่ก็เบื่อจะสนใจ สนไปก็ไม่มีอะไรก้าวหน้าคนตรงหน้านี้ต่างหากที่เธอต้องสนว่าจะเอายังไงดี

“ขอพี่คิดดูก่อนแล้วกันนะ” พรพิสุทธิ์หาทางชิ่งเพื่อออกมาตั้งหลักก่อน

“ไม่ต้องคิดค่ะพี่แจนมีแค่คำตอบเดียวคือตกลง”

นี่ไง ยังไม่ทันไรก็แผลงฤทธิ์แล้ว ก็นางเป็นสิงโต

“พรึ่บ” อยู่ๆไฟก็ดับรอบด้านมืดไปหมด

“ว้าย!” เด็กดาวร้องเสียงหลงโผเข้าหาพี่สาวเป็นอัตโนมัติด้วยความตกใจเนื้อตัวสั่นเทาเพราะไม่ถูกโรคความมืด ก็โตมาจนป่านนี้แล้วเธอยังไม่เคยปิดไฟนอนเลย

“ไม่เป็นไรนะ แค่ไฟดับ” ติวเตอร์สาวปลอบประโลมในใจนึกหน่ายความบังเอิญก็ทำไมไฟมันต้องมาดับตอนนี้ด้วยเล่า

‘หมับ’ มีบางสิ่งคว้าเข้าที่ข้อมือบางของติวเตอร์สาวแบบจังๆวัตถุต้องสงสัยคล้ายจะเป็นมือมนุษย์แต่มีความหยาบและแห้งเกินกว่าจะมีเลือดไปหล่อเลี้ยงและแน่นอนต้องไม่ใช่มือเด็กดาวแน่ๆเพราะอ้อมแขนของดาวอยู่ที่เอวของเธออยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออกมันตื้อไปหมด เร็วเท่าความคิดพรพิสุทธิ์สะบัดแขนอย่างแรงจนสิ่งแปลกปลอมหลุดออกไปแบบนี้เขาเรียกแพ้กันที่จิตไม่ได้แพ้กันที่กำลัง จิตของพรพิสุทธิ์เข้มข้นและมีกำลังมากไม่ง่ายที่บางสิ่งที่มองไม่เห็นจะเข้ามาระราน

“พี่แจนเป็นอะไร”ดุจดาวสัมผัสได้ถึงแรงเหวี่ยงสะบัด

“ม่ะ ไม่มีอะไรเดี๋ยวเราจะค่อยๆพากันเดินไปที่ประตูนะ”เด็กสาวเพียงพยักหน้าให้เครดิตผู้ใหญ่ แต่ยืนแนบชิดกันแบบนี้รู้สึกได้เลยว่าพี่แจนสูงมากก็หน้าเธออยู่เลยหน้าอกไปนิดเดียวเอง แต่ทำไมเธอถึงต้องรู้สึกอึดอัดแปลกๆด้วยหัวใจที่เต้นแรงอยู่ตอนนี้เป็นเพราะเธอกลัวหรือเพราะตื่นเต้นกับความใกล้ชิดกับอกหยุ่นๆตัวหอมๆของพี่แจน

Create Date : 02 ตุลาคม 2558
Last Update : 19 ตุลาคม 2558 19:09:17 น.		1 comments
Counter : 318 Pageviews.
Share Tweet