...จากโจทย์

I am legend = มนุษย์คนสุดท้ายบนโลก ที่โชคดีมีภูมิคุ้มกัน จึงมีชีวิตรอดจากไวรัสมฤตยูที่เปลี่ยนคนให้กลายเป็นปีศาจคล้ายซอมบี้ที่เรียกว่า dark seeker

ลองนึกภาพตัวเองเป็นคนเขียนบทหรือผู้กำกับที่จะกำหนดภาพคร่าวๆของหนังเรื่องนี้ รู้สึกว่าเป็นเรื่องยากที่จะขยายเนื้อหาของหนังข้างต้นให้มี 'อะไร' น่าสนใจในเวลาสองชั่วโมง เพราะ ตัวละคร ในหนังจะมีคนเล่นอยู่แค่คนเดียวในเมืองร้าง

ดังนั้น ลองนึกถึงว่า ถ้าหนังเรื่องนี้อยู่ในมือผู้กำกับประเภททำหนังตีหัวเข้าบ้าน ก็คงระดมสัตว์ประหลาด หรือ ผีดิบมาอัดใส่ให้บู๊ล้างผลาญครบๆสองชั่วโมง แล้ว เราก็จะมี หนังแอคชั่นระเบิดเถิดเทิงที่ฮีโร่คนสุดท้ายในโลกควงอาก้าฆ่าผีดิบ หรือ ออกมาเป็น 28 days later เวอร์ชั่น “ข้ามาคนเดียว” หรือ ถ้าตอนที่คิดจะให้ท่านผู้ว่าอาร์โนลด์เป็นตัวเอกเมื่อหลายปีก่อนเกิดเป็นจริง หนังเรื่องนี้คงกลายเป็น “คนเหล็กโลกตะลึง”

น่ายินดีที่ผู้กำกับ ฟรานซิส ลอว์เรนส์ จาก constanine มีความทะเยอทะยานที่พยายามผลักดันหนังที่ง่ายต่อการถูกสร้างแบบสูตรสำเร็จ ไปให้ไกลมากกว่านั้น จนได้ออกมาเป็น Cast away แบบ วิล สมิธ ติดอยู่ในนิวยอร์ค ผสมสิ่งที่ทำให้ผมชอบหนังเรื่องนี้เอามากๆคือ การเล่นประเด็น 'ความหวังและศรัทธา' เหมือนกับเรื่อง signs


... โรเบิร์ต เนวิลล์ มนุษย์ที่อาจจะเป็นคนสุดท้ายที่เหลือรอดบนโลกใบนี้ มีสิ่งมีชีวิตเดียวที่พอจะตอบสนองเป็นเพื่อนคือ สุนัขคู่ใจ ที่แม้จะพูดไม่ได้ แต่อย่างน้อยมันก็ยังขยับตัวมีภาษากายตอบกลับมา





Spoiler Alert : เนื้อความถัดจากนี้ เปิดเผย เนื้อหาสำคัญในหนัง





...ถ้าเราเป็น โรเบิร์ต เนวิลล์ ที่สูญเสียลูกเมียไปต่อหน้าต่อตา สูญเสียเพื่อนมนุษย์ทุกๆคน

แต่ละวันจะทำอะไร

เช่าหนังมาดูวันละเรื่อง หยิบเพลงมาฟังวันละแผ่น เล่นเกมส์มันๆวันละเกม ออกไปหยิบเสื้อผ้าแพงๆมาใส่วันละชุด ฯลฯ ไม่ว่าจะทำอะไร เชื่อเถิดว่า วันหนึ่งทุกอย่างที่เคยทำก็จะกลายเป็นความซ้ำซาก

โรเบิร์ต เนวิลล์ ดูจะอับจนหนทางกว่า พระเอก Cast away เสียด้วยซ้ำ เพราะรายนั้น ยังรู้ว่านอกเกาะนี้ไกลออกไปยังมีผู้คน แต่ สำหรับ โรเบิร์ต ไกลไปอีกแสนเป็นล้านไมล์ ก็อาจจะไม่มีใครหลงเหลืออีกเลย

ความโดดเดี่ยวที่น่ากลัวถึงขนาดคาดหวังให้หุ่นโชว์จะโต้ตอบบ้างในฐานะเพื่อนมนุษย์ ความลำบากที่กลางวันต้องหาอาการ กลางคืนต้องหลบซ่อน ชีวิตที่พลิกอย่างไรก็ไม่เห็นความสุข และ ไม่เห็นกำลังใจในการใช้ชีวิตเลย

อาหารที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตเช่นนี้ คือ เมนูชื่อ ความหวัง

ถ้าหมดความหวังคิดว่าโลกนี้ไม่เหลือใคร ตายดีกว่า
ถ้าหมดความหวังคิดว่าปัญหาตรงหน้าแก้ไม่ได้ ตายดีกว่า
ถ้าหมดความหวังคิดว่าตกงานแล้วจบอนาคต ตายดีกว่า

ชีวิตย่อมอับจนหนทางโดยสิ้นเชิง

ความหวัง คือ อาหารสำคัญในการเพิ่มพลังงานหล่อเลี้ยงชีวิต

โรเบิร์ต ยังคงใช้ชีวิตอย่าง มีความหวัง
โรเบิร์ต ยังคงส่งสัญญาณวิทยุ เพื่อหวังว่า จะมีคนตอบรับ
โรเบิร์ต ยังคงพยายามหาวัคซีน เพื่อหวังว่า จะรักษามนุษย์กลายพันธุ์ได้

แต่ ความหวัง ต้องดับวูบ หลังการสูญเสียครั้งสำคัญ เมื่อเหล่า dark seeker ตัดสินใจ เอาคืน ด้วยวิธีการวางกับดักวิธีเดียวกับที่เขาล่อพวกมันมาทดลอง นำไปสู่การสูญเสีย แซม

แซม ไม่ได้เป็นแค่เพื่อน ไม่ได้เป็นแค่สัตว์เลี้ยง แต่ยังเป็น ตัวแทนสุดท้ายที่เชื่อมโยงเขากับลูกเมียไว้

...เมื่อความเชื่อมโยงสุดท้ายกับลูกเมียอันเป็นพลังชีวิตสำคัญที่สุดของเนวิลล์ถูกทำลาย อีกทั้งเขาอาจจะไม่เหลือใครอีกต่อไป

เดาใจว่า โรเบิร์ต คงคิดว่า สู้กันให้ตายข้างหนึ่งเลยคงจะดีกว่า



เขาตัดสินใจเดินหน้าลุยกับ dark seeker เพื่อล้างแค้นให้กับแซมด้วยวิธีการโง่ๆ ราวกับว่าจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกับพวกมัน เดินหน้าลุยเหมือนว่าจะไม่คิดทางถอยอีกต่อไป ก่อนที่เขาจะตายก็ปรากฏ’คน’ที่โผล่มาช่วยเหลือ

เธอชักชวนโรเบิร์ตให้หนีไปอาณานิคมของผู้อยู่รอด เขาจึงถามหาหลักฐานความน่าเชื่อถือว่า อาณานิคมนั้นมีอยู่จริง เพราะการเดินทางคือความเสี่ยงต่อเอาชีวิตเข้าแลก

เธอตอบว่า เธอรู้สึกได้ว่า มี
เธอได้ยินเสียงของพระเจ้าบอกให้เดินทางไป
เธอขอให้เขา ศรัทธา แต่ เขาไม่มีศรัทธาให้กับพระเจ้าอีกต่อไปหลังการตายของครอบครัวและกับสิ่งที่เขาต้องพบเจอ

แต่เธอชวนให้เขาคิดว่า

เป็นเรื่องบังเอิญหรือ ที่อยู่คนเดียวมาสามปี แต่ พอกำลังจะตายกลับมีคนโผล่มาช่วยเหลือ
เป็นเรื่องบังเอิญหรือ ที่อยู่อย่างไร้หนทางมาสามปี แต่ พอกำลังจะตายกลับมีคนบอกถึงหนทางรอด
เป็นเรื่องบังเอิญหรือ ที่ล้มเหลวในการทดลองวัคซีนมาสามปี แต่ วันที่มีคนมาชวนหนีกลับรักษาได้
เป็นเรื่องบังเอิญหรือ ที่ผีเสื้อที่ลูกพูดถึงบ่อยๆ กลับมาปรากฏทุกครั้งในวันเก็บเกี่ยว รอยร้าวบนกระจก และ รอยสักบนตัวเธอ

ผีเสื้อ - สัญลักษณ์ของความงดงาม สัญลักษณ์ของการมีชีวิตสืบเผ่าพันธุ์(ลูก) สัญลักษณ์ของความหวัง เป็น สัญลักษณ์ ที่ทำให้ โรเบิร์ต ต้องตัดสินใจในวินาทีวิกฤติที่ความมืดมน(Daek seeker)เข้ามาคุกคามแสงสว่างริบหรี่สุดท้าย(วัคซีน) ว่า เขาจะเชื่อเสียงแห่งศรัทธาหรือสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้นี้หรือไม่

(ผีเสื้อ ทำให้นึกถึง สัญลักษณ์ต่างๆที่บาทหลวงเมอรีล พบเจอมาตลอดจากหนังเรื่อง Signs ทั้ง โรเบิร์ต และ หลวงพ่อเมอรีล ตั้งต้นด้วยความคิดว่า พระเจ้าช่างโหดร้าย พระเจ้าทอดทิ้งเราจึงพรากคนรักจากเราไป และ ตัดสินใจโยนศรัทธาที่เคยมีทิ้งถังขยะ )


... การตัดสินใจโดยอาศัยเสียงของพระเจ้า หรือ เสียงแห่งศรัทธา อย่างที่ โรเบิร์ตทำ หรือ ที่หลวงพ่อเมอร์ริลลงมือหวดเพื่อช่วยลูก อาจดูบ้องตื้นไร้เหตุผลสำหรับ คนวิทยาศาสตร์ แต่ อย่าลืมว่า หลายๆครั้งที่นักวิทยาศาสตร์ไม่ได้พิสูจน์ทุกอย่างแค่จากหลักการ อย่าง พี่น้องตระกูลไรต์ มีความรู้ด้านวิศวกรกลไก แต่แค่นั้นคงไม่สามารถสร้างเครื่องบินได้

เพราะเริ่มต้นทดลองครั้งแรก ย่อมต้องพบความล้มเหลว แต่ ปัจจัยที่ช่วยให้พวกเขาสร้างเครื่องบินออกมาสำเร็จ กลับเป็น สิ่งที่ไม่มีทฤษฎีและพิสูจน์ไม่ได้ในเชิงวิทยาศาสตร์ นั่นก็คือ พวกเขามี ความหวัง

ในวันที่มืดมน ถึงจะไม่รู้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน

มนุษย์ที่ไร้ความหวัง จะยิ่งมองหาทางออกยากยิ่งกว่าผู้ใด แต่ ผู้ที่มีความหวังจะเหมือนมีไฟที่ส่องให้เห็นทางที่กำลังเดิน

ในวันที่มืดมน ถึงจะไม่รู้ว่าทางออกอยู่หนใด

มนุษย์ที่ไร้ความศรัทธาต่อสิ่งใดๆ จะเดินหาทางออกอย่างเปล่าเปลี่ยวเพียงลำพัง และหวาดกลัว แต่ ผู้ที่มีศรัทธาจะเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจเพราะเชื่อว่าตัวเองจะไม่เดินเดียวดาย


...ดังนั้น ถึงจะหามาตรวัดพิสูจน์จับ ความหวัง และ ศรัทธา เป็นชิ้นเป็นอันเป็นตัวตนไม่ได้

แต่ทั้งคู่ ก็คือ อาหาร สำคัญที่ทำให้ มนุษย์ มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้แม้จะต้องเผชิญวันที่มืดมนที่สุดของชีวิต




... วิล สมิธ พิสูจน์ตัวเองให้สตูดิโอให้เห็นอีกครั้งถึงการรับประกันความคุ้มค่าถ้าเลือกเขาเป็นนักแสดงนำ กับการแบกรับตัวหนังเกือบทั้งเรื่องด้วยตัวเขาเพียงคนเดียว และ เขาก็ทำได้ดีไม่แพ้ ทอม แฮงค์ ที่อยู่กับลูกวอลเล่ย์บอลใน Cast away

สมัยก่อน ผมเคยมอง วิล สมิธ เป็นแค่พระเอกขาย ความเท่ เหมือนสมัยเล่น ID4 หรือ Bad boys แต่ยุคหลังๆลีลาดราม่าแบบน้ำตาสั่งได้เช่นฉากห้องน้ำใน Pursuit of happiness หรือ ฉากส่งครอบครัวริมฝั่งน้ำกับฉากกอดแซมที่พื้น สร้างความเศร้าเสียใจให้คนดูคล้อยตาม หรือ กระทั่ง ฉากที่ดูเหมือนง่ายๆอย่างตัดสินใจไม่ยิงสิงโต แต่แววตาของเขาก็ทำให้เราเข้าใจความคิดแม้ไม่ต้องพูดออกมา การแสดงเหล่านี้ทำให้ผมต้องหันมามองตัวเขาใหม่อีกครั้ง

วิล สมิธ ทำให้ ตัวละคร โรเบิร์ต เนวิลล์ (เห็นนามสกุลนี้ทีไร นึกว่าเป็นญาติห่างๆของ แกรี่ กับ ฟิลล์ เนวิลล์ทุกที) มีอาการสติเกือบหลุดและดิ้นรนมีชีวิตรอดได้อย่างน่าเชื่อถือบวกกับบทที่ช่วยส่งเสริมการแสดงของเขา ทำให้เป็นอีกหนึ่งบทบาทที่น่าจดจำ เชื่อว่า ถ้าหนังเรื่องนี้ไม่ใช่หนังแอคชั่นฟอร์มยักษ์แต่เน้นไปเป็นหนังดราม่าล้วนๆ เขาจะได้รับการชื่นชมนักวิจารณ์มากไปกว่านี้อีก

...ครึ่งแรกของหนังถือว่า มีความกล้ามาก สำหรับหนังฟอร์มยักษ์ลงทุนสูงที่ยอมให้ ความเป็นดราม่า มีบทบาทสำคัญ โดยไม่รีบอัดฉากแอคชั่นมาขาย ซึ่งเสี่ยงต่อการเบื่อหน่ายของคนดู และ นำไปสู่ความผิดหวังของคนที่เตรียมมามันส์เต็มที่ แต่ก็อย่างที่เกริ่นไว้ข้างต้น ถ้าหนังอัดฉากแอคชั่นซอมบี้ตั้งแต่แรก หนังเรื่องนี้ก็จะไม่ต่างอะไรจากหนังป๊อบคอร์นฟอร์มยักษ์จำนวนมากที่สร้างมาแล้วดูครั้งเดียวจบ ไม่มีอะไรให้คิด ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ

...ส่วนตัวแล้วชอบครึ่งแรกของหนังที่ดำเนินเรื่องแบบนี้ เพราะมันช่วยบิวท์อารมณ์คนดูให้รู้สึกเหมือนตัวละครถึงความโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ชวนให้เราลองคิดหาทางออกเหมือนตัวละครว่าจะทำอย่างไรต่อไป

และ ผมชอบการเล่าเรื่องแบบแฟลชแบ็คคู่ขนานไปกับปัจจุบันของหนังเรื่องนี้ ถึงจะไม่แปลกใหม่ แต่ จังหวะที่หนังทิ้งเป็นช่วงๆนั้นเลือกตัดได้อย่างยอดเยี่ยมเพราะมันมีผลต่อความรู้สึกคนดูให้ลุ้นให้สงสารตัวละคร และกระตุ้นต่อมความอยากรู้ของคนดู ช่วยลดความน่าเบื่อจากการติดตามชีวิตประจำวันของตัวเอกไปได้บ้าง

นักแสดงอีกรายที่เล่นได้ดีสูสี วิล สมิธ ย่อมต้องเป็นผู้ที่รับบท แซม หรือ ซาแมนธ่า ไม่แน่ใจว่าเคยมีผลงานในหนังเรื่องอื่นมาก่อนหรือไม่ แต่เชื่อเถอะหลายคนต้องแอบน้ำตาซึมให้กับการแสดงของเธอ

... จุดเด่นหลักๆอีกจุดในหนังเรื่องนี้คือภาพเมืองร้าง ถึงหลายคนจะเคยดู ลอนดอนร้าง มาแล้วใน 28 days later แต่ ฉากนิวยอร์คร้าง ในหนังเรื่องนี้ ก็ยังคงแปลกตาน่าประทับใจไม่ว่าจะเป็นภาพมุมกว้างหรือการชอนไชไปตามแต่ละจุดของตัวเมืองที่สมจริง สิงสาราสัตว์ในหนังก็ยังเป็นการนำซีจีมาโชว์ได้อย่างเนียนตา เป็นการปิดถนนถ่ายเมืองแลกเสียงด่าของประชาชนได้ผลลัพธ์คุ้มค่าน่าพึงพอใจ

สิ่งที่ชอบ

1.การขยายไอเดียเรื่องมาเป็นบทหนัง ... ชอบที่หนังออกมาในแนว cast away + 28 days later + signs มากกว่าจะเป็น resident evil + 28 days later + Dawn of the dead

2.วิล สมิธ ... เยี่ยมจริงๆ

3. ความหวังและศรัทธา ... ชอบที่หนังเล่นประเด็นนี้แล้วก็สื่อออกมาได้น่าประทับใจ

4.น้องแซม ... น้ำตาซึมเลย น้องแซม


สิ่งที่ไม่ชอบ

1.จังหวะหนังช่วง 1/3 ท้ายเรื่อง ... ไม่ถึงกับไม่ชอบ แต่ รู้สึกผิดหวังนิดๆที่ช่วงท้ายหนังเร่งสปีดต่างจากช่วงต้นมากหลายเท่า ทำให้จบแบบรู้สึกเหมือนตัดฉับเร็วไปหน่อย


สรุป ... เป็นหนังป๊อบคอร์นฟอร์มยักษ์ ที่หนังตัวอย่างบวกคำโฆษณา ("เตรียมพบ วิล สมิธ สูงเท่าตึก 8 ชั้นที่ IMAX "– มันชวนดูมากขึ้นตรงไหนหว่า ?) อาจทำให้คนดูที่เตรียมปืนไปยิงผีดิบในโรงอาจต้องผิดหวัง เพราะนึกว่าจะมีฉากแอคชั่นอลังการอัดมาไม่ยั้ง แต่ ถ้าปรับตัวปรับใจได้ทัน ก็ใช่ว่าฉากแอคชั่นจะไม่มีเลย เพียงแต่มันถูกลดลงเป็นรองจาก ความเป็นหนังดราม่าที่เล่าเรื่องของผู้อยู่รอดกับความหวัง&ศรัทธา

ส่วนตัวแล้วชื่นชมที่หนังตลาดๆแบบนี้ มี สารอาหาร ให้กับคนดูมากไปกว่า ความอร่อย เหมือนหนังตลาดๆทั่วไป + ชื่นชอบ หนังเรื่องนี้ ที่ทำออกมาดูสนุก และ ค่อนข้างสมบูรณ์ในหลายด้านๆ เป็น งานฟอร์มยักษ์ที่อยู่ในข่ายดี


Link ที่อ้างอิงถึงใน blog

The Pursuit of Happyness , ปัญหาชีวิตก็เหมือน รูบิค - ถ้าทำไม่ได้จะ สู้ต่อ หรือ โยนทิ้ง-


หมายเหตุ : ใกล้สิ้นปีแล้วครับ เหมือนๆทุกปีตามประเพณีของ Blog นี้ ที่จะเชิญชวนเพื่อนผู้อ่านมาเลือก

10 ตัวละครประทับใจจากหนังปีที่ผ่านมา

10 ฉากประทับใจจากหนังปีที่ผ่านมา

5 หนังไม่ชอบ / 10 หนังชอบ แห่งปี

เลือกไว้ในใจจดไว้ในมือ แล้วสิ้นปี มาคุยกันครับ



ขอบคุณครับ สำหรับทุกๆเสียงโหวตที่มอบให้กับ Blog นี้

แจ้งข่าวจาก จขบ. : องศาที่ 361เลื่อนเป็น อีกสองสัปดาห์แน่นอนแล้วว่า รอเจอ องศาที่ 361 พ็อกเก็ตบุ้คเล่มที่ 2 ของ "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" ที่จะนำ หนัง มาเป็น สะพาน ให้ผู้อ่านเข้าใจตัวเองและพบมุมเล็กๆที่จะทำให้มีความสุขในชีวิตมากขึ้นกว่าเดิม ที่ร้านหนังสือใกล้บ้านท่านนะค้าบ

ขอฝาก"หนังสือรัก" พ็อกเก็ตบุ้คที่ไม่ใช่ หนังสือวิจารณ์หนัง แต่เป็นการหยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม

ชวนไปอ่านบทความเรื่องอื่นๆ คลิก >> หน้าสารบัญ

ชวนคลิก ชวนคุยกับเจ้าของ Blog ที่ --> หน้าแรก

รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง