... Llewelyn Moss ช่างเชื่อมอดีตทหารผ่านศึก ไปพบเงินสองล้านเหรียญในกระเป๋าที่อยู่ท่ามกลางศพจำนวนมากกลางทะเลทราย มีหนึ่งคนกำลังจะตายแต่ก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ Moss จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหยิบกระเป๋าใบนั้นกลับเข้ามาบ้าน ทิ้งชายที่กำลังจะตายนอนพะงาบๆบนรถ

แต่เมื่อความรู้สึกผิดเกิดขึ้นกลางดึก เขาตัดสินใจย้อนกลับเอาน้ำไปให้ชายคนนั้น หวังช่วยชีวิต และ เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตของเขาที่ต้องเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่มีวันหวนคืน จากฝีมือชายชื่อ Anton Chigurh

Chigurh เปิดตัวเองให้คนดูรู้จักด้วยการสังหารนายตำรวจอย่างเลือดเย็นและเล่นที่อัดลมยิงทะลุหน้าผากคนข้างทาง แล้วแวะเล่นทอยเหรียญแสดงความกวนประสาทพร้อมประกาศหลักการบ้าๆบอๆที่เขายึดถือ หน้าที่ของเขาคือการตามล่า Moss และ เอาเงินคืน

ถึงจะเป็นเรื่องราวหลักๆของ Moss กับ Chigurh แต่คนที่มีบทบาทสำคัญที่สุดที่ทำหน้าที่เปิดเรื่อง ปิดเรื่อง และ เป็นชื่อหนัง คือ นายอำเภอวัยดึก Ed Tom Bell ผู้ใกล้โรยรากับไฟที่มอดดับจนไม่คิดเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหามากมาย คอยครุ่นคิดว่าตัวเองกำลังจะหมดอายุในยุคสมัยที่วิ่งไวจนเขาตามไม่ทัน



...พล็อตไล่ล่าระหว่าง Moss กับ Chigurh อาจจะดูเหมือนเป็น เนื้อหาหลัก ของหนัง แต่ หากดูหนังจนจบ เราจะพบว่า ใจความหลักของคู่นี้ เป็นเพียงแค่ ซับเซ็ตหนึ่งหรือองค์ประกอบหนึ่งในโลกของ Bell และ เป็นปัจจัยขับเคลื่อนการตัดสินใจในชีวิตของชายชราคนนี้

หากจับแยกชิ้นส่วนโครงสร้างของตัวหนัง มีพล็อตสำคัญๆหลักอยู่สองส่วน

1.การไล่ล่าของความชั่วร้ายกับชายผู้ข้ามเส้นสีเทา

2.ความพ่ายแพ้แก่ยุคสมัยของชายชรา


Spoilers Alert เนื้อความถัดจากนี้ เฉลยตอนจบและจุดสำคัญในหนัง




...หนังแสดงให้เห็นว่า โลกของ Moss กับ Chigurh เป็นโลกที่หมุนไปพร้อมๆกับ โลกของ Bell จะต่างกันก็ตรงที่โลกทั้งสองไม่เคยมาบรรจบกันตอนที่พวกเขามีชีวิต (ตัวละครไม่เคยมาเจอกันเลย) และ โลกของ Bell ก็ดูจะหมุนช้ากว่าเสมอ

Bell พยายามวิ่งไล่ตาม Moss กับ Chigurh แต่ยิ่งวิ่งก็ยิ่งพบว่า เขาแก่เกินจะไล่ตามความเลวร้ายได้ทัน ครั้งเดียวที่ Bell พบ Moss ก็ตอนที่ Moss เป็นศพ ส่วน โอกาสเดียวที่ Bell กับ Chigurh เฉียดใกล้กันที่สุด หนังก็ยังทำเก๋ที่ไม่บอกว่าแท้จริงเป็นยังไง

คนสามคนนี้มีโอกาสใช้ชีวิตซ้อนทับกันแค่ครั้งเดียว คือ ได้นั่งโซฟาตัวเดียวกันหน้าโทรทัศน์ที่บ้านของ Moss แต่กระนั้น มันก็เป็นคนละช่วงเวลา และ คนที่ช้าที่สุดมาเป็นคนสุดท้ายที่นั่งมองเห็นเงาตัวเองตรงหน้าก็คือ Bell


... นอกจากโครงเรื่องที่มีสองส่วน เมื่อหันมาพิจารณาการออกแบบตัวละครสำคัญสี่ตัว เราก็จะพบการออกแบบคาแรคเตอร์ให้มีความสุดขั้วในตัวเอง


Carla Jean ตัวละครสีขาว บริสุทธิ์ใสซื่อคิดดีทำดี ราวกับ นางฟ้า เหมือนเป็น ตัวแทนของความดีงาม(Goodness)


กับ



Anton Chigurh ตัวละครสีดำ ไร้เมตตาไร้ความเห็นใจมากับความตาย ราวกับ ปีศาจ เหมือนเป็น ตัวแทนของความชั่วร้าย(Evil)

...ฉากที่ทั้งสองคนประจันหน้ากัน มีความแตกต่างกันชัดเจนระหว่างสีขาวกับสีดำ สีขาวพยายามโน้มน้าวให้สีดำกลับตัวกลับใจ ส่วน สีดำก็พยายามที่จะให้สีขาวหันหน้ามาเล่นเกมส์เดียวกันกับตัวเอง(การทอยเหรียญ)

หนังฉลาดอย่างยิ่งที่ไม่บอกว่าสุดท้ายแล้ว ใครเป็นผู้ชนะ ไม่มีเสียงปืน ไม่มีบทสรุป

ไม่เหมือนกับสองตัวละครถัดมา (Moss + Bell) ที่หนังให้เห็นบทสรุปชัดเจน พวกเขาเป็นส่วนผสมของขาวกับดำใกล้เคียงคนธรรมดาอย่างเราๆมากที่สุด คือ มีทั้งความดีและความชั่ว มีทั้งความเข้มแข็งและอ่อนแอในตัวเอง

... Moss บุรุษที่ยืนอยู่ระหว่าง สีดำ(ความโลภที่จะครอบครองเงิน) และ สีขาว(ความเมตตาสงสารเห็นใจ) แต่เมื่อเขาตัดสินใจที่จะก้าวข้ามเส้นแบ่งตรงกลาง เลือกที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับสีดำ แน่นอนว่า Chigurh ตัวแทนของความชั่วร้าย ย่อมไม่ปล่อยให้มนุษย์ที่เลอะเปรอะเปื้อนได้แก้ตัว

...ส่วน Bell ก็เป็นอีกตัวละครที่ดูจะไม่ใส่ใจจริงจังในตอนแรกกับปัญหา ต้องมายืนอยู่ตรงกลาง ระหว่างการกัดฟันสู้เพื่อรักษาซึ่งเกียรติของนายอำเภอที่ครอบครัวยึดถือมาสามชั่วคน หรือ ยอมรับว่ายุคสมัยของตัวเองสิ้นสุดลงแล้ว

...คนดูหนังอาจคิดว่า มาดพระเอกแบบนี้ มาดนายอำเภอแบบนี้ ตอนจบเราจะได้เห็น Moss ไล่ล่าเอาคืน หรือไม่ก็ นายอำเภอเอาชนะภาวะอ่อนแอในตัวเองและจับตัวร้ายได้ในท้ายที่สุด

แต่อนิจจา ชีวิตจริงมิใช่ นิยาย และ สองตัวละครนี้ก็เป็นตัวละครที่ถูกกำหนดให้เป็นคนธรรมดาที่สุดในหนัง และ โคเอน ก็เก๋าเกินกว่าที่จะทำให้หนังตัวเองเป็นสูตรสำเร็จ

ตัวละครที่เหมือนคนจริงที่สุด จึงต้องประสบชะตากรรมเหมือนชีวิตจริงมากที่สุด

...Moss จะเก่งแค่ไหน วางมาดเหมือนจะเอาคืนเสียให้ได้ แต่สุดท้ายก็ตายเงียบๆแบบไม่รู้ตัว เมื่อมนุษย์ยื่นมือไปยุ่งเกี่ยวกับ ความชั่วร้าย(ความโลภ / Chigurh) แน่นอนว่า ความชั่วร้าย ย่อมกัดกินมนุษย์ที่ไปข้องแวะไม่ต่างจากเชื้อโรค

เหมือนที่ตัวละครตัวหนึ่งเอ่ยถึง ว่า มัน(ความชั่วร้าย / Chigurh )เลวร้ายยิ่งกว่ากาฬโรค นั่นคงจะหมายถึง ถ้าไปสัมผัสก็หยุดยั้งไม่ได้และไม่มียารักษา เห็นได้จาก Chigurh ไม่ได้หยุดแค่การตายของ Moss แต่มันยังมีกฎบ้าๆบอๆที่ตามไปหาภรรยาของเขาด้วย

และ ก็เป็นเช่นเดียวกับคนอื่นๆที่ไปเวียนแวะข้องเกี่ยวกับ Chigurh ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของ ความชั่วร้าย(evil) ดังนั้น คนที่มาตามล่าทวงเงิน , คนที่ว่าจ้าง หรือ แม้แต่เด็กหนุ่มสองคนในตอนท้าย สุดท้ายหากไม่ตาย ก็ย่อมไม่ลงเอยด้วยดี


...ในส่วนของ Bell ที่แม้จะมุ่งมั่นกลับมาเอาจริงไล่ล่าอย่างไร สุดท้ายก็ต้องเดินตามหลังเหตุร้ายเสมอ และไม่ทันช่วยเหลือใครได้จริงๆ เขาต้องยอมรับความจริงว่ายุคสมัยมันล่วงเลยไปเกินวัยของเขาในปัจจุบัน แ

ความฝัน ที่เขาเอ่ยถึงขึ้นมาในตอนท้ายเรื่องเกี่ยวกับ พ่อซึ่งเป็นนายอำเภอรอเขาอยู่ในความมืดพร้อมแสงไฟ อาจมีความหมายถึง ความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถทำหน้าที่ได้ดีพอ ไม่สามารถช่วยเหลือทั้ง moss และภรรยา ไม่สามารถรักษาเกียรติภูมิครอบครัว และ กำลังรอความช่วยเหลือและให้อภัย

แต่น่าเศร้า ที่เขาอาศัยอยู่ในความจริง นั่นทำให้ เขาจึงต้องตื่นขึ้นมาพร้อมๆกับที่หนังปิดฉากลง





... ทันทีที่หนังจบ ความคิดของผมเหมือนถูกรบกวนอย่างรุนแรง และ อยากเสนอว่าใครที่ดูจบแล้วหงุดหงิดกับหนังเรื่องนี้ พาลคิดไปว่า "ดีขนาดเข้าชิงตรงไหนฟระ แคหนังคนไล่ล่ากันแล้วตัดจบแบบดื้อๆ" (เหมือนกับผม)

โปรดทิ้งช่วงสักพัก เมื่อคลายความหงุดหงิดลง แล้ว กลับไปคิดถึงหนังเรื่องนี้อีกครั้ง เราจะพบว่า ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจาก หนังห่วย แต่ มันเกิดจากความเผลอเข้าใจผิดของเราเองที่คิดว่า พล็อตหลักจะเป็นเรื่องของการไล่ล่า แต่กลับปิดท้ายที่ตัวชายชรากับบทสนทนาที่เราไม่ทันตั้งตัว เพราะเรามัวแต่ไปจดจ่อกับเรื่องของ Moss กับ Chigurh โดยไม่ทันเอะใจว่า ชื่อหนังก็บอกไว้แล้วว่าเป็นเรื่องของใคร

...ผู้กำกับตั้งใจที่จะไม่ทำให้ทุกอย่างเป็นไปตามสูตร และ ทิ้งให้ตัวละครมีชีวิตต่อไปในจินตนาการของคนดู เพียงแค่ ชะตากรรมมันหดหู่จนเกินกว่าเราจะรับได้

การฆ่าตัวละครสำคัญตั้งแต่ 2/3 ของเรื่อง แถมยังฆ่าแบบไม่ใยดี เป็นจุดเริ่มต้นของการเล่าเรื่องที่รบกวนความรู้สึกคนดูเป็นอย่างยิ่ง แต่มันจะช่วยตอกย้ำให้คนดูชัดๆว่านี่ไม่ใช่หนังแอคชั่นไล่ล่าแบบ Bourne trilogy และ สิ่งที่หนังต้องการนำเสนอตามชื่อเรื่องใช่ประเด็นของการไล่ล่ากัน

มิหนำซ้ำยังเป็นการเตือนว่า เราทุกคนกำลังนั่งดู หนังของโคเอน หนังที่ไม่ได้มีสูตรสำเร็จและหนังที่มีลายเซ็นเฉพาะตัว


...เรายังเห็นอารมณ์ขันร้ายๆ ความรุนแรงไม่ยั้ง กับ บทสนทนาที่ดูเหมือนว่าจะพูดไปเรื่อยๆเปื่อยๆ ตามสไตล์หนังของโคเอน

ซึ่งที่ผ่านมา ผมไม่ใช่แฟนหนังของพี่น้องโคเอน และ หนังโคเอนที่ว่าดีหนักหนาอย่าง Fargo ก็ไม่เข้าทางชอบของผม โดยเฉพาะเรื่องหลังสุดที่ผมได้ดูอย่าง Lady Killer ก็รู้สึกว่าน่าผิดหวังเสียเหลือเกิน แต่เรื่องนี้ดูเหมือนว่า โคเอนจะยังคงรักษาสไตล์ของตัวเองแต่ปรับเข้าหาคนดูส่วนใหญ่ได้มากขึ้น แถมยังเก๋าขึ้นหนักแน่นมากขึ้น ต่างจากเรื่องเก่าๆที่มีความเฉพาะตัวในสไตล์ของตัวเองสูง ถ้าคนรักก็จะรัก แต่คนที่ไม่รักก็จะไม่เก็ทสิ่งที่เขาต้องการเสนอ

...ที่ต้องยกย่องพี่น้องโคเอนมากๆของหนังเรื่องนี้อีกส่วนหนึ่ง คือ การดัดแปลงบทภาพยนตร์จากนิยายต้นฉบับ

เพราะหลังจากที่ผมไปยืนอ่านต้นฉบับนิยายอยู่ในร้าน asia book แล้วซื้อกลับมาอ่านต่อเพราะความอยากรู้ว่าหนังจบเหมือนนิยายหรือไม่ ก็พบว่า หนังเรื่องนี้คือตัวอย่างของการดัดแปลงชั้นดี ที่ยังคงความเป็นต้นฉบับและปรับให้เข้ากับสไตล์ของตัวผู้กำกับเอง แล้วนำเสนอออกมาให้อะไรคนดูมากกว่าอ่านนิยาย

เมื่อเปิดอ่านงานต้นฉบับของ Cormac McCarthy จะพบว่า การเปิดเรื่องและปิดเรื่องของหนังถอดแบบจากหนังสือมาได้ครบ ตามบทบรรยายของนายอำเภอชนิดคำต่อคำ จะต่างกันก็ตรงหนังย่นย่อให้สั้นลง โดยตัวบทบรรยายของนายอำเภอ bell นั้นมีสอดแทรกในหน้ากระดาษเป็นระยะๆและยาว

หลายๆบทสนทนาในหนังก็ถอดคำพูดมาจากตัวหนังสือ แต่ก็ใช่ว่า หนังจะลอกหน้ากระดาษออกมาแบบซีร็อกส์ตัวต่อตัวอักษร การดัดแปลงที่หนังทำต่างจากนิยายในหลายๆจุดถือว่า ให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่ามีอะไรให้คิดให้ตีความได้มากกว่า (เช่นตอนที่ Chigurh ไปพบกับ Carla ในตัวนิยายนั้น ระบุชัดเจนเลยว่าเธอเลือกหัวหรือก้อย และ เหตุการณ์นั้นสิ้นสุดลงเอยอย่างไร)


...ในส่วนที่หนังดำเนินเรื่องเหมือนกับตัวนิยาย หนังก็ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ชัดเจนและแม่นยำ ด้วยวิธีการที่หนังโชว์ฉากรุนแรงชัดๆแค่ไม่กี่ฉาก แต่ สามารถคุมบรรยากาศหนังได้อยู่หมัด ผ่านวิธีเล่าเรื่องแบบ “ไม่เล่า” รายละเอียด ทำให้ จินตนาการคนดูทำหน้าที่เล่าในสิ่งที่หนังไม่ฉายออกมาให้เห็นได้อย่างทรงพลัง

เช่น เราจะไม่เห็นฉากฆ่ากันตายของแก๊งค์ค้ายาตอนต้น เราเห็นแค่ศพนอนกลาดเกลื่อน , เราไม่เห็น ฉากฆ่ากันที่โรงแรมตอนท้าย เราเห็นแค่รถที่วิ่งออกมาอย่างวุ่นวายและศพนอนตายแล้ว , เราไม่เห็น ผลลัพธ์ของ Chigurh กับ Carla

แต่สมองของเราจะประมวลภาพออกมาได้เองและอาจจะกระทบความรู้สึกได้มากกว่าเห็นการฆ่ากันแบบจะๆแจ้งๆเสียด้วยซ้ำ


...งานถ่ายภาพทะเลทรายและทุ่งกว้าง ดูงดงามเปล่าเปลี่ยวชวนให้คิดถึงภาพใน Brokeback mountain แต่เป็น Brokeback คาวเลือดที่เข้ากับตัวหนัง ความรุนแรงยังคงกระหน่ำได้หนักหน่วง เป็นการถ่ายภาพความรุนแรงออกมาได้ดิบและงดงาม

บรรยากาศช่วงไล่ล่ากันนั้น หนังทำได้อย่างสุดยอด ตั้งแต่ปูพรมทำให้คนดูต้องกลั้นหายใจลุ้นไปกับตัวละคร โดยไม่รีบร้อนให้สองตัวละครมาเผชิญหน้ากัน เป็นการสร้างบรรยากาศที่ให้อารมณ์เดียวกับเหมือนตอนที่มีคนบรรยายเวลาดูหนังของฮิตช์ค็อคว่า เหมือนเราเห็นระเบิดอยู่ตรงหน้าและรู้ว่าระเบิดแน่ๆ แต่ความตึงเครียดของคนดูอยู่ตรงการลุ้นว่าระเบิดจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่เท่านั้นเอง



...Javier Bardem มอบการแสดงที่เรียกได้ว่าขึ้นหิ้ง ไม่ใช่แค่ว่า ต้องได้ ออสการ์ เพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นบทบาทสำคัญที่จะทำให้เขาได้รับการกล่าวขานไปอีกนานในบทมือสังหารโรคจิต จะเป็นที่ติดตาติดในหัวคนดูไม่แพ้ภาพ ฮานนิบาล เล็คเตอร์ ที่แค่จ้องหน้าก็พาให้ขนลุกเกรียวได้แล้ว (โปรดจำไว้เลยว่า หน้าตาแบบนี้อย่าพาเข้าบ้านเด็ดขาด ) ฉากที่ดีที่สุดของเขาคือ ฉากทอยเหรียญกับพ่อค้าของชำ และ ฉากประจันหน้ากับเหยื่อทั้งหลาย

... น่าจับตามองเหลือเกินสำหรับเวทีออสการ์ปีนี้ เพราะ คู่แข่งแต่ละคนบนเวทีภาพยนตร์ยอดเยี่ยมล้วนมีความคล้ายคลึงกันตรงที่ว่าทั้ง Atonement , Michael Clayton , There will be blood และ No Country for Old Men ต่างก็เล่นกันตรงประเด็น ความชั่วร้ายในก้นบึ้งหัวใจมนุษย์ที่ถูกขุดออกมาประจาน จะต่างก็ตรงลูกเล่นและสไตล์ของหนัง ซึ่งสองเรื่องหลังจูงมือมาแบบ หนักแน่น + แมนๆ และรุนแรงกันแบบไม่หยุดหย่อนเลยทีเดียว



สรุป ... ดูตัวอย่างหนังเห็น ‘เกมส์ไล่ล่าของคนสองคน’ ยังนึกไม่ถึงว่ามันจะเกี่ยวกับชื่อหนัง No Country for Old Men ได้อย่างไร แต่เมื่อหนังจบลง ก็เข้าใจได้ในทันทีว่า ‘เกมส์ไล่ล่าของคนสองคน’ เป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งในโลกของนายอำเภอวัยชรา ที่ถูกพี่น้องโคเอน นำเสนอออกมาอย่างมีชั้นเชิง ทั้งเก๋าและหนักแน่น จนทำให้หนังเรื่องนี้เป็นได้มากกว่า หนังแอคชั่นทริลเลอร์เกรดเอที่ให้แค่ความบันเทิงแบบจบแล้วจบกัน

ทุกองค์ประกอบของหนังเรื่องนี้ล้วนสมบูรณ์แบบ และ ติดตรึงในความทรงจำ ไม่ว่าจะเป็น ฉากไล่ล่าซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผู้กำกับคุมอารมณ์คนดูได้อยู่หมัดจนแทบจะหยุดหายใจ , การกำกับภาพที่ถ่ายทอดความรุนแรงได้ดิบแต่งดงาม , วิธีการเล่าเรื่องแบบ ‘ไม่เล่า’ ทิ้งให้จินตนาการคนดูทำงานทดแทนก็ได้ผล และ การแสดงของ Javier Bardem ก็ส่งให้บทบาท วายร้ายที่น่าสะพรึง คนนี้ขึ้นหิ้งไปอีกนานแสนนาน

หากเทียบ Atonement ว่ามันกัดกินหัวใจและถ่ายทอดด้วยการโชว์เทคนิคมากมายอย่างน่าตื่นตาตื่นใจด้วยฝีมือคนรุ่นใหม่ไฟแรง No country for old men ก็ปั่นป่วนความคิดและค่อยๆทำให้ความรู้สึกหดหู่ดำดิ่งลงผ่านการนำเสนอของคนรุ่นเก่าที่เน้นการโชว์เหมือนกัน เพียงแค่ไม่ได้ใช้ความแพรวพราว แต่เน้นความเก๋าและเข้าเป้าหนักแน่นแม่นยำ

ดังนั้น ถึงผมจะรัก Atonement มากมายแค่ไหน ก็ไม่กังขาแม้แต่น้อยหากรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยม จะไปอยู่ในมือของ คนชราที่ไม่มีแผ่นดินอยู่ คนนี้




Link บทความที่อ้างอิงถึงจากใน blog

ออสการ์ กับ หนังที่ 'หนัก แมน แรง ชั่ว' (2) , There will be blood

ขอสวมหน้าม้ามาอาสาเชียร์ >> Atonement << หนังดีๆที่แพรวพราวและงดงาม

Michael Clayton , ชีวิตของทนายภารโรง

Brokeback Mountain , รักซ่อนเร้น



แจ้งข่าวจ้า : องศาที่ 361 คลอดอย่างเป็นทางการแล้ววววว




อ่านเบื้องหลัง ที่มาที่ไป ไขเบื้องหลังของหนังสือ คลิกได้ที่นี่เลยครับ

เบื้องหลัง 'องศาที่ 361' - พ็อกเก็ตบุ้คเล่มที่ 2 ของ “ผมอยู่ข้างหลังคุณ”

อ่านจบเมื่อใด ขอเชิญชวนมาพูดคุยแสดงความเห็นเกี่ยวกับหนังสือ คลิกที่ลิงค์ข้างล่างนี้เลยครับ

อ่านแล้วมาคุยกัน ... "องศาที่ 361


ขอฝาก"หนังสือรัก" พ็อกเก็ตบุ้คที่ไม่ใช่ หนังสือวิจารณ์หนัง แต่เป็นการหยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม



เพื่อนๆที่หาซื้อตามร้านไม่ได้ "หนังสือรัก"เข้าไปสั่งได้จากเว็บของสนพ.เลยจ้าที่ //www.bynatureonline.com/store/bookstore.php ส่วน องศาที่ 361 สั่งได้จากเว็บของซีเอ็ดครับผม

ชวนไปอ่านบทความเรื่องอื่นๆ คลิก >> หน้าสารบัญ

ชวนคลิก ชวนคุยกับเจ้าของ Blog ที่ --> หน้าแรก

รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง